Κραυγή πρώτη - Κλείτος Κύρου

 Η νύχτα έχει δικές της κραυγές έχει κραυγές πολλές
Τα πουλιά που ξεχύνονται από το στόμα σου είναι κι αυτά
Κραυγές της διασχίζουν όλες τις σκάλες των ήχων
Αρχινούν απ’ την καρδιά σου και καταλήγουν πάλι
Στην καρδιά σου μπλέκονται με το ταπεινό τριζόνι
Με το σφυγμό σου με τις πατημασιές του νυχτοφύλακα
Με το τρίξιμο της σκάλας με το τι πρέπει
Με το τι δεν πρέπει λουφάζουν και ξαναρχινούν
Φτάνουν ψηλά σ’ ένα άστρο εκεί που τρεμοσβήνει η ελπίδα σου
Βαθιά σ’ ένα πηγάδι που στο νερό του καθρεφτίζεται
Το ίδιο πάλι άστρο κι ύστερα μάχονται μεταξύ τους
Βραχνιάζουν σιγοσβήνουν άλλες κραυγές φυτρώνουν
Βροντοκυλάνε μες στο αίμα σου ακροβατούν
Σε τεντωμένα νεύρα στο τυφλό σκοτάδι παραπατούν
Και τέλος πνίγονται στο κύμα της αυγής

Η νύχτα έχει πολλές κραυγές έχει κραυγές δικές της
Αναρίθμητες κραυγές ο έρωτας έρχεται πιο συχνά
Τη νύχτα ο θάνατος έρχεται ακόμα πιο συχνά
Τη νύχτα έρχονται τα διάφορα όνειρα σε φυγαδεύουνε
Τη νύχτα το μαχαίρι του φονιά η σάλπιγγα
Της επανάστασης ακούγονται μόνο τη νύχτα

Σε πνίγουν οι κραυγές της νύχτας σε τρελαίνουν
Οι κραυγές τής νύχτας φέρνουν χαρά οι κραυγές
Της νύχτας φέρνουν οδύνη σε φέρνουν και σ’ απομακρύνουν
Ανοίγουν τρύπες στο κορμί σου χύνονται στ’ αυτιά σου
Σα λάδι καυτό φανερώνουν κόσμους ξεχασμένους
Ένα δωμάτιο σκοτεινό πάνω στη βουή του δρόμου
Ένα φεγγάρι με κλωστή στα πόδια σου δεμένο
Το χώμα που πάνω του πλάγιασες στην καρδιά του καλοκαιριού
Προσκαλώντας τα χέρια σου προσκαλώντας τα πόδια σου
Να χωθούνε μέσα του να γίνουνε ρίζες

Η νύχτα έχει κραυγές δικές της δεν μπορείς
Να ξεφύγεις τις κραυγές της μια μέρα θα σε μαρτυρήσουν
Η νύχτα δεν ξεχνάει ποτέ είναι το άλφα
Και το ωμέγα το φιλί κι ο στεναγμός

Η νύχτα είναι μια γυναίκα αγαπημένη

Κλείτος Κύρου 

Εν όλω - Συγκομιδή 1943-1997 
Εκδόσεις Άγρα 1997