ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ “ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ” - Alexander Hislop(1807 - 1865)

Το αν είναι η Ρώμη πραγματικά η Βαβυλώνα της Αποκάλυψης, και η θρονιασμένη στα ιερά Μαντόνα ή Παναγία είναι η ίδια η Βασιλισσα των Ουρανών, που για τη λατρεία της προκλήθηκε ο άγριος θυμός του θεού εναντίον των Ιουδαίων, κατά την εποχή του Ιερεμία, είναι ζήτημα πολύ μεγάλης σπουδαιότητας και το γεγονός αυτό να μην αμφισβητηθεί καθόλου. Όταν αυτό κατανοηθεί καλά, όσοι εκτιμούντο λόγο του Θεού πρέπει να φρικιούν και μόνο με τη σκέψη να δώσουν σ' ένα τέτοιο σύστημα, είτε σε ατομική είτε σ' εθνική έκταση, σημασία και υποστήριξη. Μέχρι τώρα είπαμε μερικά πράγματα, και τώρα θα προχωρήσουμε ν' αποδείξουμε και την ταύτιση του Ρωμαιοκαθολικού και του Βαβυλωνιακού συστήματος. Πράγματι, σε κάθε βήμα τα στοιχεία γίνονται όλο και πιο συντριπτικά. Πολύ παράδοξο είναι, στ' αλήθεια, το συμπέρασμα που βγαίνει τώρα από την σύγκριση των διαφόρων γιορτών.

Απειράριθμες είναι οι γιορτές της Ρώμης. Αλλά ξεχωρίζουν οι πέντε σπουδαιότερες. Αυτές είναι: τα Χριστούγεννα, ο Ευαγγελισμός, το Πάσχα, η Γέννηση του Αγίου Ιωάννου και η γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου.κάθε μια από αυτές μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι Βαβυλωνιακή. Και πρώτα τα Χριστούγεννα. Πως γίνεται να συνδεθεί η γιορτή αυτή με την 25η Δεκεμβρίου; Ούτε μια λέξη δεν υπάρχει στις Γραφές για την ακριβή ημερομηνία της γέννησης του Χριστού ή την εποχή του έτους. Αυτό που υποστηρίζουμε είναι ότι σε οποιαδήπουτε εποχή κι αν έγινε η γέννηση του Χριστού ήταν αδύνατο να ήταν 25η Δεκεμβρίου. Την ώρα που ο άγγελος ανήγγειλε τη γέννηση του Χριστού στους βοσκούς της Βηθλεέμ, εκείνοι βοσκούσαν τα κοπάδια τους μες την νύχτα στο ύπαιθρο, στα ανοιχτά λιβάδια. Χωρίς αμφιβολία, το κλίμα της Παλαιστίνης δεν ήταν τόσο ψυχρό όπως το κλίμα της Ευρώπης. Αλλά κι εκεί ακόμη, μολονότι μπορεί να είναι σημαντική η ζέστη της ημέρας, τη νύχτα είναι πολύ διαπεραστικό το κρύο από το Δεκέμβριο έως το Φεβρουάριο(1), και, συνήθως, οι Βοσκοί της Ιουδαίας βοσκούσαν τα κοπάδια τους στο ύπαιθρο το αργότερο μέχρι τέλος του Οκτωβρίου(2). Είναι, λοιπόν, ολωσδιόλου απίστευτο να είχε συμβεί η γέννηση του Χριστού κατά το τέλος Δεκεμβρίου. Σ' αυτό το σημείο υπάρχει μεγάλη ομοφωνία μεταξύ των λογίων. Εκτός από τους Μπαρνς, Ντόντριτζ, Λάιφουτ, Τζώτζεφ Σκάλιγκερ, και Τζένιγκς (στο έργο του «Εβραϊκές αρχαιότιτητες»), όλοι έχουν τη γνώμη και την πεποίθηση πως δεν μπορεί να είναι η σωστή ημερομηνία της γέννησης του Κυρίου η 25η Δεκεμβρίου. Ο περίφημος Τζώτζεφ Μέντε είναι πολύ κατηγορηματικός πάνω σ' αυτό. Μετά από μακροχρόνια και προσεκτική μελέτη του θέματος, μεταξύ άλλων επιχειρημάτων, παραθέτει και τα παρακάτω: «Κατά την εποχή της γέννησης του Χριστού γινόταν απογραφή. Έτσι κάθε γυναίκα και παιδί έπρεπε να πάνε οικογενειακώς στην πόλη στην οποία ανήκαν. Πολλές οικογένειες είχαν πολύ δρόμο να κάνουν και στην καρδιά του χειμώνα δεν ήταν βολικό ένα τέτοιο ταξίδι, ειδικά στις γυναίκες με μικρά παιδιά. Επομένως, δε θα μπορούσε ο Χριστός να γεννήθηκε στην καρδιά του χειμώνα. Εκτός από αυτό, κατά την εποχή της γέννησης του Χριστού, οι βοσκοί ήταν έξω στο ύπαιθρο και βοσκούσαν τα κοπάδια τους τη νύχτα, τέτοιο πράγμα όμως δεν μπορεί να έγινε στην καρδιά του χειμώνα. Κι αν κανείς νομίζει ότι ο χειμωνιάτικος άνεμος δεν ήταν τόσο δριμύς στα μέρη εκείνα ας θυμηθεί τα λόγια του Χριστού στο Ευαγγέλιο “Προσεύχεσθε δε δια να μη γείνη η φυγή υμών εν χειμώνι”. Αν ο χειμώνας ήταν τόσο ακατάλληλος για φυγή, φαίνεται λογικό ότι οι βοσκοί έμεναν στο ύπαιθρο και οι γυναίκες και τα παιδιά ταξίδευαν;(3) Πραγματικά, οι περισσότερο μορφωμένοι και ειλικρινείς θρησκευτικοί συγγραφείς όλων των δογμάτων(4) παραδέχονται ότι δεν μπορεί να προσδιορισθεί η μέρα που γεννήθηκε ο Κύριος(5), και ότι μέσα στη Χριστιανική Εκκλησία μέχρι τον τρίτο αιώνα ποτέ δεν έγινε λόγος για γιορτή Χριστουγέννων, και ότι μόνο μετά τον τέταρτο αιώνα καθιερώθηκε η γιορτή αυτή. Πως, λοιπόν, η παπική εκκλησία καθόρισε τις 25 Δεκεμβρίου ως ημέρα που γεννήθηκε ο Χριστός; Να πως: Πολύ πριν από τον τέταρτο αιώνα, και πιο πριν απο τη χριστιανική εποχή, ακριβώς τέτοια εποχή του χρόνου, γινόταν μια γιορτή από τους ειδωλολάτρες, προς τιμή της γέννησης του γιου της Βαβυλώνιας Βασίλισσας του Ουρανού. Λοιπόν, για να συμφιλιωθούν με τους ειδωλολάτρες και για να πληθύνει ο αριθμός των δήθεν “πιστών” του χριστιανισμού, υιοθετήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία η ίδια γιορτή απλώς παίρνοντας το όνομα του Χριστού. Αυτή η τάση από την πλευρά των τότε χριστιανών ν' αντιμετωπίζουν την ειδωλολατρεία με ημίμετρα εμφανίστηκε από πολύ νωρίς. Ο Τερτυλλιανός, στην εποχή του, κατά το έτος 230, θρηνούσε πικρά για την ασυνέπεια των κηρύκων του Χριστού, από την άποψη αυτή, και την αντιπαρέβαλε με την αμετακίνητη πιστότητα και αυστηρή αφοσίωση των ειδωλολατρών στις δικές τους δοξασίες. “Από εμάς”, λέει, “που δεν έχουμε σχέση με τα Σάββατα(6) και τις γιορτές της νέας σελήνης, τις νεομηνίες, που κάποτε δεχόταν ο θεός, τα Σατουρνάλια, οι γιορτές του Ιανουαρίου, τα Μπρουμάλια και τα Μαντρονάλια, συχνά τελούνται τώρα, μοιράζονται δώρα εδώ και εκεί, δώρα για την πρωτοχρονιά προσφέρονται με φανταχτερό τρόπο και αθλήματα και συμπόσια γιορτάζονται με οχλαγωγία. Πόσο πιο πιστοί είναι οι ειδωλολάτρες στη δική τους θρησκεία, που φροντίζουν, ιδιαίτερα, να μην υιοθετήσουν καμιά ιεροτελεστία των χριστιανών”(7). Οι δίκαιοι άνθρωποι μόχθησαν ν' αναχαιτήσουν το ειδωλολατρικό κύμα να εισβάλλει στην Εκκλησία αλλά, παρά τις προσπάθειές τους, συνεχίστηκε η αποστασία, ώσπου η Εκκλησία, με εξαίρεση ένα μικρό υπόλοιπο, υποτάχθηκε στην ειδωλολατρική δεισιδαιμονία. Είναι απόλυτα σίγουρο και εξακριβωμένο ότι τα Χριστούγεννα, αρχικά, ήταν ειδωλολατρική γιορτή. Η εποχή του έτους, και οι τελετές με τις οποίες ακόμη γιορτάζονται, αποδεικνύουν την προέλευσή τους. Στην Αίγυπτο, ο γιος της Ίσιδας, της Αυγύπτιας Βασίλισσας του ουρανού, γεννήθηκε ακριβώς τέτοια εποχή, “περίπου την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου”(8). Το ίδιο το όνομα, με το οποίο τα χριστούγεννα είναι πασίγνωστα στους Αγγλοσάξωνες, Γιούλε-ντέι(9), αποδείχνει αμέσως την ειδωλολατρική και Βαβυλωνιακή προέλευσή τους. “Γιούλε” είναι το Χαλδαϊκό όνομα για το “μωρό” (Βρέφος) ή “παιδάκι”(10), κι επειδή η 25η Δεκεμβρίου ονομαζόταν από τους ειδωλολάτρες Αγγλοσάξωνες “Yule day”, ή “Ημέρα του Βρέφους” και η νύχτα που προηγείτο ήταν η “Νύχτα της Μητέρας”(11), πολύ πριν οι άνθρωποι εκείνοι έλθουν σ' επαφή με το χριστιανισμό, αυτό επαρκώς αποδεικνύει τον πραγματικό χαρακτήρα της γιορτής. Σε όλη την επικράτεια της Ειδωλολατρίας υπήρχε αυτή η ημέρα των γενεθλίων. Γενική πεποίθηση ήταν ότι η γιορτή αυτή είχε μόνο αστρονομικό χαρακτήρα και αναφερόταν απλώς στην ολοκλήρωση της ετήσιας διαδρομής του ήλιου και την έναρξη του καινούργιου κύκλου(12). Υπάρχουν όμως αναμφισβήτητα στοιχεία ότι η γιορτή αυτή είχε και κάποια άλλη σημασία, και ότι μνημόνευε όχι μόνο τα εικονικά γενέθλια του ήλιου κατά την ανανέωση της διαδρομής του, αλλά και τα γενέθλια του μεγάλου Ελευθερωτή. Ανάμεσα στους Σαβαίους της Αραβίας που η ειδωλολατρεία τους θεωρούσε τη σελήνη, και όχι τον ήλιο σαν το ορατό σύμβολο του μεγάλου Ελευθερωτή, στην ίδια περίοδο παρατηρήθηκαν γιορτές γενεθλίων. Έτσι, διαβάζουμε στο έργο του Στάνλεϋ “Η φιλοσοφία των Σαβαίων”: «Την 24η του δέκατου μήνα» δηλαδή το Δεκέμβριο σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας, «οι Άραβες γιόρταζαν ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ – δηλαδή της Σελήνης»(13). Η Κυρίαρχος-Σελήνη ήταν το μεγάλο σύμβολο της Αραβικής λατρείας που σύμφωνα με τους Άραβες γεννήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου, και τούτο καθαρά δείχνει ότι η γέννηση που γιόρταζαν δεν είχε, αναγκαστικά, κάποια σχέση με την πορεία του ήλιου. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι, επίσης, ότι ανάμεσα στους αρχαίους Σάξωνες των Βρετανικών νησιών, αν τα χριστούγεννα γιορτάζονταν προς τιμή της γέννησης κάποιου Κυρίου από το Πάνθεο του ουρανού, πρέπει ακριβώς το ίδιο να συνέβη, και στη Βρετανία όπως και στην Αραβία. Οι Σάξωνες, όπως είναι πασίγνωστο, θεωρούσαν τον ήλιο σαν θηλυκή θεότητα και Σελήνη σαν αρσενική(14). Πρέπει, λοιπόν, να γιορταζόταν στις 25 Δεκεμβρίου τα γενέθλια της Σελήνης και όχι του Ήλιου, όπως έκαναν οι Άραβες στις 24 Δεκεμβρίου. Το όνομα της Σελήνης, σαν κυρίαρχης θεότητας, στην Ανατολή, φαίνεται ότι ήταν Μένι, διότι αυτή φαίνεται να είναι η πιο φυσική ερμηνεία του θείου χωρίου στον Ησαΐα ξε' 11: “Εσάς όμως τους εγκαταλείποντας τον Κύριον, τους λησμονούντας το άγιόν μου όρος, τους ετοιμάζοντας τράπεζαν εις τον Γάδην και τους κάμνοντας σπονδήν εις τον Μένι”(15). Υπάρχει λόγος να πιστέψουμε ότι ο Γάδης υπονοεί τον θεό-ήλιο, και ότι παρόμοια ονομάζει Μένι τη θεότητα της Σελήνης(16). Μένι ή Μανάι σημαίνει «Απαριθμητής», και οι αλλαγές της σελήνης είναι που καταμετρούν τους μήνες: Ψαλμός ρδ' 19, “Έκαμε την Σελήνην δια τους καιρούς. Ο ήλιος γνωρίζει την δύσιν αυτού”. Το όνομα του «Ανθρώπου της Σελήνης», ή του θεού που προεδρευει σ' εκείνα τ' αστέρια, κατά τους Σάξωνες, ήταν ο Μανέ, όπως δίνεται στην «Έντα»(17) και Μάνη στη «Βολούσπα»(18). Το ότι ήταν η γέννηση της «Κυριάρχου Σελήνης» που γιορταζόταν από τους αρχαίους Σάξωνες τα Χριστούγεννα, βρίσκουμε σημαντικές αποδείξεις στο όνομα, που στα πεδινά της Σκωτίας ακόμη δίνεται στη γιορτή κατά την τελευταία μέρα του χρόνου, και φαίνεται ότι είναι κατάλοιπο του παλαιού γιορτασμού. Πραγματικά, τα γλυκίσματα που φτιάχνουν τότε ονομάζονται γλυκίσματα γενεθλίων. Το όνομα που οι Σκωτσέζοι δίνουν στη γιορτή είναι «Χογκμανι»(19). Στη Χαλδαϊκή όμως σημαίνει «Η γιορτή του Απαριθμητή», η γιορτή του θεού της Σελήνης, ή του ανθρώπου της Σελήνης. Για να καταδειχθεί η σχέση της μιας χώρας με την άλλη και της ριζωμένης αντοχής των παλαιών εθίμων, αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ιερώνυμος, σχολιάζοντας τα λόγια του Ησαΐα που ήδη παρατέθηκαν, σχετικά με το “στρώσιμο του τραπεζιού για τον Γάδη” και “τις σπονδές για το Μένι”, παρατηρεί ότι στην εποχή του (στον τέταρτο αιώνα) “ήταν έθιμο σε όλες τις πόλεις, ιδιαίτερα στην Αίγυπτο και μάλιστα στην Αλεξάνδρεια, να στρώνουν τραπέζια και να τα φορτώνουν με διάφορα πολυτελέστατα φαγητά, και με μπουκάλια που περιείχαν μίγμα καινούργιου κρασιού, την τελευταία μέρα του μήνα και του χρόνου. Επίσης, οι άνθρωποι λάμβαναν προμηνύματα από τις τελετές αυτές σχετικά με την τύχη τους κατά τη διάρκεια της χρονιάς, που θα ερχόταν”(20). Το Αιγυπτιακό έτος άρχιζε σε διαφορετική εποχή από το δικό μας, αλλά πλησιάζει όσο γίνεται (απλώς αντικαθιστώντας το κρασί με το ουίσκι) στον τρόπο που τελείται το Χόγκμανι την τελευταία μέρα του τελευταίου μήνα του έτους μας. Δε γνωρίζω αν λαμβάνουν προμηνύματα καλής ή κακής τύχης από αυτή τη γιορτή, αλλά ο καθένας στα νότια της Σκωτίας ξέρει ότι μετά το Χόγκμανι, ή τη βραδιά πριν από τη μέρα της πρωτοχρονιάς, εκείνοι που τηρούν τα παλαιά έθιμα στρώνουν τραπέζι, και ενώ προσφέρονται κουλουράκια και άλλες λιχουδιές από εκείνους που μπορούν να τα διαθέσουν, προσφέρονται, επίσης γλυκίσματα από βρώμη και τυρί κι από εκείνους που ποτέ δε φτιάχνουν γλυκίσματα παρά μόνο σ' αυτή τη γιορτή, και ότι τα δυνατά ποτά αποτελούν σημαντικό μέρος αυτών των προσφορών.

Ακόμη και τότε που ο ήλιος αποτελούσε το αγαπημένο αντικείμενο λατρείας, όπως στην ίδια τη Βαβυλώνα και αλλού, σ' αυτή τη γιορτή λατρευόταν όχι απλώς σαν ο εξουσιαστή της ημέρας αλλά και σαν ενσαρκωμένος θεός(21).

Ήταν θεμελιώδης αρχή στο Βαβυλωνιακό θρησκευτικό σύστημα ότι ο μοναδικός θεός ήταν ο Ήλιος ή Βάαλ.(22). Όταν, λοιπόν, λατρευόταν ο Ταμμούζ σαν ενσάρκωση του θεού, τούτο υπονοούσε, επίσης, ότι ήταν ενσάρκωση του Ήλιου. Στην Ινδουιστική μυθολογία, που θεωρείται, βασικά, ότι έχει Βαβυλωνιακή προέλευση, αυτό φαίνεται ολοκάθαρα. Εκεί ο Σούργια, ή Ήλιος, απεικονίζεται σαν ενσαρκωμένος και γεννημένος με σκοπό την καθυπόταξη των εχθρών των θεών, οι οποίοι, αν δεν πραγματοποιόταν μια τέτοια γέννηση, δε θα μπορούσαν να κατανικηθούν(23).

Δεν ήταν ένας απλός αστρονομικός εορτασμός, λοιπόν, αυτό που οι ειδωλολάτρες γιόρταζαν κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Το ότι αυτός ο γιορτασμός στη Ρώμη ονομαζόταν Σατουρνάλια (από τη λέξη «Σατούρνους», που στα λατινικά σημαίνει Κρόνος) και ο τρόπος με τον οποίο γιορταζόταν εκεί, δείχνουν καθαρά από που είχε προέλθει αυτή η γιορτή. Όπως καθοριστηκε από τον Καλιγούλα, η γιορτή διαρκούσε πέντε μέρες(24). Τότε χαλάρωναν όλοι οι φραγμοί με τη μέθη και το ξεφάντωμα. Οι σκλάβοι είχαν προσωρινή ελευθερία(25) και επιτρεπόταν κάθε είδος ακολασίας με τους αφέντες τους(26). Αυτός ακριβώς ήταν και ο τρόπος κατά τον οποίο σύμφωνα με τον Βηρωσο, διεξάγονταν τα ξεφαντώματα αυτά στη Βαβυλώνα το μήνα Θέμπεθ, που αντιστοιχεί στο δικό μας Δεκέμβριο, με άλλα λόγια, στις βακχικές γιορτές. «Έθιμο ήταν» λέει, «κατά τη διάρκεια του πενθημέρου να υποτάσσονται οι αφέντες στους δούλους τους και ένας από τους υπηρέτες κυβερνούσε το σπίτι, ντυμένος με πορφύρα σαν Βασιλιάς»(27). Αυτόν τον προφυροντυμένο υπηρέτη τον αποκαλούσαν «Ζογάνες»(28), δηλαδή «Άνθρωπο του κεφιού και της ακολασίας» και αντιστοιχούσε ακριβώς στον «Κύριο της Αναρχίας» που το Μεσαίωνα εκλεγόταν σε όλες τις παπικές χώρες για να διευθύνει τα ξεφαντώματα των Χριστουγέννων (Σημ. Εννοει το Santa-Claus, τον καθολικό χριστουγεννιάτικο πορφυροντυμένο και με άσπρα γένια, αντίστοιχο του ορθόδοξου Άι-Βασίλη). Το γιορτινό καθεστώς των Χριστουγέννων είχε το ακριβές αντίγραφό του στη «Γιορτή του Μεθυσιού» της Βαβυλώνας. Πολλοί από τους λατρευτικούς τύπους που, ακόμη τηρούνται από τους χριστιανούς τα Χριστούγεννα, προήλθαν από την ίδια εκείνη περιοχή. Τα κεριά και οι λαμπάδες π.χ. που ανάβονται την παραμονή των Χριστουγέννων, και χρησιμοποιούνται, όσο καιρό διαρκεί η γιορταστική περίοδος, τα άναβαν, επίσης, οι ειδωλολάτρες την παραμονή της γιορτής του Βαβυλώνιου θεού για να τον τιμήσουν, διότι ήταν μια από τις ξεχωριστές παραδοξότητες της λατρείας του να έχουν αναμμένα κεριά στους βωμούς του(29). Το χριστουγεννιάτικο δένδρο, που είναι τόσο διαδεδομένο τώρα, ήταν, επισης, σε κοινή χρήση στην ειδωλολατρική Ρώμη και στην ειδωλολατρική Αίγυπτο. Στην Αίγυπτο το δένδρο ήταν μια φοινικιά. Στη Ρώμη ήταν έλατο(30). Η φοινικιά δήλωνε τον ειδωλολάτρη Μεσσία, σαν Βάαλ Τάμαρ, το έλατο σαν Βάαλ-Βερίθ. Η μητέρα του Άδωνι, του θεού-Ήλιου και μεγάλη «μεσολαβήτρια» θεότητα, με μυστικοπάθεια λεγόταν ότι είχε μεταμορφωθεί σε δένδρο, και μ' εκείνη τη μορφή είχε καρποφορήσει και γεννήσει το θετό Γιο της(31).

Αν η μητέρα ήταν δένδρο, ο γιος έπρεπε να αναγνωρισθεί σαν ο «Γιος κλάδος». Κι αυτό εξηγεί ολότελα γιατί οι Αγγλοσάξωνες ρίχνουν το Γιούλε-Λογκ (κούτσουρο που καίγεται την παραμονή των Χριστουγέννων – Σ.τ.Ε.) στη φωτιά την παραμονή των χριστουγέννων, και γιατί στήνουν το Χριστουγεννιάτικο δένδρο το επόμενο πρωί. Ως «Zero-Astha», Σπέρμα της γυναίκας, που το όνομα αυτό, επίση, σημαίνει Ignigena,ή «γέννημα της φωτιάς», αναγκάζεται να μπει στη φωτιά τη «Νύχτα της Μητέρας», και ίσως να γεννιέται την επόμενη μέρα από αυτήν (τη φωτιά), σαν «Κλάδος του θεού», ή δένδρο που χαρίζει στους ανθρώπους όλα τα θεία δώρα. Θα μπορούσε να ρωτήσει, όμως, κάποιος “Μα γιατί να μπει στη φωτιά με το σύμβολο ενός Log (καυσόξυλου);” Για να γίνει αυτό κατανοητό, πρέπει να θυμηθούμε ότι το θείο βρέφος, που γεννήθηκε κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, γεννήθηκε σαν καινούργια ενσάρκωση του μεγάλου θεού (αφού ο θεός εκείνος είχε διαμελισθεί), με σκοπό να πάρει εκδίκηση για το θάνατό του από τους δολοφόνους του(32). Ο μεγάλος θεός, λοιπόν, που σκοτώθηκε στο μέσο της εξουσίας και δόξας του, συμβολιζόταν μ' ένα τεράστιο δένδρο απογυμνωμένο απ' όλα τα κλαδιά του, κομμένο κι' έτοιμο να πέσει καταγής(33). Αλλά, το μεγάλο φίδι (το σύμβολο της ζωής που ξαναγεννιέται)(34), ο Ασκληπιός, είναι περιτυλιγμένος γύρω από το νεκρό κορμό του δένδρου (σχ. 27)(35), 

και, κοιτάχτε στο πλάι του ξεπηδά ένα άλλο νεαρό δένδρο – ένα δένδρο ολότελα διαφορετικού είδους, που ποτέ δεν πρόκειται να κοπεί από εχθρική δύναμη – και η φοινικιά, το πασίγνωστο σύμβολο της νίκης. Το χριστουγεννιάτικο δένδρο, όπως προαναφέρθηκε, στη Ρώμη, γενικά, ήταν κάτι διαφορετικό, ακόμη και το έλατο. Αλλά η ίδια ακριβώς ιδέα, όπως παριστάνεται από τη φοινικιά, έτσι παριστάνεται και από το χριστουγεννιάτικο έλατο. Το έλατο συγκαλυμμένα συμβολίζει το νεογέννητο θεό σαν Βάαλ-Βερίθ(36), «Κύριος της Διαθήκης», κι έτσι τόνιζε στην αιωνιότητα την αμάραντη φύση της εξουσίας του, που, αφού πρώτα έπεσε μπροστά στον εχθρό του, έπειτα είχε θριαμβευτικά υπερυψωθεί και τους είχε ξεπεράσει όλους. Επομένως, η 25η Δεκεμβρίου, η ημέρα που πανηγύριζαν στη Ρώμη σαν τη μέρα που ο νικητής θεός εμπανεμφανίστηκε στη γη, γιορταζόταν ως Natalis invicti solis, «Τα γενέθλια του αήττητου Ήλιου»(37). Λοιπόν, το Γιούλε-Λογκ είναι το νεκρό κορμί του Νεβρώδ, που θεοποιήθηκε σαν θεός-ήλιος, αλλά που κόπηκε από τους εχθρούς του. Το χριστουγεννιάτικο δένδρο είναι ο Νεβρώδ αναγεννημένος, ο σφαγμένος θεός ξαναζωντανεμένος. Στο φως που αντλείται από τα παραπάνω για τα έθιμα που έφθασαν μέχρι τις μέρες μας και είναι ακόμη ανάμεσά μας, και των οποίων η προέλευση και η καταγωγή χάνονται στα βάθη της αρχαιότητας, ας προσέξει ο αναγνώστης το έθιμο που υπάρχει στη νότια Αγγλία κατά την παραμονή των Χριστουγέννων, δηλαδή να φιλιούνται κάτω από το κλαδάκι του γκυ. Το κλαδάκι του γκυ στην Δρυιδική δοξασία, όπως είδαμε, προερχόταν από τη Βαβυλώνα και ήταν η απεικόνιση του Μεσσία, «του άνδρα του κλάδου». Το γκυ θεωρήθηκε σαν θεϊκός κλάδος(38) – ένας κλάδος που κατέβηκε από τον ουρανό και αναπτύχθηκε πάνω σ' ένα δένδρο που ξεφύτρωσε από τη γη. Με τον εμβολιασμό, λοιπόν, του ουράνιου κλάδου μέσα στο επίγειο δένδρο, ουρανός και γη, που το προπατορικό αμάρτημα τους είχε διαχωρίσει, ξανάσμιγαν, κι έτσι το κλαδάκι γκυ έγινε το τεκμήριο της θείας συμφιλίωσης με τον άνθρωπο, ενώ το φιλί είναι ο πασίγνωστος τρόπος της συγγνώμης και της συμφιλίωσης. Από που θα μπορούσε να προέλθει τέτοια ιδέα; Άραγε να μην έχει καμιά σχέση με τον Ψαλμό πε' 10, 11: “έλεος και αλήθεια συναπαντήθηκαν. Δικαιοσύνη και ειρήνη εφιλήθησαν. Αλήθεια εκ της γης θέλει αναβλαστήσει. Και δικαιοσύνη εξ ουρανού θέλει κύψει.”; Το βέβαιο είναι ότι αυτός ο ψαλμός γράφτηκε αμέσως μετά τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Και καθώς πλήθη Ιουδαίων δε γύρισαν στην Ιερουσαλήμ, αλλά έμειναν στη Βαβυλώνα υπό την καθοδήγηση εμπνευσμένων ανθρώπων, όπως ήταν ο Δανιήλ. Αυτοί και οι συγγενείς τους στην Παλαιστίνη πρέπει να γνώριζαν αυτό τον ψαλμό, σαν μέρος του θείου λόγου. Την εποχή εκείνη, η Βαβυλώνα ήταν το κέντρο του πολιτισμένου κόσμου. Έτσι ο παγανισμός, ή ειδωλολατρεία, διαβρώνοντας το θείο σύμβολο όπως πάντα, είχε ευκαιρίες να διαδόσει την εξευτελισμένη πια παραχάραξη της αληθείας σε όλα τα πέρατα της γης μέσω των μυστηρίων, που είχαν ευθυγραμμισθεί με το μεγάλο κεντρικό ειδωλολατρικό σύστημα στη Βαβυλώνα. Πράγματι, τα ίδια τα χριστουγεννιάτικα έθιμα, που υπάρχουν ακόμη, ρίχνουν καταπληκτικό φως τόσο στις αποκαλύψεις της θείας χάριτος, που έγιναν σε όλη τη γη, όσο και στις προσπάθειες του Σατανά και των οργάνων του να εξευτελίσουν τα θεία πράγματα και να τα μετατρέψουν σε υλιστικές και σαρκικές απολαύσεις.

Σε πολλές χώρες το αγριογούρουνο θυσιαζόταν στο θεό, γιατί, όπως έλεγαν, κάποτε ένας κάπρος τον είχε τραυματίσει. Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο θάνατος του Άδωνι, ή Ταμμούζ, καθώς και ο λόγος που πέθανε, ήταν, όπως είδαμε, συνέπεια ενός τραύματος από το χαυλιόδοντα ενός κάπρου(39). Ο φρυγικός Άττης, ο αγαπημένος της Κυβέλης, που η ιστορία του ταυτίστηκε με την ιστορία του Άδωνι, διαδιδόταν ότι είχε χαθεί, κατά παρόμοιο τρόπο, από το χαυλιόδοντα ενός κάπρου(40). Επομένως, η Άρτεμη, η οποία, μολονότι γενικά παριστάνεται στους λαϊκούς και δημοφιλείς μύθους σαν κυνηγός, στην πραγματικότητα, ήταν η μεγάλη μητέρα των θεών(41), και συχνά την απεικόνιζαν με το κεφάλι ενός κάπρου κοντά της, σαν ένδειξη όχι των επιτυχιών της στο κυνήγι, αλλά του θριάμβου της πάνω στο μεγάλο εχθρό του ειδωλολατρικού συστήματος στο οποίο εκείνη κατείχε εξέχουσα θέση. Σύμφωνα με το Θεόκριτο, η Αφροδίτη συμφιλιώθηκε με τον κάπρο που σκότωσε τον Άδωνι γιατί, όταν το έφεραν αλυσοδεμένο μπροστά της, ομολόγησε με συγκινητικά λόγια ότι δεν είχε σκοτώσει το σύζυγό της από κακόβουλη πρόθεση αλλά μόνο συμπτωματικά(42). Κι όμως, σε ανάμνηση του άθλου, που είχε επιτελέσει ο μυστηριώδης κάπρος, πολλοί κάπροι έχαναν το κεφάλι τους καθώς προσφένονταν σαν θυσία στη λυπημένη θεά. Κατά τον Σμιθ, η Άρτεμη παριστάνεται με το κεφάλι του κάπρου πλάι της, στην κορυφη ενός σωρού λίθων(43) και στην παρατιθέμενη ξυλογραφία (σχ. 28)(44), στην οποία ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Τραϊανός παριστάνεται να καίει λιβάνι στη θεά, το κεφάλι του κάπρου προβάλλει επιβλητικά. 

Την ημέρα των χριστουγέννων οι Σάξωνες της Ηπειρωτικής Ευρώπης πρόσφεραν ένα κάπρο θυσία στον Ήλιο(45), για να την εξευμενίσουν(46) για την απώλεια του αγαπημένου της Άδωνι. Στη Ρώμη, υπήρξε προφανώς μια παρόμοια τελετή, διότι ένας κάπρος ήταν το μεγάλο θέμα της γιορτής του Κρόνου, όπως φαίνεται από τα ακόλουθα λόγια του Μαρτιάλη: “Ο κάπρος αυτυός θα σας κάνει καλά «Σατουρνάλια»”(47).

Ακόμη η κεφαλή του κάπρου θεωρείται σαν ένα πολύ εκλεκτό φαγητό στην Αγγλία κατά το χριστουγεννιάτικο γεύμα, όταν ο λόγος γι' αυτό από καιρό πια έχει λησμονηθεί. Μάλιστα η «Χριστουγεννιάτικη χήνα» και τα «Γλυκίσματα Γιούλε» ήταν απαραίτητα στη λατρεία του Βαβυλώνιου Μεσσία, επειδή αυτή η λατρεία γινόταν τόσο στην Αίγυπτο όσο και στη Ρώμη (σχ. 29). ο Γουίλκινσον σχετικά με την Αίγυπτο δείχνει ότι «η αγαπημένη προσφορά» του Όσιρι ήταν η θυσία «μιας χήνας»(48) και επιπλέον ότι η «χήνα δεν μπορούσε να φαγωθεί εκτός μόνο στην καρδιά του χειμώνα»(49). Όσο για τη Ρώμη, ο Ιουβενάλιος λέει ότι «ο Όσιρις, αν θιγόταν, μπορούσε να εξευμενισθεί μόνο σε μια μεγάλη χήνα κι ένα κομμάτι γλύκισμα»(50). Σε πολλές χώρες υπάρχουν στοιχεία για τις ιερές ιδιότητες που απέδιδαν στη χήνα. Είναι πασίγνωστο το περιστατικό που σε μια περίπτωση το καπιτώλιο της Ρώμης, τη στιγμή που θα δεχόταν αιφνιδιαστική επίθεση των Γαλατών μέσα στη νύχτα, σώθηκε από το κακάρισμα των χηνών που ήταν αφιερωμένες στην Ήρα και έμεναν στο ναό του Διός(51). Η επόμενη ξυλογραφία (σχ. 30)(52) 

αποδεικνύει ότι η χήνα στη Μικρά Ασία ήταν το σύμβολο του Έρωτα, ακριβώς όπως ήταν το σύμβολο του Σηθ στην Αίγυπτο. Στην Ινδία, η χήνα κατείχε παρόμοια θέση, διότι διαβάζουμε για την ιερή «Βραχμανική χήνα», ή τη χήνα την αφιερωμένη στον Βράχμα(53). Τελικά, τα μνημεία της Βαβυλώνας δείχνουν(54) ότι η χήνα είχε παρόμοιες μυστικιστικές ιδιότητες στη Χαλδαία, και ότι την πρόσφεραν σε θυσία, όπως και στη Ρώμη ή την Αίγυπτο, γιατί απεικονίζεται ο ιερέας με τη χήνα στο ένα χέρι και τη μάχαιρά του στο άλλο(55). Δεν μπορεί να υπάρχει, λοιπόν, αμφιβολία ότι η ειδωλολατρική γιορτή κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο – με άλλα λόγια τα χριστούγεννα – γινόταν προς τιμή της γέννησης του Βαβυλωνιου Μεσσία. Η εξέταση της αμέσως επόμενης μεγάλης γιορτής στο παπικό εορτολόγιο δίνει την ισχυρότερη επιβεβαίωση για όσα ήδη ειπώθηκαν μέχρις εδώ.

Η γιορτή αυτή που λέγεται «Ημέρα της Κυρίας» γιορτάζεται στη Ρώμη στις 25 Μαρτίου, σε υποτιθέμενη ανάμνηση της θαυματουργικής σύλληψης του Κυρίου από την Παρθένο. Την ημέρα αυτή, καθώς λένε, ο άγγελος στάλθηκε για να αναγγείλει στη Μαρία την ξεχωριστή τιμή που επρόκειτο να της παραχωρηθεί να γίνει μητέρα του Μεσσία. Ποιος όμως θα μπορούσε να πει πότε έγινε αυτή η αναγγελία; Η Γραφή δε δίνει καμιά ένδειξη σχετικά με την εποχή. Αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Πριν ακόμη η Μαρία συλλάβει και γεννήσει τον Κύριό μας, αυτήν ακριβώς την ημερομηνία, που καθορίστηκε στο παπικό ημερολόγιο για τον «Ευαγγελισμό της Παρθένου», γινόταν μια γιορτή στην ειδωλολατρική Ρώμη προς τιμή της Κυβέλης, της μητέρας του Βαβυλώνιου Μεσσία(56). Είναι, λοιπόν, πολύ φανερό ότι η «Ημέρα της Κυρίας», ή «Ευαγγελισμός της Παρθένου» και τα Χριστούγεννα παρουσιάζουν μια πολύ στενή σχέση μεταξύ τους: Ανάμεσα στις 25 Μαρτίου και στις 25 Δεκεμβρίου μεσολαβούν ακριβώς εννέα μήνες. Αν, λοιπόν, ο ψεύτικος Μεσσίας συλλαμβανόταν το Μάρτιο και γεννιόταν το Δεκέμβριο, μπορει για μια στιγμή κανένας να πιστέψει ότι η σύλληψη και η γέννηση του Πραγματικού Μεσσία μπορεί τόσο πετυχημένα να συγχρονισθεί, όχι μόνο προς το μήνα αλλά και την ημέρα; Το πράγμα είναι απίστευτο. Η «Ημέρα της Κυρίας» ή «Ευαγγελισμός της Παρθένου» και τα Χριστούγεννα έχουν, λοιπόν σαφώς Βαβυλωνιακή προέλευση!

_____________________

ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1.London Tract Society's Commentary – (Σχόλια της Βιβλικής Εταιρίας Λονδίνου) τομ.Α',σ.472 ALFORD,Greek Testament(Ελληνική Διαθήκη),τομ.Α',σ.412, GRESWELL,τομ.Α',Dissert XII,σ.381-437.

2.Ο GILL στο έργο του Commentary (Σχόλια) στο Λουκά β' 8, λέει τα εξής: - «Υπάρχουν δύο είδη ζώων στους Ιουδαίους... τα ζώα του σπιτιού που βρίσκονται στην πόλη, και τα ζώα της εξοχής που βρίσκονται στους βοσκότοπους. Ένας από τους σχολιαστές τους (ΜΑΪΜΟΝΙΔΗΣ, στο Misn – Betza,κεφ. 5 τμήμα 7), παρατηρεί, «Αυτά βρίσκονται στα λιβάδια, που είναι στα χωριά, όλες τις ημέρες του κρύου και της ζέστης, και δεν μπαίνουν στις πόλεις μέχρι να πέσουν οι βροχές«. Η βροχή η πρώτη πέφτει το μήνα Μαρτσεβάν, που αντιστοιχεί στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου και το πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου... Από αυτό φαίνεται ότι ο Χριστός πρέπει να γεννήθηκε πριν από τα μέσα Οκτωβρίου, εφόσον η πρώτη βροχή δεν είχε ακόμη έλθει». Ο ΚΙΤΤΟ, στο Δευτυερονόμιο ια' 14, Illustrated Commentary (Εικονογραφημένα Σχόλια) τομ. Α' σ. 398) λέει πως η «πρώτη βροχή» είναι το «φθινόπωρο», δηλαδή το τέλος Σεπτεμβρίου ή αρχές Οκτωβρίου. Αυτό θα έκανε το χρόνο μετακίνησης των ποιμνίων από τα χωράφια κάπως νωρίτερα από αυτό που αναφέρω στο κείμενο του βιβλίου. Όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δε θα μπορούσε να είναι αργότερα από αυτό που τονίζεται εκεί, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Μαϊμονίδη, που οι γνώσεις του σε όλα όσα αφορούν τα Ιουδαϊκά έθιμα είναι πασίγνωστες.

3.MEDE, Works (Άπαντα), 1672 Discourse (Πραγματεία) XIXIII. Ο παραπάνω ισχυρισμός του Mede ισχύει με την προϋπόθεση της πασίγνωστης λογικής και περίσκεψης που διέκριναν τη Ρωμαϊκή νομοθεσία.

4.Ο Αρχιδιάκονος WOOD, στο Christian Annotator (Χριστιανός Σχολιογράφος) τομ. Γ', σ. 2 LORIMER, Manual of Presbytery (Εγχειρίδιο του Πρεσβυτερίου) σ. 130. Ο Λόριμερ παραθέτει τον Πήτερ Κινγκ (Sir Peter King) ο οποίος στο έργο του Enquiry into the Workship of the Primitive Church & c. (Διερεύνηση της Λατρείας της Αρχέγονης Εκκλησίας κλπ.), συμπεραίνει ότι κανείς παρόμοιος εορτασμός δεν παρατηρήθηκε στην Εκκλησία εκείνη, και προσθέτει: - «Φαίνεται απίθανο να γιόρταζαν τη γέννηση του Χριστού όταν διαφωνούσαν σχετικά με το μήνα και την ημέρα που γεννήθηκε ο Χριστός».

Βλέπε επίσης Αιδεσ. J. RYLE στο έργο του Commentary (Σχόλια), στο Λουκά κεφ. Β', Σημ, στο στίχο 8, ο οποίος παραδέχεται ότι ο χρόνος γέννησης του Χριστού είναι αβέβαιος, μολονότι αντικρούει την ιδέα ότι τα ποίμνια δεν μπορούσαν να είναι στο ύπαιθρο το Δεκέμβριο, προσφεύγοντας στο παράπονο του Ιακώβ προς το Λάβαν: «Με σακάτεψαν η ανομβρία της ημέρας, και η παγωνιά της νύχτας». Ολόκληρη όμως η βαρύτητα του παραπόνου του Ιακώβ στον δύστροπο συγγενή του βρισκόταν στο ότι ο Λάβαν τον ανάγκαζε να κάνει αυτό που κανείς άλλος δε θα είχε κάνει, κι επομένως αναφέροντας τις ψυχρές νύχτες του χειμώνα (που, όμως, δε γίνεται απόλυτα κατανοητό στη διατύπωση) αποδείχνει ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που ο Ryle προβάλει προς απόδειξη – δηλαδή ότι δεν ήταν συνήθεια των βοσκών να περιφέρουν τα ποίμνιά τους στους αγρούς τις νύχτες το χειμώνα.

5.GIESELER, τομ. Α', σ.54 και Σημ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (Monitum in Hom.de Natal. Christi), γράφοντας στην Αντιόχεια περίπου το 380 μ.Χ. λέει: «Ούτε δέκα χρόνια δεν πέρασαν από τότε που μας έγινε γνωστή η ημέρα αυτή (τομ. Β', σ. 352). «Αυτό που συνάγεται» προσθέτει ο Γκήσελερ, «προσφέρει μαι σημαντικότατη ερμηνεία στην ευκολία με την οποία έθιμα τελευταία καθιερωθέντα μπορούσαν να προσλάβουν το χαρακτήρα των αποστολικών θεσμών». Και συνεχίζει ο Χρυσόστομος: «Σε όσους κατοικούν στα δυτικά, ήταν γνωστό πριν και από τους αρχαίους και παναρχαίους χρόνους και οι κάτοικοι των περιοχών από τη Θράκη ως τα Γάδειρα (Γάδιξ) γνώριζαν πολύ καλά», δηλαδή η ημέρα γέννησης του Κυρίου μας, που ήταν άγνωστη στην Αντιόχεια της Ανατολής, ακριβώς στα σύνορα των Αγίων Τόπων, όπου Εκείνος γεννήθηκε, ήταν τελείως γνωστή σε όλη την Ευρωπαϊκή έκταση της δύσης, από τη Θράκη μέχρι την Ισπανία!

6.Μιλά για τα Ιουδαϊκά Σάββατα.

7.ΤΕΡΤΥΛΙΑΝΟΣ, De Idololatria (Περί ειδωλολατρείας) γ'14, τομ. Α σ. 682. Για τις υπερβολές που συνδέονται με την ειδωλολατρική αντίληψη του ποδαρικού της Πρωτοχρονιάς, βλ. GIESELER, τομ. Α' τμ. 79. σημ.

8.WILKINSON, Egyptians (Αιγύπτιοι) τομ. Δ', σ. 405.

Ο Πλούταρχος, (De Iside – Περί Ισιδας τομ. Β' σ. 377, Β) τονίζει ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς ισχυρίζονταν ότι η γέννηση του θεϊκού γιού της Ίσιδας, κατά τα τέλη Δεκεμβρίου, ήταν πρόωρη. Τούτο όμως είναι, ακριβώς, προφανώς, το αντίστοιχο, της κλασικής ιστορίας του Βάκχου, ο οποίος, όταν η μητέρα του Σεμέλη απανθρακώθηκε, από τη φωτιά του Διός, είπαν ότι διασώθηκε στην εμβρυική του κατάσταση από τις φλόγες που κατέφαγαν την μητέρα του. Τα πορίσματα της ιστορίας ανατρέπονται ολότελα σε προηγούμενη σημείωση. (βλ. σ. 153) και έτσι ολόκληρο το οικοδόμημα καταρρέει.

9.Mallet, τομ. Α', σ. 130.

10.Από Εόλ (Eol) «βρέφος». Η προφορά εδώ είναι η ίδια όως στο εών, στο Γεδεών. Στη Σκωτία, τουλάχιστον στα πεδινά τα Yule-cakes, τσουρέκια Γιουλ, ονομάζονται, επίσης, και Νυρ-κέικς (Nur-cakes) (όπου το u προφέρεται όπως το Γαλλικό u). Στη Χαλδαϊκή, όμως, Nour (Νοθρ) σημαίνει «γέννηση». Επομένως, τα τσουρέκια Νουρ, είναι «τσουρέκια γενεθλίων». Οι Σκανδιναβές θεές, οι ονομαζόμενες «Νορνς» (Norns), που όριζαν στα παιδιά το πεπρωμένο τους, κατά τη γέννησή τους, προφανώς, πήραν το όνομά τους από τη συγγενή λέξη στα Χαλδαϊκά «Nor», παιδί.

11.SHARON TURNER, Aglo-Saxons (Αγγλο-σάξωνες) τομ. Α' σ. 219.

12.SALVERTE, Des Sciences Occultes (Περί των αποκρύφων Επιστημών) σ. 491.

13.STANLEY, σ. 1066, στήλη 1.

14.SHARON TURNER, τομ. Α', σ. 213. Ο Τέρνερ παραθέτει ένα Αραβικό ποίημα που αποδείχνει ότι ένας θηλυκός ήλιος και μια αρσενική σελήνη αναγνωρίζονταν στην Αραβία όπως και από τους Αγγλοσάξωνες – στο ίδιο.

15.Στην έγκυρη απόδοση το Gad γίνεται «εκείνο το στράτευμα», και Meni, «εκείνος ο αριθμός». Αλλά οι πολύ μορφωμένοι παραδέχονται ότι αυτό είναι λαθεμένο και ότι οι λέξεις δεν είναι παρά μόνο κύρια ονόματα.

16.Βλ. ΚΙΤΤΟ, τόμ. Δ', σ. 66, τέλος της Σημ. Το όνομα Gad (Γάδης), προφανώς, κατά πρώτον αναφέρεται στον πολεμικό θεό, διότι σημαίνει «επιτίθεμαι», «εξορμώ», αλλά σημαίνει, επίσης, «αυτός που μοιάζει, ο όμοιος», και τότε με τις δυο έννοιες ταιριάζει στο Νεβρώδ, του οποίου γενικός χαρακτήρας ήταν του θεού-ήλιου, επειδή ήταν ο πρώτος μέγας μαχητής. Και, υπό το όνομα του Φορονέα γιορταζόταν διότι πρώτος είχε συγκεντρώσει την ανθρωπότητα και συγκρότησε κοινωνική ζωή. (Βλ. σ. 72 εδώ). Το όνομα Meni (Μένις) «ο απαριθμητής», «ο καταμετρητής», από την άλλη μεριά, φαίνεται απλώς να είναι συνώνυμο του ονόματος Κους ή Χους, το οποίο, ενώ σημαίνει «καλύπτω» ή «κρύβω», σημαίνει, επίσης, «καταμετρώ». Η γνήσια κανονική σημασία του ονόματος Χους, δεν αμφιβάλλω, είναι «καταμετρητής», ή «υπολογιστής», διότι ενώ ο γιος του Νεβρώδ σαν «ισχυρός» ήταν ο μέγας προπαγανδιστής του Βαβυλωνιακού συστήματος της ειδωλολατρείας, δια της βίας και μέσω της εξουσίας, αυτός σαν Ερμής(βλ. εδώ σ. 25,26) ήταν ο πραγματικός σκευωρός – εφευρέτης εκείνου του συστήματος διότι λένε πως είχε «διδάξει στους ανθρώπους τον σωστό τρόπο να πλησιάζουν τη θεότητα με προσευχές και θυσίες» (WILKINSON τομ. Ε', σ. 10). και επειδή η ειδωλολατρεία και η αστρονομία ήταν στενότατα συνυφασμένες, για να τον καταστήσουν ικανό να ενεργεί αποτελεσματικά, ήταν απαραίτητο να είχε θαυμαστά εξασκηθεί στην επιστήμη των αριθμών. Ο Ερμής, λοιπόν, (δηλαδή ο Χους) λένε πως είχε «πρώτος ανακαλύψει τους αριθμούς και την τέχνη του υπολογισμού, τη γεωμετρία και την αστρονομία, τα παιχνίδια ζατρίκιο και ζάρια», (στο ίδιο σ. 3). Και κατά πάσα πιθανότητα με υπαινιγμό ως προς τη σημασία του ονόματος Χους, κάποιοι αποκαλούσαν «Αριθμό τον πατέρα των θεών και ανθρώπων» (στο ίδιο, τομ. Δ', σ. 146). Το όνομα Μένις είναι απλώς η Χαλδαϊκή μορφή του Εβραϊκού «Μενέ», «ο απαριθμητής», διότι στη Χαλδαϊκή το ι συχνά αντικαθιστά το τελικό e. Επειδή έχουμε λόγους να συμφωνούμε με το Γενέσιο ότι ο Νεβώ, ο μέγας προφητικός θεός της Βαβυλώνας, ήταν απλώς ο ίδιος θεός με τον Ερμή (βλ. σ. 38), αυτό δείχνει την ιδιαίτερη σημασία των πρώτων λέξεων της θεϊκής προσταγής που σφράγισε τη μοίρα του Βαλτάσαρ, επειδή εκπροσωπούσε τον πανάρχαιο θεό - «Μενέ, Μενέ, Θεκέλ, ου φαρσίν», το οποίο συγκαλυμμένα εννοεί «ο απαριθμητής είναι υπολογισμένος». Επειδή το κύπελο, παραδόξως, ήταν το σύμβολο του Χους (βλ. σ. 68), απ' αυτό προήλθε και η χρήση της προσφοράς ποτού σ' αυτόν με την ιδιότητα του θεού του κυπέλου. Κι' εφόσον αυτός ήταν ο μέγας μάντης, απ' αυτό πηγάζουν και οι μαντείες για το προσεχές έτος, που ο Ιερώνυμος συνδέει με τη μαντική που αναφέρει ο Ησαϊας. Ο Ερμής, λοιπόν, που στην Αίγυπτο τον αποκαλούσαν «καταμετρητή», ταυτίστηκε με τη σελήνη που μετρά τους μήνες. Αποκλήθηκε «Κύριος της σελήνης» (BUNSEN, τόμ. Α', σελ. 394). και σαν «κατανεμητής του Χρόνου» (WILKINSON, τομ. Ε', σ. 11), κρατούσε «κλάδο φοινικόδενδρου, σαν συμβολισμό του έτους» (στο ίδιο σ. 2). Έτσι, λοιπόν, αν ο Gad (Γάδης) ήταν η «θεότητα – ήλιος», ο Μένις πολύ φυσικό ήταν να θεωρείται «Ο Κύριος της Σελήνης».

17.MALLET, τομ. Β', σ. 24, Εδιμβούργο, 1809.

18.Συμπλήρωμα του έργου Iceland (Ισλανδία), της IDA PFEIFER, σ. 322-323.

19.Βλέπε JAMIESON, Scottish Dictionary (Σκωτσέζικο Λεξικό) υπό λήμμα. Ο Τζέιμσον δίνει άφθονες εκτιμήσεις διαφόρων συγγραφέων σχετικά με την έννοια του όρου «χογκμανάϋ (Hogmanay), αλλά το απόσπασμα που ακολουθεί είναι το μόνο που χρειάζεται να παρατεθεί: - «Χογκμανάϋ, είναι το όνομα που δόθηκε από το λαό στην τελευταία ημέρα του έτους.

Ο Σιμπ νομίζει ότι ο όρος ίσως... να σχετίζεται με το Σκανδιναβικό Χόεγκ-Τιντ (Hoeg-tid), όρος που σχετίζεται με τα χριστούγεννα και διάφορες άλλες γιορτές της Εκκλησίας». Επειδή το Σκανδιναβικό «τιντ» σημαίνει «χρόνος», και το «χόεγκ τιντ» σχετίζεται με τις γιορτές της εκκλησίας γενικά, προφανώς, η σημασία αυτής της έκφρασης είναι «γιορτάσιμη εποχή». Αλλά αυτό δείχνει ότι το χόεγκ έχει, απλώς, τη σημασία που εγώ έχω προσδώσει στο χογκ – τη Χαλδαϊκή σημασία.

20.ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, τομ. Β', σ. 217.

21.ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, De Iside (Περί Ίσιδας), τομ. Β', τμ. 52 σ. 372. D. MACROBIUS, Saturn. (Κρόνια) βιβλ. Α', κεφ. 21, σ. 17.

22.MACROBIUS, Saturn. Βιβλ. Α', σ. 72, Ε.

23.Βλ. Sanscrit Researches (Σανσκριτικές Έρευνες) του VANS. KENNEDY, σ. 438. Ο συνταγματάρχης Κέννεντυ, ο διακεκριμένος Σανσκριτολόγος, επιμένει ότι οι Βραχμάνοι, προέρχονται από τη Βαβυλωνα (στο ίδιο, σ. 157). Ας παρατηρηθεί, ακριβώς ότι το όνομα Σούργια (Surjia), που δόθηκε στον ήλιο, που λάμπει πάνω από ολόκληρη την Ινδία, συνδέεται μ' αυτή τη γέννηση. Παρόλο που η λέξη, αρχικά, είχε διαφορετική σημασία, προφανώς, ταυτίστηκε από τους ιερείς με το Χαλδαϊκό Ζέρο (Zero), και αυτό επιβεβαίωσε την ιδέα της γέννησης του «θεού-ήλιου». Το όνομα στην Προσανσκριτική είναι ακόμη πλησιέστερα προς τη βιβλική ονομασία του «υποσχεμένου σπέρματος». Είναι «Σούρο» (Suro). Είδαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο, (σ.104) ότι στην Αίγυπτο ο ήλιος, επίσης, παριστανόταν σαν να γεννήθηκε από μια θεά.

24.Μετέπειτα ο αριθμός των ημερών στα Σατουρνάλια, αυξήθηκε στις επτά. Βλ. JUSTUS LIPSIUS, Opera, τομ. Β', Saturnalia (Κρόνια), βιβλ. Α', κεφ. 4.

25.Αν ο Κρόνος (Σατούρνους) ήταν, καθώς έχουμε λόγους να πιστεύουμε, ο Φορονεύς, «Ο Απελευθερωτής» (Βλ. σ. 71-72), η πρόσκαιρη απελευθέρωση των σκλάβων κατά τη γιορτή του, εναρμονιζόταν επακριβώς με την υποτιθέμενη ιδιότητά του.

26.ADAM. Roman Antiquities (Ρωμαϊκές Αρχαιότητες) «Religion, Saturn». βλ. STATIUS, Sylv., βιβλ. Α', κεφ. Στ', στ. 4, σ. 65, 66. Τα λόγια του Στάτιου είναι:

«Saturnus mihi compede exoluta

Et multo gravidus mero December

Et ridens jocus, et sales protervi

Adsint».

«Και ο Κρόνος με τα ακόλαστα δεσμά και ο μεθύστακας Δεκέμβρης και εύθυμη διασκέδαση, και αστεία τολμηρά έρχονται σε βοήθειά μου».

27.ΑΘΗΝΑΙΟΣ, XIV, σ. 639 c.

28.Από το τζοχκ (Tzohkh) «τέρπω και ξεφαντώνω», και άνες (anesh), «άντρας», ή ίσως άνες (anes) μπορεί να είναι μια κατάληξη που σημαίνει «δράστης», από το αν (an) «ενεργώ». Για τους μυημένους είχε άλλη σημασία.

29.CRABB, Mythology, (Μυθολογία) «Saturn», σ. 12.

30.Ανταποκριτής από το Βερολίνο της εφημερίδας LONDON TIMES, 23 Δεκεμβρίου 1853.

31.ΟΒΙΔΙΟΥ, Metam, βιβλ. Ι', στ. 500-513.

32.Βλ. σ. 95.

33.Το άιλ (Ail) ή ιλ (il), συνώνυμο του Γκέμπερ (Gheber) του «ισχυρού» (Έξοδος ιε' 15), σημαίνει, επίσης, «δένδρο που εκτείνεται μακριά» ή «Ζαρκάδι με διακλαδούμενα κέρατα» (Βλ. PARKHURST, υπό λήμμα). Επομένως, σε διαφορετικές εποχές, ο μέγας θεός συμβολίστηκε με μεγαλόπρεπο δένδρο ή με ζαρκάδι. Στην ξυλογραφία εδώ ο αποκεφαλισμός του ισχυρού συμβολίζεται με την αποκοπή του δένδρου. Σε ένα νόμισμα της Εφέσου (SMITH, σ. 289), συμβολίζεται με ένα ζαρκάδι που διαμελίζεται και ένα φοινικόδενδρο παριστάνεται να φυτρώνει στο πλάι του κομμένου κορμού. Στο SANCHUNIATHON, ο Κρόνις απερίφραστα αποκαλείται Ήλος, δηλαδή «κραταιός». Αφού αποκεφαλίστηκε ο μέγας θεός, το κέρας της Αμάλθειας, αριστερά του δένδρου, είναι κενό. Αλλά τα αναπληρώνει όλα το φοινικόδενδρο.

34.Ο αναγνώστης θα θυμάται ότι ο Ασκληπιός, γενικά, παριστάνεται με ένα ραβδί ή κορμό δένδρου δίπλα του κι ένα φίδι τυλιγμένο γύρω του. Η εικόνα στο κείμενο, προφανώς, εξηγεί την προέλευση αυτής της παράστασης. Για το χαρακτήρα του σαν ζωοδότη, βλ.ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, βιβλ. Β', Κορινθιακά, κεφ. 26 και ΒΙΡΓΙΛΙΟ, Αινειάδα, βιβλ. Ζ', γραμμές 769-773.

35.Από το έργο του MAURICE, Indian Antiquities (Ινδικές αρχαιότητες) τομ. Στ', σ. 368, έκδοση 1796.

36.Βάαλ-βερέθ, που διαφέρει μόνο κατά ένα γράμμα από το Βάαλ-βερίθ, «Κύριος της Διαθήκης» σημαίνει «Κύριος του ελάτου».

37.GIESELER, σ. 42, ΣΗΜ.

38.Στη Σκανδιναυική ιστορία του Μπάλντερ (βλ. σ. 79), το γκυ ξεχωρίζεται από το θεό που θρηνούν την απώλειά του. Οι Δρυιδικοί και Σκανδιναβικοί μύθοι διέφεραν κάπως. Ωστόσο, και στη Σκανδιναβική ακόμη ιστορία, είναι φανερό πως κάποια θαυματουργική δύναμη αποδόθηκε στο κλαδι του γκυ, διότι μπόρεσε να κάνει αυτό που τίποτα άλλο, σ' ολόκληρη την υφήλιο, δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει: εξόντωσε τη θεότητα που πάνω της θεωρούσαν οι Αγγλοσάξωνες πως στηριζόταν η Βασιλεία των ουρανών τους. Τώρα, το μόνο που χρειάζεται για να διαλευκανθεί αυτή η έκδηλη ασυνέπεια είναι, απλώς, να αντιληφθούμε το «κλαδάκι», που είχε τέτοια δύναμη, σαν συμβολική έκφραση του αληθινού Μεσσία. Ο Βάκχος των Ελλήνων, σίγουρα, κατέληξε να γίνει παραδεκτός σαν «καρπός του φιδιού», διότι λένε πως γεννήθηκε από τη μητέρα του σαν συνέπεια της ένωσής της με τη μορφή φιδιού – (βλ. DYMOCK, Classical Dictionary (Κλασικό Λεξικό) υπό λήμμα «Deois» (Δηόις). Αν ο χαρακτήρας του Μπάλντερ ήταν ο ίδιος, η ιστορία του θανάτου του, απλώς, επεξηγούσε αυτό, ότι το «σπέρμα του φιδιού» είχε θανατωθεί από το «σπέρμα της γυναίκας». Αυτή η ιστορία, φυσικά, πρέπει να έχει πηγή τους εχθρούς του. Όμως οι ειδωλολάτρες πήραν μόνο αυτά που δεν μπορούσαν να απορρίψουν με την πρόθεση να τα ερμηνεύσουν κάποτε και τα δικαιολογήσουν.

39.Για τη μυστικιστική σημασία της ιστορίας του κάπρου, βλ. σ. 89.

40.ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, βιβλ. Ζ', Αχαϊκά, κεφ. 7.

41.Βλ. σ. 42, 43.

42ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ, Ειδύλλια, λ', στ. 21,45.

43.SMITH, Classical Dictionary (Κλασικό Λεξικό) σ. 112.

44.Από το έργο του KITTO, ILLUSTRATED COMMENTARY (Εικονογραφημένα Σχόλια), τομ. Δ',σ. 137

45.Ανταπόκρ. των Times από Βερολίνο, 23 Δεκεμβρίου 1853.

46.Ο αναγνώστης θα θυμάται πως ο Ήλιος ήταν θεά. Ο Μάλλετ λέει: «Πρόσφεραν το μόσχο το σιτευτό στη Φρίγγα» - δηλαδή στη μητέρα του Βάκχου του θρηνούμενου. (τόμ. Α', σ. 132). Στην Αίγυπτο, οι χοίροι προσφέρονταν μια φορά το χρόνο, στη γιορτή της Σελήνης, στη Σελήνη, και στο Βάκχο, ή Όσιρι, και μόνο σ' αυτούς ήταν επιτρεπτό να γίνεται τέτοια προσφορά. - ΑΙΛΙΑΝΟΣ, ι', 16, σ. 562.

47.«Iste tibi faciet bona Saturnalia porcus» MARTIAL, σ. 754.

48.WILKINSON, τομ. Ε', σ. 353.

49.Στο ίδιο, τόμ. Β', σ. 380.

50.JUVENAL. Satires VI, 539-540, σ. 129.

51.LIVIUS, Historia, βιβλ. Ε', κεφ. 47, τομ. Α', σ.388.

52.Από το έργο του BARKER & AINSOWORTH, Lares and Panates of Cilicia – Λάρητες (=Εφέστιοι θεοί) και Πενάτες (πατρώοι θεοί) της Κιλικίας – κεφ. Δ', σ. 220.

53.MOUR, Pantheon – (Πάνθεον) – σ. 10.

54.KITTO, Illustrated Commentary (Εικονογραφημένα Σχόλια) τομ. Δ', σ. 31.

55.Η συμβολική σημασία της προσφοράς μιας χήνας αξίζει να προσεχτεί. «Η χήνα» λέει ο Γουίλκινσον, «σημαίνει στη μυστικιστική λατρεία παιδί ή γιο», και ο Οράπολος λέει (ι' 53, σ. 276), «Προτιμήθηκε να δηλώνει γιο από την αγάπη της στους νεοσσούς της, που πάντα είναι έτοιμη να δώσει στον κυνηγό τον εαυτό της προκειμένου, να σωθούν εκείνα», και γι' αυτό το λόγο οι Αιγύπτιοι, θεωρούσαν σωστό να σέβονται αυτό το ζώο. - WILKINSON, Egyptians, (Αιγύπτιοι) τομ. Ε', σ. 227. Εδώ βρίσκεται, λοιπόν, πως η αληθινή σημασία του συμβόλου είναι γιος που θεληματικά εγκαταλείπεται σαν θυσία για εκείνους που αγαπά – δηλαδή τον Ειδωλολατρικό Μεσσία.

56.AMMIANUS MARCELLINUS, βιβλ.κγ', κεφ. 3, σ. 355, και MACROBIUS, Saturnalia, βιβλ.α', κεφ. 3, σ. 37 G.H. Το γεγονός που αναφέρεται στην παραπάνω παράγραφο ρίχνει φως σε μαι γιορτή που γινόταν στην Αίγυπτο. Για την οποία ακόμη δεν είχε δοθεί ικανοποιητική εξήγηση. Εκείνη η γιορτή γινόταν σε ανάμνηση «της εισόδου του Όσιρι μέσα στη σελήνη». Ο Όσιρις, λοιπόν, όπως ο Σούργια στην Ινδία, ήταν απλώς ο Ήλιος – (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, De Iside et Osiride (Περί Ίσιδας και Όσιρι) τμ. 52, τόμ. Β', σ. 372, D. Η σελήνη από την άλλη μεριά, μολονότι συχνότατα ήταν σύμβολο του θεού Ερμή ή Τοθ, ήταν, επίσης, σύμβολο της θεάς Ίσιδας, της βασίλισσας των ουρανών. Ο λόγιος Μπούνσεν φαίνεται να το αμφισβητεί αυτό. Αλλά οι απόψεις του δείχνουν ότι το πράττει αυτό δίχως λόγο – (τόμ. Α', σ. 414,416). Και ο Ιερεμίας με' 17, δείχνεται κατηγορηματικός στο θέμα αυτό. Η είσοδος του Όσιρι μέσα στη σελήνη, τότε, ήταν απλώς η απόκρυψη του ήλιου από την Ίσιδα, τη βασίλισσα των ουρανών και, όωπς και η Ινδική θεότητα Σούργια, αυτός γεννήθηκε την ώρα που έπρεπε σαν μέγας ελευθερωτής (βλ. σημ. σ. 122).

Απ' αυτό προέρχεται ακριβώς το όνομα Όσιρις. Διότι, καθώς η Ίσιδα είναι ο Ελληνικός τύπος του χ-ισα (H' isha), «γυναίκα», έτσι ο Όσιρις, όπως διαβάζεται σήμερα πάνω στα Αιγυπτιακά μνημεία είναι Χέ-σιρι, «η σπορά», «το σπέρμα». Αντίρρηση δεν υπάρχει σ' αυτό αν πούμε ότι ο Όσιρις παριστάνεται, γενικά, σαν σύζυγος της Ίσιδας. Διότι καθώς είδαμε ήδη, (σ. 129), ο Όσιρις είναι ταυτόχρονα γιος και σύζυγος της μητέρας του. Αυτή, λοιπόν, η γιορτή τελούνταν στην Αίγυπτο κανονικά το Μάρτιο, ακριβώς όπως η ημέρα της Δέσποινας ή πρώτη μεγάλη γιορτή της Κυβέλης τελούνταν στην ειδωλολατρική Ρώμη τον ίδιο μήνα. Είδαμε ότι ο κοινός τίτλος της Κυβέλης στη Ρώμη ήταν Ντόμινα (Domina), ή Δέσποινα (OVID, Fasti [χρονικά], βιβλ. Δ', σ. 340) όπως στη Βαβυλώνα ήταν Βήλτις (ΕΥΣΕΒΙΟΣ, Proep. Evang. Βιβλ. Θ', κεφ. 41, τομ. Β σ. 58) και από αυτό, χωρίς αμφιβολία, προέρχεται η ονομασία «Ημέρα της Δέσποινας», όπως έφθασε μέχρι σε μας.

ALEXANDER HISLOP

ΟΙ ΔΥΟ ΒΑΒΥΛΩΝΕΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΣΠΑΝΟΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΥΛΗΣ ΧΑΡΗΣ Β. ΜΙΚΟΓΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ Β. ΓΙΑΝΝΙΚΟΣ