Εγώ και ο κόσμος:
το ένα χρειάζεται το άλλο. Δεν είναι
μόνο το εγώ που χρειάζεται τον κόσμο ως
ευχαρίστηση και μέσο διατροφής, αλλά
και ο κόσμος αδυνατεί να δράσει χωρίς
το συμπλήρωμά του, καθόσον επιθυμεί να
βιωθεί με μια λαχτάρα ανικανοποίητη.
Είναι ίδιον της φύσης του να κάνει ό,τι
μπορεί για να κρατήσει άσβηστη τη φωτιά
του εγώ, ή, αν το θεωρήσουμε διαφορετικά,
για να διατηρήσει τον πάγο του εγώ στην
ψυχρότητα και τη σκληρότητά του. Εν
συντομία, προκειμένου να εμποδίσει τη
διαφυγή μας από το παιχνίδι του. Γι'
αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν πρέπει να
μας εκπλήσσει τίποτα απ' όλα εκείνα με
τα οποία ο κόσμος μας τυφλώνει.
Ταυτόχρονα, το
ονειρώδες υλικό «κόσμος» είναι κατά
μία έννοια ατελείωτο εκ των έσω, διότι
όλες οι εικόνες που μας προσκολλούν σ'
αυτό μαρτυρούν την παρουσία Εκείνου
που αυτό δεν είναι, και το οποίο είναι
απείρως περισσότερα απ' αυτό. Εκείνου
που θα του άρεσε να κρύβεται μα που
πρέπει να αποκαλύπτεται, υφιστάμενο
έτσι τον πόνο της μη-ύπαρξης.
Υπάρχει μόνο
ένα Ον. Υπάρχει μόνο ένας Μάρτυρας, ένας
Παρατηρητής. Και υπάρχει μόνο μια Χαρά,
που στηρίζεται ταυτόχρονα στον Εαυτό
και σ' ένα υπερβολικό δόσιμο του Εαυτού,
πέφτοντας σαν μπόρα σε χιλιάδες μορφές
και κινήσεις.
FRITHJOF
SCHUON
ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟΙ
ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
ΝΤΙΝΟΣ ΠΑΞΙΝΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ 1993
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου