Κατά τας αρχάς του 15ου αιώνος, εμφανίζονται εις την Ευρώπην ομάδες μελαψών και αγνώστου προελεύσεως μεταναστών. Υπό των μεν αποκαλούνται Βοημοί, διότι έλεγον ότι προέρχονται από την Βοημίαν, υπό των δε Αιγύπτιοι (Γύφτοι), διότι ο αρχηγός των ελάμβανε τον τίτλον του δουκός της Αιγύπτου. Εξήσκουν την μαντικήν, μικροκλοπάς και αγυρτείαν. Ήσαν ορδαί νομάδων οι οποίοι κατώκουν εντός πρωτογόνων καλυβών ή σκηνών τας οποίας κατεσκεύαζον οι ίδιοι. Η θρησκεία των ήτο άγνωστος, ελέγοντο εν τούτοις χριστιανοί, πλην η ορθοδοξία των ήτο πλέον ή αμφίβολος. Εξήσκουν μεταξύ των την κοινοκτημοσύνην και την επιμειξίαν και εχρησιμοποίουν δια τας μαντείας των σειράν παραδόξων σημείων αντιπροσωπευόντων τας αρετάς και την αλληγορικήν μορφήν των αριθμών.
Πόθεν προήρχοντο; Τίνος εξαφανισθέντος και κατηραμένου κόσμου ήσαν τα ζώντα λείψανα; Ήσαν μήπως, όπως ο δεισιδαίμων κόσμος ενόμιζε, τα τέκνα γοήτων και δαιμόνων; Ποίος Σωτήρ θνήσκων και διαψευσθείς τους είχε καταρασθή και καταδικάσει να βαδίζουν χωρίς ανάπαυλαν (παράδοσις περί του περιπλανωμένου Ιουδαίου, του ιπτάμενου Ολλανδού); Μήπως ήσαν οι απόγονοι αυτού; Μήπως ήσαν τα κατάλοιπα των 12 φυλών του Ισραήλ αι οποίαι διεσκορπίσθησαν μετά την αιχμαλωσίαν και ήσαν δέσμιοι του Γκογκ και Μαγκόγκ εις άγνωστα κλίματα; Αυτάς τας ερωτήσεις διετύπωνον οι άνθρωποι της εποχής εκείνης βλέποντας τους μυστηριώδεις εκείνους ξένους να παρέρχωνται, οι οποίοι εφαίνετο ότι είχον διατηρήσει μόνον τας δεισιδαιμονίας και τα ελαττώματα ενός αφανισθέντος πολιτισμού. Εχθροί της εργασίας, δεν εσέβοντο ούτε την ιδιοκτησίαν, ούτε την οικογένειαν, έσυρον όπισθέν των τας γυναίκας και τα μικρά των και διεσάλευον με την μαντικήν των την ειρήνην των εντίμων οικογενειών.
Ευκόλως όμως το άγνωστον διατρέφει υπονοίας, το ακατανόητον υποψίας, προπηλακισμούς και τέλος διώξεις. Οι μυστηριώδεις αυτοί άνθρωποι θα πρέπει να είχον λόγους να αποκρύπτουν την προέλευσίν των και τα ς μυχιοτέρας πράξεις των. Ασφαλώς θα είναι ενσάρκωσις του αντιχρίστου και θα επιδίδωνται εις ενεργείας επιβλαβείς δια τους άλλους ανθρώπους. Προς στιγμήν αι μάζαι εταράχθησαν και κατέληξαν να αποδίδουν όλα τα κακά, όλα τα μυστηριώδη εγκλήματα, όλας τας αντιξοότητας αυτών εις ενεργείας των γύφτων. Και σήμερον ακόμη αι μητέρες φοβίζουν τα παιδιά των με την απειλήν ότι θα τα πάρουν οι γύφτοι και θα τους πιουν το αίμα.
Της γενικής ταύτης διώξεως δεν εξηρέθη ουδέ το παράδοξον εκείνο βιβλίον των δια του οποίου ετέλουν τας μαντείας των και προέλεγον τα μέλλοντα. Τα πολύχρωμα εκείνα χαρτονάκια με τας ακατανοήτους εικόνας των, τα οποία είναι (περί αυτού δεν χωρεί αμφιβολία) η μνημειώδης σύνοψις όλων των αποκαλύψεων του αρχαίου κόσμου, η κλεις των αιγυπτιακών ιερογλύφων, των κλειδών του Σολομώντος, των πρωταρχικών γραφών του Ενώχ και του Ερμού, εχρησιμοποίουν δι' όλας των τας ματντικάς τέχνας. Επί του σημείου τούτου εις συγγραφεύς (ο VAILLANT αφιερώσας επί του ζητήματος των Βοημών ειδικόν σύγγραμα με τον τίτλον «HISTOIRE SPECIALE DES ROMMUNI OU BOHEMIENS», αποδεικνύει εξαίρετον εμβρίθειαν και μολονότι ομιλεί περί του Ταρώ ως άνθρωπος που δεν εννόησε πολλά πράγματα, εν τούτοις καταφαίνεται ότι το εμελέτησεν επισταμένως, ας είδωμεν τι γράφει επί του προκειμένου:
«Η γενική μορφή, η διάταξις των στοιχείων, η κατάστρωσις των φύλλων και αι εικόνες που παριστούν ταύτα αν και ποικιλοτρόπως αλλοιωθείσαι υπό του χρόνου, είναι τόσον κατάδηλα αλληγορικαί, αι δε αλληγορίαι αύται είναι τόσον σύμφωνοι προς τας κοινωνικάς, φιλοσοφικάς και θρησκευτικάς αντιλήψεις της αρχαιότητος, ώστε να μη δυσκολευθούμεν να τας αναγνωρίσωμεν ως την σύνθεσιν παντός ό,τι απετέλει την πίστιν των αρχαίων λαών. Εξ όσων είπομεν, αντιλαμβανόμεθα ότι είναι προϊόν συνθετικόν του αστρικού βιβλίου του Ενώχ που είναι η Ενωχιάς, ότι έχει συνταχθή επί τη βάσει του αστρικού τροχού της Αθώρ που είναι η Ασταρώθ, ότι, όμοιον προς το ινδικόν Οττάρα, την πολικήν άρκτον ή Αρκτούρα του Βορρά, είναι η ανωτέρα ισχύς (Ταρί) επί της οποίας βασίζονται η σταθερότης του κόσμου και το αστρικόν στερέωμα της γης, ότι συνεπώς, όπως η πολική άρκτος εξ ης εφαντάσθησαν το άρμα του Ηλίου, το άρμα του Δαυΐδ και του Αρθούρου, είναι η Τύχη των Ελλήνων, το πεπωμένον των Κινέζω, η τύχη των Αιγυπτίων και των Βοημών, ότι ακόμη, περιστρεφόμενα τα άστρα περί την πολικήν άρκτον, διαχέουν επί της γης το φως και την σκιάν, την τύχην και την ατυχίαν, την θερμότητα και το ψύχος εξ ων πηγάζουν το καλόν και το κακόν, η αγάπη και το μίσος, που προξενούν την ευτυχίαν ή την δυστυχίαν των ανθρώπων».
»Εάν η καταγωγή του ιδιοτύπου τούτου βιβλίου χάνεται εις την νύκτα των αιώνων, μέχρι του σημείου ώστε να μη γνωρίζωμεν ούτε που, ούτε πότε εφευρέθη, το παν μας οδηγεί εις το να παραδεχθώμεν ότι είναι ινδο-ταρταρικής προελεύσεως και ότι διαφοροτρόπως μεταμορφωθέν υπό των αρχαίων λαών, αναλόγως των αποχρώσεων των πεποιθήσεων και του χαρακτήρος των σοφών των, ήτο εν βιβλίον – μνημείον των αποκρύφων γνώσεών των. Θα πρέπει να ήτο γνωστόν εις τους Ρωμαίους, ίσως προσκομισθέν από των πρώτων χρόνων της Δημοκρατίας, υπό των πολυαρίθμων εκείνων ξένων οίτινες ερχόμενοι εξ Ανατολών και μεμυημένοι εις τα μυστήρια της Ίσιδος και του Διονύσου, εκόμισαν την επιστήμην των εκείνης εις του διαδόχους του Νουμά».
Ο VAILLANT δεν μας λέγει ότι τα 4 ιερογλυφικά σημεία του Ταρώ, αι ράβδοι, τα κύπελλα, τα ξίφη και τα δηνάρια, απαντώνται εις τον Όμηρον, σκαλισμένα επί της ασπίδος του Αχιλλέως αλλά κατ' αυτόν:
«Τα κύπελλα ομοιάζουν προς τα τόξα ή το δρέπανον του χρόνου, προς τα ιερά δοχεία και τα ουράνια πλοία. Τα δηνάρια, αναλογούν προς τα άστρα και τους πλανήτας, τα ξίφη προς τα πυρά, τας φλόγας, τας ακτίνας, αι ράβδοι προς τας σκιάς, τους λίθους, τα δένδρα, τα φυτά. Ο άσσος του κυπέλλου είναι το οικουμενικόν δοχείον του κόσμου, το δρέπανον της αληθείας του ουρανού, η αρχή της γης. Ο άσσος του δηναρίου είναι ο ήλιος, ο μοναδικός οφθαλμός του κόσμου, τροφή και στοιχείον της ζωής. Ο άσσος του ξίφους, είναι η λόγχη του Άρεως, πηγή των πολέμων, των ατυχημάτων, των νικών. Ο άσσος της ράβδου, είναι ο οφθαλμός του όφεως, ρόπαλον του Ηρακλέους, το έμβλημα της γεωργίας».
»Το 2 του κυπέλλου είναι η αγελάς, η Ιώ, η Ίσις και ο βους Άπις ή Μνεύης. Το 3 του κυπέλλου είναι η Ίσις, η Σελήνη, βασίλισσα της νυκτός. Το 3 των δηναρίων είναι ο Όσιρις, ο Ήλιος, κύριος και βασιλεύς της ημέρας. Το 9 των δηναρίων είναι ο αγγελιοφόρος Ερμής ή ο άγγελος Γαβριήλ. Το 9 του κυπέλλου είναι η κύησις της καλής τύχης εξ ης γεννάται η ευτυχία».
»Τέλος υπάρχει ένας κινεζικός πίναξ, συνιστάμενος από χαρακτήρας οι οποίοι σχηματίζουν διαμερίσματα παραλληλόγραμμα ομοιόμορφα και ακριβώς του αυτού μεγέθους με τα φύλλα του Ταρώ. Τα διαμερίσματα ταύτα κατανέμονται εις 6 καθέτους στήλας, εκ των οποίων αι 5 πρώται περιλαμβάνουν εκάστη 14 διαμερίσματα, εν όλω 70, ενώ η έκτη είναι κατά το ήμισυ πλήρης και περιλαμβάνει μόνον 7. Πάντως ο πίναξ ούτος έχει σχηματισθή επί τη βάσει συνδυασμών του αριθμού 7, κάθε πλήρης στήλη έχει 2Χ7=14 διαμερίσματα, ενώ αι κατά το ήμισυ πλήρεις έχουν 7. Από απόψεως χρωματισμού, ομοιάζει επίσης προς το Ταρώ, καθότι τα 4 χρώματα αυτού απαντώνται εις τας 4 πρώτας στήλας του. Κατά τους Κινέζους, ο Πίναξ ούτος ανάγεται εις την εποχήν της αποξηράνσεως των υδάτων μετά τον κατακλυσμόν του ΙΑΟ, δυνάμεθα λοιπόν να συμπεράνωμεν ότι είναι το πρωτότυπον ή μεταγραφή του Ταρώ και ότι εν πάσει περιπτώσει, είναι προγενέστερον του Μωυσέως, ότι επομένως ανάγεται εις αποτάτους χρόνους, ίσως εις την εποχήν συντάξεως του Ζωδιακού κύκλου και ότι συνεπώς αριθμεί ηλικίαν άνω των 6.600 ετών».
»Αυτό είναι το Ταρώ των Βοημών εκ του οποίου οι Εβραίοι κατ' αντιλογίαν εποίησαν την Τορά ή τον εβραϊκόν Νόμον. Μακράν από του να θεωρήται τότε ως παίγνιον, ήτο το κατ' εξοχήν σοβαρόν βιβλίον των αποκαλύψεων, των συμβόλων και των εμβλημάτων, των αναλογιών και σχέσεων μεταξύ αστέρων και ανθρώπου, το βιβλίον της μοίρας».
Ο Βαιγιάν υποθέτει ότι το Ταρώ, ετροποποιήθη και ηλλοιώθη, πράγμα που αληθεύει όσον αφορά τα γερμανικά Ταρώ με κινεζικάς εικόνας, αλλά τούτο δεν αληθεύει όσον αφορά τα ιταλικά Ταρώ και το Ταρώ της BESANCON, εις τα οποία ανευρίσκονται ίχνη των πρωταρχικών αιγυπτιακών ιερογλύφων. Εις το Δόγμα και Τυπικόν μας αναφέραμεν τας ακάμπτους προσπαθείας του ETTEILLA ή ALLIETTE προς ανασύνθεσιν του Ταρώ.
Δεν πιστεύομεν ομοίως την γνώμην του Βαιγιάν ως ορθήν καθ' ην οι Βοημοί είναι οι νόμιμοι κτήτορες της κλειδός ταύτης των μυήσεων. Την χρεωστούν ίσως εις την άφρονα ακριτομύθιαν ενός Εβραίου καββαλιστού. Οι Βοημοί είναι προελεύσεως ινδικής, ο ιστορικός των το απέδειξεν με πολλήν αληθοφάνειαν. Το Ταρώ όμως το οποίον έχομεν σήμερον που είναι κτήμα των Βοημών, κατάγεται από την Αίγυπτον, διελθόν δια της Ιουδαίας. Αι κλείδες όντως του Ταρώ τούτου, αναφέρονται εις τα εβραϊκά γράμματα, μερικαί δε εικόνες αναπαράγουν την μορφήν των χαρακτήρων του ιερού τούτου αλφαβήτου.
Τι ήσαν λοιπόν οι Βοημοί αυτοί; Ήσαν, όπως λέγει ο ποιητής:
LE BESTE IMMONDE D' UN ANCIEN MONDE (Το άσημον κατάλοιπον ενός αρχαίου κόσμου).
Ήτο μια γνωστική αίρεσις ινδών, των οποίων τα ήθη ηνάγκασαν τους λαούς να τους εξορίσουν. Ήσαν, όπως σχεδόν το ωμολογούν και οι ίδιοι, οι βεβηλωταί του μεγάλου απορρήτου, διωχθέντες από κάποιαν μοιραίαν κατάραν. Παραπλανηθέν ποίμνιον από κάποιον ενθουσιώδη φακίρην, αποφάσισαν να γίνουν αιώνιοι πλανήτες της γης, διαμαρτυρόμενοι κατά παντός πολιτισμού, εν ονόματι υποθετικού τινος φυσικού δικαίου, το οποίον τους απήλασσε από κάθε καθήκον. Αλλά το δικαίωμα που θέλει να επιβληθή, παραγνωρίζον το καθήκον, είναι η επίθεσις, η σύλληψις, η κλοπή, είναο ο βραχίων του Κάιν εγειρόμενος κατά του αδελφού του, η δε κοινωνία η οποία αμύνεται, είναι ως να εκδικήται τον Άβελ.
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΟΣ
ALFONSE LOUIS CONSTANT
(ELIPHAS LEVI)
No 019
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΤΟΜΟΣ Β'
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΜΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου