Χρήσις των εμβλημάτων. - Τα αρχαία και νεώτερα μυστήρια αυτών. - Κλείς των σκοτεινοτήτων της Βίβλου. - Ιεζεκιήλ και Αγ. Ιωάννης.
Ας εμβαθύνωμεν τώρα εις το ζήτημα των εμβλημάτων, διότι εντός αυτών ζη όλη η μαγική δύναμις, διότι το μυστικόν της δυνάμεως εύρηται εν τη διαννοία ήτις την διευθύνει.
Δεν θα επανέλθομεν επί των εμβλημάτων του Πυθαγόρου και του Ιεζεκιήλ τα οποία ανεγράψαμεν και εσχολιάσαμεν, αλλαχού θ' αποδείξωμεν ότι τα όργανα της εβραϊκής λατρείας ήσαν εμβληματικαί παραστάσεις. Έκαστος εν τούτοις μάγος δύναται και οφείλει να έχη το ιδιαίτερον του έμβλημα, διότι εν καλώς νοούμενον έμβλημα, είναι τελεία περίληψις του δημιουργήσαντος αυτό πνεύματος.
Ένεκα τούτου ανευρίσκομεν εις τους μαγικούς καζαμίας του TYCHOBRAND και του DUCHENTAU, τα εμβλήματα του Αδάμ, του Ιώβ, του Ιερεμίου, του Ησαΐου και όλων των άλλων μεγάλων προφητών, οι οποίοι υπήρξαν κατά την εποχήν των οι βασιλείς της Καββάλας και οι μεγάλοι ραββίνοι της Επιστήμης.
Το έμβλημα, αποτελούν πλήρη και τελείαν σύνθεσιν, εκφραζομένην δι' ενός σημείου, χρησιμεύει εις το να συγκεντρώνη ολόκληρον την διανοητικήν δύναμιν εις εν βλέμμα, εις μίαν ανάμνησιν, εις μιαν επαφήν. Είναι τρόπον τινά εν σημείον στηρίξεως εκ του οποίου προβάλλομεν την θέλησιν μετά δυνάμεως. Οι νιγρομάντεις και οι γόητες εχάρασσον τα εμβλήματά των επί του δέρματος θυμάτων τα οποία εθυσίαζον. Εις πολλάς σολομωνικάς ανευρίσκονται αι τελετουργίαι της θυσίας, του στραγγαλισμού του εριφίου, της αφαιρέσεως του δέρματος αυτού, του αλατίσματος και της αποξηράνσεως. Εβραίοι τινές πειραματισταί υπέπεσαν εις τας ιδίας παραφροσύνας λησμονήσαντες τους αφορισμούς της εκκλησίας εναντίον εκείνων οι οποίοι θυσιάζουν εις υψηλούς τόπους ή εις τα έγκατα της γης. Πάσα έκχυσις αίματος, εκτελουμένη τελετουργικώς, είναι αποτρόπαιος και ασεβής, από του θανάτου δε του Αδωνιράμ, η κοινωνία των πραγματικών μυστών μισεί τας αιματοχυσίας. ECCLESIA A SANGUINE;
Ο μυητικός συμβλολισμός των εμβλημάτων, γενόμενος αποδεκτός εις όλην την Ανατολήν, αποτελεί την κλείδαν πασών των αρχαίων και νεοτέρων μυθολογιών. Εάν αγνοώμεν το ιερογλυφικόν αλφάβητον, μέλλομεν να πελαγοδρομήσωμεν εντός των σκοτεινοτήτων των Βεδών, της Ζενδ-Αβέστας και της Βίβλου. Το δένδρον της γνώσεως του Καλού και του Κακού, η ενιαία πηγή των τεσσάρων ποταμών, εξ ων ο εις διαβρέχει την γην του χρυσίου, ήτοι του φωτός και έτερος την Αιθιοπίαν, ήτοι το βασίλειον του σκότους, ο μαγνητικός όφις όστις παρασύρει την γυναίκα, ήτις παρασύρει τον άνδρα, αποκαλύπτει τον νόμον της έλξεως, περαιτέρω το Χερουβ ή η Σφιγξ η εγκατεστημένη προ της πύλης της Εδέμ, κρατούσα το ακτινοβόλον ξίφος, των θεματοφυλάκων των συμβόλων, είτα η γέννησις δια της εργασίας και η τεκνοποίησις δια του πόνου, νόμος της μυήσεως και των δοκιμασιών. Η διαίρεσις είτα του Κάιν και του Άβελ, ομοία προς την του Έρωτος και του Αντέρωτος, η κιβωτός φερομένη επί των υδάτων του κατακλυσμού, όπως η κιβωτός του Οσίριδος, ο μέλας κόραξ όστις δεν επανέρχεται, ενώ η λευκή περιστερά επανέρχεται, νέα διατύπωσις του δόγματος του ανταγωνισμού και της ισορροπίας: άπασαι αι θαυμασταί αύται αλληγορίαι της Γενέσεως, αι οποίαι εκλαμβανόμεναι κατά γράμμα θα άξιζαν ακόμη μεγαλειτέρας διακωμωδήσεως και περιφρονήσεως από τους διαφόρους Βολταιρους καθίστανται φωτειναί δια τον μυσταγωγημένον, ο οποίος χαιρετά τότε μετ' ενθουσιασμού και αγάπης την επιβίωσιν του αληθούς δόγματος και την καθολικότητα της μυήσεως δια μέσου όλων των ιερών τεμενών της υδρογείου.
Η πεντάβιβλος του Μωυσέως, η προφητεία του Ιεζεκιήλ και η Αποκάλυψις του Ιωάννου, είναι αι τρεις καββαλιστικαί κλείδες ολοκλήρου του βιβλικού οικοδομήματος. Αι σφίγγες του Ιεζεκιήλ, ανάλογοι προς τας της Σκηνής του Μαρτυρίου, είναι τετραπλή αναπαραγωγή της αιγυπτιακής τετράδος. Οι τροχοί οι οποίοι στρέφονται οι μεν εντός των δε, είναι αι εναρμόνιοι σφαίραι του Πυθαγόρου, η νέα εκκλησία της οποίας ο Ιωάννης δίδει το αρχιτεκτονικόν σχέδιον επί σαφώς καββαλιστικών μέτρων, είναι ο τύπος των έργων της πρωταρχικής Τεκτονικής. Ο Αγ. Ιωάννης αναπαράγει εν τη Αποκαλύψει του τας ιδίας εικόνας και τους αυτούς αριθμούς, και αποκαθιστά ιδανικώς τον παραδείσιον κόσμον εν τη Νέα Ιερουσαλήμ. Αλλ' εν τη πηγή των τεσσάρων ποταμών, ο ηλιακός αμνός, αντικαθιστά το δέντρον της ζωής. Η μύησις δια της εργασίας και του αίματος επετελέσθη, δεν υπάρχει πλέον Ναός, διότι το φως της Αληθείας έχει διαδοθή παγκοσμίως, ο δε κόσμος κατέστη ο ναοός της Δικαιοσύνης.
Το ωραίον τούτο τελικόν όνειρον των Αγίων Γραφών, εγένετο δεκτόν υπό πάντων των αιρεσιαρχών της αρχαιότητος και υπό πολυαριθμων ιδεαλιστών των νεωτέρων χρόνων. Η καθολική αύτη χειραφέτησις και η απόλυτος ισότης πάντων των ανθρώπων, προϋποθέτει την διακοπήν της προόδου και συνεπώς και αυτής της ζωής: επί της γης των απολύτως ίσων, δεν θα είναι δυνατόν να υπάρχουν παιδία και γέροντες, η γέννησις επομένως και ο θάνατος, δεν θα είναι παραδεκτοί. Τούτο είναι αρκετόν δια να πεισθώμεν ότι η Νέα Ιερουσαλήμ δεν ανάγεται εις τον υλικόν τούτον κόσμον, όσον και ο πρωταρχικός Παράδεισος, ένθα οι άνθρωποι ώφειλον να μη γνωρίζουν ούτε το καλόν, ούτε το κακόν, ούτε την ελευθερίαν, ούτε την γέννησιν, ούτε τον θάνατον, εις την αιωνιότητα όθεν άρχεται και λήγει ο κύκλος των θρηκευτικού ημών συμβολισμού.
Οι DUPUIS και VOLNEY κατηνάλωσαν μεγάλην επιστημονικήν εμβρίθειαν ίνα ανακαλύψουν την σχετικήν ταύτην ομοιότητα πάντων των συμβόλων και ήχθησαν εις το αποκαρδιωτικόν αποτέλεσμα της απαρνήσεως πασών των θρησκειών. Δια της αυτής οδού καταλήγομεν ημείς εις το αποτέλεσμα εκ διαμέτρου αντίθετον, αναγνωρίζομεν μετα θαυμασμού ότι ουδαμού ελειτούργησαν εν τω πεπολιτισμένω κόσμω ψευδείς θρησκείαι, ότι το θείον φως, η λάμψις αύτη της υπερτάτης λογικής, του θείου Λόγου, όστις φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον τούτον, δεν έλεθψε τόσον από τα τέκνα του Ζωροάστρου, όσον και από τα πιστά αρνεία του Αγ. Πέτρου, ότι η μόνιμος αποκάλυψις, η ενιαία και καθολική, είναι αγγεγραμμένη εν τη Φύσει, εξηγείται δια της λογικής και συμπληρούται δια των σοφών αναλογιών της πίστεως, ότι υπάρχει τέλος μια αληθής θρησκεία, εν δόγμα και μια νόμιμος πίστις, όσον υπάρχει εις μόνον Θεός, μια Λογική και εν Σύμπαν, ότι η αποκάλυψις δι' ουδένα είναι σκοτεινή και ακατανόητος, διότι όλος ο κόσμος αντιλαμβάνεται κατά το μάλλον ή ήττον την αλήθειαν και την δικαιοσύνην και παν ότι δύναται να υπάρχη, είναι ανάλογον προς ό,τι υπάρχει. Το Ον είναι το Ον, Εειέ ασέρ εειέ.
Αι τόσον παράδοξοι εκ πρώτης όψεως εικόνες της Αποκαλύψεως του Αγ. Ιωάννου, είναι ιερογλυφικαί όπως όλαι των ανατολικών μυθολογιών και δύνανται να περιληφθούν εις σειράν εμβλημάτων.
Ο λευχείμων ιεροφάντης, ο ιστάμενος όρθιος μεταξύ των επτά χρυσών κηροπηγίων και κρατών ανά χείρας 7 αστέρας, εικονίζει συμβολικώς το ενιαίον δόγμα του Ερμού και τας παγκοσμίους αναλογίας του Φωτός. Η υπό του Ηλίου περβαλλομένη γυνή, η στεφανωμένη με τους δώδεκα αστέρας, είναι η ουρανία Ίσις, είναι η Γνώσις της οποίας ο όφις της υλικής ζωής θέλει να καταβροχθίση το τέκνον, αλλ' αποκτά πτέρυγας αετού και καταφεύγει εις την έρημον, διαμαρτυρία του προφητικού πνεύματος εναντίον του υλισμού της επισήμου θρησκείας. Ο κολοσσιαίος άγγελος, του οποίου το πρόσωπον είναι ο ήλιος, ο φωτοστέφανος εν ουράνιον τόξον, το ένδυμα μια νεφέλη, αι κνήμαι πύριναι στήλαι και ο οποίος στηρίζει τον έναν του πόδαν επί της γης και τον έτερον επί της θαλάσσης, είναι ένα πραγματικόν καββαλιστικόν σύμβολον Πανθέου. Οι πόδες παριστούν την ισορροπίαν του Βριάχ ή του κόσμου των μορφών, αι κνήμαι του είναι αι δύο στήλαι του τεκτονικού Ναού J και Β, το σώμα του περιβεβλημένον δια νεφέλης, εκ της οποίας εξέρχεται μια χειρ κρατούσα βιβλίον, είναι η σφαίρα του Ιεζιράχ, ή των μυητικών δοκιμασιών, η ηλιακή κεφαλή, εστεμμένη δια της φωτεινής επτάδος, είναι ο κόσμος Ατζιλούθ ή η τελεία αποκάλυψις. Δεν πρέπει λοιπόν να εκπληττώμεθα διατί οι εβραίοι καββαλισταί δεν εκοινοποίησαν τον συμβολισμόν του θείου τούτου εμβλήματος, όπερ συνδέει τόσον στενώς και αρρήκτως τα υψηλότερα μυστήρια του Χριστιανισμού προς το μυστικόν αλλ' αμετάβλητον δόγμα πάντων των διδασκάλων του Ισραήλ.
Το επτακέφαλον θηρίον, αποτελεί εν τω συμβολισμώ του Αγ. Ιωάννου, την υλικήν και ανταγωνιστικήν άρνησιν της φωτεινής επτάδος, ενώ η πόρνη της Βαβυλώνος, αντιστοιχεί κατά τον ίδιον τρόπον, προς την δια του ηλίου περιβεβλημένην γυναίκα. Οι τέσσερις ιππείς είναι ανάλογοι προς τα 4 ζώα της αλληγορίας του Ιεζεκιήλ. Οι 7 άγγελοι με τας 7 σάλπιγγας και τα 7 ξίφη, χαρακτηρίζουν το απόλυτον του ανταγωνισμού του καλού προς το κακόν δια του λόγου, δια της θρησκευτικής κοινωνίας και δια της δυνάμεως. Ούτω αι 7 σφραγίδες του αποκρύφου βιβλίου ανοίγονται διαδοχικώς και η μύησις επιτελείται.
Οι σχολιασταί του αποκρύφου τούτου βιβλίου, οίτινες ανεζήτησαν εν αυτώ κάθε τι άλλο από τας καββαλιστικάς του αποκαλύψεις, έχασαν τον καιρόν και τους κόπους των, δια να καταστούν περιγέλαστοι. Παράβαλε τον Ναπολέοντα εν το προσώπω του αγγέλου Απολλύοντος, τον Λούθηρον εν τω πίπτοντι αστέρι, τον Βολταίρον και τον Ρουσσώ υπό την μορφήν των ετοίμων προς μάχην ακρίδων, ως και τας άλλας ευθύμους φαντασμαγορίας.
Το αυτό δυνάμεθα να είπωμεν δι' όλας τας παραβιάσεις τας οποίας διέπραξαν διάφοροι επιστήμονες επί των ονομάτων περιφανών ανδρών δια να τα αναγκάσουν αριθμητικώς να περιλαμβάνωνται εις τον μοιραίον αριθμόν 666, τον οπίονο επαρκώς ερμηνεύσαμεν. Όταν δε ενθυμούμεθα ότι άνθρωποι καλούμενοι Νεύτων και Βαοσσουέτος ετράπησαν προς τοιαύτας χιμαίρας, αντιλαμβανόμεθα ότι η ανθρωπότης δεν είναι και τόσον κακεντρεχής εν τη εσωτερική της υποστάσει, όσον θα υπέθετε κανείς εκ των ελαττωμάτων της.
ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΟΣ
ELIPHAS LEVI
ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΕΛΕΝΗ ΣΙΑΜΠΟΥ – ΑΝΝΑ ΣΤΑΜΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΜΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου