«Εφυγε» η μεγάλη Γκρέτε Βάιτς - Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Του Νίκ. Παπαδογιάννη

Η κυρία που άλλαξε το τοπίο του γυναικείου αθλητισμού έφυγε χθες από τη ζωή, χτυπημένη από καρκίνο στα 57 της χρόνια. Η Γκρέτε Βάιτς τρέχει πλέον μαραθωνίους παρέα με τους αγγέλους.

Η Γκρέτε Βάιτς κερδίζει το μαραθώνιο της Νέας Υόρκης τον Οκτώβριο του 1983

Οταν η νεαρή Νορβηγίδα ξεκίνησε να τρέχει μεγάλες αποστάσεις, στη δεκαετία του '70, ήταν ανήκουστο να τρέξουν γυναίκες αποστάσεις μεγαλύτερες από 3 χιλιόμετρα, πόσω μάλλον «δεκάρια» και μαραθωνίους. Οι γονείς της στο Οσλο κόντεψαν να την αποκληρώσουν: «Οχι, δεν πρόκειται να γίνεις αθλήτρια, να πας να σπουδάσεις».

Τα ρεκόρ της

Η Γκρέτε Αντερσεν, αυτό ήταν το πατρικό της επώνυμο, χρησιμοποίησε το πείσμα της ως κηροζίνη: «Οχι μόνο θα κατακτήσω τον κόσμο, αλλά θα τον αλλάξω κιόλας». Στα 22 της, κατέρριψε το πρώτο της ευρωπαϊκό ρεκόρ. Στη δεκαετία του '70 ξεκίνησε τη συλλογή μεταλλίων σε διεθνείς διοργανώσεις. Και το 1978, σε ηλικία 25 ετών, έτρεξε τον πρώτο της μαραθώνιο, στη Νέα Υόρκη. Οχι μόνο νίκησε, αλλά βελτίωσε την προηγούμενη επίδοση κατά 2 ολόκληρα λεπτά!

Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Η Γκρέτε έκανε παρέλαση στους δρόμους της αμερικανικής μητρόπολης άλλες 8 φορές. Οταν κρέμασε τα παπούτσια της, είχε κατεβάσει το παγκόσμιο ρεκόρ του μαραθωνίου κατά 9 λεπτά, από τις 2ω34:37 στο δικό της 2ω24:54 το 1983 στο Λονδίνο. Κέρδισε τον παγκόσμιο τίτλο στο αγαπημένο της αγώνισμα το 1983 στο Ελσίνκι, ενώ κατέκτησε και 5 χρυσά μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα ανωμάλου δρόμου.

Οι φτερωτές της κοτσίδες υπήρξαν σήμα κατατεθέν στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων επί δύο δεκαετίες. Η μοναδική τιμή που της ξέφυγε ήταν ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο: οι Αγώνες του 1980 έγιναν χωρίς τη Νορβηγία λόγω του μποϊκοτάζ, ο μαραθώνιος του 1984 στο Λος Αντζελες τη βρήκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου πίσω από την Τζόαν Μπενόιτ, ενώ ο αντίστοιχος του 1988 στη Σεούλ την άφησε τραυματισμένη στα μισά του δρόμου.

Η Γκρέτε Βάιτς έτρεξε τον τελευταίο της μαραθώνιο την 1η Νοεμβρίου 1992, σε ηλικία 39 ετών, προς τιμή του ιδρυτή της κούρσας της Νέας Υόρκης και προσωπικού της φίλου Φρεντ Λίμποου, ο οποίος υπέφερε από καρκίνο στον εγκέφαλο. Τερμάτισαν μαζί οι δυο τους έπειτα από 5,5 ώρες.

Πάλεψε

Μερικά χρόνια αργότερα, γύρω στο 2004, χτυπήθηκε και η ίδια από την καταραμένη αρρώστια. Πάλεψε γενναία, αλλά δεν άντεξε την άνιση μάχη. Πριν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, αφιέρωσε τη ζωή της στη συλλογή κονδυλίων για τη θεραπεία καρκινοπαθών. Το 2008 έγινε μέλος του Τάγματος της Τιμής από τον βασιλιά της Νορβηγίας, ενώ η προτομή της κοσμεί την είσοδο του θρυλικού σταδίου Μπίσλετ στο Οσλο και το πρόσωπό της απαθανατίστηκε σε κρατικά γραμματόσημα. *