Τα πάντα στον κόσμο είναι ύλη – Γ. Ι. ΓΚΟΥΡΤΖΙΕΦ

ΕΣΣΕΝΤΟΥΚΙ 1918

Τα πάντα στον κόσμο είναι ύλη – και σύμφωνα με νόμο καθολικό – τα πάντα βρίσκονται σε κίνηση και συνεχώς μετασχηματίζονται. Η κατεύθυνση αυτού του μετασχηματισμού είναι από την πιο λεπτή ύλη προς την πιο τραχιά, και το αντίθετο.

Ανάμεσα σ' αυτά τα δυο όρια βρίσκονται πολλοί βαθμοί πυκνότητας της ύλης. Επιπλέον, αυτός ο μετασχηματισμός της ύλης δε γίνεται ομοιόμορφα ή με αλληλουχία.

Σε μερικά σημεία της ανάπτυξης υπάρχουν, ας πούμε, στάσεις ή σταθμοί μεταβίβασης. Αυτοί οι σταθμοί είναι όλα αυτά που μπορούν να ονομαστούν οργανισμοί με την πλατύτερη έννοια της λέξης – ο ήλιος, η γη, ο άνθρωπος και το μικρόβιο. Αυτοί οι σταθμοί είναι αγωγοί οι οποίοι μετασχηματίζουν την ύλη τόσο στην κίνησή της προς τα πάνω, όταν αυτή γίνεται λεπτότερη, όσο και προς τα κάτω, προς τη μεγαλύτερη πυκνότητα. Αυτός ο μετασχηματισμός συμβαίνει απόλυτα μηχανικά.

Η ύλη είναι παντού η ίδια, αλλά σε καθένα διαφορετικό επίπεδο έχει διαφορετική πυκνότητα. Σαν επακόλουθο κάθε ουσία έχει η δική της θέση στη γενική κλίμακα της ύλης και μπορούμε να διακρίνουμε κατά πόσο τείνει να γίνει αραιότερη ή πυκνότερη.

Οι αγωγοί διαφέρουν μόνο στην κλίμακα. Ο άνθρωπος είναι σταθμός μεταβίβασης όσο και – για παράδειγμα – η γη ή ο ήλιος. Έχει μέσα του τις ίδιες μηχανικές διαδικασίες. Μέσα του συμβαίνει ο ίδιος μετασχηματισμός ανώτερων μορφών ύλης σε κατώτερες και κατωτέρων σε ανώτερες.

Αυτός ο μετασχηματισμός των ουσιών προς δύο κατευθύνσεις, την εξέλιξη και την ενέλιξη, κατευθύνεται όχι μόν κατά μήκος της κεντρικής γραμμής από το απόλυτα λεπτό στο απόλυτα τραχύ και το αντίθετο, αλλά και σε όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς, σε όλα τα επίπεδα διακλαδίζεται. Μια ύπαρξη που έχει ανάγκη από κάποια ουσία μπορεί να την αποκτήσει και να την απορροφήσει και έτσι εξυπηρετείται η εξέλιξη ή η ενέλιξη αυτής της ύπαρξης. Τα πάντα απορροφούν, δηλαδή τρώνε κάτι άλλο, και επίσης με τη σειρά τους χρησιμεύουν σαν τροφή. Αυτή είναι η σημασία της αμοιβαίας ανταλλαγής. Η αμοιβαία ανταλλαγή λαμβάνει χώρα παντού τόσο μέσα στην οργανική όσο και μέσα στην ανόργανη ύλη.

Όπως έχω πει, τα πάντα βρίσκονται σε κίνηση. Καμιά κίνηση δεν ακολουθεί ευθεία γραμμή αλλά έχει ταυτόχρονα διπλή κατεύθυνση, στριφογυρίζοντας γύρω από τον εαυτό της και πέφτοντας προς το πλησιέστερο κέντρο βαρύτητας. Αυτός είναι ο νόμος της πτώσης ο οποίος συνήθως ονομάζεται νόμος της κίνησης. Αυτοι οι παγκόσμιοι νόμοι ήταν γνωστοί τα πανάρχαια χρόνια. Μπορούμε να καταλήξουμε σ' αυτό το συμπέρασμα με βάση τα ιστορικά γεγονότα τα οποία δε θα μπορούσαν να συμβούν στο μακρινό παρελθόν αν οι άνθρωποι δεν κατείχαν αυτήν τη γνώση. Από τα αρχαιότατα χρόνια οι άνθρωποι γνώριζαν πως να χρησιμοποιούν και να ελέγχουν αυτούς τους νόμους της Φύσης. Το να κατευθύνει ο άνθρωπος αυτούς τους μηχανικούς νόμους είναι μαγεία και περιλαμβάνει όχι μόνο μετασχηματισμούς ουσιών προς την επιθυμητή κατεύθυνση, αλλά επίσης και την αντίσταση ή την αντίθεση σε ορισμένες μηχανικές επιρροές, που βασίζονται στους ίδιους νόμους.

Οι άνθρωποι που γνωρίζουν αυτούς τους παγκόσμιους νόμους και γνωρίζουν πως να τους μεταχειριστούν είναι μάγοι. Υπάρχει λευκή και μαύρη μαγεία. Η λευκή μαγεία χρησιμοποιεί τη γνώση της για το καλό, η μαύρη μαγεία χρησιμοποιεί τη γνώση για το κακό, για τους δικούς της εγωιστικούς σκοπούς.

Όπως η Μεγάλη γνώση, η μαγεί, η οποία έχει υπάρξει από το απώτατο παρελθόν, δε χάθηκε ποτέ, και η γνώση είναι πάντοτε η ίδια. Μόνο η μορφή με την οποία εκφράστηκε και μεταδόθηκε η γνώση, αυτή άλλαξε, ανάλογα με τον τόπο και την εποχή. Για παράδειγμα, τώρα, μιλάμε με μια γλώσσα που σε διακόσια χρόνια από σήμερα δε θα είναι πια η ίδια, και πριν διακόσια χρόνια ήταν διαφορετική. Κατά τον ίδιο τρόπο, η μορφή με την οποία εκφράζεται η Μεγάλη Γνώση είναι μόλις κατανοητή στις επόμενες γενιές και ερμηνεύεται συνήθως κατά λέξη. Με τον τρόπο αυτόν το εσωτερικό περιεχόμενο χάνεται για τους περισσότερους ανθρώπους.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας, βλέπουμε δύο παράλληλες και ανεξάρτητες γραμμές πολιτισμού: τον εσωτερικό και τον εξωτερικό. Πάντοτε ένας από τους δυο υπερισχύει έναντι του άλλου και αναπτύσσεται, ενώ ο άλλος σβήνει. Μια περίοδος εσωτερικού πολιτισμού έρχεται όταν υπάρχουν ευμενείς εξωτερικές συνθήκες, πολιτικές και άλλες. Τότε η Γνώση, περιβεβλημένη με τη μορφή μιας Διδασκαλίας που αντιστοιχεί στις συνθήκες του χρόνου και του τόπου, ξαπλώνεται ευρύτατα. Έτσι έγινε με το Χριστιανισμό.

Αλλά ενώ για μερικούς ανθρώπους η θρησκεία χρησιμεύει σαν οδηγός, για άλλους είναι μόνο ένας χωροφύλακας. Ο Χριστός ήταν κι αυτός ένας μάγος, ένας άνθρωπος της Γνώσης. Δεν ήταν Θεός, ή καλύτερα Αυτός ήταν Θεός, αλλά σ' ένα ορισμένο επίπεδο.

Το αληθινό νόημα και η σημασία πολλών γεγονότων των Ευαγγελίων έχουν τώρα σχεδόν ξεχαστεί. Για παράδειγμα, ο Μυστικός Δείπνος ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που συνήθως νομίζουν οι άνθρωποι. Αυτό που ο Χριστός ανακάτεψε με το ψωμί και το κρασί και έδωσε στους μαθητές του, ήταν πράγματι το αίμα του.

Για να το εξηγήσω αυτό πρέπει να πω κάτι άλλο.

Καθετί το ζωντανό – έχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Η διαφορά έγκειται μόνο στο μέγεθός της. Όσο μεγαλύτερος ο οργανισμός, τόσο μεγαλύτερη η ατμόσφαιρά του. Απ' αυτήν την άποψη κάθε οργανισμός μπορεί να συγκριθεί μ' ένα εργοστάσιο. Ένα εργοστάσιο έχει μια ατμόσφαιρα γύρω του που αποτελείται από καπνούς, ατμούς, απόβλητα και ορισμένες προσμείξεις που εξατμίζονται κατά τη διαδικασία της παραγωγής. Τα μεγέθη αυτών των συστατικών διαφέρουν. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, η ανθρώπινη ατμόσφαιρα αποτελείται από διαφορετικά στοιχεία. Και όπως ακριβώς η ατμόσφαιρα διαφορετικών εργοστασίων έχει διαφορετική μυρωδιά, έτσι έχει και η ατμόσφαιρα διαφορετικών ανθρώπων. Μια πιο ευαίσθητη όσφρηση, ένας σκύλος ας πούμε, είναι αδύνατο να μπερδέψει την ατμόσφαιρα ενός ανθρώπου με ενός άλλου.

Έχω πει ότι ο άνθρωπος είναι και αυτός ένας σταθμός μετασχηματισμού ουσιών. Ένα μέρος των ουσιών που παράγονται μέσα στον οργανισμό χρησιμοποιούνται για το μετασχηματισμό άλλων υλών, ενώ άλλο μέρος βγαίνουν στην ατμόσφαιρά του, δηλαδή, χάνονται.

Έτσι κι εδώ, συμβαίνει το ίδιο όπως σ' ένα εργοστάσιο.

Ο οργανισμός λοιπόν δουλεύει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για κάτι άλλο. Άνθρωποι με Γνώση ξέρουν πως να κρατήσουν τα λεπτά υλικά μέσα τους και να τα συσσωρεύσουν. Μόνο μια μεγάλη συγκέντρωση αυτών των λεπτών υλικών μπορεί να σχηματίσει μέσα στον άνθρωπο ένα δεύτερο και ελαφρότερο σώμα.

Κανονικά πάντως, τα υλικά που συνθέτουν την ατμόσφαιρα του ανθρώπου, συνεχώς καταναλώνονται και αντικαθίστανται από την εσωτερική εργασία του ανθρώπου.

Η ανθρώπινη ατμόσφαιρα δεν έχει απαραίτητα το σχήμα σφαίρας. Το σχήμα της αλλάζει συνεχώς. Σε στιγμές έντασης, απειλής ή κινδύνου, τεντώνεται προς την κατεύθυνση της έντασης. Τότε η αντίθετη πλευρά γίνεται πιο αδύνατη.

Η ανθρώπινη ατμόσφαιρα καταλαμβάνει έναν ορισμένο χώρο. Μέσα στα όρια αυτού του χώρου έλκεται από τον οργανισμό, αλλά πέρα από ένα ορισμένο όριο, σωματίδια της ατμόσφαιρας αποσπώνται και δεν ξαναγυρίζουν πια. Αυτό μπορεί να συμβεί αν η ατμόσφαιρα έχει τεντωθεί πολύ μακριά προς μια κατεύθυνση.

Το ίδιο συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος κινείται. Σωματίδια της ατμόσφαιράς του αποσπώνται, μένουν πίσω και παράγουν ένα “ίχνος” από το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να εντοπιστεί. Αυτά τα σωματίδια μπορεί να αναμειχθούν γρήγορα με τον αέρα και να διαλυθούν, μπορεί όμως και να μείνουν στη θέση τους για σχετικά μικρό χρόνο. Σωματίδια της ατμόσφαιρας κατακάθονται επίσης στα ρούχα ενός ανθρώπου, τα εσώρουχα και τ' άλλα πράγματα που του ανήκουν. Έτσι, ώστε ένα είδος ίχνους, παραμένει ανάμεσα σ' αυτά και τον άνθρωπο.

Ο μαγνητισμός, ο υπνωτισμός κι η τηλεπάθεια είναι φαινόμενα της ίδιας τάξης. Η ενέργεια του μαγνητισμού είναι άμεση. Η ενέργεια του υπνωτισμού γίνεται σε μικρή απόσταση μέσα από την ατμόσφαιρα. Η τηλεπάθεια είναι ανάλογη με το τηλέφωνο ή τον τηλέγραφο. Σ' αυτά οι συνδέσεις γίνονται με μεταλλικά σύρματα, ενώ στην τηλεπάθεια έχουμε τα ίχνη των σωματιδίων που αφήνει ο άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που έχει το χάρισμα της τηλεπάθειας μπορεί να γεμίσει αυτά τα ίχνη με τη δική του ύλη κι έτσι να κάνει μια επαφή, σχηματίζοντας κάτι σαν καλώδιο μέσα από το οποίο μπορεί να ενεργήσει πάνω στο νου ενός ανθρώπου. Αν έχει στην κατοχή του κάποιο αντικείμενο που ανήκει σ' έναν άνθρωπο, τότε, έχοντας κάνει έτσι μια επαφή, σχηματίζει γύρω από αυτό το αντικείμενο μια εικόνα από κερί ή πηλό και, ενεργώντας επάνω σ' αυτήν, ενεργεί πάνω στον ίδιο τον άνθρωπο.

Γ. Ι. ΓΚΟΥΡΤΖΙΕΦ

Ο ΓΚΟΥΡΤΖΙΕΦ ΜΙΛΑ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ

ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΙΔΡΥΜΑ ΓΚΟΥΡΤΖΙΕΦ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ