Όταν μελετήσει κανείς τα κείμενα, είναι δύσκολο να μιλήσει για μια Αλχημεία Ταοϊστική, Ισλαμική ή Χριστιανική, διότι η Αλχημεία έχει παγανιστική προέλευση. Όπως και οι Rose+Croix του Μεσαίωνα, φοράει το ένδυμα του τόπου όπου βρίσκεται. Τις περισσότερες φορές, οι Μύστες έπρεπε να ιππεύσουν την Τίγρη, δηλαδή να διεισδύσουν μέσα στις καταπιεστικές και τρομερές θρησκευτικές δυνάμεις, προκειμένου να παίξουν το παιχνίδι και να διαδώσουν κατ' αυτόν τον τρόπο την πολύτιμη διδασκαλία τους.
Ο HALDANE ο οποίος θεωρούσε τον φανατισμό ως μια απο τις “τέσσερεις μόνες πραγματικά σημαντικές επινοήσεις που έγιναν από το 3000 π.Χ. ως το 1400 μ.Χ.”, απέδιδε την πατρότητά του στον Ιουδαιοχριστιανισμό. Ο BOUCHE-LEC-LERCQ αναρωτιέται αν τα ευεργετήματα του Χριστιανισμού (όσο μεγάλα κι αν είναι) δεν αντισταθμήστικαν υπερβολικά από την θρησκευτική αδιαλλαξία, την οποία δανείστηκε από τον Ιουδαϊσμό για να την εξαπλώσει στον κόσμο. Είναι προφανές ότι οι τρεις θρησκείες που προήλθαν από την ίδια πηγή, βρίσκονται στην κορυφή του ολοκληρωτισμού, ιδιαιτέρως δε με τις λαϊκές μεταστάσεις τους (Μαρξισμός...). Προέκυψε, συνεπώς, μια ζωτική αναγκαιότητα να ιππεύσουν οι Μύστες την Τίγρη από το κεφάλι, περίπτωση πολυάριθμων Παπών. Το Ισλάμ δεν αποτελεί εξαίρεση, τούτο δε ευθύς εξ' αρχής (1).
Σε συμφωνία με τον πρώτο Ιμάμη, ένας από τους πιο διάσημους συντρόφους του Προφήτη, ο Abdollah Ibn' ABBAS, αναφώνησε μια μέρα εν μέσω πολυαρίθμων ανθρώπων που είχαν συγκεντρωθεί στο όρος Αραράτ, κάνοντας υπαινιγμό για τον Κορανικό στίχο 65/12 (τον σχετικό με την δημιουργία των Επτά Ουρανών και των Επτά Γαιών): “Ω Άνθρωποι! Αν σχολίαζα ενώπιόν σας αυτόν τον στίχο, έτσι όπως τον άκουσα να σχολιάζεται από τον ίδιο τον Προφήτη, θα με λιθοβολούσατε”. Αυτή η περίπτωση τυποποιεί τελείως την κατάσταση του εσωτερικού Ισλάμ έναντι του νομίμου και κατά γράμμα Ισλάμ.
Ο Herve Masson, στο έργο του “Η μια και πολλαπλή Γνώση” γράφει(2): “Παρά την συνεχή φροντίδα της να ευθυγραμμίζεται με τον Χριστιανισμό από τον οποίο δανείζεται το λεξιλόγιό της και την εξωτερική της εμφάνιση, η Γνώση παραμένι παγανιστική. Η πραγματική της διαδοχή είναι Πυθαγόρεια και Ορφική. Μέσα στους κόλπους της ιστορικής Γνώσεως ανακαλύπτουμε τις πληρέστερες και πιο εξαιρετικές περιγραφές της αρχικής Πτώσεως”.
Συμφωνεί με αυτό με τον Σεβάσμιο Διδάσκαλο της Στοάς “Pierre DANGLE”, που διευκρινίζει(3): “Η Ιουδαιοχριστιανική Παράδοση, που διέφθειρε εκτεταμένα τα Τεκτονικά Τυπικά, έχει σημαδευτεί με μια βαθύτατα αντιμυητική έννοια: την έννοια του σφάλματος και του αμαρτήματος. Ό,τι κι αν πούμε, δεν θα έχουμε ποτέ περιγράψει αρκετά το πως ο αρνητικός μύθος του Αδάμ και της Εύας υπήρξαν στην αρχή μιας κοινωνίας θραυσμένης, δυσαρμονικής, καταξεσκισμένης, που καταδικάζει την γυναίκα και τον άνδρα να γίνουν εχθροί κάτω από τα μάτια μιας Εκκλησίας που δεν παύει πια ν' αποσυντίθεται”.
Ας σημειώσουμε εν παρόδω, ότι ο REGHINI έχει ήδη υπερασπισθεί αυτή την άποψη στο περιοδικό “Ur et Krur” (1927-1928)(4):
“Τα μυστήρια της Ελευσίνας μοιάζουν πολύ με τα μυστήρια της Ίσιδας. Κατά την Αλεξανδρινή εποχή, στοιχεία Νεοπυθαγόρεια και Νεοπλατωνικά συγχωνεύθηκαν μεταξύ τους, δι' αμοιβαίας αλληλοδιεισδύσεως, μαζί με τυπικώς Αιγυπτιακά στοιχεία, στην Αίγυπτο είναι δε που δημιουργείται η Ερμητική Παράδοση της κρυμμένης και Θείας Τέχνης, Παράδοση που θα μεταδοθεί, δια των Αράβων, στην Ιταλία, την Ισπανία και την Δύση γενικώς, μέχρι να καταστεί η Ερμητική Παράδοση της Βασιλικής Τέχνης του δυτικού Μεσαίωνα. Ας παρατηρήσουμε, τέλος, ότι αυτή η διαίρεση σε Ανατολή και Δύση περιλαμβάνει γεωγραφικώς στην Δύση όλη την Βόρεια Αφρική, έτσι όπως και στην Δύση πρέπει να συμπεριλαμβάνουμε τις μυητικές σχολές του Μαρόκου. Κατ' αυτή την ίδια διαίρεση, ο Ιουδαϊσμός και οι παρεκκλίσεις του παραμένουν, αντιθέτως, γεωγραφικώς ξένες προς την Δύση.
Όντως, δίχως να λησμονούμε ή να παραγνωρίζουμε τα παγανιστικά στοιχεία με τα οποία μπολιάστηκε ο Χριστιανισμός, ιδιαιτέρως δε ο Καθολικισμός, δεν μπορούμε παρά να εκπλαγούμε από τον Ασιατικό χαρακτήρα αυτού του ρεύματος, που ιδρύθηκε από έναν Ιουδαίο ο οποίος γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στην Παλαιστίνη, και το οποίο δεν ήτνα καθόλου εξελληνισμένο. Η θρησκευτική αδιαλλαξία, που κατέστησε την ετερόδοξη σκέψη έγκλημα υποκείμενο στην αυστηρότητα του νόμου, δεν έχει χαρακτήρα Ελληνορωμαϊκό. Ούτε ο φλογερός ζήλος της προπαγάνδας, ούτε η υποταγή των καθηκόντων του πολίτη στα καθήκοντα του πιστού, των συμφερόντων της γήινης πατρίδας στα συμφέροντα της ουράνιας πατρίδας, ούτε ο ισχυρισμός ότι η αλήθεια περικλύεται μέσα στα άρθρα ενός δόγματος, ούτε το γεγονός ότι η σωτηρία της ψυχής εξαρτάται από την ομολογία μιας συγκεκριμένης πίστεως και από την τήρηση μιας κάποιας ηθικής, ούτε το δημοκρατικό αναρχικό πνεύμα της συμπαντικής και υποχρεωτικής αδελφότητας, της ομοιότητος του πλησίον και της ισότητας”.
Και ο Franz Hartmann επίσης στο έργο του “Μια περιπέτεια με τους Rose+Croix” γράφει: “Αυτά τα σύμβολα δεν ανήκουν αποκλειστικά στην Χριστιανική Εκκλησία κι αυτή δεν μπορεί να τα μονοπωλήσει. Είναι ελεύθερα όπως ο αέρας για οποιονδήποτε μπορεί να συλλάβει την σημασία τους, δυστυχώς δε ελάχιστοι από τους Χριστιανούς σας γνωρίζουν αυτή την σημασία. Προσφέρουν την λατρεία τους σε εξωτερικές μορφές και δεν ξέρουν τίποτε για την ζωντανή αρχή που αντιπροσωπεύουν αυτές οι μορφές”. Τότε, λέω, ένας άνθρωπος πνευματικά φωτισμένος μπορεί να γίνει μέλος του Τάγματός σας, έστω κι αν δεν πιστεύει σε κανένα από τα λεγόμενα Χριστιανικά δόγματα; Ο Imperator απάντησε σ' αυτό: “Δεν μπορεί να γίνει μέλος του υψηλού Τάγματός μας αυτός του οποίου η γνώση στηρίζεται μονάχα σε δόγματα, σε πίστεις, σε πιστεύω ή σε γνώμες που τις διδάχτηκε από κάποιον ή που τις δέχτηκε από φήμες ή τις άντλησε από την ανάγνωση βιβλίων”.
Ο Warwick Montgomery στο έργο του “Ο Σταυρός και το χωνευτήρι” μελέτη επί του Andreae, ισχυρίζεται ότι αυτός ο τελευταίος ήταν ανέκαθεν εχθρός προς τον Rose+Croix και ότι έγραψε τους “Χημικούς Γάμους” προκειμένου να εκχριστιανίσει την προσωπικότητα του Christian Rosenkreutz.
Αν αναπτύξαμε αυτή την Παγανιστική άποψη στην αρχή, πρέπει τώρα να προσεγγίσουμε την άποψη των μονοθεϊστών, του Χριστιανισμού και του Ισλάμ, για παράδειγμα, διότι η Καββαλιστική Παράδοση του Ιουδαϊσμού είναι πολύ γνωστή. Είμαστε, συνεπώς, υποχρεωμένοι ν' αναγνωρίσουμε ότι ο παγανιστικός σεχταρισμός είναι τόσο υπερβολικός όσο κι αυτός τον οποίο καταδικάζει.
Ο Άγιος Αυγουστίνος έγραψε: “Αυτό που αποκαλείται σήμερα Χριστιανική Θρησκεία, υπήρχε στους αρχαίους και δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει από τότε που δημιουργήθηκε το ανθρώπινο γένος. Μέχρι την στιγμή που, επειδή ήρθε ο ίδιος ο Χριστός, άρχισαν να αποκαλούν Χριστιανική την αληθινή Θρησκεία που υπήρχε ήδη από πριν”.
Ο ίδιος ο Χριστός είπε προς τους Φαρισαίους: “Ουαί εις εσάς τους νομικούς, διότι αφηρέσατε το κλειδίον της γνώσεως. Σεις δεν εισήλθετε και τους εισερχομένους ημποδίσατε”. (Κατά Λουκάν, ΙΑ, 52). Και, έστω κι αν η τωρινή Εκκλησία το αρνειται, η εσωτεριστική παράδοση είναι αδιαμφισβήτητη μέσα στην διδασκαλία του Χριστού. Χρειάζεται, μήπως, να υπενθυμίσουμε την παραβολή του σπορέως: (Κατά Ματθαίον, 13, 10-13) “Και προσελθόντες οι Μαθηταί είπον προς αυτόν. Διατί λαλείς προς αυτούς δια παραβολών; Ο δε αποκριθείς είπε προς αυτούς. Διότι εις σας εδόθη να γνωρίσετε τα μυστήρια της βασιλείας των Ουρανών, εις εκείνους όμως δεν εδόθη. Διότι όστις έχει, έτι θέλει δοθεί εις αυτόν και θέλει περισσευθεί, όστις όμως δεν έχει, και ό,τι θέλει αφαιρεθεί απ' αυτού. Δια τούτο λαλώ προς αυτούς δια παραβολών, διότι βλέποντες δεν βλέπουσι και ακούοντες δεν ακούουσι ουδέ νοούσι”.
Το ίδιο συμβαίνει και με το Ισλάμ: Τα ακόλουθα παραδείγματα που προέρχονται από το θαυμαστό έργο του Henri Corbin “Εισαγωγή στην Ισλαμική φιλοσοφία”(5), το αποδεικνύουν, κατ' αρχήν μέσω των προθέσεων του πρώτου Ιμάμη, του Ali ibn Abu-Talib (στίχοι 40/661): “Δεν υπάρχει ούτε ένας Κορανικός στίχος που να μην έχει τέσσερεις έννοιες: την εξωτερική (Zahir), την εσωτερική (batin), το όριο (hadd), το Θείο σχέδιο (mottala). Έγραψε επίσης: “Ο Ιμάμης Ja'Far αναφέρεται επίσης σε επτά τρόπους της καθόδου (Αποκαλύψεως) του Κορανίου, έπειτα ορίζει εννέα δυνατούς τρόπους αναγνώσεως και κατανοήσεως του Κορανικού κειμένου. Αυτός ο εσωτερισμός δεν είναι, συνεπώς, μια μεταγενέστερη κατασκευή, διότι είναι ουσιώδης ήδη κατά την διδασκαλία των Ιμάμηδων, των οποίων είναι αυτή τούτη η πηγή”.
Το πρόβλημα που τίθεται, είναι, συνεπώς, άλλο: πρέπει σαφώς να κατανοήσουμε ότι, όποια κι αν είναι η επιλεγμένη επιβατιγός ακτίνα, επειδή η ΠΑΡΑΔΟΣΗ έχει αριστοκρατική ουσία, με την ετυμολογική έννοια του όρου, δεν θα μπορούσε να εκφραστεί κατά γράμμα, και είναι δύσκολο να κατακρίνουμε αυτή ή την άλλη θέση, διότι εαν οι παγανιστές έχουν δίκιο όσον αφορά τον απολυταρχισμό των θρησκειών της ερήμου, θα πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως αυτές αντιστοιχούσαν σε κάποια αναγκαιότητα: την θρησκευτική ανάγκη του ανθρώπου. Είναι αλήθεια ότι η ανάγνωση των Χριστιανικών επιταγών μας κάνει ν' αναρωτηθούμε τι σχέση έχουν μερικές Εκκλησίες με αυτή την διδασκαλία, όπου το θέμα δεν είναι να παραδώσουμε καλή συνείδηση, αλλά να πραγματώσουμε ένα παράδειγμα.
Όταν εξετάζουμε την διάσταση αυτού του παραδείγματος, το να ισχυριστεί κανείς ότι είναι Χριστιανός, φαίνεται ήδη ως απάτη, το ανα αντιπροσωπεύσει κανείς αυτή την Ατραπό και να ισχυρίζεται πως είναι ο μοναδικός φρουρός της, φαίνεται ακόμα πιο τολμηρό, διότι ο Χριστός όρισε σαφέστατα αυτούς που θα διεκδικήσουν το όνομά του, βλέπουμε δε ελάχιστους που να μπορούν να θεραπεύουν τους ασθενείς ή που η πίστη τους να μπορεί να μετακινεί όρη. Το ίδιο συμβαίνει και με την σεχταριστική φιλοσοφία ορισμένων Αγιατολάχ οι οποίοι κηρύσσουν τον ιερό πόλεμο, ή με μια κατηγορία Ραββίνων οι οποίοι, ερμηνεύοντας τα θρησκευτικά κείμενα κατά γράμμα, θεωρούν τους μη Ιουδαίους ως goy, δηλαδή ως κτήνη. Δεν θα παψουμε ποτέ να λέμε αυτό το οποίο τόνισε και ο Nietzsche: “Αυτό το θεολογικό ένστικτο είναι η πιο εξαπλωμένη μορφή, η πιο κατάλληλα υπόγεια μορφή υποκρισίας”. Το γράμμα σκοτώνει το πνεύμα. Οι μεγάλες θρησκείες πρέπει να ξαναβρούν την Παραδοσιακή τους έννοια, μια πιο εφαρμοσμένη και βιωμένη διάσταση της υπερβάσεως, και να οδηγήσουν τους πιστούς τους προς την μυστικιστική εμπειρία, μονάχα δε τότε θα έχουν ένα μέλλον, διαφορετικά θα δουν τον εαυτό τους ν' αντικαθταται από τις πειραματικές ατραπούς οι οποίες, μόνες αυτές, ενδιαφέρουν την πραγματική αριστοκρατία.
______________
1.Ο Louis Massignon γράφει στο άρθρο του “Απογραφή της Ερμητικής Αραβικής Λογοτεχνίας” (στο “Η Αποκάλυψη του Ερμή του Τρισμέγιστου”, εκδόσεις Belles Lettres, Παρίσι), ότι ο Μουσουλμάνος Διδάσκαλος Ibn Sab In (που αλληλογραφούσε με τον Φρειδερίκο ΙΙ), ισχυρίστηκε σαφώς ότι προέρχεται από τον Ερμή δημιουργώντας μια παράδοξη Μυητική Άλυσσο (isnad), που δημοσιεύτηκε από τον μαθητή του Shushtari: προέρχεται από τους τρεις Ερμείς μέχρι αυτόν, διερχομένη από τον Σωκράτη, τον Απόλλωνα, τον Αριστοτέλη, τον Αλέξανδρο (Dhu' lquarnaym), τον Hallaj, τον Sbibli, τον Niffari (τον συγγραφέα των “mawaqif”), τον Habashi, τον Qadib al-Ban, τον Shudi (=Hallawi, ο καδίφης της Σεβίλλης). Αυτή η isnad των Ερμητιστών σκανδάλισε, άλλωστε, τους συγχρόνους: Διότι οδηγεί σε μια άμεση έμπνευση, δίχως να διέλθουμε από τον Προφήτη του Ισλάμ. Έμπνευση όχι μονάχα αποκαλυπτική αλλά και καθαγιαστική, στο εσωτερικό της”.
2.Εκδόσεις Rocher
3.Στο “Loges Souveraires ou Loges esclaves”, εκδόσεις Rocher.
4.Εκδόσεις Arche, Μιλάνο.
5.Εκδόσεις Gallimard.
Ζ. Π. ΤΖΙΟΥΝΤΙΣΕΛΙ ΝΤΕ ΚΡΕΣΣΑΚ – ΜΠΑΣΕΛΕΡΙ
ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΥΘΡΟ ΡΟΔΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ΣΤΑΥΡΟ
ΕΡΜΗΤΙΣΜΟΣ, ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΗΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ALDEBARAN
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου