ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΜΥΗΤΙΚΟ ΤΕΛΕΣΜΑ – ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Στη νεώτερη εποχή οι μυητικές τελετές έχασαν ένα μεγάλο μέρος από την αίγλη που είχαν και κυρίως έχασαν την αποτελεσματικότητά τους. Ο βασικός λόγος αυτής της εκφόρτισης οφείλεται στο γεγονός ότι οι τελετουργοί απώλεσαν τις μυστικές κλείδες αυτής της ιδιαίτερα λεπτής Εποπτείας. Και γι' αυτό ακριβώς αδυνατούν να κατανοήσουν και επιμένουν να αγνοούν τους “απόκρυφους” νόμους και τις “εσωτερικές” ισορροπίες που πρέπει να κυριαρχούν πάνω στο ίδιο το μυητικό γεγονός.

Η πρωτεύουσα αιτία αυτής της αμαύρωσης είναι σχεδόν αδύνατο να επικοινωνηθεί. Οι δευτερεύουσες όμως συνέπειες αυτής της απώλειας εγρήγορσης μπορεί με την κατανόηση, να αυτοπεριορισθούν.

Μια απ' αυτές τις συνέπειες οφείλεται στο γεγονός ότι οι Στεγαστές μας επέτρεψαν να εισχωρήσουν στους χώρους της μύησης “προσωπεία” και κανόνες ύφους “θεατρικού”.

Τα λεγόμενα και τα δρώμενα ακόμα κι όταν χρησιμοποιούνται με την Αριστοτέλεια “τραγική” ή “καθαρτική” προοπτική, δεν είναι τελέσματα. Μπορεί ενδεχόμενα να εντυπωσιάζουν και μέσα στα Τεκτονικά Εργαστήρια. Μπορεί ίσως και να επιτρέπουν κάποιο είδος “μέθεξης” στον υποψήφιο με την έννοια μιας συναισθηματικής ταύτισης με τα πρόσωπα και τους ήρωες του μυητικού δράματος. Αλλά αυτή η μέθεξη είναι και παροδική και απατηλή γιατί δεν διαφέρει στην καλύτερη των περιπτώσεων από εκείνη που προσφέρεται στο “ευρύτερο κοινό” από οποιοδήποτε προσεγμένο οπτικοακουστικό ενέργημα.

Με την παρεξηγημένη όμως αυτή στάση ψυχής, οι τελετουργοί δεν είναι σε θέση πια να αποδεσμεύσουν την καθαρή και καταλυτική ενέργεια που απαιτεί η ίδια η φύση της μύησης.

Η μύηση αποσκοπεί με τη βοήθεια φαινομενικά απλοποιημένων τύπων τους οποίους οι τελετουργοί μέσα από μια γνήσια βιωματική μεταβάλλουν σε ζώσα, σε κυρίαρχη πραγματικότητα, να ανατάξει αποφασιστικά και προς το θετικότερο την εσωτερική δομή της προσωπικότητας του μυημένου. Γνήσιο, όμως, τελεστήριο βίωμα και υποκριτική τέχνη δεν συμπορεύονται. Οι από μηχανής Θεοί διαταράσσουν την μυσταγωγική ατμόσφαιρα.

Η τελετή, βέβαια, δεν είναι πάντα απαραίτητη για την αποκάλυψη εσωτερικών αληθειών. Υπάρχουν μυήσεις ή καλύτερα καταστάσεις εκθαμβωτικής αποκάλυψης που τις χαρακτηρίζει τέτοια απλότητα και φυσικότητα που θα ήταν σχεδόν βλασφημία να τις ονομάσουμε τελετές.

Η τελετή όμως, είναι αναγκαία για τον υποψήφιο εκείνο που η συνείδησή του διασπάται καθημερινά από ποικίλα αισθησιακά ερεθίσματα και κυριολεκτικά πελαγοδρομεί και παρασύρεται από τους κυματισμούς των φαινομένων, αλλά που διατηρεί κάπου μέσα του μια υποψία ουσίας και αλήθειας. Είναι ο μόνος τρόπος να τον αποσπάσεις από την τύρβη του έξω κόσμου με μια θεραπεία ομοιοπαθητική, να επικοινωνήσεις μέσα από τις εμπειρίες και τα τραύματα που του έχουν προξενήσει τα πλαστικά σύμβολα και η αντήχηση των κηρυγμάτων, των διαφημήσεων και της καθοδήγησης.

Το πρώτο χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας μυητικής τελετής, όπως υπογραμμίστηκε, είναι μια έκλυση, μια ακτινοβολία, μια ικανότητα μεταβίβασης ενέργειας από την οποία έχει ανάγκη ζωτική για εκκίνηση ο μυούμενος.

Αλλά αυτή η μεταβίβαση ενέργειας δεν πρέπει να είναι εξωτερικη, δεν ταυτίζεται με τη μαγική δονητική δύναμη που κυριαρχεί και ελέγχει. Δεν έχει σχέση με την ενέργεια που εντυπωσιάζει ένα νηπιακό εγώ και επιτυγχάνει έτσι μια εξωτερική επίσης, μια πρόσκαιρη απλά “διασκέδαση” ή μια υποδούλωση, μια γοητεία ψυχής.

Η μυητική ενέργεια πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ήρεμη ακτινοβολία της πλούσιας πνευματικής συγκομιδής, της πηγαίας και δημιουργικής έμπνευσης και της φυσικής χάρης.

Και αυτό, τονίζεται και πάλι ότι μπορεί να προέρχεται μόνο από την καθαρή βίωση της παράδοσης που εκφράζεται μέσα από την τελετή.

Τότε η δύναμη αυτή γίνεται ειρηνικά και φιλικά διεισδυτική και είναι σε θέση να μεταβάλλει το επιπολάζον συναίσθημα και το αμορφοποίητο πάθος σε φυσική αφοβία και σε εσωτερικό προσωπικό στήριγμα.

Τότε και μόνο μπορεί να επενεργήσει σαν δύναμη φώτισης, ικανή να χαρίσει καθαρότητα θέασης και αγνή πια αντίληψη.

Τότε και μόνο οι εντυπώσεις της όποιας άλλης μαγικής ή αποπλανητικής επιρροής που προβλήθηκαν πάνω στη συνείδηση από το εξωτερικό περιβάλλον και τη διατάραξαν ή την τραυμάτισαν, είναι δυνατό να εξαφανιστούν και να αφήσουν να αναδυθεί η σταθερότητα της πρωταρχικής μας φύσης, η απλή και ανόθευτα δομημένη πραγματικότητα.

Αλλιώς, η μια μαγεία θα βιάζει την άλλη κατά συρροή και θα επιτείνει την υπάρχουσα σύγχιση.

Οι τραυματισμένες ψυχικά προσωπικότητες που έλκονται από ορισμένους “μυητικούς” κύκλους που εκφράζονται μέσα από αυτές τις ψευδομαγικές τελετουργικές διαστροφές, επιβεβαιώνουν απλά αυτη την ανικανότητα γονιμοποίησης και προκαλούν έναν ακόμα αναποτελεσματικό παροξυσμό.

Σκοπός κάθε αληθινής μύησης είναι να απορριφθούν οι λογικοφανείς αυταπάτες, να αποκατασταθούν τα κακοποιημένα σύμβολα και να αποβληθούν οι ασυναίσθητοι φόβοι που εμποδίζουν ένα υψηλότερο βαθμό εγρήγορσης και μια μεγαλύτερη αντοχή και ανοχή στις αντιφάσεις του έξω κόσμου. Μόνο μέσα από μια φυσική απλότητα, όμως, μπορεί να καταστεί δημιουργική και μόνιμα παρούσα η έκλυση μιας τέτοιας αποκαλυπτικής και καθαρτικής ενέργειας.

Η ενέργεια βέβαια αυτή, καθώς πρέπει να προκαλεί κάποια έκλαμψη, μια αστραπή φώτισης, μπορεί να παρεξηγηθεί από τον νεόφυτο εκείνη τη στιγμή και είτε να εκληφθεί σαν μια υπέρτατη αποκάλυψη, είτε να ταυτιστεί με κάποιο στοιχείο δονητικής μαγείας. Το ορθό είναι, το μυητικό επίτευγμα να εκφράζει το μέτρο, να έχει το γνώρισμα της απλής υπόδειξης ή να δώσει το σήμα της εκκίνησης για μια μεγάλη πορεία.

Η βεβαιότητα, έτσι, της οποίας επιτυχίας μιας μυητικής τελετής δεν μπορεί να απαντηθεί παρά μόνο μετά από καιρό. Εντοπίζεται ακριβώς στο μόνιμο αποτέλεσμά της.

Αν με το πέρασμα της πρώτης εντύπωσης παραμείνει στη συνείδηση του μυούμενου μια μόνιμη βιωματική εμπειρία, μια αγαλλίαση ικανή να τον εμπνέει και να τον ενθαρρύνει συνεχώς και να του υποδεικνύει με αβίαστο τρόπο τις καθημερινές του επιλογές, η μύηση είναι αληθινή.

Η μύηση δεν είναι ένα θαύμα ή μια τυχαία γενναιοδωρία. Η μύηση είναι μια στιγμιαία και δυνατή ερωτική ένωση που είναι αμάρτημα να παραμείνει στείρα από ανικανότητα του τελετουργού ή από την ψυχρότητα του μυούμενου (τις περισσότερες φορές και από τα δύο δυστυχώς μαζί).

Η μύηση είναι ιδέα, δεν είναι η πραγματικότητα.

Η μύηση είναι ο σκοπός, δεν είναι η πορεία.

Η μύηση είναι η θέαση, δεν είναι η περιήγηση.

Η μύηση είναι η γαμήλια τελετή, δεν είναι η συμβίωση.

Η μύηση είναι η κλείδα, δεν είναι ο θησαυρός.

Έτσι απλά η μύηση μπορεί να παρομοιαστεί με το φύτεμα ενός σπόρου. Είναι η κωδικοποιημένη εμπειρία εκείνου που κάποτε μπορεί να πραγματωθεί, είναι η προβολή, το στιγμιαίο ανάπτυγμα όχι της ικανότητας, αλλά της δυνατότητας του μυούμενου. Το σπόρο αυτό του μυστικού τελέσματος έχει καθήκον να καλλιεργήσει επίπονα και συστηματικά πια ο ίδιος ο μυούμενος. Αλλά η δύναμη της μυητικής έμπνευσης είναι και καθοδηγούσα και αποφασιστική. Είναι εκείνη που θα οδηγεί διαισθητικά τον μυούμενο μέσα από τους δαιδάλους και τις διασπάσεις της καθημερινότητας προς την τελείωσή του. Και αυτό προσδιορίζεται επιγραμματικά από την ποιότητα της μυητικής εμπειρίας και από την ικανότητα της να ανακαλείται, να επανέρχεται συνεχώς στη μνήμη του.

Όσο πιο ήρεμη και εσωτερικά δυνατή είναι η τελετή, τόσο διεισδυτική και διαρκής θα είναι η παρουσία της στο χώρο και τον χρόνο στη συνείδηση του ίδιου του μυημένου.

Ο τελετουργός παρακινούμενος από αυτή την αντίληψη οφείλει να αναπτύξει κατά την διάρκεια της τελετής στο έπακρο τη στοργή, την πείρα και την υπομονή του σπορέα και όχι την απληστία της προσωπικής απόλαυσης ενός επικαρπωτή.

Και καθώς επικεντρώνεται πια όλη η ουσία και η αποτελεσματικότητα του μυητικού τελέσματος σ' αυτή την φυσική ενέργεια, στον ψυχισμό του τελετουργού, αξίζει να επιχειρηθεί τελικά μια ανακεφαλαίωση, μια επισήμανση των πηγών της.

1)Αυτή η ενέργεια οφείλει να ρέει αβίαστα, αδιάσπαστα και φυσικά.

2)Αυτή η ενέργεια δεν μπορεί να αναδυθεί από την αμφιβολία, την κούραση, την ψυχρότητα και την υπεροψία.

3)Πρέπει να πηγάζει από τον σεβασμό, την πίστη και την αγάπη προς την παράδοση και τις Αρχές του μυητικού μας Τάγματος.

4)Πρέπει να ακτινοβολεί από την ίδια τη διάνοια του τελετουργού που θα στηρίζεται στην αληθινή γνώση και βίωση των τυπικών μας και κάθε λεπτομέρειας της τελετής.

5)Αυτή η ενέργεια πρέπει να αναβλύζει από την καρδιά του τελετουργού, από μια απέραντη πατρική στοργή και από μια διάθεση να στηριχθεί ουσιαστικά ο μυούμενος και μέσα απ' αυτόν ολόκληρη η ανθρωπότητα.

6)Αυτή η ενέργεια πρέπει να θερμαίνεται από μια διάθεση προσωπικής προσφοράς και από μια επιταγή θυσίας και ανάλωσης.

7)Πρέπει η τελετή της μύησης να μην επιτρέπει κανένα στοιχείο αυτοπροβολής, να μην συναλλάσσεται με κανένα είδος μικροψυχίας.

Όταν όλες αυτές οι προϋποθέσεις επισυμβούν, οι κινήσεις του τελετουργού αποκτούν άνεση, χάρη και φυσική μεγαλοπρέπεια. Η τελετή παρουσιάζεται πια σαν μια αυθόρμητη ροή ήχων, φώτων, εικόνων, διδασκαλιών και αποκάλυψης.

Τότε και μόνο η τελειότητα της προφορικής έκφρασης, η σημασία της λεπτής χειρονομίας και κίνησης και η προοπτική των σχημάτων και των αλληγοριών επικεντρώνουν την εγρήγορση τόσο των μυστών όσο και του μυούμενου σε εκείνο που είναι και θα παραμείνει άφατο.

Και τότε από την ίδια την μυητική τελετή θα αναδυθεί μια και μόνη αλήθεια: ότι ο κάθε Μαθητής (και όλοι μας πρέπει να παραμείνουμε μαθητές) οφείλει μετά από την ευλογία και τη χάρη της αληθινής πια αποκάλυψης να βαδίσει ολομόναχος και για το υπόλοιπο του βίου του το δρόμο της Μεγάλης Δοκιμασίας.

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΕΘΑ