Το νερό – James Joyce

Τι θαύμαζε στο νερό ο Μπλούμ, νερολάτρης, νεροβγάλτης, νεροκουβαλητής, ξαναγυρίζοντας στη φουφού;

Την παγκοσμιότητά του. Τη δημοκρατική ισότητα και τη σταθερότητα στη φυσική του ιδιότητα ν' αναζητά την αποκλειστικά δική του στάθμη. Την απεραντοσύνη των ωκεανών στον χάρτη του Μερκάτορ. Την αστάθμητη βαθύτητά του στην τάφρο Σάνταμ του Ειρηνικού που υπερβαίνει τις 8.000 οργιές. Το αεικίνητο των κυμάτων του και των μορίων της επιφανείας του, τα οποία επισκέπτονται διαδοχικώς όλα τα σημεία της θαλασσινής περιμέτρου. Την ανεξαρτησία των μονάδων του. Την συνεχή εναλλαγή των καταστάσεων της θάλασσας. Την υδροστατική αταραξία του κατά τη γαλήνη. Την υδροκινητική υπερχείλησή του σε αμπώτεις και πλημμυρίδες. Το καταλάγιασμά του μετά από την ερήμωση. Τη στειρότητά του στους περί τον πόλον παγετώνες, αρκτικό και ανταρκτικό. Την κλιματική και εμπορική του σπουδαιότητα. Την υπεροχή του 3 προς 1 επή της ξηράς της υδρογείου. Την ακαταμάχητη υπεροχή του σε τετραγωνικές λεύγες στην περιοχή που εκτείνεται κάτω από τον υποϊσημερινό τροπικό του Αιγόκερω. Την πολυγενική αντοχή της πρωταρχικής του λεκάνης. Τον κιτρινοκόκκινο πυθμένα του. Την ικανότητα του να διαλύει και να διατηρεί εν διαλύσει όλες τις ευδιάλυτες ουσίες, συμπεριλαμβανομένων εκατομμυρίων τόννων εκ των πολυτιμοτέρων μετάλλων. Την αργή διάβρωση των χερσονήσων και των επικλινών ακρωτηρίων. Τις προσχωματικές του καταθέσεις. Το βάρος του, τη μάζα του και την πυκνότητά του. Την δυσκινητικότητά του σε λιμνοθάλασσες και λίμνες των βουνών. Τη διαβάθμιση των χρωμάτων του στις ζώνες, διακεκαυμένη, εύκρατη και κατεψυγμένη. Τη διαμετακομιστική του διακλάδωση σε ρυάκια με λίμνες και συγκλίνοντες προς τη θάλασσα ποταμούς, με τους παραποτάμους τους και τα ωκεάνια ρεύματα. Το γκολφστρήμ, με τις ισημέριες πορείες, βόρεια και νότια. Τη βιαιότητά του σε υποθαλάσσιους σεισμούς, υδροστήλες, αρτεσιανές πηγές, φουσκονεριές, χειμάρρους, στροφάλους, πλημμύρες, υπερχειλίσεις, αποτραβήγματα του νερού, ξεχειλίσματα του νερού, χωρίσματα του νερού, θερμοπίδακες, καταρράχτες, δίνες, αναταραχές, υπερχειλίσεις, κατακλυσμούς, μπόρες. Την απέραντη μη οριζόντιο περί την γην καμπύλη του. Τη μυστικότητά του σε πηγές και σε λανθάνουσα υγρασία, όπως αυτή αποκαλύπτεται με ραβδομαντικά ή υδρομετρικά όργανα και εξακριβώνεται παραδειγματικώς με την τρύπα στον τοίχο της πύλης Άστάουν, τη διαβροχή του αέρα, την απόσταξη της δροσιάς. Την απλότητα της σύνθεσής του, δυό συστατικά μέρη υδρογόνου κι ένα συστατικό μέρος οξυγόνου. Τις θεραπευτικές του αρετές. Την δύναμη ανώσεως στα νερά της Νεκρής Θάλασσας. Την υπομονετική του διεισδυτικότητα σε ρυάκια, τάφρους, ανεπαρκή φράγματα, χαραμάδες καραβιών. Τις ικανότητές του για καθαρισμό, για σβήσιμο της δίψας και της φωτιάς, για θρέψιμο της βλάστησης. Το αλάθητό του ως παράδειγμα και υπόδειγμα. Τις μεταμορφώσεις του σε ατμούς, ομίχλη, σύννεφο, βροχή, χιονόνερο, χιόνι, χαλάζι. Την δύναμή του μέσα σε στέρεους σωλήνες. Την πληθώρα των μορφών του σε λίμνες, αιγιαλούς και κόλπους και όρμους και κανάλια και λιμνοθάλασσες και κοραλιοειδείς ξέρες και αρχιπέλαγα και ισθμούς και φιόρδ και παλιρροϊακκά ποταμίσια στόματα και θαλασσινά μπράτσα. Τη στερεότητά του σε παγετώνες, παγόβουνα και παγονήσους. Την επιδεκτικότητά του να θέτει σε κίνηση υδραυλικές μυλόπετρες, τουρμπίνες, γεννήτριες, σταθμούς ηλεκτρικής παραγωγής, πλυντήρια, βυρσοδεψεία, νεροτριβές. Τη χρησιμότητά του σε διώρυγες, ποτάμια, αν είναι πλωτά, σε επιπλέουσες και σταθερές δεξαμενές. Τη δύναμή του, όπως βγαίνει από δαμασμένες παλίρροιες ή από ρεύματα νερών κατερχομένων από στάθμη σε στάθμη. Τους υποβρύχιους κόσμους του, ζωικό και φυτικό (ανακουστικό, φωτόφοβο), οι οποίοι συνθέτουν αριθμητικώς, αν όχι και κατά κυριολεξίαν, τους κατοίκους του πλανήτη. Την απανταχού παρουσία του καθώς αυτό συνθέτει κατά 90% το ανθρώπινο σώμα. Τη βλαβερότητα της σαπίλας του σε παραλήμνιους βάλτους, λοιμικά έλη, μπαγιάτικο νερό στα ανθογυάλια, στάσιμους λάκκους στο λιγοστεμένο φεγγάρι.

JAMES JOYCE

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ

ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΗΛΙΑΣ Χ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΔΡΟΣ 1990