Επειδή ουδέν εξ ουδενός δύναται να προέλθη, σημείον εκκινήσεως του φιλοσοφικού έργου, είναι η ανακάλυψις και εκλογή του αντικειμένου. Η προς εξέλιξιν ύλη, λέγουν οι αλχημισταί, είναι συνηθεστάτη και ανευρίσκεται πανταχού. Πρόκειται λοιπόν να την διακρίνωμεν απλώς, εις αυτά δε φαίνεται ότι εδράζει όλη η δυσκολία. Το πείραμα της εκλογής επαναλαμβάνεται συχνότατα εν τω Τεκτονισμώ όμου μυούμεν βεβήλους τους οποίους θα έπρεπε να απερρίπτωμεν εάν είμεθα πεπροικισμόι δια μείζονος οξυδερκείας. Κάθε ξύλον δεν είναι κατάλληλον δια να κατασκευάσωμεν δι' αυτού εν άγαλμα Ερμού. Το έργον τότε μόνον δύναται να επιτύχη όταν εκλεγή το κατάλληλον αντικείμενον. Δια τον λόγον τούτον εν τω Τεκτονισμώ επιζητούσι πλείστας πληροφορίας περί του δοκίμου, όπως επιτευχθή η μύησίς του, και διέλθη δια των επί τούτω δοκιμασιών.
Αι τελευταίαι αύται αρχίζουν με την αφαίρεσιν των μεταλλικών αντικειμένων. Όθεν η αλχημεία συνιστά την εκκαθάρισιν της εξωτερικής όψεως της άπαξ διακριθείσης και επιλεγείσης ύλης, προς απομάκρυνσιν παντός τυχαίου ρύπου όστις τυχόν είχεν επικαθίσει επί της επιφανείας αυτής. Εν συνόψει λοιπόν η ύλη δέον να αναχθή εις εαυτήν και μόνον, όπως ακριβώς συμβαίνει με τον προς μύησιν δόκιμον δια της απελευθερώσεώς του από παντός μετάλλου.
Εν τοιαύτη καταστάση πρωτογενούς αγνότητος το υποκείμενον εγκλείεται εν στενώ τινι χώρω, όπου ουδέν εξωτερικόν φως εισέρχεται. Εν τω Σκ:. Θ:., όστις αντιστοιχεί προς την φιάλην του αλχημιστού, προς το φιλοσοφικόν ωόν, ο αμύητος, ευρίσκει εκουσίως τον σκοτεινόν τάφον, ένθα οφείλει να αποθάνη δια την παρελθούσαν του ύπαρξιν. Αποσυνθέτων τοιουτοτρόπως τα μόρια άτινα αντιπαρατάσσονται εναντίον της ελευθέρας εκδηλώσεως του σπέρματος της ατομικότητος, υφίσταται τον συμβολικόν θάνατον, πρόλογον της γενέσεως νέας υπάρξεως ήτις θα αποτελέση τον Μύστην. Ο τελευταίος λοιπόν ούτος γεννάται εκ της σήψεως, ήτις συμβολίζεται παρά τοις Αλχημισταίς δια του μέλανος χρώματος.
Το Τυπικόν θέτει ως όρον την συνύπαρξιν εν τω Σκ:. Θ:. μετά των άλλων αντικειμένων και δύο δοχείων περιεχόντων του ενός Άλατος και του ετέρου Θείου. Το διατί δύναται να δοθή εάν ανατρέξωμεν εις την αλχημικήν θεωρίαν περί των τριών τούτων αρχών: Θείον, Υδράργυρος, Άλας.
Το θείον αντιστοιχεί πράγματι προς την εξωτερικευομένην ενέργειαν, ήτις πηγάζει εκ παντός όντος (στήλη Ι:. ερυθρά, ατομική πρωτοβουλία). Η ενέργεια του αντιστθαμίζει την του υδραργύρου, όστις διεισδύει εν τοις πάσι, εξ επιδράσεως εκ των έξωθεν πηγαζούσης (στ:. Β:. λευκή, δεκτικότης, αισθητικότης. Παράγωγον της τοιαύτης αντισταθμίσεως είναι το Άλας, όπερ αποτελεί την αρχήν της κρυσταλλοποιήσεως, παριστώσης την μόνιμον άποψιν του όντος.
Όσον συνοπτικαί και αν είναι αι υποδείξεις αύται, αρκούν όπως δικαιολογήσωσι την υπόδειξιν του τυπικού περί της υπάρξεως εν το Διασκ:. Άλατος και Θείου. Η παράλειψις του υδραργύρου, δικαιολογείται εκ του ότι ο δοκ:. Πρέπει να απομονωθή του εξωτερικού κόσμου τελείως. Δια να γνωρίση πράγματι εαυτόν, κατά την Σωκρατικήν παράδοσιν, δέον να απαλλαγή από κάθε τι το οποίον τω είναι ξένον, ίνα κατωρθώση να συγκεντρωθή απολύτως και ανεύρη τον πυρήνα της ατομικότητός του.
Η τοιαύτη διεργασία αντιστοιχεί προς την δια της Γης δοκιμασίαν, εικονιζομένην ποιοτικώς δια της καθόδου εις τον Τάρταρον, περί ης κάμνει μνείαν η λέξις vitriol.
Ο εν τη λέξει ταύτη μνημονευόμενος Λίθος είναι καθαρώς τεκτ:. έμβλημα. Τοιουτοτρόπως ούτοι διατίνονται ότι ο Αλάξευτος λίθος, είναι αυτός ούτος ο Νεομύητος. Λειαίνεται ολίγον κατ' ολίγον εφ' όσον είναι Μαθητής, ίνα δυνηθή μίαν ημέραν να γίνη Εταίρος δια της μεταβολής του εις Κυβικόν Λίθον. Επιμελώς λειανθείς ο λίθος ούτος κατέχει πάσας τας ιδιότητας του Φιλοσοφικού Λίθου. Απαιτείται όμως να κατέχη τις ολοκληρωτικώς την Τέχνην της μετατροπής, να είναι τέλειος Εργάτης ή Διδάσκαλος, δια να επιτύχη την μεταστοιχείωσιν.
Ενοείται ότι ούτοι δεν ασχολούνται με την παραγωγήν θησαυρών καθαρώς συμβατικής αξίας. Πρόκειται περί όλως πολυτιμωτέρων πραγματοποιήσεων, από τους των φιλαργύρων.
* * *
Εγκαταλελειμένον εις εαυτό, εστερημένον πάσης ζωογονήσεως, το εν τω φιλοσοφικώ ωώ εγκεκλεισμένον υποκείμενον, δεν αργεί να καταληφθή υπό λύπης. Αισθάνεται τις δυνάμεις του να τω διαφεύγουν, και η αποσύνθεσις αρχίζει. Υπό την επίδρασιν ταύτης, το ελαφρόν απομακρύνεται του βαρέως. Είναι αύτη η πρώτη φάσις της δια του αέρος δοκιμασίας. Αφού τοιουτοτρόπως κατέλθη μέχρι του κέντρου του κόσμου ένθα εύρηνται αι ρίζαι κάθε ατομικότητος, το πνεύμα αρχίζει να ανέρχεται εκ νέου. Ανυψούται, ελαφρόμενον του capout mortuum, όπερ καθίσταται μέλαν εις του βάθος του ερμητικού δοχείου. Το υπόλοιπον τούτο παρίσταται δια των ενδυμάτων άτινα ο Δοκ:. οφείλει να αφαιρέση δια να εξέλθη τη in pace αυτού. Μέλλει ήδη να διαχαράξη μετά κόπων οδόν εν τω μέσω του σκότους, χωρίς να αφήση εαυτόν να οπισθοχωρήση ενώπιον των κωλυμάτων των αδιακόπως αναφυομένων. Τα ύψη τον προσελκύουν: διαφεύγων την Άβυσσον, επιθυμεί να ανέλθη εις τους ουρανούς και καταβάλλει προσπαθείας να αναριχηθή επι της σκολιάς ατραπού δια να φθάση εις την κορυφήν του ιδεώδους όρους, ήτις καταυγάζεται υπό του φωτός.
Η ανάβασίς του διακόπτεται υπό τρομεράς θυέλης, ήτις αίφνης εκρήγνυται. Ο κεραυνός πίπτει και οι στρόβιλοι παραλαμβάνουσι τον τολμηρόν και καταρρίπτουσιν αυτόν δια του αέρος εις το σημείον οπόθεν είχεν εκκινήσει.
Είναι τούτο εικών της κυκλοφορίας ήτις αποκαθίσταται εν τω ερμητικώ κλειστώ δοχείω του Αλχημιστού, όπερ εις το εξής αντιστοιχεί προς την κανονικώς κεκαλυμένην Στ:. Το υποκείμενον εξωτερικευμένον ένεκα της εκλύσεως του πτητικού του μέρους, ανυψούται, μέχρις ότου συμπυκνωθή, οπότε πίπτει υπό μορφήν βροχής, ην συμβολίζουσι τα επί των παραπετασμάτων του Διασκ:. Παριστάμενα δάκρυα. Είναι αληθές ότι, εν τω τάφω τούτω, όπου ουδέν κινείται ο Δόκ:. Δεν υφίσταται την δοκιμασίαν ταύτην του ύδατος. Η φαινομενική αύτη σύγχυσις λαμβάνει χώραν εκ του ότι αι διεργασίαι του Μ:. Ε:. εκτελούνται άπασται εν τω ιδίω δοχείω, ενώ αι φάσεις της τεκτ:. μυήσεως εξελίσσονται εις σειράς καταλλήλων διαμερισμάτων. Η διαφορά αύτη από εσωτερικής απόψεως δεν δύναται να θεωρηθή σημαντική.
Διαδοχικώς εξατμισθέν υπό την επίδρασιν του πυρός, είτε συμπυκνωθέν υπό του ψύχους, το ύδωρ διατρέχει αδιακόπως το γήινον μέρος του υποκειμένου, όπερ ολίγον κατ' ολίγον καθαίρεται αναγκαζόμενον ν' αλλάξει χρώμα, μεταβαλλόμενον από μέλανος εις τεφρόν και λευκόν, αφού διέλθη όλα τα χαρακτηριστικά χρώματα της ουράς του ταώ.
Αχθείσα τοιουτοτρόπως εις το λευκόν, η καθαρθείσα ύλη αναδεικνύεται ήδη μεγάλης αξίας. Συμβολίζει τον σοφόν όστις γνωρίζει να αναδεικνύεται νικητής. Αλλ' ενδιαφέρει αυτόν να μη παραμένη εις τας αρνητικάς αρετάς: υπολείπεται λοιπόν να διέλθη δια της δοκιμασίας του πυρός.
Πρόκειται δια τον Αλχημιστήν, περί της πυρώσεως του υποκειμένου. Εκτίθεται όθεν τούτο εις τόσον ισχυράν θερμοκρασίαν, ώστε να καή παν το υποκείμενον εισέτι εις φθοράν, και να παραμείνη το αδιάφθορον. Από ηθικής απόψεως, είναι η εξαφάνισις των ταπεινών παθών, και μικροφιλοδοξιών. Το άλας Θ είναι πλέον τελείως κεκαθαρμένον: η διαφάνειά του είναι πλήρης, διότι ουδεμία ξένη ουσία είναι αναμεμιγμένη εντός των κρυστάλλων του. Εφ' όσον ο Δοκ:. δεν έχει φθάσει εις το σημείον τούτο το τεκ:. Φως δεν δύναται να τω δοθή. Πρέπει πράγματι ο κύκλος των δοκιμασιών του να περατωθή, ίνα το συμβολικόν κάλυμμα εκπέση των οφθαλμών του, διότι το φως δεν ήθελε φθάση μέχρις αυτού, εάν προηγουμένως δεν είχε καταστήση εαυτόν αρκετά διαφανή εις τας ακτινοβολίας του. Άπασαι αι δοκιμασίαι του πρώτου βαθμού την διαπερατότητα ταύτην έχουσιν ως σκοπόν, αποβλέπουσαι δηλαδή την λεπτοποίησιν των γεωδών τούτων ή αλατούχων καλυμμάτων, άτινα μολύνουν τρόπον τινα την εστίαν του εσωτέρου φωτός, πηγήν θειώδους ή ατομικής δραστικότητος. Απελευθερώνειν το φως τούτο, ενδυναμώνειν αυτό, και απομακρύνειν κάθε διάφραγμα τείνον να το συγκαλύψη, ιδού ολόκληρον το πρόγραμμα του Απλού Έργου ή της θεραπευτικής του πρώτου Βαθμού, ας είπωμεν του βαθμού του Μαθητού.
Ο βαθμός ούτος αρκείται να παρουσιάση το Φως, το εξωτερικόν ή παγκόσμιον φως. Μας θέτει απλώς εις συνάφειαν με την πηγήν εκείνην επιλλάμψεως, από την οποίαν ως εταίροι θα αντλήσωμεν την Γνώσιν. Προσελκύοντες προς ημάς, δια να κορεσθώμεν εξ αυτού, το περιβάλλον τούτο Φως, το υπό του Παρακέλσου αστρικόν φως αποκαλούμενον, άγομεν προς το ερυθρόν χρώμα το Έργον, σημείον αποπερατώσεως του τελείου Λίθου, ον αποκαλούμεν κυβικόν
* * *
Ο φιλοσοφικός λίθος είναι Άλας τελείως κεκαθαρμένον, όπερ συμπυκνώνει τον υδράργυρον δια να τον στερεώση εις εξόχως ενεργόν Θείον.
Ο συνθετικός ούτος κανών ανάγει ολόκληρον το Μ:. Ε:., εις τρεις διεργασίας, συνισταμένας εις την κάθαρσιν του Άλατος συμπύκνωσιν του Υδραργύρου και στερέωσιν του Θείου.
Υπεδείξαμεν ήδη τας φάσεις της πρώτης ταύτης διεργασίας αναγομένης τεκτονικώς εις τον α' συμβολικόν βαθμόν. Μας υπολείπεται να δείξωμεν, πως εξακολουθεί το έργον εις του δύο υπολοίπους βαθμούς.
Θα περιορισθώμεν εις τους 3 συμβολικούς βαθμούς της κλασικής Ιωανητικής Στ:., διότι είμεθα πεπεισμένοι ότι οι υψηλοί βαθμοί έχουν ως μόνον σκοπόν, να κάμουν να κατανοήση ο μύστης ολίγον κατ' ολίγον τον κεκρυμμένον εσωτερισμόν των τριών θεμελιωδών βαθμών. Ουδέν νεώτερον φέρουσιν εις φως, αλλ' αναπτύσσουν εκτενέστερον τα των τριών πρώτων βαθμών σύμβολα.
* * *
Είδομεν ότι η Τελεία κάθαρσις του Άλατος επιτελείται υπό του τέκτονος εν τω μαθητικώ του σταδίω. Περατωθείσης της εργασίας ταύτης, ο βαθ.: του Ετ.: άρχεται. Τότε εκδηλούται το ερυθρόν χρώμα, όπερ ισοδυναμεί προς τον χρωματισμόν της Στ.: κατά τον δεύτερον βαθμόν. Πράγματι ο μύστης του βαθμού τούτου καλείται να εξωτερικεύση την θειώδη αυτού δραστικότητα, το εσωτερικόν του Πυρ, δημιουργικόν και αποτελεσματικόν προς ο αναφέρεται η στήλη Ι.: ενεργός, ερυθρά, άρρην. Ο Μαθ.: λαμβάνει λογικώτατα την μισθοδοσίαν του παρά τη στήλη ταύτη.
Δια να θριαμβεύση κατά των δοκιμασιών του, τω εχρειάσθη άλλως τε να αναπτύξη συνεχή δραστηριότητα, με μόνον σκοπόν να απωθήση τας εξωτερικάς επιδράσεις αίτινες προεσεπάθησαν να τον υπερνικήσουν.
Το θείον εχρειάσθη να εξαχνωθή ούτως ώστε να καταλάβη ολόκληρον την μάζαν του υποκειμένου και να την υπερβή μάλιστα, δια να αποτελέση τελικώς πυρώδη (ignee) μάζαν. Υπό τους όρους τούτους το ερυθρόν χρώμα αρμόζει δια τον προς προβιβασμόν Μαθ.:, ακόμη δε περισσότερον προς την στήλην Ι.:, προς ην πλησιάζει δια να γίνη Ετ.:. Δια τούτο η Στ.: εν α' βαθμώ δέον να είναι κυνή προς παράστασιν του Σύμπαντος εν τη απείρω του εκτάσει.
Όσον δια το ερυθρόν χρώμα του β' βαθμού, συμβολίζει τούτο πολύ στενωτέραν ένοιαν, την σφαίραν ενεργείας της ατομικότητος ημών, μετρουμένης δια της εκτάσεως της θειώδους ημών ακτινοβολίας.
Η ακτινοβολία αύτη παράγει ψυχρόν τι περιβάλλον, όπερ ανακλά το πέριξ διακεχυμένον φως, δια να το συγκεντρώση επί του πνευματικού κέντρου του υποκειμένου. Τοιούτος είναι ο μηχανισμός της ελλάμψεως ην αποκτώσιν οι ιδόντες λάμποντα τον Φωτοβόλον αστέρα.
Ο καθείς εξ ημών φέρει το μυστηριώδες τούτο άστρον, αλλά συνήθως υπό μορφήν απροσδιορίστου και ασχηματίστου σπινθήρος, μόλις διαφαινομένου. Είναι το φιλοσοφικόν Παιδίον, ο Λόγος ή ο ενσαρκωθείς Χριστός, το οποίον η παράδοσις αναφέρει ως γεννηθέν εντός σπηλαίου χρησιμεύοντος ως Φάτνης.
Η μύησις καθίσταται η Ιέρεια του εσωτερικού τούτου πυρός – θείου, της Αρχής ταύτης πάσης ατομικότητος. Γνωρίζει να το συντηρή εφ' όσον επωάζει κάτωθεν της τέφρας. Είτα αρχίζει να το διατρέφη συνετώς, δια να το ζωογονήση ικανώς, διότι οφείλει μετ' ολίγον να υπερνικήση τα εμπόδια άτινα το κρατούν αιχμάλωτον και διατείνονται ότι δύνανται να το καταδικάσουν εις απομόνωσιν. Πρόκειται, πράγματι, ο Υιός να τεθή εις συνάφειαν προς τον Πατέρα, το εσωτερικόν θείον να επικοινωνήση ελευθέρως με τον εξωτερικόν υδράργυρον, με άλλας λέξεις το Άτομον να έλθη εις επαφήν με το Σύνολον εξ ου προέρχεται.
Βασιζόμενοι επί μόνων των ατομικών μας ικανοτήτων, μόνον εφ' ημών δυνάμεθα να επιδράσωμεν. Ένεκα τούτου το μόνο που μας εζητήθη ως Μαθηταί ήτο τούτο. Αλλ' άπαξ ο αλάξευτος ελειάνθη κατά τους ειδικούς νόμους, δεν έχομεν πλέον ανάγκην να ασχολούμεθα με την προσωπικότητά μας, ήτις, από απόψεως καθάρσεως του άλατος, είναι πλέον παν ό,τι πρέπει.
Αλλ' άπαξ η εργασία αύτη περατωθείσα, οφείλομεν να αναλάβωμεν το κυρίως έργον, εις ο επιδιδόμεθα ως Εργάται ή Εταίροι. Αλλά το αποτέλεσμα της τοιαύτης μας δράσεως έμελλεν είσθαι ασήμαντον εάν δεν ηδυνάμεθα να χειρισθώμεν το μυστικόν της επικλήσεως δυνάμεων έξω ημών κειμένων. Πόθεν αλλαχού δυνάμεθα να αντλήσωμεν τας δυνάμεις ταύτας εάν μη παρά τη στήλη Β.:, ης το όνομα σημαίνει: Εν αυτή η Δύναμις; Ηγερμένη προς Βορράν, έναντι της Σελήνης, της οποίας ανακλά της λεπτήν και γυναικείαν λεπτότητα, η στήλη αύτη αντιστοιχεί προς τον υδράργυρον των Αλχημιστών αρχής ζωτικότητος διερχομένης δι' όλων των όντων, δια να ενισχύση απαύστως την κεντρικήν του δραστηριότητα (θείον).
Όταν η τελευταία αύτη εξωτερικεύεται μετά ζωηρότητος, όπως απαιτεί τούτο η ερύθρωσις της ύλης (δοκιμασία δια του πυρός), προκύπτει εν τω κέντρω σχετικόν τι κενόν, όπερ ενεργούν ως Μαγνήτης, εξασκεί έλξιν τινα επί του Χάλυβος των Σοφών. Η ουσία αύτη, της οποίας το ιδεόγραμμα συνπεριέχει το θείον υπερκείμενον της Στυπτηρίας (Κύκλος) ή το τρίγωνον υπερκείμενον του Αντιμονίου, αντιστοιχεί προς τας φλόγας αίτινες περιβάλλουν τον Μύστην όταν καθαρθή δια του Πυρός. Είναι η αιθερία ατμοσφαίρα, ήτις χρησιμεύει ως δοχείον εις τας ανωτέρας και κατωτέρας αρετάς. Οι μύσται ανεγνώρισαν εν αυτώ “την κλείδα ολοκλήρου του φιλοσοφικού Έργου, του παγκοσμίου θαύματος, όπερ ο Θεός εσφράγισε δια της σφραγίδος του”. Προσθέτουν ότι είναι το μετάλλευμα του φιλοσοφικού χρυσού, εν πνεύμα καθαρώτερον παντός άλλου, εν πυρ της κολάσεως και απόκρυφον, λίαν πτητικόν, εξομοιούμενον προς την πεμπτουσίαν των πραγμάτων του Σύμπαντος.
Το Πυρ τούτο εξωτερικευμένον ως ουράνιον Πυρ είναι εις των δύο “παρόντων” παραγόντων του Μεγάλου Έργου, ενώ το έτερον είναι το κεντρικόν πυρ, το διηγερμένον εις τρόπον ώστε να καταστή ελκυστικόν δια το πρώτον, κατά την συμπεριφοράν μαγνήτου. Αποκαθίσταται τότε κυκλοφορία της, τη επενεργεία της οποίας οι δύο παράγοντες ανάγονται εις ένα και μόνον, όστις είναι το Φιλοσοφικόν Πυρ, περί του οποίου γίνεται μνεία εν τω Σμαραγδίνω Πίνακι εν ω αναγιγνώσκομεν: «Ανέρχεται – ο κατ' εξοχήν ερμητικός παράγων – τότε από της Γης εις τον ουρανόν και πάλιν κατέρχεται εκ του ουρανού επί της Γης, και συλλέγει την ισχύν πάντων των άνω και κάτω. Θέλεις ούτω αποκτήση την δόξαν ολοκλήρου του σύμπαντος και πάσα σκοτία θέλει σταθή μακράν σου.
Εν αυτώ έγκειται η κραταιά δύναμις πάσης ισχύος, ήτις θα κατανικήση παν το λεπτόν και θα διαπεράση παν στερεόν. Ούτω εδημιουργήθη ο Κόσμος».
* * *
Το φιλοσοφικόν πυρ συντηρείται δια του Ερυθρού Θείου των Σοφών, ούτινος εικών είναι ο Φοίνιξ, συνεχώς αναγενόμενος εκ των εφθαρμένων του υπολειμμάτων. Εάν το μυθικόν τούτο πτηνόν, με το πορφυρούν πτέρωμα, είναι αφιερωμένον εις τον Ήλιον, τούτο συμβαίνει διότι παριστά την αρχήν της ατομικής στερεώσεως.
Από μυητικής απόψεως, συμβολίζει επιπροσθέτως κατά ιδιαίτερον τρόπον, την υπό του μύστου αποκτηθείσαν μονιμότητα, ούτινος η πρωτοβουλία εξασκείται με τελείαν αρμονίαν προς την ώθησιν ην κάθε δημιούργημα δέχεται εκ μέρους της κατευθυντηρίας δυνάμεως του παγκοσμίου δημιουργού, άλλως ειπείν εκ μέρους του Μ.: Α.: Τ.: Σ.:.
Ο Ετ.: όστις έχει την φιλοδοξίαν να γιγνώσκη να εργάζεται, οφείλει λοιπόν να μετασχηματίση εαυτόν εις Φοίνικα. Εάν δεν φθάση εις το σημείον τούτο θα παραμείνη απλούς και κακός εργάτης και δικαίως θα είπωμεν περί αυτού ότι «δεν είνε Φοίνιξ».
Εργάζεσθαι άλλως τε δεν σημαίνει υπερβολικώς, κινείσθαι καταναλίσκων αφειδώς και ασκόπως δυνάμεις, όπως οι Κύκλωπες, ων η έλλειψις διακρίσεως των πραγμάτων συμβολίζεται δια του ενιαίου οφθαλμού, ον τοις αποδίδει η Μυθολογία. Ο Μεμυημένος εργάζεται μετά συνέσεως φωτιζόμενος εκ της κατανοήσεως της λέξεως Γνώσις.
Δεν θα ήρκει προς τούτο, να παραμείνη απλώς ενεργός (όπως ο Κύκλωψ), διότι δια να κατανοήση, απαιτείται εξάπαντος να καταστή παθητικός και δεκτικός από διανοητικής απόψεως. Συνδυασμός λοιπόν συνετός της ενεργητικότητος και της παθητικότητος, τοιούτος είναι ο όρος ο απαραίτητος δια κάθε γόνιμον πράξιν. Δια τούτο ο Ετ.: οφείλει να γιγνώσκει κατά βάθος την θεωρίαν των δύο Στ.:, ενώ ο Μαθ.: μόνον την μίαν εξ αυτών γνωρίζει, και μόνον μετά κόπου συλλαβίζει το όνομά της.
Ο Μύστης όστις καθίσταται τρόπον τινά ανδρόγυνος, διότι περιλαμβάνει εν εαυτώ την ανδρικήν ενεργητικότητα μετά της γυναικείας ευαισθησίας, παρίσταται εν τη αλχημεία δια του Rebis (εκ του res bina, διπλούν πράγμα). Η ουσία αύτη συγχρόνως άρρην και θηλεία, είναι ως ο υδράργυρος, εμψυχωμένος δια του θείου του, και μεταμορφωμένος ως εκ τούτου εις Αζώθ, ήτοι εις την πεμπτουσίαν εκείνην των στοιχείων, ης ο Φωτοβόλος Αστήρ είναι το σύμβολον. Αξιοσημείωτον είναι ότι ο αστήρ ούτος είναι πάντοτε τοποθετημένος κατά τοιούτον τρόπον ώστε να συγκεντρώνη προς εαυτόν την διπλήν ακτινοβολίαν του άρρενος Ηλίου και της θηλείας Σελήνης. Το φως του είναι τοιουτοτρόπως διγενές, ανδρόγυνον και ερμαφρόδιτον. Εξ άλλου το Rebis αντιστοιχεί προς την ύλην την παρασκευασθείσαν δια το τελικόν Έργον, με άλλας λέξεις προς τον Εταίρον όστις κατέστη ικανός να ανυψωθή εις το αξίωμα του Διδασκάλου.Ένα περίεργον pantacle εδημοσιεύθη εν προκειμένω από του 1618 εις το Basilica Philosophica υπό Joseph Daniel Mylius, και ανεπαρήχθη εν τω Περί Αζώθ έργω, αποτελούντι συνέχειαν των Δώδεκα κλειδών του Βασιλείου Βαλεντίνου, μοναχού του Τάγματος του Αγίου – Benoit, κατά το 1659 – 1660. Όπως δύναταίτις να κρίνη εκ του αντιγράφου το οποίον δίδωμεν, το αλχημικόν Ανδρόγυνον, εμφανίζεται ως θριαμβευτής του δράκοντος της στοιχειώδους ζωής, επομένως ως Μύστης του δευτέρου βαθμού, νικητής της τετρακτύος των στοιχείων. Εκ των δύο κεφαλών, η μία οδηγείται υπό του Ηλίου (Λογική) και η ετέρα υπό της Σελήνης (Φαντασία) μεταξύ όμως των δύο διαγράφεται ο αστήρ του Ερμού (Νόησις, Γνώσις). Ο Άρης και η Αφροδίτη (σκληρά μέταλλα) εξασκούσιν είτα την επίδρασίν των επί της δεξιάς πλευράς, (δραστηριότης), της αριστεράς πλευράς (παθητικότης) επιδρωμένης υπό του Διός και του Κρόνου (μαλακών μετάλλων). Ο Άρης (Ενέργεια, Κίνησις, Δράσις), είναι άλλως τε εις άμεσον συνάφειαν με τον δεξιόν βραχίονα, κρατούντα σφύραν δι' ης οδηγεί και ενεργεί, ενώ ο αριστερός βραχίων, ούτινος αποστολή είναι να κρατή σταθερώς και αόκνως την ψαλλίδα ηθικώς δε να τηρή, εύρηται συνδεδεμένος προς τον Δία (Συνείδησις, Σεβασμός προς τον εαυτόν).
Θα είχωμεν καθαρόν Ερμητισμόν, εάν η προσωποποίησις του Rebis εκράτει δια της δεξιάς διαβήτην (Αλήθεια, Λογική, Νοητικότης) δια δε της αριστεράς Γνώμονα (Ισότης, Αίσθημα, Ηθική).
Εκπλήσσεταί τις συναντών τα κεφαλαιώδη ταύτα εμβλήματα της Βασ.: Τεχ.: εν ενχειριδίω διατεινομένω ότι διδάσκει «τον τρόπον της κατασκευής του αποκρύφου χρυσού των φιλοσόφων» και του οποίου ο συγγραφεύς έζη εις πολύ προγενεστέραν εποχήν της αναγεννήσεως του νεωτέρου Ελευθεροτεκτονισμού.
Ο Μύστης τότε μόνον δύναται να πραγματοποιήση το Rebis, όταν κυριαρχήση τας έλξεις των στοιχείων. Παν ό,τι χαμηλόν, ενστικτώδες και σκληρόν υπάρχη εν αυτώ, δέον να δαμασθή πριν τω επιτραπή να ελκύση το Πυρ εκ του ουρανού δια να το ενσωματωθή. Προκειται δηλαδή να υπερπηδήση το ζωώδες δια να τοποθετήση τον Άνθρωπον εις την δέουσαν θέσιν του. Όθεν το Πεντάγραμμον ή ο Φωτοβόλος Αστήρ είναι κυρίως το έμβλημα του Ανθρώπου, του ελευθερωθέντος παντός πράγματος όπερ τυχόν θα τον ημπόδιζε να είναι μόνον και μόνον άνθρωπος.Αι πέντε γωνίαι του σχήματος τούτου, του λεγομένου αστέρος του Μικροκόσμου, αντιστοιχούσιν προς τα τέσσαρα άκρα και την κεφαλήν του ανθρώπου. Επειδή δε τα άκρα εκτελούν παν ό,τι η κεφαλή διατάσσει, ο Πεντάκτινος είναι ούτω το έμβλημα της υπάτης θελήσεως, εις ην ουδέν δύναται να εναντιωθή εάν πράγματι είναι κραταιά, λογική και άνευ συμφέροντος.
Ίνα ο πεντάκτινος διατηρήση την σημασίαν ταύτην, δέον να είναι χαραγμένος κατά τοιούτον τρόπον ώστε να δύναταί τις να σχεδιάση επ' αυτού ανθρωπίνην εικόνα με την κεφαλήν προς τα άνω. Κεκλιμένον το διάγραμμα τούτο λαμβάνει όλως αντίθετον σημασίαν. Δεν είναι πλέον το Φυσικόν Πεντάλφα ή ο αστήρ των Μάγων, το έμβλημα της ανθρωπίνης διανοίας και ελευθερίας, αλλά το άστρον το σκοτεινόν των χαμηλών ενστίκτων, των βαρβάρων τάσεων και ορμών αίτινες χαρακτηρίζουσι τα ζώα. Δια τούτο δύναται να χαραχθή η εικών κεφαλής τράγου.
Από μυητικής απόψεως, κατέχειν τον βαθμόν του ετ.:, σημαίνει είσθε ήδη εις θέσιν του επιτελείν εκείνα τα οποία ο κόσμος θεωρεί, και αποκαλεί θαύματα. Ωπλισμένος δια του Κανόνος και του Μοχλού ο Μύστης δύναται να ανυψώση ολόκληρον τον Κόσμον, - ηθικώς εννοείται, διότι μόνο το τοιούτον τον ενδιαφέρει.
Αλλά τι θα κάμει ο Διδ.:;
Θα εξομοιωθή προς τον Μ.: Α.: Τ.: Σ.: δια να δράση εν Αυτώ ή δι' Αυτού.
Αλλά τούτο είναι καθαρός μυστικισμός (mystique). Δεν αντιλέγω ουδαμώς. Αλλά τείνει να αποδειχθή ακριβώς ότι ο θρησκευτικός μυστικισμός δεν είναι ειμή υψηλή μύησις αποπλανημένη. Ενεργών δια των τριών διαδοχικών οδών, της καθαρτικής, της επιλλαμπτικής και της ενοποιητικής (unitive), ο μυστικισμός δεν είναι ήττον λογικός επιβάλλων τας Σκληραγωγίας του (mortifications) αι οποίαι, εάν καλώς κατενοούντο, θα επετέλουν τον ίδιον σκοπόν των μυστικών δοκιμασιών. Η λέξις ακόμη σκληραγωγία εμπεριέχει την σημασίαν του «αψύχου», του «ακινήτου», του «αδρανούς». Αλλά γνωστόν επίσης είναι ότι εν τω τεκτονισμώ δις η γενικωτέρα αύτη θανάτωσις επιτελείται: πρώτον άμα τη εισαγωγή του δοκίμου εν το Σκοτ.: Θαλ.: είτα άμα τη τελική και τελεία μυήσει εν τω Μ.: Δ.:.
Ο δεύτερος ούτος θάνατος αντιστοιχεί προς την αποπεράτωσιν του Μ.: Ε.: ισοδυναμεί προς την τελικήν θυσίαν του εγώ μας βασιζομένη εις την απάρνησιν πάσης προσωπικής επιθυμίας. Είναι η εξάλειψις του Ριζικού τούτου εγωισμού όστις προκαλεί την αδαμικήν πτώσιν, εξασκούντος επί της πνευματικότητος την πρωταρχικήν έλξιν, τείνουσαν να την βυθίση εντός της ύλης. Το περιωρισμένον Εγώ εξαλείφεται ενώπιον του ανωτέρου Εγώ, του απροσώπου, όπερ συμβολίζει ο Χειράμ. Το μυθικόν αμάρτημα του παγκοσμίου Αδάμ εξαγοράζεται τοιουτοτρόπως. Διότι ας μη το λησμονώμεν, ο Αρχριτέκτων του Ναού αναλογεί ακριβέστατα προς τον Μ.: Α.: Τ.: Σ.:, εις ίσην ακριβώς μοίραν προς την υφισταμένην αναλογίαν μεταξύ του ενσαρκωθέντος Λόγου ή του Χριστού και του Αιωνίου Πατρός της Χριστιανωσύνης(2)
Η στερέωσις του φιλοσοφικού Θείου ήτοι ο βαθ.: του Διδ.: συμβολίζεται επίσης άριστα τόσον υπό του Δεσμώτου Προμηθέως, όσον και υπό του Απολυτρωτού Χριστού εξηρτημένου δια τριών ήλων επί της τετράδος των βραχιόνων του Σταυρού.
Το Ταρώ δεν είναι ολιγώτερον εμφαντικόν και επί του προκειμένου. Πράγματι η δωδεκάτη αυτού κλεις μας παρέχει την εικόνα ενός «Δοκιμαζομένου» και αιωρουμένου μεταξύ ουρανού και γης. Είναι εξηρτημένος δια του αριστερού του ποδός, εκ στελέχους το οποίον συγκρατούν δύο δένδρα, αντιστοιχούντα προς τας δύο στήλας Ι.: και Β.:. Η κεφαλή μετά των βραχιόνωντου σχηματίζουν ανεστραμμένον τρίγωνον, ούτινος υπέρκειται σταυρός σχηματιζόμενος υπό του δεξιού ποδός κεκαμμένου όπισθεν του αριστερού. Το σύνολον διαγράφει το κλασικόν σύμβολον της αποπερατώσεως του Μ.: Ε.: ήτοι το σύμβολον του θείου αντεστραμμένον. Ο παραδόξως μειδιών εκ του παθήματός του μάρτυς ούτος, κρατεί δύο σάκκους εξ ων εκπίπτουν νομίσματα χρυσά και αργυρά. Είναι οι θησαυροί της διανοίας του, διότι ο ονειροπόλος ούτος όστις φαίνεται αχθείς εις ανικανότητα πάσης δράσεως επειδή αι χείρες του είναι δεδεμέναι, εξακολουθεί να σπείρη τας γονίμους ιδέας του εξ θα προέλθει το μέλλον.Τοιούτος επίσης είναι ο ρόλος του διδ.:, όστις, ίνα διευθύνη χρησίμως το έργον της παγκοσμίου κατασκευής, οφείλει να εισέλθη εις στενήν επικοινωνίαν ως προς τας σκέψεις και θελήσεις του Μ.: Α.: Τ.: Σ.:. Πρόκειται, ως εκ τούτου, να επιτελέση το μέγα ιδεώδες του μυστικισμού, δια του Θεανθρώπου, όστις τόσον περισσότερον περιβάλλεται δια της υπάτης πνευματικής ισχύος, όσον περισσότερον είναι ελευθερωμένος των κατωτέρων πραγμάτων. Μη ων πλέον αιχμάλωτος και δούλος ουδενός, καθίσταται επί μάλλον και μάλλον κυρίαρχος του παντός, εφ' όσον η θέλησίς του εξασκείται κατά το δυνατόν με μεγαλυτέραν συμφωνίαν προς την διευθύνουσαν το Σύμπαν Κραταιάν Θέλησιν.
Κείμενος μεταξύ του Αφηρημένου και του Συγκεκριμμένου, μεταξύ του δημιουργού Νου και της αντικειμενικής δημιουργίας ο Άνθρωπος παρουσιάζεται ως ο κατ' εξοχήν Διάμεσος ή ο πραγματικός Δημιουργός των γνωστικών σχολών.
Αλλ' η τοιαύτη ικανότης της αντλήσεως του Φωτός εκ της αρχετύπου αυτής πηγής, δεν θα είναι δυνατόν να τω αρκέση. Θα αισθανθή την ανάγκην όπως ευρίσκεται εις στενήν συνάφειαν με τους εργάτας, τους οποίους και καθοδηγή. Αλλ' ο απαραίτητος προς τούτο δεσμός δεν είναι εν προκειμένω άλλος από την αμιγή συμπάθειαν. Ο Διδ.: οφείλει να αγαπάται, τούτο όμως θα το κατορθώση αγαπών πρώτος αυτός, με όλην την δύναμιν της ψυχής του, με απόλυτον εθελοθυσίαν και αυταπάρνησιν.
Ο Πελεκάνος είναι από της απόψεως ταύτης το έμβλημα της τοιαύτης αγάπης (charite), άνευ της οποίας εν μυητικώ περιβάλλοντι τα πάντα θα παρέμενον ανεπανορθώτως μάταια.
Τα λαμπερότερα διανοητικά χαρίσματα ή αι δυνάμεις αι εκ της βουλήσεως πηγάζουσαι, μόνον ψευδή τινα μάγον ήθελον αποτελέσει, εάν ο μαθητής δεν είχε καλλιεργήσει τας αρετάς της καρδίας. Όσον δε δια την ανταμοιβήν εκείνου, όστις, δια του αισθήματος, ανυψώθη τόσον όσον και δια της επιστήμης, η ανταμοιβή αύτη εύρηται χαραγμένη επί της Σφραγίδος του Σολομώντος. Τα δύο αλληλένδετα τρίγωνα αποτελούσι τον αστέρα του μακρόκοσμου ή του Μεγάλου Κόσμου. Συμβολίζουν την συνένωσιν του Πατρός μετά της Μητρός, του Θεού μετά της Φύσεως, του Ενιαίου πνεύματος και της παγκοσμίου ψυχής, του γονίμου Πυρός μετά του γεννητικού Ύδατος. Είναι το κατ' εξοχήν έμβλημα εις του οποίου την δύναμιν ουδέν δύναται ν' αντισταθή, και την οποίαν δύναμιν θα κατείχομεν εάν είμεθα εις θέσιν να αποκτήσωμεν πραγματικώς τον βαθμόν του Διδ.:.
_____________
1. O. Wirth: Le Symbolisme hermetique. Άρθρον δημοσιευθέν κατά πρώτον εν τω περιοδικώ “Acacia” No Mai 1908 et Juin 1908 και είτα υπό του Dr Lauer εν τω Freimaurer της Leipzing και εν τω Zentralblatt fuer Okkultismus της Βιέννης. (Nr Febr. - Marz – April 1909)
2. Ο Dr Lauer παράγει εν προκειμένω τας εξής αναλογίας: Χειράμ = Ερμής = Λόγος = Χριστός = JHSVH – Μ.: Α.: Τ.: Σ.: = Ζευς-Πατήρ = Δημιουργός = Πατήρ = JHVH
OSWALD WIRTH
ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΟΣ Νο 003
Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΜΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου