Η «Αποκάλυψις» του Ιωάννου είναι το πλήρες Ιερογλυφιών εκείνο βιβλίον, το πλήρες δηλαδή γρίφων προς επίλυσιν, το συντελούν αφ' ενός μεν εις την εξάσκησιν του νου του αναγνώστου εις την αποκάλυψιν του υπό το γράμμα, του υπό τον «μύθον» νοήματος, αφ' ετέρου δε εις την κατανόησιν όσον το δυνατόν ταχύτερον της εν τω «Παντί Αληθείας». Διότι ο καταγινόμενος με την ανακάλυψιν της υπό τον μύθον επιμελώς υποκρυπτόμενης Αληθείας, αποκτά την ευχέρειαν και την δύναμιν να ανακαλύπτη τους υπό τα φαινόμενα φυσικούς Νόμους και τους υπό τα γεγονότα νόμους, σύμφωνους προς τους οποίους εξελίσσονται τα ανθρώπινα. Είναι αφάνταστος η μορφωτική, κατά ταύτα, δυναμικότης των «μύθων» και ολόκληρος η Παιδεία και Παιδαγωγική της Αρχαίας Ελλάδος, καθώς και των Εβραίων της παλαιάς εποχής, επί των μύθων εστηρίζετο. Όταν ο Χριστός συνιστά την «έρευναν» των Γραφών, εννοεί την εξάσκησιν, των εις αυτήν προστρεχόντων, εις το ν' ανευρίσκουν την υπό τον μύθον υποκρυπτομένην απαστράπτουσαν αλήθειαν. Διότι «την ονομαζομένην σοφίαν περί τα πρώτα αίτια και αρχάς υπολαμβάνουσι πάντες». Δηλαδή: σοφός είναι εκείνος, ο οποίος δύναται να ανατρέχη και να ανευρίσκη τα «πρώτα αίτια και αρχάς», τα οποία πάντοτε ευρίσκονται υπό τα φαινόμενα και τα γεγονότα.
Η Αλήθεια ως αιδήμων Παρθένος, αποφεύγει τα βλέμματα των βεβήλων και ζητεί να προσηλωθούν επ' αυτής οφθαλμοί άξιοι, έχοντες καθαρθεί από την λήμην της αθεΐας και της κτηνωδίας. Η Αλήθεια είναι Παρθένος, που έχει αυτή τας προτιμήσεις της και επιθυμεί να ενοική εις ψυχήν φαύλην και μοιχαλίδα. Και αυτός είναι ο λόγος δια τον οποίον «με τας 7 σφραγίδας της Αποκαλύψεως» είναι εσφραγισμένη και η «Αποκάλυψις». Διότι εις αυτήν ενοικεί το Μυστήριον των Μυστηρίων: δηλαδή «ο Κύριος εν όλη Του τη δόξη». Η «Αποκάλυψις» δηλαδή περιγράφει όλας τας φάσεις της προοδευτικής Θεοποιήσεως του ανθρώπου εκείνου, ο οποίος άπαξ δια παντός απεφάσισε να καταστή Υιός Θεού, και να περιβληθή την δόξαν «Κυρίου».
Η Παλαιά Διαθήκη τελειώνει με την ακόλουθον μυστηριώδη φράσιν: «Και ιδού εγώ αποστέλλω υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν ή ελθείν την Ημέραν Κυρίου την μεγάλην και Επιφανή, ος αποκαταστήσει καρδίαν Πατρός προς υιόν, και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού». Η φράσις αυτή περιέχει την Κλείδα της κατανοήσεως «του κατά Χριστόν Μυστηρίου», δηλαδή ολόκληρον την Βίβλον, επειδή αυτή περί τον Χριστόν περιστρέφεται, περί το Άλφα και το Ω, περί ολόκληρον δηλαδή το Ανθρώπινον Γένος, το οποίον ο Χριστός συμβολίζει, ως Υιός Θεού και ως Σωτήρ αυτού, και ως Υιός του ανθρώπου. Ο Χριστός ενοικεί εις την Ψυχήν κάθε ανεξαιρέτως ανθρώπου, ολόκληρος δε ο αγών και η προσπάθεια, η καταβαλλομένη υπό του ανθρώπου, αποβλέπει εις την κάθαρσιν της Ψυχής του μέχρι τοιουτου βαθμού, ώστε να εμφανισθή εις τα τρίσβαθα της ψυχής του υποψηφίου δια την Θεοποίησιν, ο εν ημίν Χριστός: και τότε έρχεται η ημέρα Κυρίου η Μεγάλη και Επιφανής, και πραγματοποιούνται τα τελικά πεπρωμένα.
Δια την κατανόησιν της ανωτέρω φράσεως είναι ανάγκη να κατανοήση κανείς τι σημαίνει: Ηλίας ο Θεσβίτης. Αλλά ας μη κουράζεται άδικα ο αναγνώστης: ο Χριστός ο ίδιος αποκαλύπτει ποίος ούτος είναι: δεν είναι μόνον Πρόσωπον, αλλά και ολόκληρος περίοδος προσπαθείας: Ηλίας ο Θεσβίτης είναι η Περίοδος της Καθάρσεως, της Σταυρώσεως της Σαρκός, της Νεκρώσεως των Παθών, της εκριζώσεως εκ της Ψυχής πάσης φα´υλης επιθυμίας βιοτικών φροντίδων, κοσμικών φιλοδοξιών, της δοκησισοφίας και διπλής αγνοίας: η Περίοδος αυτή είναι η Περίοδος της Μετανοίας, του Βαπτίσματος (όχι του τυπικού, όταν είμεθα μωρά, όχι του Συμβολικού, αλλά του πραγματικού). Είναι η Περίοδος του Βαπτιστού Ιωάννου. Διότι ο Χριστός μας αποκαλύπτει ότι ο Ηλίας ο Θεσβίτης και ο Βαπτιστής είναι εν και το αυτό: η Περίοδος δηλαδή της Καθάρσεως ή της Βαπτίσεως, η περίοδος καθ' ην η ψυχή, από πόρνη και μοιχαλίς, που ήτο, καθίσταται Παρθένος, αξία του Νυμφίου. Και τότε επιτελείται το Μυστήριον των Μυστηρίων: η Εμφάνισις ή η Παρουσία του Κυρίου. Τούτο δε, ως είπομεν γίνεται εις τα τρίσβαθα της ψυχής του ανθρώπου, όστις και Θεοποιείται.
Πάντες ανεξαιρέτως οι Άγιοι, πάντες οι Θεοποιηθέντες έδωσαν τον μεγάλον αγώνα των κατά του «Θηρίου» περί του οποίου ομιλεί η «Αποκάλυψις». Εκείνοι δ' όσοι απετόλμησαν να ερμηνεύσουν την «αποκάλυψιν», χωρίς να δυνηθούν να κατανοήσουν ποίον είναι το «Θηρίον», απεδείχθησαν δοκησίσοφοι και μη κατανοήσαντες «το κατά Χριστόν Μυστήριον».
Ο μέγιστος λόγος περί του Θηρίου γίνεται εις το ιγ' και ιζ' κεφάλαιο της «Αποκαλυψεως». Την λύσιν του δίδει ο Ελληνικός Αλφάβητος.
Αλλά βεβαίως σκοπός της παρούσης μας δεν είναι να αποκαλύψωμεν ούτε το Μυστήριον του Ελληνικού Αλφαβήτου, ούτε τα άφθαστα και θειότατα Μυστήρια του Ζωδίου, αλλ' ούτε και λεπτομερώς την «αποκάλυψιν». Θα περιορισθώμεν εις ολίγα τινά. Ιδού η Κλεις της Κατανοήσεως της «Αποκαλύψεως»: αυτή εν το συνόλω της περιστρέφεται περί τους 12 Άθλους του Ηρακλέους: δηλαδή η Ψυχή, αφυπνισθείσα και τρωθείσα υπό του Θείου Έρωτος, όπως αποκτήση την προ της Πτώσεως Αγνότητα της και Παρθενίαν και καταστή Επαξία Νύμφη του Νυμφίου, καταβάλλει τους αντιστοίχους και απαραιτήτους άθλους της Καθάρσεως από πάσαν μόλυνσιν και από το συνολικόν απόθεμα της Κόπρου του Αυγείου, της ενοικούσης εις αυτήν.
Εκείνος όστις παίζει τον κύριον ρόλον, είναι ο προοδευτικώς μυούμενος εις την εν «τω Παντί αλήθειαν» Ιωάννης, ο συμβολίζων τον Καθαιρόμενον, τον Λουόμενον, τον Απολουόμενον, τον Τελειούμενον. Και αφού διέλθει δι' ολοκλήρου του κύκλου της Μυήσεως: δια του Ζωδίου δηλαδή ή του Κύκλου των 360 μοιρών, Θεοποιείται, γίνεται Τέκνον Θεού, γεννηθέν άνωθεν, εξ ύδατος και Πνεύματος. Αυτός είναι ο νικών! Επτάκις γίνεται λόγος εις την «Απόκάλυψιν» περί του: ο νικών, απορεί δε κανείς διατί ο συγγραφεύς της «Αποκαλύψεως» δεν μεταβάλλει εις αιτιατικήν την λέξιν, όπως η σύνταξις το απαιτεί. Απλούστατα διότι όπως είπομεν, η «Αποκάλυψις» βασίζεται επί της Αποκρύφου διατάξεως του Ελληνικού Αλφαβήτου. Πράγματι: ο Νικών = 1.000 (ο = 70 + ν = 50 + ι = 10 + κ = 20 + ω = 800 + ν = 50 = 1.000). Δεν μεταχειρίζεται την αιτιατικήν, διότι αλλάσσει η αριθμητική αξία της λέξεως, και θέλει ο συγγραφεύς να επιστήση την προσοχήν του αναγνώστου επί του 1.000, με τον οποίον αριθμόν συμπληρούται και το αριθμητικόν σύστημα της Αρχαίας Ελλάδος και συμπληρούται ο 28ος αριθμός του τελευταίου Ψηφίου του Ελληνικού Αλφαβήτου, ο οποίος είναι το α = 1.000. Ο δε 28 αριθμός είναι και ο αριθμός των 28 ημερών της Σελήνης.
Αλλ' ας έλθωμεν εις το Θηρίον: ολόκληρον το μυστήριον αυτού περιέχεται εις την ακόλουθον φράσιν. «Ώδε η σοφία εστίν. Ο έχων τον νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του Θηρίου, ο αριθμός γαρ ανθρώπου εστίν. Και ο αριθμός αυτού 666».
Ας προσέξει κανείς εις την λέξιν: ο νους και αριθμός του ανθρώπου. Αντίστοιχος λέξις με την λέξιν: «ο νους» είναι «η φρην». Αριθμός ανθρώπου σημαίνει ότι η λέξις έχει σχέσιν με τον άνθρωπον, πράγματι δε: η λέξις «η φρην» έχει σχέσιν με τον άνθρωπον. Αν τώρα «ψηφίσωμεν»: έχομεν: η = 8 + φ = 500 + ρ = 100 + η = 8 + ν = 50 = 666.
Ώστε το θηρίον είναι η φρην αλλά πως είναι δυνατόν το Θηρίον να είναι αντίστοιχον με το: «η φρην»; Απλούστατα, διότι η φρην, εις την Αρχαίαν Ελληνικήν της ομηρικής εποχής σημαίνει: την έδραν των παθών... την συμβολιζομένην από την Εκκλησίαν της Περγάμου: «όπου ο θρόνος του Σατανά». Διότι εκάστη Εκκλησία αντιστοιχεί προς ένα κέντρον και μιαν των 7 Λειτουργιών της Ψυχής.
Η φρην επομένως υπονοεί την θηριώδη λειτουργίαν παντός ανθρώπου, το «λογικόν» του υπανθρώπου, όχι του ανθρώπου, του οδηγουμένου υπό του Λόγου και Νου. Του ανθρώπου δηλαδή εκείνου τον οποίον οδηγεί η εις τα προηγούμενα κεφάλαια εξετασθείσα και αποκαλυφθείσα Θηρευτική. Εφ' όσον δηλαδή ο άνθρωπος έχει στραμμένην την σκέψιν του εις μόνην την Λατρείαν της Σαρκός, και εις τα μέσα (όπλα ή δίπλωμα ή τέχνην ή επιστήμην, τα οποία θα ικανοποιούν μόνον την Σάρκα και τας κοσμικάς επιδιώξεις και φιλοδοξίας) έχει επί της χειρός ή του μετώπου του γεγραμμένον τον αριθμόν 666, όπως αποκαλύπτει η «Αποκάλυψις», δηλαδή την θηρευτικήν!
Αφ' ης όμως στιγμής αφυπνίζεται εις την επίγνωσιν, ότι πρέπει να καταστήση την Ψυχήν του αξίαν δια τον γάμον μετά του Αρνιού, Ναόν όπου θα κατοικήση ο Θεός και το Αρνίον, ευρίσκεται εις την οδόν, η οποία θα τον οδηγήση εις την τελικήν νίκην, και θα τον καταστήση: «Ο Νικών».
Περιοριζόμεθα εις αυτάς τας εξηγήσεις, επί του θηρίου της «Αποκαλύψεως», δια να καταδείξωμεν ότι η θηρευτική, αποκλειστικώς και μόνη επισπώσα την προσοχήν μας, αποκτηνώνει και αποθηριώνει τελικώς τον άνθρωπον, φονεύει τους δύο πιστούς του Κυρίου Μάρτυρας. Δια να μη υποστή η Ψυχή την τύχην αυτήν ο Χριστός διαρκώς εντέλλεται: «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε!» και «Ουκ επ' άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος, αλλ' επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού».
Πράγματι δε μόνον δια της μελέτης έργων, ανθρώπων οι οποίοι, και επί της γης ακόμη όντες, εθεοποιήθησαν, «εγενήθησαν άνωθεν εξ ύδατος και Πνεύματος», τρέφει τις την ψυχήν του και την ζωοποιεί, μέχρι της τελικής Νίκης: της Ημέρας Κυρίου της Μεγάλης και Επιφανούς, καθ' ην επιτελείται η Παρουσία του Κυρίου εν όλη Του τη δόξη, όπως ο ίδιος εις τα Ευαγγέλια (όπου γίνεται λόγος περί της Παρουσίας Του) αποκαλύπτει. Και τούτο ως είπομεν, συμβαίνει εις τα τρίσβαθα της ψυχής του Νικώντος το Θηρίον.
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΧΑΛΑΣ
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΜΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου