ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ – ROMAIN GARY

Έκλεισα το τηλέφωνο, ξεπακετάρησα τα πράγματά μου και μπήκα στο μπάνιο. Άδειασα το τσαντάκι με τα ξυριστικά και στο βάθος του βρήκα ένα χαρτί. Το ξεδίπλωσα. Ήταν μια συνταγή. Την πέταξα στο καλάθι των αχρήστων. Είπα μέσα μου πως ποτέ δεν θα 'παιρνα κανένα “τονωτικό” τέτοιου είδους. Άλλωστε δεν είχα πάει γι' αυτό στον Τριλλάκ. Είχα πόνους στους βουβώνες που σίγουρα θα οφείλονταν σε ρευματισμούς.

-'Εχετε ελαφρά πρησμένο προστάτη.

-Ναι;

-Ουρείτε καλά;

-Όχι κακά;

-Σηκώνεστε τη νύχτα;

-Μερικές φορές, όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ.

-Για να ουρήσετε εννοώ.

-Δεν το έχω προσέξει...

-Η ροή των ούρων είναι ζωντανή;

-Τι είπατε;

-Όταν ουρείτε, η ροή είναι δυνατή, σε σαφές τόξο, ή βγαίνει σταγόνα-σταγόνα από το στόμιο της ουρήθρας, σε αδύνατο και λεπτό ρυάκι και σταματά για να ξαναρχίσει, και δεν ξαναρχίζει παρά ύστερα από μια προσπάθεια από μέρους σας;

-Δεν έχω προσέξει τίποτα τέτοιο. Ουρώ, χωρίς φασαρίες. Βέβαια, δεν το έχω παρακολουθήσει, αλλά...

-Βρέχετε το σλιπ σας;

Τον κοίταξα εμβρόντητος.

-Ναι, όταν περνάμε τα πενήντα, συνήθως, εκεί που νομίζομε πως τελειώσαμε να ουρούμε και τον βάζομε μέσα, υπάρχουν πάντα μερικές σταγόνες που στάζουν, γιατί επέρχεται μια εξασθένηση του μυικού ελέγχου, οι σφιγκτήρες σκληραίνουν, καταλαβαίνετε, και αυτό αφήνει έναν κίτρινο λεκέ στο σλιπ. Και το ίδιο συμβαίνει και πίσω.

-Το ίδιο; Τι θέλετε να πείτε για το όνομα του Θεού;

-Τα ανακλαστικά του πρωκτού αδρανούν κάπως.

-Δεν το έχω προσέξει.

-Συνήθως, στην αρχή, δεν το προσέχομε. Μου λέτε, λοιπόν, ότι νιώθετε πόνους και βάρος στους βουβώνες...

-Ναι, μερικές φορές.

-Σαν χτύπημα γροθιάς;

-Όχι, ένα βουβό πόνο.

-Μετά από εκσπερμάτωση;

-Ναι, αλλά το ίδιο μου συμβαίνει και όταν είμαι κουρασμένος. Έχω πάντα, μια αίσθηση βάρους.

-Είναι ο προστάτης και οι σπερματικοί αγωγοί. Δεν είναι σοβαρό, αλλά υπάρχει κίνδυνος να μετατραπεί σε χρόνιο. Ο μηχανισμός είναι κάπως φθαρμένος. Βάζετε αυτό το υπόθετο μετά από κάθε επαφή.

-Τι εννοείτε γιατρέ ένα υπόθετο μετά από κάθε επαφή; Θέλετε με άλλα λόγια να πείτε ότι... μετά από καθε ερωτική περίπτυξη θα πρέπει να σηκώνομαι και να...

-Πολύ καλά, αν δεν θέλετε, κάνετε ένα μπιντέ με παγωμένο νερό. Θα σας ανακουφίζει.

-Ακούστε, αν πρέπει να ψάχνω για ανακούφιση μετά από την κάθε ερωτική στιγμή...

-Αγαπητέ μου κύριε, εδώ μιλάμε για τον οργανισμό, για τα όριά του για τα πόσα μπορούμε να του απαιτήσουμε... Εδώ δε μιλάμε για ποίηση. Δεν υπάρχουν προβλήματα; Κατορθώνετε να έχετε στήση;

-Αλλά δεν συζητείται γιατρέ! Υπάρχει στήση, αυτό είναι γεγονός.

-Με ποιά συχνότητα; Οι πόνοι σας προέρχονται από μια καθαρά μηχανική κατάχρηση, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. Έχουν καταπονηθεί οι βλεννογόνοι σας. Ναι, θα πρέπει να το καταλάβετε, αγαπητέ κύριε, όσο η ποσότητα του σπερματικού και του προστατικού υγρού είναι άφθονη, τα πράγματα εξελίσσονται φυσιολογικά, μετά όμως από μια ορισμένη ηλικία παρατηρήται μια μείωση της ποσότητας των εκκρίσεων, συχνά μάλιστα και μια απόλυτη έλλειψη σπέρματος, με έκκριση, αποκλειστικά προστατικού υγρού κατά την εκσπερμάτωση... Έχομε μια τάση να χύνομε “στεγνά” όπως λέγεται. Οι αγωγοί δεν είναι πια λαδωμένοι, ο προστάτης συμπιέζεται δίχως ν' αδειάζει, προκαλώντας μια χρόνια συμφόρηση των ιστών και αυτό είναι που σας προξενεί τους πόνους... Όχι καταχρήσεις. Πρέπει να φερόμαστε με σεβασμό στον οργανισμό μας... Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σας ρώτησα για τη συχνότητα των επαφών...

Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Για άλλη μια φορά ένιωθα να με πνίγει αυτός ο ψυχρός και αμείλικτος κυνισμός, που δεν ήταν του γιατρού, αλλά μιας έμμονης και απροσδιόριστης εχθρικότητας που με τη ζωή, τον έρωτα και το πάθος έπαιζε το μνησίκακο παιχνίδι της περιφρόνησης και της χλεύης. Τόσο αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή την απόγνωση, τη διάψευση, την εξέγερση, που η ειρωνεία, αντί για αμυντικό όπλο έγινε δίκοπο μαχαίρι μέσα στα χέρια μου.

-Ποιά συχνότητα γιατρέ; Αυτό εξαρτάται από τις απαιτήσεις που αντιμετωπίζομε... Στην αρχή μιας σχέσης, ξέρετε, αναλωνόμαστε για να δημιουργούμε καλές εντυπώσεις, να παγιώνουμε το δεσμό... μετά, είναι όπως έχομε μάθει, και όταν καταλαγιάζει το πάθος και έχομε πια επιβεβαιωθεί, όπως και πρέπει, και όταν φθάνει ο κόρος, και πάλι βιάζομε τους εαυτούς μας σε μια άλφα συχνότητα από λεπτότητα, αλλά και για να τελειώνει ο δεσμός μέσα σε μια ομορφιά...

-Ναι, ξέρω, οι γυναίκες τα λένε όλα η μια στην άλλη.

-Δεν μιλούσα γι' αυτό. Δεν πρόκειται πάντα για το σεξουαλικό γόητρό μας που κινδυνεύει... Είναι, πάντα, πολύ λυπηρό το τέλος ενός δεσμού. Προσπαθούμε λοιπόν να πείσομε τους εαυτούς μας ότι θα μπορούσε και να σωθεί, κρεμιόμαστε απ' αυτόν...

-Ναι, κρεμιόμαστε όπως πολύ σωστά το λέτε, και μετά έχομε κρίσεις. Στα πενήντα εννιά σας, σας συμφέρει να μην κρεμιέστε και τόσο πολύ. Έχετε κάποιο δεσμό αυτή τη στιγμή; Γιατί σε τελευταία ανάλυση, οι σπερματικοί αγωγοί σας και η επιδιδυμίς σας βρίσκονται εδώ, στο χείλος των όρχεων...

-Αου!

-Βλέπετε; Πονάει! Οι αγωγοί και η επιδιδυμίς σας είναι ερεθισμένα. Και δε μιλώ για τον προστάτη σας που είναι σκληρός σαν του σκύλου. Έχετε κάποιον δεσμό αυτή τη στιγμή;

-Ναι.

-Κακόν;

-Τι θέλετε να πείτε;

-Θέλω να πω, της παίρνει πολλή ώρα; Κρατιέται; Για να πάρατείνει την ηδονή; Γιατί ξέρετε, το να κρατιέσαι είναι βέβαια όμορφο, είναι βέβαια όμορφα να παρατείνεις την ηδονή όπως συμβουλεύουν και τα βιβλία του σεξολογικού σάβουαρ-βιβρ, μπορεί να είναι πολύ ευγενικό, ακόμα και ευπρεπές αν το θέλετε, αλλά-κουράζει-τον-προστάτη. Δεν έχετε αιμορραγήσει ακομη;

-Γιατρέ, εγώ... Μιλάτε κυριολεκτικά ή μεταφορικά;

-Μεταφορικά, δεν είναι κάτι που το συνηθίζω. Δε σας μιλώ για συναισθηματισμούς, σας μιλώ για προστάτη και για αιμοφόρα αγγεία. Ορισμένες φορές, επειδή πασχίζομε να συγκρατηθούμε, τα αγγεία σπάζουν και αιμορραγούν μέσω της ουρήθρας. Σας έτυχε ποτέ κάτι τέτοιο;

-Όχι, ποτέ. Μερικές φορές, όταν κρατιέμαι για αρκετή ώρα, βγαίνω γδαρμένος...

-Καλά, αυτό οφείλεται στην τριβή.

-Ναι, είναι από την τριβή. Είναι αρκετά οδυνηρό. Τέλος πάντων, a la guerre comme a la guerre.

Δεν είχε μεγάλη ευαισθησία στο χιούμορ. Ήταν ένας φανατικός υποστηρικτής του προστάτη.

-Αγαπητέ κύριε, ακούστε με, όταν μια γυναίκα σας λέει: “όχι ακόμα, όχι ακόμα” ή “περίμενέ με”, εσείς να μην την ακούτε.

-Να μην την ακούω;

-Αμυνθείτε. Εκσπερματώστε. Τα όργανά μας έχουν πλαστεί για μια φυσιολογική λειτουργία, φυσιολογική όπως το θέλησε η φύση και όχι για ακροβασίες και ας τις ονομάσουμε καλλιτεχνικές επιδείξεις. Αφεθείτε και εκσπερματώστε με ηρεμία. Δεν σας μαθαίνω τίποτε το καινούργιο όταν σας λέω πως υπάρχουν γυναίκες ευνουχίστριες που θέλουν να μας αδειάζουν απ'τις δυνάμεις μας. Οι γυναίκες δεν καταλαβαίνουν τίποτα από πέος. Νομίζουν ότι είναι ένα είδος αυτόματου μηχανικού εργαλείου που μπορούμε που μπορούμε να ρεγουλάρουμε κατά βούληση. Δεν θα δείτε ποτέ μια γυναίκα να μεριμνήσει για τον προστάτη σας. Οι περισσότερες μάλιστα ούτε καν ξέρουν σε τι χρησιμεύει. Στην ηλικία σας θα πρέπει να το κάνετε σαν παπούς.

Ασυγκράτητος πια πετάχτηκα ορθός, κοπάνησα δυνατά τη γροθιά μου πάνω στο γραφείο του.

-Μιλάτε σοβαρά γιατρέ, ή μήπως μου κάνετε πλάκα;

Με παρατηρούσε ατάραχος, μ' ένα χοντρό τσιγάρο στο στόμα, με το κεφάλι χωμένο στους ώμους, με γυαλί ταρταρούγα, μια γέρικη ασπριδερή κουκουβάγια.

-Είμαι παλιός γιατρός του Στρατού, κύριε. Ήμουν γιατρός της Πρώτης Μεραρχίας και της Λεγεώνας των Ξένων. Γνωρίζω καλά τον προστάτη, κύριε. Ήρθατε να με συμβουλευθείτε. Σας δίνω την ιατρική συμβουλή μου. Αυτό είναι όλο. Εσείς τώρα θα πράξετε αυτό που θεωρείτε ορθό. Αλλά πρόκειται για θέμα υγείας.

-Καλύτερα να ψοφήσω.

-Δεν θα ψοφήσετε, όπως το θέσατε, αν όμως συνεχίσετε τις υπερβολές η μάχη θα σταματήσει, λόγω ελλείψεως πολεμιστών.

-Περίεργα αντιμετωπίζετε το θέμα, σαν έναν πόλεμο.

-Ε, λοιπόν, ναι. Δέστε σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο αδένας σας μετά από μια επαφή και τα ξαναλέμε αν πρόκειται ή όχι για μάχη. Έχετε την ατυχία να έχετε μια σεξουαλικότητα αφύσικη για την ηλικία σας, υπερβολική για τα όργανά σας, που αυτά είναι φυσιολογικά, που σηκώνουν όμως όλα τα βάρη της λίμπιντό σας. Πόση ώρα, κατά μέσο όρο, διαρκεί κάθε συνουσία με τη συμπαίκτριά σας;

-Δεν είναι συμπαίκτρια, είναι η γυναίκα που αγαπώ...

-Δεν έχει καμιά διαφορά από την ιατρική σκοπιά. Πόση ώρα απάνω κάτω;

-Δέκα, δεκαπέντε λεπτά την πρώτη φορά... Δεν ξέρω. Αληθινά δεν θα μπορούσα να πω...

-Τι θα πει την πρώτη φορά; Γιατί υπάρχει και δεύτερη;

-Μόνο για κείνην.

-Τι θέλετε να πείτε μ' αυτό;

-Θέλω να πω ότι μερικές φορές τα καταφέρνω και μου σηκώνεται για δεύτερη φορά, αλλά δεν καταφέρνω να χύσω.

-Τρέλα! Καθαρή παραφροσύνη! Σκάβετε το λάκκο σας. Δεν σκέφτεστε τι τραβά ο προστάτης σας, τα αιμοφόρα αγγεία σας, όταν πηγαινοέρχεστε για μισή ώρα σαν μηχανικό πριόνι; Δεν τα λυπάστε; Αυτές είναι ναζιστικές μέθοδοι κύριε. Και φυσικά θα σας γλείφει και από πάνω.

-Ποτέ! Ένα μεγάλο ποτέ. Δε “με γλύφει”. Εγώ δε δίνω διαταγές. Να πάρει και να σηκώσει χίλιες πουτάνες γιατρέ, θα μου συγχωρέσετε την έκφραση μια και ήσασταν γιατρός του στρατού, αλλά εγώ δεν έχω πει ποτέ σε γυναίκα “γλύψε με”. Ποτέ!

-Καλώς. Όταν όμως αυτή το κάνει αυθόρμητα, το αρνιέστε;

-Και βέβαια όχι.

-Και έχετε σκεφτεί σε ποια δοκιμασία βάζει αυτό τα όργανά σας, αυτά τα όργανα που δεν μπορούν πια και που τα εξαναγκάζει αυτή; Η fellatio είναι φυσική όταν αποτελεί μέρος των θωπειών μιας ομαλής συνεύρεσης, όχι όμως σαν μέθος αναζωπύρωσης. Σας το λέω, σκάβετε το λάκκο σας...

-Ο τάφος δεν με φοβίζει, το αντίθετο, φθάνει να φθάσω σ' αυτόν με όλες μου τις αισθήσεις.

-Και ασφαλώς θα σας τυχαινει και να τελειώνετε έτσι, στοματικά. Μετά από μια ηλικία η fellatio σκοτώνει δυο φορές γρηγορότερα από τη φυσιολογική πράξη. Είναι ένας τρομακτικός κλονισμός για το νευρικό σύστημα και για τον εγκέφαλο και οι σχέσεις της με τις ημιπληγίες είναι γνωστές. Έχετε προβλήματα με τη μνήμη σας;

-Ναι, ολοένα και περισσότερα. Καπνίζω πολύ.

-Μπορεί να καπνίζετε πολύ αλλα υποψιάζομαι ότι σας καπνίζουνε και πολύ – σας μιλώ σαν ένας παλαιός συμπολεμιστής – και η απώλεια του φωσφόρου δεν αντικαθίσταται στην ηλικία σας όπως στους νέους. Με λίγα λόγια τινάζετε το νευρικό σας σύστημα στον αέρα. Νιώθετε κάποιο σπαστικό τρέμουλο στα μέλη σας μετά την πράξη;

-Είμαι βέβαιος πως όχι.

-Θα σας κάνω μια ένεση αδενικού εκχυλίσματος αλλά...

Σηκώθηκα.

-Δε θέλω. Μου συστήσατε ήδη παγωμένα μπιντέ και υπόθετα μετά την πράξη, μου αυτά για καταπραϋντικά...

Με καλοκοίταξε και πάλι ατάραχος για μερικά λεπτά και μου είπε, σε πιο ήπιο τόνο:

-Βασικά, αποτελείτε μέλος της παλιάς καλής γαλλικής γενιάς, αυτής που πιστεύει ακόμα στην αρετή της προσπάθειας... θα σας δώσω μια συνταγή και θα μου πείτε τα νέα...

Ποτέ δεν τα κατάφερα να δώσω τη συνταγή στο φαρμακοποιό γιατί ήμουν γνωστός στη γειτονιά.

Ξάπλωσα μέσα στο ζεστό νερό με κλειστά τα μάτια, χαμογελώντας στην ανάμνηση του υπερασπιστή του προστάτη ενάντια στις φονικές προθέσεις των γυναικείων ορδών. Ίσως είχε φτάσει και η δική μου η ώρα της “τιμής των όπλων”. Πόσοι άντρες δεν εγκαταλείπουν μια “πολυ απαιτητική” γυναίκα μόνο και μόνο για την “τιμή των όπλων”, δηλαδή από δειλία, γιατί έχουν συναίσθηση της ανεπάρκειάς τους και νιώθουν να πλησιάζει η στιγμή που θ' αποκαλυφθούν; Πόσοι δεν είναι οι άντρες που “ελευθερώνονται” έτσι και θεωρούνται “μεγάλοι κατακτητές” ενώ εξαρτώνται απόλυτα από την ποικιλία για να ξυπνάνε μέσα τους οι μικρές τους ανάγκες; Το καρνέ του γυναικοκυνηγού είναι πάντα φτιαγμένο από πολλή ανασφάλεια. Αυτό το “δεν μου σηκώνεται πια μαζί της” που με τόση νωχέλεια περνά την κατωτερότητα στη γυναίκα, δημιουργώντας της την πεποίθηση ότι δεν βρίσκεται πια στο ύψος του, ότι δεν είναι αρκετά ερωτική, αρκετά γαμισερή, είναι μια χαρακτηριστική φράση όλων αυτών των αινιγματικών μαιτρ της ερωτικής τέχνης που το μόνο μυστήριο που κρύβουν είναι ένας σάλιαγκας που φτύνουν αίμα να τον κάνουν να βγει από το καβούκι του. Και πόσες φορές δεν άκουσα να χαρακτηρίζουν σαν “ψυχρές” γυναίκες που δεν έχουν οργασμό σαν τον άντρα, αλλά που η ηδονή τους είνα μιας απόλυτα διαφορετικής ποιότητας; Μια συνέχεια θαυμαστή, που δεν τελειώνει παρά από τον ίδιο τον άντρα και που αυτός δεν θα μπορούσε να παρακολουθήσει στον ατέρμονα δρόμο της. Αν μ' ενδιέφερε η φήμη μου θα εγκατέλειπα τη Λάουρα και αργότερα, πολύ αργότερα, κάποιο βράδι που γερασμένη πια θα καθόταν πλάι στο τζάκι κουβεντιάζοντας και πλέκοντας, θα θυμότανε τα παλιά, τις μέρες που ήτανε όμορφη, και θα μουρμούριζε: στα εξήντα του, ήταν, ακόμα, ένας εξαίσιος εραστής... Γιατί είναι πολύ εύκολο, αλλάζοντας γυναίκες συχνά και κυρίως εγκαίρως, να κερδίσεις τις δάφνες του γυναικοκατακτητή. Αλλά να, τίποτε δεν με αφήνει πιο αδιάφορο απ' ό,τι δεν είσαι εσύ, αγάπη μου. Ναι, θέλω να ολοκληρώνω την ερωτική πράξη, αλλά μόνο στην αγκαλιά σου. Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως έρθει μια στιγμή όπου η κατανόηση θα μεταβληθεί σε συμπόνια και η τρυφερότητα, η φροντίδα για μένα, θα πλησιάσει τόσο επικίνδυνα τον οίκτο και τη μητρική φροντίδα που θα κινδυνέψει η σχέση μας να αλλάξει χαρακτήρα. “Όχι, όχι, δεν πρέπει αγάπη μου. Μόλις πριν από οκτώ μέρες κάναμε έρωτα, θα σε κουράσει... Πρέπει να συγκρατείσαι αγάπη μου... Ναι, ναι, μα ναι, το ξέρω αγάπη μου, και βέβαια το ξέρω ότι μπορείς άλλη μια φορά, ακόμα και δύο, αν στο ζητήσω, είσαι ένα στοιχείο της φύσης, ύστερα όμως θα πρέπει να μείνεις ξαπλωμένος με μια κομπρέσα, άκουσες τι σου 'πε ο γιατρός... Όχι πριν απ' το Σάββατο, αγάπη μου το είχες παρακάνει την τελευταία φορά... είσαι, αλήθεια, αχόρταγος”.

Έπρεπε, να σου 'χα μιλήσει ανοιχτά από την αρχή. Φοβόμουνα, όμως, μήπως επισπεύσω τα πράγματα ονομάζοντάς τα. Ήξερα, επίσης, πόσο είναι όλα μεταδοτικά στις σχέσεις ενός ζευγαριού. Μια επικίνδυνη συμμετρία όπου το άγχος το ενός γεννά την ανασφάλεια και την ανησυχία του άλλου: και έτσι όλα προχωρούν από το κακό στο χειρότερο μέχρι την τελειωτική έλλειψη κάθε επικοινωνίας... Και στο κάτω-κάτω “κρατούσα” ακόμα. Δεν αποκλειόταν, να κέρδιζα κανα-δυό χρόνια.

ROMAIN GARY

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΑΣ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΠΙΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΝΤΡΕΑ Β. ΒΑΧΛΙΩΤΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΗ

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΡΩΜΑ – ΠΑΝΑΓΗΣ ΛΕΚΑΤΣΑΣ

έχει γαρ τινα το πορφυρούν χρώμα συμπάθειαν προς τον θάνατον.

Αρτεμίδωρος, Ονειροκρ. 1, 77

Το κόκκινο είναι το χρώμα του αιμάτου, άρα και υποκατάστατο του. Αλλά το αίμα είνια τόπος της Ζωτικής Ψυχής (κι ακόμη η ύλη που, κατά την πρωτόγονη φυσιολογία, σχηματίζει το έμβρυο μέσα στη μήτρα). Έτσι το κόκκινο είναι το χρώμα της ζωής και σύμβολο του ανανεωμού της: Τονώνει τη δύναμη, συντηρεί τη ζωή, βοηθάει και τον Ξαναγεννημό (τον μυητικό ή τον “πραγματικό”) του ανθρώπου. Για τούτο βάφουνε κόκκινα τα φετίχ και τα πρόσωπα των θεών,το ίδιο και των ανθρώπων, σαν είναι να ξεχωρίσουνε ή να μπούνε σε δουλειές κιντυνεμένες. Ακόμη πιο συχνά συναντούμε το κόκκινο στις μυητικές τελετές της Γέννησης, του Γάμου, και του Θανάτου. Η συνήθεια να βάφουν τα λείψανα κόκκινα συναντιέται κιόλας σε τάφους της πρώτης παλαιολιθικής περιόδου. Εδώ τα κοκκινόβαφα κόκκαλα κρατιούνται αρμοσμένα στην τάξη τους, κ' έτσι δεν ξεσαρκωθήκανε για να χρωματιστούν, μα βάφουνταν ολόκληρα τα κορμιά και κατακάθιζε το χρώμα στα κόκκαλά τους. Κόκκινα είναι βαμένα συχνά και τα σύνεργά τους και τα στολίδια τους κι ολάκερος ο χώρος κάποτε αναδίνει, αντάμα με το χρώμα της ζωής, την παντοχή του ξαναγεννημού του πεθαμένου. Ντόπιοι της αυστραλιανής Βικτωρίας, αφού ψήσουν του λείψανο, το αλείφουν με λίπος και κόκκινο χρώμα. Στ' ανατολικά νησιά του πορθμού Τόρρες, το λείψανο το ξεραίνουνε, το βάφουνε κόκκινο και το φυλάνε. Οι αφρικανοί Μπάσμεν χρωματίζουν κ' ετούτοι τον νεκρό με κόκκινο χρώμα. Οι Μπούλι του Καμερούν βάφουνται, ζώντας τους, μ' ένα κόκκινο ξύλο. Με το ίδιο ξύλο βάφουν τους νεκρούς και το χρώμα κατεβαίνει στα κόκκαλά τους. Οι μούμιες στο Περού είναι με κόκκινο χρωματισμένες. Παράλληλο είναι το έθιμο να βάφουν κόκκινα τα κόκκαλα αφού τα ξεσαρκώσουν ή τ' αφήσουν να ξεσαρκωθούνε. Έτσι οι Μαορί βάφουνε κόκκινα τα κόκκαλα σαν τα ξεθάβουν για το οριστικό θάψιμό τους. Εδώ τα λείψανα των αρχηγών τους τα τυλίγουν σ' ένα κόκκινο πανί, τα βάζουν σ' ένα κόκκινο κουτί, τ' απιθώνουν σ' έναν τάφο κοκκινόβαφο και τους στήνουν ένα κόκκινο μνημείο. Στα δυτικά νησιά του πορθμού Τόρρες, το κρανίο του νεκρού, που κόβεται στην ταφική τελετή, βάφεται κόκκινο, κι ανάμεσα στους Γιάμπιν της Νέας Γουινέας τα κόκκαλα πολυαγαπημένων παιδιών ή προσώπων σημαντικών, ξεσαρκώνουνται, και το κρανίο, τα χέρια και τα πόδια μυρώνουνται και βάφουνται με κόκκινο χρώμα. Ανάμεσα στους Ματάπι της βόρειας Μελανησίας τα κρανία των πλουσίων τα βγάζουνε πάνου στο χρόνο από τον τάφο τους, να χρωματίζουνε κόκκινα και τα στήνουν γιορταστικά, να τα βλέπουνε όλοι. Στην Ινδία το λείψανο του αρχηγού θάβεται σ' ένα κόκκινο σάβανο τυλιγμένο. Εδώ κι ο ίδιος ο Θάνατος είναι κόκκινος, κι να δεις στον ύπνο σου να φοράς στο κεφάλι σου κόκκινο, δεν έχεις να ζήσεις. Κόκκινα είναι ακόμη τα φορέματα των θανατοκατάδικων, κόκκινο το στεφάνι του νεκρού, κόκκινα τα φορέματα και το κεφαλοσκέπασμα της χήρας. Από τη Γουϋάνα ίσαμε τη νότια Βραζιλία, οι Ινδιάνοι της Νοτιας Αμερικής ξεθάβουν, ύστερα από προσωρινό θάψιμο, τα λείψανα, τα ξεσαρκώνουν προσεκτικά, βάφουν τα κόκκαλα κόκκινα, ύστερα τα στολίζουν και με κόκκινα φτερά, και μάλιστα το κρανίο. Το ίδιο κι' όσοι πενθούνε εδώ, βάφουνται με το ίδιο κόκκινο χρώμα. Οι Τσοκτάου στην Καλιφόρνια βάφουν κ' ετούτοι τα κόκκαλα με το πόρφυρο χρώμα.

Το βάψιμο των λειψάνων στην Ευρώπη συνεχίζεται από την παλαιολιθική περίοδο στη νεολιθική, κι από την Ισπανία ίσαμε την Κριμαϊκή έχουμε ένα μεγάλο πλήθος από λεολιθικά λείψανα βαμένα με κόκκινο χρώμα. Στην Ελλάδα των ελλαδικών και υστερότερων αιώνων (αντίθετα με την πράξη που μαρτυρούν τα ευρήματα της νεολιθικής Ιταλίας και Σικελίας) βαμένα κόκκαλα δεν ξεθαφτήκανε, μονάχα κάποια ειδώλια από τάφους κοκκινοβαμένα. Λογίς ωστόσο συνήθια που σχετίζουν το κόκκινο με το θάνατο συναντιούνται σε μεγάλο πλάτος του μεσογειακού κόσμου και στην ίδια την Ελλάδα. Έτσι αναφέρουνται κοκκινόχρωμα σανίδια από φέρετρα στον Κάδικα, στην Κύμη, στην Αθήνα. Πήλινες σαρκοφάγοι από τις Κλαζομενές και πέτρινες του 5ου και 4ου αιώνα. Στον ιερουργικό μύθο των καβειρικών μυστηρίων, οι δυό Κάβειροι που σκοτώσανε τον αδερφό τους, θάψανε το κεφάλι του τυλιγμένο σ' ένα κόκκινο ρούχο. Σ' ένα κόκκινο πανί τυλίγουνται και τα κόκκαλα του Έκτορα στην Ιλιάδα. Οι Αθηναίοι φέρνουνε μέσα σ' ένα κόκκινο ρούχο τα κόκκαλα του Ρήσου και τα θάβουνε στον Στρυμόνα. Στη νεκρική κάθε χρόνο γιορτή για κεινούς που πέσανε στις Πλαταιές, ο άρχων των Πλαταιών, που η στολή του είναι λευκή, παρουσιάζεται στα κόκκινα ντυμένος. Στη Σπάρτη εν φοινικίδι και φύλλοις ελαίας θέντες το σώμα περιστέλλον, κ' οι Τραγικοί παρουσιάζουν τους Έλληνες να φέρνουν κόκκινα φορέματα για προσφορές στους πεθαμένους.

Οι Τρώες στον Βιργίλιο σκεπάζουνε τα λείψανα του Μισηνού πάνου στα ξύλα της νεκροπυράς μ' ένα κόκκινο ρούχο. Ανάμεσα στις προσφορές που κάνει ο Αινείας του πατέρα του, του ρίχνει και κόκκινα λουλούδια: purpureosque jucit flores. Η σημασία δεν ξεφεύγει του Σχολιαστή, που βλέπει υποακτάστατο της έδρας της ψυχής, του Αιμάτου: ad sanguinis imitationem in quo sedes animae. Το έθιμο κατασταλάζει στην ονειροκριτική, όπου, το να δει κανείς στον ύπνο του να φορά στεφάνι από κόκκινα λουλούδια, σημαίνει, για τους ελληνορωμαίους, όπως και για τους Ινδούς, πως θα πεθάνει.

Σε δημοτικά μας τραγούδια η “τέντα” του Χάρου είναι κόκκινη απέξω και μαύρη απομέσα. Στη Ζάκυνθο δένουν τα χέρια του νεκρού μ' ένα κόκκινο σπάγγο. Στη Σάμη της Κεφαλλονιάς βάζανε του ανύπαντρου νεκρού στεφάνι από μπαμπάκι με κόκκινο δεμένο ταινία.

ΠΑΝΑΓΗΣ ΛΕΚΑΤΣΑΣ

Η ΨΥΧΗ

Η ιδέα της ψυχής και της αθανασίας της και τα έθιμα του θανάτου

ΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Το παράδοξο του Όλμπερς – MICHIO KAKU

Ο Νεύτων ήξερε ότι το άπειρο σύμπαν πλήττεται από ένα ακόμα πιο βαθύ παράδοξο. Το παράδοξο του Όλμπερς ξεκινά από την ερώτηση γιατί ο νυχτερινός ουρανός είναι μαύρος. Ήδη από τον καιρό του Κέπλερ, οι αστρονόμοι ήξεραν ότι αν το σύμπαν ήταν ομοιόμορφο και άπειρο, τότε όπου και να κοίταζε κανείς θα έπρεπε να βλέπει το φως άπειρων άστρων. Στρέφοντας το βλέμμα σε οποιοδήποτε σημείο του νυχτερινού ουρανού, η ευθεία της παρατήρησής μας θα έπρεπε να διασταυρώνεται με αμέτρητα άστρα και επομένως η όρασή μας να προσλαμβάνει άπειρο αστρικό φως. Άρα, ο νυχτερινός ουρανός θα έπρεπε να φαίνεται λες και πήρε φωτιά! Το γεγονός ότι ο νυχτερινός ουρανός είναι μαύρος και όχι άσπρος αποτέλεσε αίνιγμα για πολλούς αιώνες.

Το παράδοξο του Όλμπερς, όπως και του Μπέντλεϊ, αν και μοιάζει απλό, έχει ταλανίσει πολλές γενιές φιλοσόφων και αστρονόμων. Και τα δύο παράδοξα βασίζονται στην παρατήρηση ότι, σ' ένα άπειρο σύμπαν, οι βαρυτικές δυνάμεις και οι φωτεινές δέσμες θα έπρεπε αθροιστικά να παράγουν άπειρα και ακατανόητα αποτελέσματα. Στο πέρασμα των αιώνων, δόθηκαν διάφορες λάθος εξηγήσεις. Ο Κέπλερ, αφού προσπάθησε επί μακρόν να λύσει το παράδοξο, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το σύμπαν είναι πεπερασμένο, κλεισμένο σε ένα κέλυφος και, επομένως, στα μάτια μας φτάνει πεπερασμένη ποσότητα αστρικού φωτός.

Τόση ήταν η σύγχυση που δημιουργήθηκε γύρω απ' αυτό το παράδοξο που, όπως αναφέρει μια μελέτη του 1987, το 70 τοις εκατό των εγχειριδίων αστρονομίας δίνουν λάθος απάντηση.

Μια εύκολη λύση στο παράδοξο του Όλμπερς είναι να υποθέσουμε ότι το αστρικό φως απορροφάται από νέφη σκόνης. Αυτή την απάντηση έδωσε ο ίδιος ο Χάινριχ Βίλχελμ Όλμπερς το 1823 όταν διατύπωσε το παράδοξο.

Ο Όλμπερς έγραφε: “Είναι ευτύχημα που στη Γη δε φτάνει αστρικό φως από κάθε σημείο του ουρανίου θόλου! Απ' την άλλη όμως, με τόση λαμπρότητα και θερμότητα, περίπου 90.000 φορές περισσότερη απ' όση αντιλαμβανόμαστε, ο Παντοδύναμος θα μπορούσε να είχε σχεδιάσει οργανισμούς ικανούς να προσαρμόζονται σε τέτοιες ακραίες συνθήκες”. Για να εξηγήσει το γεγονός ότι η Γη δεν περιβάλλεται “από ένα υπόβαθρο φωτεινό σαν το ηλιακό δίσκο”, ο Όλμπερς υποστήριξε ότι η έντονη θερμότητα απορροφάται από νέφη σκόνης, επιτρέποντας έτσι την ύπαρξη ζωής στη γη. Για παράδειγμα, το διάπειρο κέντρο του Γαλαξία μας, που κανονικά θα έπρεπε να δεσπόζει με το φως του στο νυχτερινό ουρανό, κρύβεται πίσω από νέφη σκόνης. Αν κανείς κοιτάξει προς τον αστερισμό του Τοξότη, όπου βρίσκεται το κέντρο του Γαλαξία, δεν θα δει εκτυφλωτικό φως, αλλά μαύρο σκοτάδι.

Όμως ούτε αυτή η εξήγηση λύνει ικανοποιητικά το Παράδοξο του Όλμπερς. Μετά από άπειρο χρόνο, τα νέφη σκόνης θα απορροφούσαν το φως των απειράριθμων άστρων, με αποτέλεσμα να γίνουν λαμπρά σαν τα ίδια τα άστρα. Θα έπρεπε, δηλαδή, να φέγγουν έντονα στο νυχτερινό ουρανό.

Εναλλακτικά, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι όσο πιο μακριά βρίσκεται ένα άστρο, τόσο πιο αδύναμη είναι η λάμψη του. Αυτό όμως, αν και σωστό, δε λύνει το παράδοξο. Κοιτώντας μια περιοχή του νυχτερινού ουρανού θα δούμε ότι τα μακρυνά άστρα λάμπουν όντως λιγότερο, αν όμως κοιτάξουμε πιο μακριά θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν κι άλλα. Οι δύο αυτές επιδράσεις θα αλληλοεξουδετερώνονταν σε ένα ομοιόμορφο σύμπαν και επομένως ο νυχτερινός ουρανός θα ήταν άσπρος. (Αυτό συμβαίνει διότι η ένταση του αστρικού φωτός μειώνεται κατά το τετράγωνο της απόστασης, πράγμα που εξουδετερώνεται απ' το γεγονός ότι ο αριθμός άστρων αυξάνεται κατά το τετράγωνο της απόστασης).

Παραδόξως, το παράδοξο λύθηκε τελικά από τον αμερικανό συγγραφέα μυστηρίου Έντγκαρ Άλαν Πόε, που ασχολούνταν ερασιτεχνικά με την αστρονομία. Λίγο πριν πεθάνει, δημοσίευσε τις παρατηρήσεις του σε ένα πληθωρικό ποίημα φιλοσοφικού χαρακτήρα που έφερε τον τίτλο Εύρηκα: Ένα Πεζό Ποίημα. Σε ένα αξιοσημείωτο απόσπασμα ο Πόε έγραφε:

Αν η διαδοχή των άστρων ήταν ατέρμονη, το υπόβαθρο του ουρανού θα φαινόταν ομοιόμορφα φωτεινό, σαν αυτό του Γαλαξία – αφού δεν θα υπήρχε ούτε ένα σημείο του όπου να μην υπάρχει κάποιο άστρο. Άρα, με αυτό το δεδομένο, ο μόνος τρόπος να εξηγήσουμε τα κενά που εντοπίζουν τα τηλεσκόπιά μας προς όλες τις κατευθύνσεις, είναι να υποθέσουμε ότι η απόσταση του αόρατου υπόβαθρου [είναι] τόσο πελώρια που ούτε μια του ακτίνα δεν έχει φτάσει ακόμη σ' εμάς.

Ο Πόε καταλήγει σημειώνοντας πως η ιδέα “παραείναι όμορφη για να μην είναι κατ' ουσίαν Αληθής”.

Πράγματι, αυτό είναι το κλειδί για τη σωστή απάντηση. Η ηλικία του σύμπαντος δεν είναι άπειρη. Κάποια στιγμή, υπήρξε Γένεση. Υπάρχει ένα πεπερασμένο όριο στο φως που φτάνει στα μάτια μας. Το φως των πιο μακρυνών άστρων δεν έχει φτάσει ακόμα σ' εμάς. Ο κοσμολόγος Έντουαρντ Χάρισον, ο άνθρωπος που ανακάλυψε ότι ο Πόε είχε λύσει το Παράδοξο του Όλμπερς, γράφει: “Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο του Πόε, έμεινα εμβρόντητος: Πως μπορεί ένας ποιητής, ή στην καλύτερη περίπτωση ένας ερασιτέχνης επιστήμονας, να συνέλαβε τη σωστή εξήγηση πριν από 140 χρόνια, όταν στο κολέγιό μας διδάσκεται ακόμα... λάθος εξήγηση;”

Το 1901, ο σκοτσέζος φυσικος λόρδος Κέλβιν βρήκε κι αυτός τη σωστή απάντηση. Κατάλαβε ότι όταν κοιτάμε το νυχτερινό ουρανό, τον βλέπουμε όπως ήταν στο παρελθόν, όχι όπως είναι τώρα, αφού η ταχύτητα του φωτός, αν και ασύληπτη για τα γήινα δεδομένα (299.792 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο), δεν παύει να είναι πεπερασμένη και επομένως το φως των μακρινών άστρων αργεί να φτάσει στη Γη. Ο Κέλβιν υπολόγισε ότι για να είναι λευκός ο νυχτερινός ουρανός, η ηλικία του σύμπαντος θα έπρεπε να ανέρχεται σε εκατοντάδες τρισεκατομμύρια έτη φωτός. Όμως αυτό δεν ισχύει, οπότε ο ουρανός είναι μαύρος. (Υπάρχει κι ένας δεύτερος λόγος που ο νυχτερινος ουρανός είναι μαύρος: ότι τα άστρα έχουν πεπερασμένη διάρκεια ζωής, συνήθως μερικά δισεκατομμύρια χρόνια).

Πρόσφατα, η ορθότητα της λύσης του Πόε επιβεβαιώθηκε και πειραματικά με τη βοήθεια των δορυφορικών διαστημικών τηλεσκοπίων όπως το Χαμπλ. Αυτά τα ισχυρά τηλεσκόπια μας βοηθούν να απαντήσουμε και σ' ένα άλλο ερώτημα, που θέτουν ακόμα και μικρά παιδιά: που βρίσκεται το πιο μακρυνό άστρο; Και τι υπάρχει πα απ' αυτό; Για να απαντήσουν σ' αυτά τα ερωτήματα, οι αστρονόμοι προγραμμάτισαν το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ, να εκτελέσει μια κοσμοϊστορική εντολή: να φωτογραφήσει το πιο μακρινό σημείο του σύμπαντος. Για να συλλάβει τις αδύναμες εκπομπές που φτάνουν από τις πιο μακρυνές γωνιές του σύμπαντος, το τηλεσκόπιο έπρεπε να κάνει κάτι που επιχειρούνταν για πρώτη φορά: να στοχεύσει συνεχόμενα στο ίδιο ακριβώς σημείο του ουρανού, κάπου κοντά στον αστερισμό του Ωρίωνα, για εκατοντάδες ώρες. Για να γίνει αυτό, έπρεπε το τηλεσκόπιο να παραμείνει απόλυτα ευθυγραμμισμένο για όσο διαρκούν 400 περιφορές της Γης. Το εγχείρημα ήταν τόσο δύσκολο που για να πετύχει χρειάστηκαν πάνω από τέσσερις μήνες.

Το 2004, έκανε την εμφάνισή της στα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου μια απίστευτη φωτογραφία. Έδειχνε 10.000 νεαρούς γαλαξίες να αναδύονται απ' το χάος της Μεγάλης Έκρηξης. “Ήταν σαν να βλέπουμε σε φωτογραφία το τέλος της αρχής”, δήλωσε ο Άντον Κοεκεμόερ του Ινστιτούτου Επιστήμης του Διαστημικού Τηλεσκοπίου. Στη φωτογραφία διέκρινε κανείς ένα σύμπλεγμα από αμυδρούς γαλαξίες που απέχουν πάνω απο 13 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη – που, δηλαδή, το φως τους έκανε 13 δισεκατομμύρια χρόνια να φτάσει στον πλανήτη μας. Δεδομένου ότι η ηλικία του σύμπαντος είναι 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια, αυτό σημαίνει ότι οι συγκεκριμένοι γαλαξίες σχηματίστηκαν περίπου μισό δισεκατομμύριο χρόνια μετά τη δημιουργία, τότε που οι πρώτοι γαλαξίες και τα πρώτα άστρα πρόβαλλαν από τη “σούπα” αερίων που άφησε πίσω της η Μεγάλη Έκρηξη. “Χάρη στο Χαμπλ, φτάσαμε σε απόσταση αναπνοής από τη Μεγάλη Έκρηξη”, δήλωσε ο αστρονόμος του Ινστιτούτου Μάσιμο Στιβαβέλι.

Αυτό όμως εγείρει το εξής ερώτημα: τι υπάρχει πέρα από τους πιο μακρυνούς γαλαξίες; Εξετάζοντας προσεκτικά τη φωτογραφία, το μόνο που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα στους γαλαξίες είναι σκοτάδι, το σκοτάδι που κάνει το νυχτερινό ουρανό να φαίνεται μαύρος. Είναι το όριο που είδαμε ότι ισχύει για το φως που φτάνει σ' εμάς από τα πιο μακρυνά άστρα. Μόνο που, στην πραγματικότητα, αυτή η μαυρίλα είναι η μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου. Επομένως, η τελική απάντηση στο ερώτημα γιατί είναι μαύρος ο νυχτερινός ουρανός, είναι ότι ο νυχτερινός ουρανός δεν είναι καθόλου μαύρος. (Αν τα μάτια μας μπορούσαν να διακρίνουν εκτός απ' το ορατό φως και τη μικροκυματική ακτινοβολία, κάθε νύχτα θα βλέπαμε την ακτινοβολία της Μεγάλης Έκρηξης. Αν τα μικροκύματα συλλαμβάνονταν απ' την ανθρώπινη όραση, τότε θα βλέπαμε ότι αυτό που υπάρχει πέρα απ' το πιο μακρυνό αστέρι δεν τίποτε άλλο από τη δημιουργία την ίδια).

MICHIO KAKU

ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΛΕΝΑ ΠΙΣΣΙΑ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ, Δρ. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΦΥΣΙΚΟΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΤΡΑΥΛΟΣ

Ετυμολογική και γραμματαριθμική ανάλυση των επωνυμιών του δελφικου χώρου υπό το πρίσμα των αστρονομικών δεδομένων του Θερινου Ηλιοστασίου – Παύλος Σπ. Κυράγγελος

Χαίρετε...

με την ευκαιρία του σημερινού γεγονότος, του Θερινού Ηλιοστασίου και της εισόδου του Ηλίου στον αστερισμό του Καρκίνου (3.14 π.μ., ώρα Gr.), συγκεντρωθήκαμε σ' αυτό το χώρο που θεωρείται ο Ομφαλός του Κόσμου, προκειμένου να συζητήσουμε πάνω σε κείνα τα σημεία της αρχαίας θρησκείας, που μέσα απ' τα επιστημονικά , δηλ. αστρονομικά, στοιχεία της αποδεικνύεται η συνέχεια του Ελληνικού Ιερατείου και το αδιάσπαστο της Μιας Θρησκείας των Πανελλήνων, της Ελληνορθοδοξίας, που κεντρικό της σημείου ισχύος ήταν πάντα το Τίμιο Ξύλο, δηλ. ο Σταυρός.

Ο χώρος αυτός λέγεται Δελφοί απ' την ελληνική λέξη δελφύς ή δελφύα = μήτρα, και γραμματαριθμικώς είναι ισόψηφη με την λέξη Ασκληπιός, το θεραπευτή – γιο του θεραπευτή θεού Απόλλωνα, που επίσης, στο ιερό της Ελευσίνας, παριστάνεται ν' ακουμπάη πάνω σ' ένα ομφαλό, πανομοιότυπο εν σμικρύνσει μ' αυτόν εδώ. Η μήτρα βέβαι ανατομικώς βρίσκεται κάτω απ' τον ομφαλό, που η σωστή του εκφορά είναι αφαλός.

Παρατηρωντας τις δύο λέξεις, βλέπουμε πως η μεν αφαλός προέρχεται απ' το στερητικό α και τη λέξη φαλός, που σημαίνει διόγκωμα, εξόγκωμα, όπως π.χ. ο ομφαλός των ασπίδων, ενώ η λέξη ομφαλός, απ

τον τύπο ανά+φαλός και βέβαια και το άνω μέρος της κοιλιάς, το υπεράνω της μήτρας, είναι βαθουλωμένο και όχι διογκωμένο, πρόκειται δηλαδή περί αφαλού και όχι ομφαλού. Επομένως η φράση “ομφαλός γης” σημαίνει ένα εξόγκωμα γης, ένα λόφο, και πιο συγκεκριμένα, υπολογίζοντας στην λέξη ομφή = θεία φωνή, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι ομφαλός σημαίνει αιρομένη ομφή, δηλαδή θεία φωνή, που βγαίνει μέσα απ' τα σπλάχνα της γης, (σηκώνεται προς τα επάνω).

Στην περιοχή αυτή υπήρχε ο πύθων, το τεράστιο φίδι. Η λέξη πύθων έχει δύο σημασίες: κατά την μεν πρώτην, όπως πρώτος έδειξε ο Ιωάννης Φουράκης στο βιβλίο του “Τα προμηνύματα των Δελφών”, βγαίνει από το ρήμα πύθω = σήπομαι, κι αυτό θα αναλυθή αμέσως στη συνέχεια. Η δεύτερη ερμηνεία είναι απ' τον αόριστο β' επυθόμην του ρήματος πυνθάνομαι = ζητώ να μάθω, πληροφορούμαι, εφ' όσον οι προσερχόμενοι στο χρηστήριον (μαντείον) των Δελφών ζητούσαν να μάθουν απ' την Πυθία περί του πρακτέου. Άλλωστε ο όφις αρχαιόθεν εθεωρείτο σύμβολο της σοφίας (του πυνθάνεσθαι) και γι' αυτό αναφέρεται σαφώς στην Π.Δ. (Γεν. Γ', 1) σαν το “φρονιμότερον των θηρίων των επί της γης”, ο δε Ιησούς Χριστός παραγγέλει στου μαθητές Του να είναι “φρόνιμοι ως οι όφεις” (Ματθ. Ι' 16).

Κατά την πρώτη έννοια, του ρήματος πύθω = σήπομαι, παρατηρείται ότι ο χώρος αυτός, προφανώς μετά τους κατακλυσμούς, που είχαν πλημμυρίσει τα κοιλώματα και γενικώς τα χαμηλά της γης με ύδατα, είχε γίνει εστία μολύνσεως από τα λιμνάζοντα ύδατα και τα προφανώς, κατά τόπους υπάρχοντα, τέλματα.

Έτσι ο Απόλλων, εμφανιζόμενος ως προσωποποίησις του Ηλίου, ενεργοποιεί την κυρίαν ιδιότητά του, του αποξηραντού, που αποξηραίνει τα ελώδη μέρη, τον πύθωνα, και γι' αυτό καλείται σείριος, δηλ. αποξηραντής, από το ρήμα σειρώ, που σημαίνει: 1) δένω ή σύρω δια σχοινίου και 2) διϋλίζω, διηθώ, στραγγίζω, κατά συνέπειαν ξηραίνω, κι έτσι προέρχεται το ρήμα σειρεώ = καταξηραίνω και σειριώ = είμαι θερμός, καυστικός, επί ηλίου. Δημιουργούνται έτσι τα ουσιαστικά σειρίασις = βαρυτάτη ηλίαση (ασθένεια) και σειρ = ήλιος, και σείριος = ήλιος, αστήρ, λαμπερός αστήρ, και suryah στα σανσκριτικά, τα δωρικά ελληνικά της Ινδίας, τα “ως αν κρητικά”, όπως προσφυώς τα έχει χαρακτηρίσει ο Κ. Γεωργανάς (το ορθόν: san krita = τέλεια γλώσσα).

Ειδικότερα σείριος καλείται ο α Κυνός (Dog's star) ή Σώθις, το πιο φωτεινό αστέρι, ο Φαιός ή Φοίβος Λαμπρός = Ήλιος, ο κατ' εξοχήν δηλαδή ξηραντής ήλιος, αφού η εώα επιτολή του, στην περίοδο 12/8 – 12/9 συμπίπτει, αστρολογικά, με το ζώδιο του Λέοντος (21/7 – 21/8), που ως γνωστόν, έχει κυβερνήτη τον Ήλιο. Αναλυτικότερα έχουμε την λεγομένη “θερμή περίοδο” (dog's days) δηλαδή χρονικό διάστημα 40 ημερών, από 4/7 μέχρι 11/8 ή, κατ' άλλους, από 20/7 – 27/8. Ωστόσο οι αρχαίοι το υπολόγιζαν σε 50 ημέρες, αρχίζοντας απ' τη σύγχρονη ανατολή Ηλίου και Σειρίου, κι αυτός ο αριθμός, ο 50, αναφέρεται στη διάρκεια της περιστροφής του Σείριου Β γύρω απ' τον Α, όπως αναλύεται και στο βιβλίο “Ο άγνωστος Σείριος” του Ρ. Τεμπλ. Η λέξη Σείριος αριθμογραμματικώς ψηφίζει 595, είναι δηλαδή ισόψηφη της λέξης Καμηλοπάρδαλις, βορειοτάτου αστερισμού, που μας θυμίζει την ετήσια αποδημία του Απόλλωνος στους Υπερβόρειους, αλλά και, ειδωλικά, βρίσκεται τόσο κοντά στον Κύκνο: πράγματι τα δύο ζώα τα συνδέει το περίεργο και ιδιάζον μήκος του λαιμού τους. Ο Κύκνος αναφέρεται ήδη στην αρχήν του ύμνου στον Απόλλωνα, ο δε Αιγιώτης ερευνητής Γ. Γιαννόπουλος διαβεβαιοί πως η περιοχή των Δελφών είναι προβολή του αστερισμού του Κύκνου, που όμως, ως γνωστόν, καλείται και Σταυρός. Η λέξη Σειρ γραμματαριθμικώς ψηφίζει 315, όσο και η λέξη Ζήλος (που σημαίνει το εσωτερικό πυρ, πρβλ. Ψαλμός ΞΗ' 19: ο ζήλος του οίκου Σου καταφάγεταί με).

Έτσι, απ' τον όρο Σταυρός ή Κύκνος, πηγαίνουμε στην αστρονομική έννοια του Σταυρού σαν αστρονομικού δεδομένου, δηλαδή των δύο καθέτων αξόνων, που δημιουργούνται απ' τους άξονες των δύο Ισημεριών και των δύο Ηλιοστασίων.

Το Ηλιοστάσιο δείχνει μια ημερομηνία, που ο Ήλιος, στην φαινομενική εποχική κίνησή του, παίρνει την πιο μακρινή θέση, βόρεια και νότια απ' τον Ισημερινό, και έτσι η ημερήσια απόκλισή του είναι σχεδόν απαρατήρητη. Η βόρεια θέση του συμβαίνει στην αρχή του θέρους, για το βόρειο ημισφαίριο και γίνεται γύρω στην 21η Ιουνίου, δηλαδή σήμερα, και συμπίπτει, χρηστικά ή χρηστηριακά, με τη γέννηση του Ιωάννου του Προδρόμου (25/6), ενώ το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, γύρω στις 21/12, συμπίπτει με τη γέννηση του Ερχομένου ή Χριστού (25/12). Η λέξη θερινός σημαίνει τον αναφερόμενο στο θέρος, λέξη που γραμματαριθμικώς μας δίνει 384, δηλαδή ισόψηφη του επιθέτου άγριος, βασικού επιθέτου του Απόλλωνος, που σημαίνει τον εκ του αγρού προερχόμενον, και αναφέρεται στον ίουλο, το χνούδι στο μάγουλο του παιδιού. Αυτό το χνούδι ακριβώς λέγεται και θέρος και γι' αυτό αναφέρεται, στο ύμνο του Απόλλωνα: “ούποτε Φοίβου θηλείαις, ουδ' όσσον, επί χνοός ήλθε παρειαίς” δηλαδή “ποτέ δε φάνηκε χνούδι στα κοριτσίστικα μάγουλά του”, κι αυτό, κατά την άποψή μου, λέγεται Θερινό Ηλιοστάσιο, δηλαδή σταμάτημα του θέρους. Ωστόσο ο Απόλλων , όπως είδαμε και στον Ύμνο, λέγεται άγριος, δηλαδή του Αγρού, κι αυτό που βγαίνει στον Αγρό είν' ο Αιθέρας, το Στάχυ, δηλαδή ο ίουλος ή θέρος. Έτσι πάμε στο μήνα Ιούλιο, το μήνα των Ιούλων, και της εώας επιτολής του Σειρίου.

Έτσι μπορούμε να ονομάσουμε τον Απόλλωνα θερινό ή θεριό, κι αυτή η υποθετική λέξη, με τροπή του ε σε ο, αφού είναι και τα δύο βραχέα, μας δίνει τη λέξη θόριος, που είναι πράγματι μια απ' τις βασικές επικλήσεις του Απόλλωνος, αν και λείπει απ' το κείμενο του Ύμνου. Τι σημαίνει, λοιπόν θόριος; Απλά, κατά την άποψή μου, ο αναφερόμενος στο ανδρικό σπέρμα, αφού αυτό λέγεται θόρος.

Ας δούμε βαθύτερα τη σχέση του Απόλλωνος με το σπέρμα ή θόρον, και γενικώτερα τη βιολογική επίδραση του Ηλίου πάνω στο ανθρώπινο σώμα, μέσα από τις αστρονομικές συσχετίσεις. Είδαμε ως δελφύς ή δελφύα σημαίνει μήτρα, κι αυτή η λέξη αριθμογραμματικά ψηφίζει 449, όσο κι η λέξη θόρος. Άρα ο Απόλλων είναι θόριος, λέξη που ψηφίζει 459, όσο κι η λέξη Σπείρειν, άρα είναι ο Απόλλων, η ενέργεια του Σπορέως, δηλαδή πρότυπον του Σωτήρος Χριστού, αφού κι η λατινική απόδοση της λέξης Σπορεύς είναι sator, δηλαδή Σπορεύς και Γεννήτωρ.

Επιπλέον η λέξη θόριος ή 459 είναι ισόψηφη με την λέξη Αν(α)τολή, λέξη που σαφώς αναφέρεται στην έγερση ή ανάσταση του Ηλίου – Απόλλωνος, αλλά και που κυκλοφορεί – τουλάχιστον στο κείμενο των Ο' στο Ζαχαρία – με την ειδική σημασία του Τέκνου.

Ο Απόλλων, ως αντίστοιχος θεός του Ηλίου, εφορεύει συμβολικώς στο ζώδιο του Λέοντος, λέξη που διώρθωσα σε Λέγων, απ' το ρήμα λέγω, οπότε προκύπτει ο αριθμός 888 = ΛΕΓΩΝ = ΙΗΣΟΥΣ. Η μετοχή “λέγων” προέρχεται βέβαια απ' το ρήμα “λέγω”, που η παλαιά του σημασία, που πάντοτε μας την απέκρυπταν, είναι “συνουσιάζομαι προς τεκνοποιίαν”, κι από κει προέρχονται τα παράγωγα λεχώνα, λαγόνες, λαγός, λεκάνη, λίκνον κ.λπ. και η λέξη ληκώ, που στα σανσκριτικά πέρασε σαν lingam, δηλαδή φαλλός.

Η συμβολική προτύπωση του Υιού και του Λόγου του Θεού, του Ιησού, απ' τον Απόλλωνα φαίνεται κι απ' το ότι η λέξη ΑΠΟΛΛΩΝ γραμματαριθμικώς αθροίζει 1061, όσο δηλαδή κι η λέξη ΙΑΣΩΝ, ο επικρατήσας δωρικός τύπος της λέξης Ιήσων ή Ιησούς απ' τη φράση “ιή, ιή φθέγγεσθε”, μέσα απ' το κείμενο του Υμνου στον Απόλλωνα. Έτσι είναι σαφές, ότι ο Λέγων ή Θόριος κατοικεί εντός της Μήτρας ή Δελφύος, δηλαδή στους Δελφούς, όπου είναι ανηρτημένον το μυστηριώδες Ε, περί του οποίου πολλά εγράφησαν από τον Πλούταρχον (περί του ΕΙ του εν Δελφοίς) και υπό του ιατρού Καραθεοδωρή Στεφάνου (περί του εν Δελφοίς Ε') και ήδη επέστη η στιγμή να προσθέσω και την δική μου μαρτυρία στην όλη συζήτηση περί του Ε, υποδεικνύοντας αρχικά ότι το γράμμα Ε, χρησιμοποιούμενο απ' τους Έλληνες και σαν αριθμητικό, σημαίνει τον αριθμό 5, και 5ο ζώδιο ακριβώς είναι ο Λέων, του οποίου κυβερνήτης είναι ο Ήλιος – Απόλλων, ενώ ο 5ος οίκος, που αντιστοιχεί στο 5ο ζώδιο, είναι ο οίκος των τέκνων. Πέραν τούτου η γονιμοποίηση της μήτρας, ιδιαίτερα η μετά την κρίσιμον 8ην ημέραν ικανότητα εμφωλεύσεως, προέρχεται απ' την σημαντική βιταμίνη Ε, την καλουμένην δια τούτο και τοκοφερόλην, εφ' όσον μας δίδεται απ' το άμυλον του σίτου, η δε μήτρα καλείται επιπλέον και άμυλα, απ' όπου και η θεά Μύλιττα της ιεράς πορνείας εν Βαβυλώνι, και οι τούρκικες λέξεις μιλιέτ = έθνος και Μιλάτ = Χριστούγεννα, που τις πήραν βέβαια απ' τις αντίστοιχες εκφράσεις της ιωνικής, δηλαδή παλαιάς ελληνικής γλώσσας. Μιλώντας βέβαια για το σπέρμα, καλούμενο θόρος απ' τους αρχαίους, απ' όπου και η ονομασία Θόριος του Απόλλωνος, δεν μας διαφεύγει πως το πολύτιμο υγρό της ζωής φυλάσσεται εντός του σάκκου του οσχέου, όπου είναι οι δύο όρχεις, και αυτοί οι δίδυμοι καλούντια ακριβώς Κώρυκος, απ' όπου και η ονομασία του Κωρυκίου άντρου, δηλαδή του άντρου ή σπηλαίου, μέσα στο οποίο φυλάσσεται ο Κώρυκος, δηλαδή οι όρχεις. Βέβαια η λέξη κώρυκος είχε αρχικές σημασίες τις έννοιες ταγάρι, δερμάτινη φαρέτρα, πυγμαχικός σάκος, και απ' τη γενική έννοια του σάκου, μέσα στον οποίο φυλάσσεται κάτι σημαντικό για τη ζωή, προήλθε και η ονομασία του οσχέου, του σάκου των όρχεων, σαν Κωρύκου. Το ότι οι δύο όρχεις βρίσκονται πάντα μαζί εντός του οσχέου έδωσε την ονομασία Δίδυμοι, κι έτσι έχουμε την λέξη δίδυμοι για τους όρχεις, ειδικά στο κείμενο των 'Ο στην Π.Δ. (Δευτ., ΚΕ' 11), και η ονομασία των δύο, του όρους Δίδυμοι, εδώ στην Πελοπόννησο (κατά πλάτος της Ερμιονίδος) και της πόλεως των Διδύμων στην Μικρά Ασία, 18 χιλ. νοτίως της Μιλήτου, αντιστοίχου προς την κρητικήν Μίλατον, πόλεων που η ιωταικική ορθογραφία της ονομασίας τους οδηγεί άμεσα στην λέξη άμυλα = μήτρα, όπως προαναφέρθηκε.

Η όλη αναφορά στους διδύμους οδηγεί στην αντομική λεπτομέρεια της επιδιδυμίδος και στην αστρολογική συσχέτιση του Ερμού με το ζώδιο των Διδύμων ή Διοσκούρων, αφού και Κωρυκιώτης αποκαλείται ο Ερμής και τη σταδιοδρομία του, σα θεός, την αρχίζει, κλέβοντας τα 50 βόδια του Απόλλωνος.

Η περαιτέρω έννοια των διδύμων, που στην ουσία είναι τρίδυμοι, μας οδηγεί στον Ώτο και Εφιάλτη, και στην αδελφή τους την Ελάτη, στον Κάστορα και Πολυδεύκη, με την αδελφή τους την Ελένη, και την τροποποιημένη χριστιανική θέση του Σταυρού ή Τίμιου Ξύλου, με τον Κωνσταντίνο και την Ελένη ένθεν και ένθεν.

Επειδή 1) και ο λατινικός βαρβαρισμός “κωνσταντίνος” με την παραπλανητική έννοια “σταθερός” αποδίδει απλώς τη λέξη κώστας, που είναι απλή αντιστροφή της λέξης κόσα ή κόσσα – και επειδή 2) και η ελληνική – παλαιστινιακή – λέξη κόσσα αποδίδει την αρχαία ηπειρωτική (των Αθαμάνων) λέξη καστόν = ξύλον, και επειδή η λέξη κάστωρ αποδίδει, κατ' εμέ, τον ξυλουργό, όπως φαίνεται και από την απόδοση αυτού του ονόματος στο ομώνυμο ζώο, που πραγματικά είναι ο ξυλουργός των ποταμών, προκύπτει σαφώς ότι η λέξη Κασταλία δείχνει την πηγή, που βγαίνει απ' το ξύλο ή από την κουφάλα ενός δένδρου, κι επιπλέον την αποξηραντικη, όπως είδαμε, ενέργεια του Απόλλωνος μέσω ενός επιγείου ήρωος – ή ιερατείου – που προφανώς χρησιμοποίησε ξύλινα φράγματα, για να αποτρέψη πλημμύρες ή υπερχειλίσεις, ακριβώς όπως κάνει κι ο κάστορας στα ποτάμια της Αμερικής.

Η ύπαρξη ενός αρχικού ιερατείου προκυπτει κι απ' την αναφορά, στον Ύμνο εις Απόλλωνα, στου Βαττιάδες, τη βασιλική γενιά της Κυρήνης απ' τον οικιστή της, το Βάττη το Θηραίο, αν και θα είχα ν' αντιτάξωτον παλαιότερο τύπο “βασσάρες”, που ήσαν οι βάκχες της Θράκης, επείδη έφεραν βασσάρα, ειδικό επενδύτη από δέρμα αλεπούς, αφού αυτή ήταν ακριβώς η ονομασία (βασσάρα) της αλεπούς στην λυδική γλώσσα. Περαιτέρω θάπρεπε, κατά την άποψη μου, να συνδέσουμε τους Βαττιάδες με το Βατικανό, λόφο που πήρε την ονομασία του απ' τη λατινική λέξη vates = μάντις, και ακόμα πιο πέρα να συνδέσουμε τους μάντεις, που κατοικούσαν μοναχικά και σ' απόμερα μέρη, δηλαδή σ' ελώδεις περιοχές, όπως οι Δελφοί πριν τον Απόλλωνα και το Βατικανό πριν τον Νέρωνα, με τις λέξεις βαττολογία = μωρολογία και βατταρισμός (πάθηση) = άναρθρη κουβέντα, με την Πυθία, που χρησμοδοτούσε – μιλούσε άναρθρα και ακατάληπτα.

Προκύπτει έτσι η αντιστοιχία με τον άλλο μεγάλο προφήτη, τον “μείζονα εν γεννητοίς γυναικών” (Ματθ. ΙΑ' 11 & Λουκ. Ζ',28), τον Ιωάννη, που η γιορτή των γενεθλίων του συμπίπτει με το Θερινό Ηλιοστάσιο, εορταζόμενη με τις περίφημες φωτιές τ' Άϊ Γιαννιού: αυτές ακριβώς οι φωτιές δείχνουν τον ηλιακό χαρακτήρα του Ιωάννη, προδρόμου του Χριστού, που συμβολικό πρότυπό του υπήρξε ο Απόλλων, το δε όνομα Ιωάννης είναι η προσφώνηση “Ιώ, άνα” ή “Ιή, άνα”, δηλαδή Χαίρε, Βασιλεύ = Ωσαννά*.

Φτάνουμε έτσι στην άμεση ανάλυση του ονόματος του Απόλλωνος, αναφερόμενοι κατ' αρχάςστην έννοια από+λούω, που σημαίνει αποκαθαίρω, καθαρίζω ψυχικά, κι έχουμε το απολλώνειο πρότυπο του Ιησού, για τον Οποίο αναφέρεται: Τω λούσαντι ημάς... τω αίματι αυτού (Αποκαλ. Α', 5). Κάρνειος λοιπόν, Κάρα = Κριός = Aman = Άμμων.

Στο έργο “Κρατύλος” του Πλάτωνος αποδίδονται 4 ιδιότητες στον Απόλλωνα: η μαντική, η ιατρική, η μουσική και η τοξευτική. Η μαντική ιδιότητα του Απόλλωνος προκύπτει απ' την ετυμολόγηση του ονόματός του απ' το επίθετο απλούν. (πρβλ. “απλούς ο μύθος της αληθείας έφυ”). Η ιατρική ιδιότης, απ' το επίθετο απολούων. Η μουσική ιδιότης, απ' το αθροιστικό α και το ουσιαστικό πόλοι. - Και η τοξευτική ιδιότης απ' το ρήμα αεί+βάλλω.

Κατά τον Hofmann η λέξη Απόλλων προέρχεται απ' την αρχαία σκανδιναυική και ισλανδική λέξη afl, που σημαίνει “η ισχύς ως δυνατός θεός”.

Κατά την προσωπική μου άποψη, σαν λογικό επακόλουθο και της 4ης ιδιότητός του, της τοξευτικής, το όνομα προέρχεται απ' το ρήμα απόλλυμι = εξοντώνω, φονεύω, σε αντιπαραβολή με το όνομα του Θηρίου Αββαδών = Απολλύων στην Αποκάλυψη του Ιωάννου.

Επομένως η επίκληση Σμινθεύς (= ποντικός) του Απόλλωνος απ' τον ιερέα του Χρύσην στον Όμηρο (Α') δείχνει το θανατικό από πανώλη (πανούκλα), κατόπιν (κατ' εμέ) ολικής εκλείψεως ηλίου (“νυκτί εοικώς”).

Τέλος ο Πλούταρχος θεωρεί, ότι η λέξη δείχνει τη Μονάδα, απ' όπου το α στερητικό και των πολλών, ερμηνεία που κατ' αυτόν υπονοεί, μυστηριακά, τη μονοθεϊα, τον Ένα Θεόν.

Ωστόσο και ο τύπος Ωπόλλων, που θεωρείται απ' τους φιλολόγους σαν δωρική και ιωνική κράση του “Ο Απόλλων”, θα μπορούσε να μας πάη πιο μακρυά: πράγματι η μουσική και η τοξευτική ιδιότης του Απόλλωνος προϋποθέτει κρούσιν, δηλαδή κτύπημα, δια της χειρός, και αυτό το κτύπημα, δια της χειρός, κι αυτό το κτύπημα λέγεται ωπλή. Αλλά κι η ιδιότης του Απόλλωνος σαν αδελφού της Αρτέμιδος, φαίνεται από δω, αφού Ώπις είναι το επιθετο της Αρτέμιδος, που προηγήθηκε κατά τον τοκετόν, κι έτσι ο Απόλλων βγήκε λουσμένος στο αίμα του τοκετού της Αρτέμιδος, υπήρξε δηλαδή όλος = αίμα της Ώπιδος. Ωπήεις, άλλωστε σημαίνει κρυμμένος κι ας μην ξεχνάμε πως και τα δύο αδέλφια υπήρξαν τέκνα της Λητούς ή Λατόνας, της Κρυπτομένης. Τέλος ο Απόλλων, σαν θεός του φωτός, αναφέρεται στην Ωπή = όψη, πρόσοψη, θέα, κατά συνέπειαν μπορεί να χαρακτηρίζεται Ωπόλλων.

Ολοκληρώνοντας αυτή τη μικρή μελέτη πάνω στις γραμματαριθμικές και ετυμολογικές αναλύσεις του ονόματος του Απόλλωνος και του χώρου του, των Δελφών, βλέπουμε πως καταδείχθηκε, απ' την παρουσία του μέσα στην Αρχαιοελληνική Γραμματεία, η συμβολική προτύπωση, απ' αυτόν, της ελεύσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, του Εμμανουήλ Ιησού Χριστού, όχι μόνον μέσα απ' τις σιβυλλικές απαντήσεις και τον χρησμό του ιδίου του μαντείου, αλλά κι απ' την ονομασία του ιδίου του γιου, του Αρισταίου, προστάτου των ποιμένων, αναληφθέντος επί του όρους του ΑΙΜΟΥ, που το όνομά του σημαίνει ο Υιός του Στάχεως.

ΛΟΙΠΟΝ, ΑΠΙΘΙ ΣΙΓΩΝ ΕΚ ΒΩΜΩΝ ΗΜΕΤΕΡΩΝ.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

Σύμφωνα με το “Γραμματαριθμικόν Αριθμογραμματικόν κλπ. Λεξικόν” μου η λέξη ΔΕΛΦΟΙ = 619 δίδει τα εξής ισόψηφα: ΑΙΓΕΥΣ (= Ο Ποσειδών) = ΑΛΟΙΦΗ = ΑΝΤΙΚΛΗΣ = ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ (βλ. Ομφαλόν) = ΔΕΛΦΟΙ (ήτοι δελφύς ή δελφύα ή δόλφος = μήτρα) = ΗΛΙΟΣ + ΣΕΛΗΝΗ = ΙΑΧΗ (πρβλ. ίακχον Διονύσου, αντικαθιστώντα τον Απόλλλωνα, όταν τρέπεται προς τους Υπερβορείους) = ΙΔΕΥΣ = ΚΑΚΟΤΗΣ = ΛΑΟΣ + ΟΡΜΗ + ΛΑΓΝΕΙΑ = ΛΙΘΟΣ + ΟΡΙΟΝ (βλ. ξανά Ομφαλόν) =ΠΕΔΙΟΝ + ΚΟΚΚΟΣ (βλ. σελ. 12, 13: κοκκύαι = οι πρόγονοι ήτοι κόκκοι = όρχεις προς Κωρύκειον άντρον ήτοι κόκκος = ίλιον) = ΠΥΡΚΑΙΗ = ΤΟΜΗ + ΠΙΝΑΞ

(Τα ισόψηφα ελήφθησαν επιλεκτικώς απ' το κείμενο της τελικής εξισώσεως)

_________

* Η εξωτερική σημασία του είναι Ιωάννης ήτοι Ιβάνης (πρβλ. σλάβικη λέξη Ιβάν = Ιωάννης) απ' την παλαιοελληνική λέξη ιβάνη = αντλητήριον, κάδος, και κατα συγκοπήν του αρκτικού ι γίνεται βάνα = κάνουλα.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΥΗΤΙΚΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΟΣ – RENEE GUENON

Η υπαγωγή εις μιαν παραδοσιακήν κανονικήν Οργάνωσιν, δεν είναι απλώς εις απαρέγκλιτος όρος δια την μύησιν, είναι μάλλον αυτό που χαρακτηρίζει την μύησιν εν τη κυριολεξία της, ως απαρχής. Ενίοτε αποκαλείται και “δευτέρα γέννησις” ή “αναγέννησις”. Δευτέρα γέννησις διότι διανοίγει εις τον άνθρωπον ένα νέον κόσμον από εκείνον ένθα διαδραματίζεται η σωματική του ύπαρξις, ένα κόσμον ο οποίος θα αποτελέση το πεδίον αναπτύξεως υψηλοτέρων δυνατοτήτων.αναγέννησις, διότι δι' αυτής ο άνθρωπος ανακτά τα δικαιώματα τα οποία φυσικώς και κανονικώς κατείχε κατά την αυγήν της ανθρωπότητος, όταν ακόμη δεν είχεν απομάκρυνση από την πρωταρχικήν πνευματικότητα και δεν είχεν εισχωρήσει επί μάλλον και μάλλον εις την υλικότητα με την παρέλευσιν των αιώνων. Αναγέννησις ακόμη, διότι είναι αυτή το πρώτον σημαντικόν στάδιον δια την αποκατάστασιν του ατόμου εις την “πρωταρχικήν του αξίαν”, ήτις ισοδυναμεί προς την ολοκλήρωσιν και τελείωσιν της ανθρωπίνης ατομικότητος, η οποία αποτελεί το μοναδικόν, κεντρικόν και αμετάβλητον Σημείον, εκ του οποίου πλέον ο άνθρωπος, δύναται να εξυψωθεί προς νέας, υπερανθρωπίνους καταστάσεις.

Εις το σημείον τούτο πρέπει να τονισθή όλως ιδιαιτέρως ότι η υπαγωγή, η σύνδεσις αύτη με μιαν γνησίαν, παραδοσιακήν άλυσσον, πρέπει να γίνη εις την πραγματικότητα και ουσιαστικά. Μια “ιδεατή” σύνδεσις, όπως μερικοί κατά την εποχήν μας την φαντάζονται είναι τελείως άσκοπος και στερείται πάσης αποτελεσματικότητος. Τούτο άλλως τε είναι ευνόητον, δεδομένου ότι πρόκειται περί μεταβιβάσεως μιας πνευματικής επηρείας, η οποία τελείται βάσει καθορισμένων νόμων. Αλλ' οι νομοι ούτοι οι οποίοι φυσικά διαφέρουν των νόμων που ρυθμίζουν τας υλικάς δυνάμεις, δεν είναι ολιγώτερον αυστηροί τούτων. Εν τούτοις παρουσιάζουν με τους τελευταίους κάποιαν αναλογίαν συνεπεία της συνεχείας και συνδέσεως που υφίσταται μεταξύ όλων των βαθμίδων της παγκοσμίου υπάρξεως. Η αναλογία αυτή μας επιτρέπει να ομιλώμεν περί μιας “δονήσεως” ότνα κάμνωμεν λόγον περί του “γεννηθήτω φως”, δια της οποίας το πνευματικόν Χάος των δυνητικοτήτων διαυγάζεται και ταξινομείται, αν και βεβαίως δεν πρόκειται περί δονήσεων αισθητών κατά την φυσικήν έννοιαν, όπως και δεν δυνάμεθα το “Φως” τούτο να ταυτίσωμεν προς το υπό του αισθητηρίου της δράσεως αντιληπτόν φως. Παρά ταύτα εκφράσεις ως “αντίληψις του φωτός” ή “νοερόν φως”, απαντώνται εις όλας τας παραδοθείσας διδασκαλίας, τόσον της Ανατολής όσον και της Δύσεως.

Υπενθυμίζομεν ενταύθα τον συσχετισμόν που υποδηλούται εις την Ισλαμικήν παράδοσιν μεταξύ του πνεύματος (Ερ-Ρου) και του Φωτός (Εν-Νουρ).

Η λογοτροπία αύτη είναι αναγκαίως συμβολική, διότι βασίζεται επί αναλογιών υφισταμένων επί διαφόρων πεδίων. Είναι δικαιολογημένη και νόμιμος, διότι η εν λόγω αναλογία υφίσταται πραγματικά και συμβαδίζει, με την πραγματικότητα από τινος απόψεως πολύ ουσιάστικότερα αφ' όσον νομίζεται. Δια της παρανοήσεως των αναλογιών τούτων και της παρανόμου ταυτίσεως αυτών προς ανάλογα φυσικά φαινόμενα, ήχθησαν τινές εις το να συλλάβουν όλως σφαλεράς ιδέας, πλέον ή έλαττον υλομόρφου όψεως, όχι μόνον δια τας ψυχικάς επιδράσεις, αλλά και δια πνευματικάς επηρείας, θεωρήσαντες ταύτας ως ισοτίμους προς φυσικάς δυνάμεις. Εξ αυτού του τρόπου του σκέπτεσθαι, πηγάζει και η λίαν διαδεδομένη αντίληψις ότι είναι δυνατόν να συνδεθή η παραδοσιακή Γνώσις με την σύγχρονον επιστήμην, πράγμα που είναι αδύνατον, διότι πρόκειται περί πραγμάτων κειμένων επί τελείως διαφόρων επιπέδων. Άλλως τε αύτη καθ' εαυτήν η βέβηλος αντίληψις, στερείται νομιμότητος. Επί των διαφόρων επιπέδων του κόσμου, δρουν νόμοι οι οποίοι πρέπει να τηρώνται, άλλως το επιδιωκόμενον αποτέλεσμα δεν δύναται να επιτευχθή όπως άλλως τε εν φυσικόν αποτέλεσμα δεν δύναται, να παραχθή εάν δεν τηρήσουν αι δια την παραγωγήν του αναγκαίαι προϋποθέσεις.

Εάν λοιπόν πρόκειται περί της πραγματοποιήσεως μιας αληθούς μεταβιβάσεως δυνάμεως, είναι αυτονόητον ότι πρέπει να υπάρχη μια αληθής και πραγματική επαφή, αδιάφορον δυνάμει τίνων παραγόντων θα επιτευχθή αύτη. Οι παράγοντες ούτοι καθορίζονται ευλόγως υπό των νόμων της πνευματικής επηρείας.

Εκ της αναγκαιότητος ταύτης υπάρξεως γνησίας επαφής πηγάζουν πλείσται σημαντικόταται συνέπειαι και δη τόσον δια το άτομον το αποβλέπον εις την μύησιν, όσον και δι' αυτήν την μυητικήν οργάνωσιν. Περί αυτών δε των συνεπειών πρόκειται τώρα να ομιλήσωμεν. Γνωρίζομεν καλώς ότι υπάρχουν άνθρωποι, και δη ουχί ολιγάριθμοι, εις τους οποίους αι εξηγήσεις μας δεν θα φανούν αρεσταί, διότι δια των παρατηρήσεών μας αυτών, αι εις άκρον άκοποι και απλοποιημέναι ιδέαι των περί μυήσεως, τας οποίας διέπλασαν, θα καταρρεύσουν και ωρισμέναι αλαζονείαι και περιαυτολογίαι θα εξουδετερωθούν. Εν τούτοις τα ελατήρια ταύτα ουδόλως μας αφορούν και δεν δύνανται να μας παρεμποδίσουν δια να εκφράσωμεν το αληθές.

Καθ' ότι αφορά το επί μέρους Άτομον, είναι ευνόητον ότι η πρόθεσις να μυηθή επ' ουδενί λόγω αρκεί, δια να εγγυηθή τις, την πραγματοποίησιν του πόθου του, έστω και αν η πρόθεσις αύτη είναι ειλικρινής, το να συνδεθή μετά τινός παραδοσιακού ρεύματος, περί ου ίσως κέκτηται εξωτερικάς τινάς πληροφορίας. (Δια τούτου νοούμεν όχι την πλήρη και ολοκληρωτικήν μύησιν, αλλά και την “δυνάμει” τοιαύτην). Πρέπει επίσης να γίνη νοητόν ότι δι' αυτού δεν αντιλαμβανόμεθα επ' ουδενί λόγω την “πολυμάθειαν” που είναι, όπως κάθε τι βέβηλον, εις την περίπτωσιν ταύτην άνευ αξίας. Καθ' ίσην μοίραν δεν πρόκειται περί ονείρων ή φαντασιώσεων ή άλλης συναφούς αισθηματολογικής ροπής. Εάν ήτο αρκετόν, δια της αναγνώσεως βιβλίων, να μυηθώμεν – έστω και αν ταύτα ήσαν ιερά κείμενα ορθοδόξων παραδόσεων μετά των εσωτερικών των σχολίων – ή να διαλογισθώμεν επάνω στα βαθυστόχαστα διδάγματα μιας Οργανώσεως του παρελθόντος, επί της οποίας απαντώμεν ανακλώμενα τα ατομικά μας ιδανικά, και πάλιν θα ήτο η μύησις κάτι το πολύ απλούν. Εις την περίπτωσιν ταύτην, ο προκαταρκτικός όρος της προδιαθέσεως θα εξέλειπε, διότι ελέγχων και ελεγχόμενος θα εταυτίζετο και ασφαλώς ο μυούμενος θα εξεύρισκεν ακόπως δικαίους λόγους, δια να θεωρήση εαυτόν ως “μεμυημένον”. Και αφού το πράγμα θα ήτο τόσον εύκολον, διατί να παραμείνη ο περί ου ο λόγος δόκιμος εις την μέσην του δρόμου και να μη κατακτήση, μόνος πάντοτε, τους πλέον υπερβατικούς βαθμούς της μυήσεως; Εκείνοι οι οποίοι βαυκαλίζονται με την ιδέαν ότι δύνανται μόνοι των να μυηθούν, δεν εσκέφθησαν προφανώς ουδέποτε, ποίας αποκαρδιωτικάς συνεπείας θα ηδύναντο να έχουν παρόμοιοι πειραματισμοί. Τότε δεν θα υπήρχεν ούτε επιλογή, ούτε έλεγχος, θα κατηργούντο “τα σημεία αναγνωρίσεως”, η ιεραρχία και τελικώς ουδεμία μεταβίβασις δυνάμεως, εν μια λέξει τίποτε από όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν την μύησιν, θα ήτο αναγκαίον. Και όμως τούτο ακριβώς αποτολμούν με καταπλήσσουσαν ασυνειδησίαν διάφοροι άνθρωποι, προσφέροντες μιαν “εκσυγχρονισμένην” μορφήν μυήσεως (η οποία άλλως τε συνάδει προς τα δυτικά δημοκρατικά, ισοπεδωτικά “ιδεώδη”) χωρίς να αντιλαμβάνωνται ότι αντί να είναι τουλάχιστον απλώς “δυνάμει” μεμυημένοι – που στα τελευταία, κάτι και αυτό θα ήτο – εκπροσωπούν την πληρεστέραν μορφήν του βεβήλου, με όλην την σημασίαν της λέξεως, και παρανόμως παρουσιάζονται ως μεμυημένοι.

Ας αντιπαρέλθωμεν όμως τους παραλογισμούς τούτους, εάν δε ησχολήθημεν με αυτούς, το επράξαμεν δια τον μοναδικόν λόγον, διότι η έλλειψις λογικού συνειρμού και η πνευματική αταξία είναι οι χαρακτήρες της εποχής μας και η διάδοσις παραδοξοτήτων κερδίζει ολοέν έδαφος. Πρέπει να έχωμεν πάντοτε προ οφθαλμών, ότι κατά την μύησιν πρόκειται περί λίαν σοβαρών πραγμάτων και περί γεγονότων τα οποία θα ηδυνάμεθα να αποκαλέσωμεν “θετικόν” εάν βέβηλοι “επιστημονίζοντες” δεν είχον παραφθείρει τον όρον. Η μύησις ουδεμίαν συγγένειαν έχει με τας γελοίας παρωδίας τας οποίας άνθρωποι βεβηλωταί των οσίων προσήψαν εις αυτήν.

Δια να επανέλθωμεν εις το σημείον εκκινήσεώς μας, θα είπωμεν ότι ο επί μέρους δόκιμος, δεν αρκεί να έχη απλώς την επιθυμίαν να μυηθή, αλλά πρέπει να γίνη προς τούτοις “αποδεκτός” από μίαν παραδοσιακήν, κανονικήν οργάνωσιν, η οποία διαθέτει τας ιδιότητας δια να τον μυήση, δηλαδή να του μεταδώσει την πνευματικήν επήρειαν, άνευ της οποίας θα του ήτο αδύνατον, παρά τας προσπαθείας του, να απελευθερωθή από τους περιορισμούς και τα βάρη του βεβήλου κόσμου. Δυνατόν όμως, παρ' όλα ταύτα, ελλείψει “καταλληλότητος”, η καθ' όλα ειλικρινής προσπάθεια του, να μη συναντήση ανταπόκρισιν. Τούτο θα οφείλεται όχι τυχόν εις “ηθικά χαρίσματα” αλλ' εις “τεχνικούς κανόνας” υπαγορευομένους από μερικούς “θετικούς” νόμους, που έχουν συνάρτησιν και αναλογίαν προς τας φυσικάς και πνευματικάς προδιαθέσεις προς ενάσκησιν ενός επαγγέλματος. Εις την περίπτωσιν ταύτην, ο περί ου ο λόγος, εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να θεωρηθή ως “μύστης”, οσαιδήποτε και αν είναι αι εκ διαφόρων πηγών αντληθείσαι θεωρητικαί του γνώσεις. Αι τελευταίαι αύται παραμένουν απλώς “θεωρητικαί” άνευ της ιδιαζούσης προδιαθέσεως. Εις περίπτωσιν καθ' ην αύτη υπάρχει, τότε αι επί μέρους γνώσεις αύται, χάρις εις την μύησιν, προκαλούν ιδίαν “διαμόρφωσιν” του όντος και τότε μόνον αποκτάται η Γνώσις. Εν τελική αναλύσει μόνον εκείνοι αποκλείονται της μυήσεως, οι οποίοι σχηματίζουν σφαλεράς αντιλήψεις και θέλουν να αποκτήσουν κάτι το οποίον εις την πραγματικότητα είναι ασυμβίβαστον με την ιδιαίτατα ενδόμυχον αυτών φύσιν.

Ας εξετάσωμεν τώρα την ετέραν πλευράν του ζητήματος τ.ε. τας μυητικάς οργανώσεις. Είναι περιττόν να είπωμεν ότι μόνον εκείνο δύναται να μεταδοθή και μεταβιβασθή το οποίον διακατέχεται. Επομένως μια τοιαύτη οργάνωσις πρέπει να διαφυλάσση εν τη πραγματικότητι μιαν πνευματικήν επήρειαν, εάν προτίθεται να την μεταδώση εις τα μέλη της.

Δια του όρου τούτου τίθενται αυτομάτως κατά μέρος όλαι εκείναι αι ψευδομυητικαί μορφαί, από τας οποίας σήμερον έχει γεμίσει ο κόσμος και αι οποίαι ούτε ίχνος μυητικού χαρακτήρος κέκτηνται.

Υπό τας προϋποθέσεις ταύτας, μια μυητική Οργάνωσις ουδέποτε δύναται να είναι το προϊόν της φαντασίας ενός. Δεν δύναται ομοίως να ιδρυθή, όπως κάθε βέβηλος σύλλογος, υπό αριθμού ατόμων, οι οποίοι αποφασίζουν, τηρουμένων, ωρισμένων τύπων, να συνεργαστούν. Και αν ακόμη οι χρησιμοποιούμενοι τύποι δεν είναι ανακάλυψις των ιδρυτών, αλλά πρόκειται περί γνησίων τυπικών τα οποία ούτοι καθ' οιονδήποτε τρόπον ιδιοποιήθησαν, και τότε ακόμη τα πάντα στερούνται αξίας. Ελλείψει κανονικής προελεύσεως και καταγωγής, η πραγματική διαδοχή είναι αδύνατος και η μετάδοσις συνεπώς της πνευμτικής επηρείας ανύπαρκτος. Είναι φυσικόν ότι εις την περίπτωσιν ταύτην η μύησις καταντά απλούς πιθηκισμός και τούτο τοσούτω μάλλον καθ' όσον παρεμβαίνουν υποθετικαί και φανταστικαί ανασυνδέσεις προ πολλού αφανισθεισών παραδοσιακών μορφών. Ακόμη και υπό την προϋπόθεση σοβαράς και ειλικρινούς θελήσεως προς ανασύνδεσιν με την παράδοσιν, θα ήτο άσκοπον, διότι μόνο με κάτι υπάρχον δυνάμεθα να ανασυνδεθώμεν. Εκτός τούτου άλλως τε, είναι αναγκαία και η “αποδοχή” εκ μέρους εξουσιοδοτημένου εκπροσώπου της παραδόσεως. Μια νεοπαγής οργάνωσις, τότε μονον δύναται να είναι νόμιμος, εάν αποτελεί συνέχειαν ήδη προϋπαρξάσης, ήτοι εάν συνεχίζη το έργον προγενεστέρας, άνευ διακοπής της μυητικής αλύσσου.

Δεν πρέπει εν προκειμένω να εξαπατώμεθα από τα ονόματα και τους τίτλους τους οποίους μερικαί νεοφανείς “μυητικαί Εταιρείαι” φιλαρέσκως επενδύονται. Χωρίς να έχουν το δικαίωμα επιδιώκουν κατ' αυτόν τον τρόπον να προσδώσουν κύρος και γνησιότητα. Δια να δώσωμεν εν μόνον παράδειγμα, θα αναφέρωμεν τας απειραρίθμους ομάδας των “Ροδοσταύρων”, αι οποίαι ούτε έχουν, ούτε είχον ποτέ έστω και την παραμικράν άμεσον ή έμμεσον επαφήν με τους γνησίους Ροδοσταύρους, και ούτε καν γνωρίζουν τι εις την πραγματικότητα ήσαν ούτοι, αφού όλαι αι νεώτεραι αυταί ροδοσταυρικαί ομάδες παραδέχονται ότι εκείνοι είχον ιδρύσει μίαν “Εταιρείαν” πράγμα το οποίον αποτελεί τεραστίαν και τυπικήν, νεωτερίζουσαν πλάνην. Δια τοιούτων τίτλων αποβλέπουν απλώς και μόνον εις το να παραπλανησουν τους αφελείς. Έστω και αν υπό την ευνοϊκωτέραν υπόθεσιν παραδεχθώμεν ότι τοιαύται ομάδες εμψυχούνται από την επιθυμίαν να συνδεθούν “ιδανικώς” με την ροδοσταυρικήν παράδοσιν, δεν παύει η προσπάθειά των αυτη, από μυητικής απόψεως, να είναι άσκοπος και απραγματοποίητος.

Ό,τι ελέχθη δια το τυπικόν τούτο παράδειγμα, ισχύει και δι' όλας τας εφευρεθείσας υπό αποκρυφιστών και “Νεοπνευματοκρατών” οργανώσεις ποικίλης στάθμης και ονομασίας. Πάσαι αύται δύνανται να αποκληθούν “ψευδομυητικαί” διότι ουδέν το αληθές δύνανται να προσφέρουν, αυτό δε που προσφέρουν, υπό τας ευνοϊκωτέρας συνθήκας, δεν είναι παρά μίμησις, συχνά όμως μια παρωδία και γελοιογραφία της Μυήσεως.

Αι έρευναι εις ας προ μακρού επεδόθημεν εν προκειμένω, ωδήγησαν ημάς εις το αναμφίλεκτον και κατηγορηματικόν συμπέρασμα, το οποίον είμεθα εδώ υποχρεωμένοι με όλην την δυνατήν οξύτητα να διατυπώσωμεν. Εάν εξαιρέσωμεν μερικάς ελαχίστας ομάδας Ερμητιστών του Μεσαίωνος αι οποίαι επέζησαν μέχρι σήμερον, αι οποίαι, ως είναι ευνόητον εμφανίζονται εις άκροςν ολιγομελείς, παρμένει ως γεγονός, ότι εξ όλων των Οργανώσεων αι οποίαι, ανατρέχουν εις την Μύησιν και λειτουργούν εμφανώς εις τον δυτικόν κόσμον, δύο μόνον είναι εκείναι αι οποίαι δικαιούνται να ομιλούν περί παραδοσιακής καταγωγής και περί συνδέσεως αυτών με την Μύησιν, αν και αμφότεραι, συνεπεία της αγνοίας και ακατανοησίας των εις άκρον πολυπληθών μελών των, ήδη έχουν υπέρ παν μέτρον εκφυλισθή. Αι δύο αύται οργανώσεις, αι οποίαι αρχικώς ήσαν μια, έστω και υπό διαφόρους κλάδους, είναι η Συντεχνία (COMPAGNONNAGE) και ο Ελευθεροτεκτονισμός. Όλαι αι λοιπαί είναι προϊόν φαντασίας ή τυχοδιωκτισμού ή ακόμη ο μανδύας, ο συγκαλύπτων κάτι χειρότερον.

Εις τας τελευταίας ταύτας Οργανώσεις, καμμία εφεύρεσις δεν παραλείπεται, έστω και αν φέρη σαφή την σφραγίδα του παραλογισμού και της παραδοξότητος, που να μη χρησιμοποιήται δια να προσελκύση την προσοχήν και το ενδιαφέρον των ανθρώπων της σημερινής εποχής, με τελικόν σκοπόν απλώς την αύξησιν των μελών, αρχής γενομένης από τα αποκρυφιστικά ονειροπολήματα “περί μυήσεως εις το αστρικόν” μέχρι του αμερικάνικου συστήματος της “μυήσεως δι' αλληλογραφίας” το οποίον συγκαλύπτει καθαρώς επιχειρηματικόν σκοπόν.

Ως περαιτέρω συνέπεια των ανωτέρω λεχθέντων είναι ότι εις μίαν γνησίαν μυητικήν οργάνωσιν, τα μέλη της δεν δικαιούνται να μεταβάλλουν κατά το δοκούν τους τύπους ή το περιεχόμενον των τυπικών. Τούτο δεν αποκλείει τας περιπτώσεις όπου ποια τις προσαρμογή κρίνεται αναγκαία λόγω ιδιαζουσών συνθηκών, επιβαλλομένων ουχί εκ της ελευθέρας βουλήσεως του καθενός, αλλά λόγω ανωτέρας βίας.

Εν τούτοις αι εξαιρέσεις αυταί δύνανται να επιτραπούν εφ' όσον και μόνον δεν πρόκειται να υποστούν ζημίαν τινά τα μέσα δι' ων εξασφαλίζεται η μεταβίβασις της πνευματικής επηρείας, ης φύλακες και εγγυηταί είναι αι εν λόγω οργανώσεις. Ευθύς ως ο όρος ούτος δεν τηρηθή η πράξις ισοδυναμεί προς αληθινήν διάσπασιν από την Παράδοσιν, η δε Οργάνωσις χάνει αυτομάτως την “κανονικότητά” της.

Εκτός τούτου δεν επιτρέπεται όπως μια μυητική οργάνωσις παρεμβάλη εις τα τυπικά της εννοίας και σύμβολα δανεισμένα εξ άλλων παραδοσιακών μορφών: είναι υποχρεωμένη να διατηρή εκείνα βάσει των οποίων απέκτησε την κανονικότητά της. (Ούτω κατά τα τελευταία έτη μερικοί ηθέλησαν να εισαγάγουν εις τον Ελευθεροτεκτονισμόν, όστις είναι μια τυπική δυτική μορφή παραδόσεως, στοιχεία ειλημμένα εξ ανατολικών διδασκαλιών, περί των οποίων επί πλέον μόνον εξωτερικάς γνώσεις κατείχον). Η παρεμβολή τοιούτων στοιχείων, των οποίων η αποδοχή έχιε καθαρώς τεχνητόν χαρακτήρα, δύναται να κριθή ως φαντασιωσις τελείως περιττή και εστερημένη πάσης μυητικής αξίας. Όχι μόνον δεν προστίθεται τίποτε το χρήσιμον, αλλά και ασυναρτησία θέλει προξενηθή, λόγω του ετερογενούς χαρακτήρος των προσθηκών τούτων. Ο κίνδυνος, ο εκ των τοιούτων αναμίξεων απορρέων, δεν περιορίζεται αλλώς τε επί μόνου του πεδίου της μυήσεως, και δια τούτο το σημείον αυτό δέον να εξετασθή ιδιαιτέρως. Οι νόμοι οι ρυθμίζοντες την πνευματικήν επήρειαν, είναι τόσον πολύπλοκοι και δυσνόητοι, ώστε να αποτελή δείγμα μεγάλης τόλμης και ασυνειδησίας εκ μέρους ανθρώπων μη κατεχόντων πλήρως αυτούς, το να επιδίδωναι ελαφρά τη καρδία, εις κατά το μάλλον ή ήττον ανεξελέγκτους τροποποιήσεις εις τυπολογικάς μορφάς, όπου τα πάντα έχουν συνέπειαν και νομοτέλειαν, την οποίαν εκείνοι αγνοούν.

Συμπέρασμα όλων των ανωτέρω, είναι το άσκοπον της ιδρύσεως μυητικών οργανώσεων υπό μεμονωμένων ατόμων, είτε ένεκα της προελεύσεως, είτε λόγω των μορφών τας οποίας αύται θα υποδηθούν. Αξιοπαρατήρητον είναι ότι όντως δεν υπάρχουν τυπολογικαί μορφαί παραδόσεως, αι οποίαι να συνετάγησαν υπό μεμονωμένων προσώπων. Τούτο καθίσταται ευνόητον εάν αναλογισθώμεν ότι, ο ουσιαστικός και ο τελικός σκοπός της μυήσεως, υπερέχει του ατομικού πεδίου. Απαιτείται λοιπόν κάποιο “υπερανθρώπινο” στοιχείον, τούτο δε είναι, εις την πραγματικότητα ο χαρακτήρ της πνευματικής επηρείας, εις την μεταβίβασιν της οποίας στηρίζεται πάσα πραγματική Μύησις.

RENEE GUENON

ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΜΥΗΣΕΩΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΟΣ – ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΜΕΛΗ

Οι κατηγορίες της προσωπικότητας – Carlos Castaneda

“Οι κυνηγοί που εξασκούν την ελεγχόμενη τρέλα πιστεύουν ότι στα θέματα της προσωπικότητας ολόκληρο το ανθρώπινο είδος εμπίπτει σε τρεις κατηγορίες”, είπε ο Δον Χουάν, και χαμογέλασε με τον τρόπο που χαμογελούσε όταν με κορόιδευε.

“Αυτό είναι παράλογο”, διαμαρτυρήθηκα. “Η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι αρκετά πολύπλοκη για να μπει σε κατηγορίες”.

“Οι κυνηγοί λένε ότι δεν είναι και τόσο πολύπλοκη όσο νομίζουμε”, είπε, “κι ότι ανήκουμε σε τρεις κατηγορίες”.

“Γέλασα από νευρικότητα. Κανονικά θα έπαιρνα μια τέτοια δήλωση σαν αστείο, αλλ' αυτήν τη φορά επειδή το μυαλό μου ήταν εξαιρετικά καθαρό και οι σκέψεις μου ασαφείς, αισθάνθηκα ότι μιλούσε σοβαρά.

“Σοβαρά μιλάς;” ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.

“Εντελώς σοβαρά”, απάντησε κι άρχισε να γελά.

Με το γέλιο του χαλάρωσα λίγο. Κι αυτός συνέχισε να εξηγεί το σύστημα ταξινόμησης των κυνηγών. Είπε ότι οι άνθρωποι στην πρώτη κατηγορία είναι οι τέλειοι γραμματείς, οι βοηθοί, οι συνοδοί. Έχουν μια πολύ ρευστή προσωπικότητα, αλλά η ρευστότητά τους δεν αναζωογονεί. Είναι όμως εξυπηρετικοί, νοιάζονται τους άλλους, εντελώς σπιτόγατοι, πηγαίοι μέσα σε όρια, με χιούμορ, καλούς τρόπους, γλυκείς, λεπτοί. Μ' άλλα λόγια είναι οι πιο συμπαθείς άνθρωποι που μπορείς να βρεις, αλλά έχουν ένα μεγάλο ελάττωμα: δεν μπορούν μόνοι τους. Χρειάζονται κάποιον να τους κατευθύνει πάντα. Αν έχουν κατεύθυνση, δεν έχει σημασία πόσο πιεστική ή ανταγωνιστική μπορεί να είναι, είναι αξεπέραστοι. Μόνοι τους χάνονται.

Οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας δεν είναι καθόλου συμπαθείς. Είναι μικρόψυχοι, εκδικητικοί, φθονεροί, ζηλιάρηδες, εγωκεντρικοί. Μιλάνε αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό τους και συνήθως απαιτούν από τους άλλους να επιβεβαιώνουν τις απόψεις τους.

Παίρνουν πάντα την πρωτοβουλία, αν και δεν είναι ποτέ σίγουροι γι' αυτήν. Αισθάνονται δυσάρεστα σε όλες τις καταστάσεις και δεν χαλαρώνουν ποτέ. Είναι ανασφαλείς και ανικανοποίητοι. Όσο πιο ανασφαλείς είναι τόσο πιο απαίσιοι γίνονται. Το μοιραίο τους ελάττωμα είναι ότι μπορούν να πατήσουν επί πτωμάτων για ν' ανέβουν.

Στην τρίτη κατηγορία υπάγονται οι άνθρωποι που δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί. Δεν υπηρετούν κανένα ούτε επιβάλλουν τον εαυτό τους σε κανένα. Είναι μάλλον αδιάφοροι. Έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους που προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από ονειροπολήσεις και ευχολογίες. Αν είναι σε κάτι καλοί είναι το να περιμένουν πράγματα να τους συμβούν. Περιμένουν να τους ανακαλύψουν και να τους υποτάξουν κι έχουν μια θαυμαστή ικανότητα να δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι κρύβουν μεγάλες δυνατότητες, που υπόσχονται πάντα να αποκαλύψουν αλλά δεν το κάνουν ποτέ γιατί στην πραγματικότητα δεν τις έχουν.

Ο δον Χουάν είπε ότι σίγουρα ανήκε στην δεύτερη κατηγορία. Μετά, μου ζήτησε να ταξινομήσω τον εαυτό μου κι εγώ μπερδεύτηκα. Ο δον Χουάν είχε πέσει κάτω και χτυπιόταν απ' τα γέλια. Με παρότρυνε πάλι να κατατάξω τον εαυτό μου και δειλά δειλά πρότεινα ότι μπορεί να ήμουν συνδυασμός κι απ' τα τρία.

“Μη μου λες ακόμη εμένα συνδυασμός και αηδίες”, είπε γελώντας ακόμη. “Είμαστε απλά όντα, ο καθένας μας ανήκει σ' έναν απ' αυτούς τους τρεις τύπους. Κι αν θες τη γνώμη μου ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία. Οι κυνηγοί τους αποκαλούν κλανιές”.

Άρχισα να διαμαρτύρομαι ότι η σχηματοποίησή του δεν είχε νόημα. Αλλά σταμάτησα απότομα λίγο πριν αρχίσω μακροσκελή ανάλυση. Αντί γι' αυτό σχολίασα ότι αν ήταν αλήθεια ότι υπήρχαν τρεις τύποι προσωπικότητας, είμαστε όλοι μας παγιδευμένοι σε κάποια από τις τρεις αυτές κατηγορίες για όλη μας τη ζωή χωρίς ελπίδα αλλαγής ή επανόρθωσης.

Συμφώνησε ότι έτσι ακριβώς συμβαίνει. Εκτός από ένα μόνο δρόμο επαναφοράς. Οι μάντεις από πολύ καιρό έχουν μάθει ότι η αυταρέσκεια μας εμπίπτει σε μια από τις κατηγορίες.

“Το πρόβλημα με μας είναι ότι παίρνουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά”, είπε. “Σε όποια κατηγορία κι αν εμπίπτει η εικόνα μας, έχει σημασία μόνο για την αυταρέσκειά μας. Αν δεν είμασταν αυτάρεσκοι δεν θα είχε σημασία η κατηγορία που ανήκουμε.

“Για πάντα θα είμαι μια πορδή”, συνέχισε ενώ χτυπιόταν απ' τα γέλια. “Το ίδιο και συ. Αλλά τώρα είμαι μια πορδή που δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, ενώ εσύ το κάνεις”.

Ήμουν αγανακτισμένος. Ήθελα να τσακωθώ αλλά δεν είχα την ενέργεια να το κάνω.

Στην άδεια πλατεία ο αχός του γέλιου του ακουγόταν υπερφυσικός.

Carlos Castaneda

η δύναμη της σιωπής

Μετάφραση: Στέλλα Κωσταντινέα

Εκδόσεις Κάκτος

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ – JAMES WASSERMAN

Το αναπόφευκτο και άμεσο ερώτημα σε σχέση με τους Ναΐτες Ιππότες είναι, φυσικά, αν ήταν ένοχοι. Πιστεύω ότι η ερώτηση πρέπει να αναδιατυπωθεί: για τι πράγμα μπορεί να ήταν ένοχοι οι Ναΐτες και ποιοι από αυτούς ήταν;

Η κοινή λογική πρέπει να συνοδεύει κάθε υπόθεση γύρω απο αυτό το ζήτημα. Η ιστορία των Ναϊτών περιλαμβάνει ολόκληρο το φάσμα της ανθρώπινης εμπειρίας: ηρωισμό και δειλία, γενναιοδωρία και απληστία, ευφυΐα και ηλιθιότητα, πνευματικές επιδιώξεις και αποτυχίες, εμμονή σε όρκους και προδοσία τους. Για να μπορέσουμε να κάνουμε σωστά την τοποθέτηση αυτών των ανθρώπων στο σωστό πλαίσιο, ας θυμόμαστε ότι και στα διακόσια χρόνια ζωής του Τάγματος η τεράστια πλειοψηφία των μελών του ελάχιστα διέφεραν από χωρικούς, ενώ οι περισσότεροι από τους ιππότες του απείχαν πολύ από τους πνευματικούς φωστήρες του μύθου. Από την άλλη, πιστεύω ότι μερικοί Ναΐτες πράγματι ανταποκρίνονταν στα στοιχεία του μύθου τους.

Η απόλυτη αλήθεια για το ζήτημα είναι η εξής: είναι αδύνατον να δηλώσει κανείς με βεβαιότητα αν το Τάγμα ήταν αθώο ή ένοχο για τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν εναντίον του. Το ζήτημα θα παραμείνει για πάντα ένα από τα πιο εκνευριστικά προβλήματα της ιστορίας. Υπήρχε άραγε κάποια μυστική αιρετική πολιτική – που είτε περνούσε μέσα από μια μυστική προφορική παράδοση ευρέως προσιτή στα πολυπληθή διοικητήρια σε όλον τον κόσμο είτε περιοριζόταν αυστηρά σε κάθε Μεγάλο Μάγιστρο και σε μια ομάδα επιλέκτων του; Αυτό ακριβώς είναι το είδος της συνωμοσίας για το οποίο τους κατηγόρησαν ο Γάλλος βασιλιάς και ο πάπας. Πολλοί Ναΐτες πέθαναν αντιμετωπίζοντας βασανιστήρια και φυλάκιση και το Τάγμα καταστράφηκε εξαιτίας αυτών των κατηγοριών. Ωστόσο, η μόνη συνωμοσία για την οποία έχουμε ατράνταχτα στοιχεία είναι εκείνη ανάμεσα στον βασιλιά Φίλιππο, στον πάπα Κλήμη και στον υπουργό ντε Νογκαρέ.

Επί αιώνες ιστορικοί, αποκρυφιστές, οπαδοί της θεωρίας της συνωμοσίας και άλλοι, διατυπώνουν υποθέσεις γύρω από την ενοχή ή την αθωότητα των Ναϊτών. Το θέμα μετατράπηκε σε σημείο τριβής μεταξύ αντιμαχομένων στρατοπέδων. Ορισμένοι πιστεύουν ότι οι Ναΐτες ήταν οι απόκρυφοι προάγγελοι του φωτός και οι μυστικοί πρώτοι διδάξαντες της Αναγέννησης και όλων των μεταγενεστέρων εσωτεριστικών κινημάτων. Άλλοι πιστεύουν ότι το Τάγμα είχε εκφυλιστεί σε μια αμαρτωλή και ειδωλολατρική σέκτα, οι πνευματικοί απόγονοι της οποίας λειτουργούν ακόμη ως κυνικές, αθεϊστικές και ανώνυμες δυνάμεις πίσω από το διεθνές κρατικιστικό κίνημα που ενσαρκώνεται από τα Ηνωμένα Έθνη και άλλους αρχέτυπους οργανισμούς παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Μια τρίτη ερμηνεία είναι η λεγόμενη “ορθολογιστική” θέση, η αστραφτερή και καλογυαλισμένη διανοητική πανοπλία που φοράει ο σκεπτικιστής ιστορικός, ο οποίος στην ουσία δηλώνει ότι οι Ναΐτες αποτελούσαν πράγματι μέρος του ιστορικού παρελθόντος και εξοντώθηκαν κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Όσοι Ναΐτες επέζησαν μπορεί να προσχώρησαν σε άλλα θρησκευτικά τάγματα ή να έγιναν απλοί πολίτες αλλά τελικά εξέλιπαν και ξεχάστηκαν – με την εξαίρεση ορισμένων περιοδικών εκρήξεων μυθολογικού πάθους, το οποίο τροφοδοτούσαν άλλοτε κάποιοι ρομαντικοί και άλλοτε κάποιοι τσαρλατάνοι. Οι άνθρωποι αυτής της λογικής έχουν την δυνατότητα να επισημαίνουν την έλλειψη απτών αποδεικτικών στοιχείων τόσο περί δογματικής αίρεσης μέσα στο Τάγμα όσο και περί της εμφανούς ύπαρξης κάποιας “κρυφής παράδοσης”. Πείθουν τον εαυτό τους ότι η ιστορική ακρίβεια υπηρετείται από την άρνησή τους να δουν την ευρύτερη θεματική εικόνα.

Η επιστημονική δημιουργικότητα και το χιούμορ που ο ιστορικός και ερωτολόγος Τζ. Λέγκμαν προσδίδει στο ζήτημα είναι μοναδικές. Γράφει ότι οι Ναΐτες ήταν απόλυτα ένοχοι σύμφωνα με το κατηγορητήριο – ήταν μια ομοφυλοφυλική σέκτα οργίων, βασισμένη σε εωσφορικές-δυιστικές αρχές, κλειδί των οποίων αποτελεί το μυστηριώδες είδωλο Μπαφομέτ. Προκειμένου να στηρίξει τα συμπεράσματά του, ο Λέγκμαν επισυνάπτει το μεγάλο κεφάλαιο με θέμα τους Ναΐτες από το δοκίμιο που έγραψε το 1866 ο λόγιος-αρχαιοδίφης Τόμας Ράιτ, με τίτλο “Η Λατρεία των Γενεσιουργών Δυνάμεων”. Τόσο ο Λέγκμαν όσο και ο Ράιτ ανάγουν το τελετουργικό μύησης για το οποίο κατηγορήθηκαν οι Ναΐτες στις γνωστικές φαλλικές λατρείες προχριστιανικών και αντιχριστιανικών θρησκειών. Ο Ράιτ αποδίδει τις αισχρές τελετουργίες που περιγράφουν οι πρώιμοι χριστιανοί, ειδικοί επί των αιρέσεων, σε “ένα μείγμα της κατάχρησης ελευθερίας του χυδαίου παγανισμού της αρχαιότητας με τα απολίτιστα δόγματα των μεταγενεστέρων ανατολικών φιλοσόφων”(1). Ο ίδιος πίστευε ότι οι Πέρσες μανιχαίοι διέφυγαν από τους διωγμούς στην Ανατολή, μεταναστεύοντας δυτικά και ιδρύοντας σέκτες σαν αυτή των καθαρών. Ακόμη, ταυτίζει τον μεσαιωνικό Σατανά με τον Πρίαπο. Το γνωστικό μοντέλο της ερμαφρόδιτης και ανδρόγυνης φύσης του θείου είχε από παλιά θεωρηθεί από διάφορες σέκτες ως έγκριση τόσο για ετεροφυλοφιλικές όσο και για ομοφυλοφυλικές επαφές ανάμεσα στους οπαδούς τους. Η ιδέα ότι οι Ναΐτες είχαν εμποτιστεί με έναν προγενέστερο σεξουαλικό μαγικό παγανισμό ευρείας βάσης – του οποίου στοιχεία εμφανίζονται στον σουφισμό, στον βουδισμό, στον ινδουισμό, στον καββαλιστικό ιουδαϊσμό, στον ταοϊσμό, στις λατρείες των μαγισσών του δέκατου έκτου αιώνα και στις δραστηριότητες του Τζέραλντ Γκάρντνερ και του Άλιστερ Κρόουλι τον εικοστό αιώνα – μπορεί να φαίνεται αλλοπρόσαλλη. Ωστόσο, αυτό ακριβώς αντικρύζουμε όταν αναγνωρίζουμε ότι μεταξύ των Ναϊτών υπήρχε ένα αιρετικό δόγμα που δεν ήταν αποκλειστικά και μονο δημιούργημα του Φιλίππου και του υπουργού του, ντε Νογκαρέ. Το να αρνηθούμε εντελώς αυτήν την πιθανότητα φαίνεται το ίδιο επικίνδυνο με το να την ασπαστούμε απόλυτα.

Πιστεύω ότι τα τεκμήρια οδηγούν σε μια ερμηνεία που ούτε μεγαλοποιεί τα πραγματικά στοιχεία της ιστορίας και της κοινής λογικής ούτε θυσιάζει το μυστήριο και τον ρομαντισμό που συνοδεύουν τους Ναΐτες από την ημέρα της ίδρυσής τους. Τρεις ζωτικής σημασίας επιρροές είναι αναμφισβήτητες σ' αυτήν την ιστορία, και οι συνέπειές τους πρέπει να ληφθούν υπ' όψιν σε κάθε συζήτηση που επιδιώκει να δεχτεί την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης όπως την γνωρίζουμε.

Ο πρώτος παράγοντας ήταν η δημιουργικότητα που χρησιμοποίησε ο άγιος Βερνάρδος, καταρτίζοντας τον Κανόνα του Τάγματος και η προπαγάνδα που είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε να προσελκύει μέλη και οικονομικούς υποστηρικτές. Ο Βερνάρδος χρησιμοποίησε μια περίπλοκη ερμηνευτική μεθοδολογία που συντελούσε στη διερεύνηση, στην εξέταση και στη δημιουργία θρησκευτικού δόγματος. Ένα στρατιωτικό-μοναστικό τάγμα ιπποτών-μοναχών – ένα πολεμιό ιερατείο – ήταν καινούργια ιδέα για τον χριστιανισμό. Οι μυστηριώδεις ρίζες του εύκολα μπορούν ν' ανιχνευτούν στην ιστορία του βασιλιά Δαβίδ στην Παλιά Διαθήκη, όπου η θανάτωση του Γολιάθ από τον Δαβίδ τον προσδιορίζει ως ιερό φονιά στην υπηρεσία του Κυρίου. Ο Ιησούς συχνά μιλούσε σαν πολεμιστής, χρησιμοποιώντας στρατιωτικές παρομοιώσεις για να εκφράσει την ξεκάθαρη φύση της δέσμευσης που ήταν αναγκαία για να προχωρήσει κανείς στην πνευματική οδό. Όταν είπε, “Μην νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν”(2), εξέφραζε εύγλωττα την ανάγκη για μάχη εναντίον των δυνάμεων του σκότους.

Αλλά το γεγονός είναι ότι ο Βερνάρδος επινόησε μια νέα έννοια. Ήταν εκλεπτυσμένη και γεμάτη ζωή. Ταίριαξε τόσο καλά στις απαιτήσεις των κοινωνικών, πολιτικών και πνευματικών περιστάσεων της εποχής, ώστε γνώρισε τεράστια επιτυχία. Βέβαια, ερχόταν στο τέλος μιας μακριάς περιόδου πολιτισμικής στασιμοτητας. Το γεγονός ότι ολόκληρη η Εκκλησία, αποδείχτηκε τόσο δεκτική στο πνευματικό τέκνο του Βερνάρδου, προφανώς έμοιαζε σαν να άνοιξε μια πύλη στην κατα τ' άλλα ναρκωμένη ευρωπαϊκή ψυχή. Βασιλείς και ευγενείς ένωσαν τις προσπάθειές τους σ' αυτή τη νέα ιδέα. Δεν ήταν επιστήμη. Ήταν θεολογία. Μαι υπέροχη αλλαγή εγκαινιάστηκε στον ευρωπαϊκό χριστιανισμό και ο δημιουργός της ανακηρύχτηκε άγιος για τις προσπάθειές του. Από την άλλη, τα πνευματικά τέκνα του αγίου έμελλε να αφοριστούν και να εξωντοθούν. Αυτό που διέκρινε τόσο ξεκάθαρα τους Ναΐτες από τους Ιωαννίτες και τους Τεύτονες Ιππότες ήταν ο υπέροχος πνευματικός μύθος που πλέχθηκε γύρω από τους Ναΐτες. Η ίδρυσή τους ήταν μια δημιουργική πράξη ψυχής που φώτισε για λίγο τη μεσαιωνική Ευρώπη. Η καταστροφή τους ήταν ένα σκοτεινό γεγονός ίσης σημασίας αλλά με το αντίθετο αποτέλεσμα.

Ο δεύτερος ζωτικός παράγοντας ήταν ο τρόπος που επέδρασε η επαφή με τους Αγίους Τόπους των Ευρωπαίων γενικά, και των μελών των στρατιωτικών ταγμάτων ειδικά. Η αραβική κουλτούρα ήταν απείρως πιο εκλεπτυσμένη από την ευρωπαϊκή στους Σκοτεινούς Αιώνες. Η περιοχή επίσης έβριθε πολλών άλλων θρησκειών. Οι μυστικιστές, οι φακίρηδες, οι ζωροαστριστές, οι γνωστικοί, οι σούφι και οι βουδιστές που συνάντησαν οι νεοφερμένοι σταυροφόροι, θα φάνταζαν στα μάτια τους σαν ένα καλειδοσκοπικό πανόραμα. Ήταν αναπόφευκτο οι πιο ευφυείς και με πνευματικές τάσεις ιππότες να συγκρίνουν τις δεισιδαιμονίες και τα δόγματα του καθολικισμού με τον πλούτο και την εκλεπτυσμένη φύση των ανατολικών θεολογιών, στις οποίες εκτέθηκαν. Η αυξανόμενη αμφιβολία σε σχέση με την αποκλειστική κατοχή της θείας χάρης από τον χριστιανισμό θα υπονόμευσε σταδιακά την ορθοδοξία. Η αρχική επαφή ανάμεσα στους σταυροφόρους και στους Ασασίνους έγινε κατά τη διάρκεια της Κιγιάμα. Καθώς ανάμεσα στους Σύριους νιζαρί σημειωνόταν η συστηματική ανατροπή της ισλαμικής σαρία, κάποια αίσθηση της φινέτσας των πεποιθήσεών τους μπορεί να μεταφέρθηκε στους καινούργιους τους γνώριμους. Η απόρριψη της ισλαμικής ορθοδοξίας από τον ισμαηλίτη μυούμενο θυμίζει έντονα την απόρριψη της χριστιανικής ορθοδοξίας που αποδόθηκε στους Ναΐτες από τους κατηγόρους του Τάγματος.

Τα στρατιωτικά τάγματα ήταν η πιο σταθερή ευρωπαϊκή παρουσία ανάμεσα στις διάφορες σταυροφορικές οντότητες. Είδαμε τους ντόπιους ευγενείς, οικονομικά εξαντλημένους από τις απαιτήσεις της αυτοάμυνας, να δωρίζουν γη και φρούρια στα τάγματα. Οι Ευρωπαίοι βασιλείς και ευγενείς έσπευδαν για να να συμμετάσχουν στις σταυροφορίες για ένα διάστημα και έφευγαν επιστρέφοντας στην πατρίδα τους – αναμφίβολα εμπλουτισμένοι από την εμπειρία τους – έτσι ώστε κατά τη διάρκεια των δύο συγκεκριμένων αιώνων η ευρωπαϊκή κοινωνία σίγουρα επηρεάστηκε από την επαφή της με τα Υπερπόντια Κράτη. Αλλά τα στρατιωτικά τάγματα είχαν συνεχή παρουσία. Τα μέλη μάθαιναν τη γλώσσα, διαπραγματεύονταν και έκαναν δοσοληψίες, δημιουργούσαν προσωπικές φιλίες και πολιτικές συμμαχίες, διάβαζαν λογοτεχνικά έργα, συζητούσαν για τη φιλοσοφία, στα κρυφά είχαν ακόμη και ερωμένες. Με τον καιρό, τα απλά μέλη των ταγμάτων αποτελούνταν από ανθρώπους που είχαν πεασει μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην Ανατολή παρά στην Ευρώπη, ανθρώπους που ένιωθαν πιο άνετα με την ανατολίτικη κουλτούρα παρά με την κουλτούρα της πατρίδας τους.

Ο τρίτος παράγοντας που πρέπει να βάρυνε στο ζήτημα των Ναΐτών είναι η επιρροή των καθαρών. Συναντάμε επανειλημμένα τη δημοτικότητα και την πρωτοκαθεδρία του Λαγκεντόκ στην ιστορία των Ναϊτών. Απο την ενθουσιώδη υποδοχή των πρώτων ενεργειών για την προώθηση τους μέχρι την ποταπή συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών κατά των Αλβιγηνών, η ιστορία των Ναϊτών είναι αξεδιάλυτα δεμένη μ' εκείνη του Λαγκεντόκ. Η αίρεση που κλήθηκαν να εξαλείψουν περιλάμβανε στοιχεία με τα οποία κατηγορήθηκαν και οι ίδιοι αργότερα, στις δίκες που τους αφορούσαν. Αν η αίρεση έκανε πράγματι την είσοδό της στο Τάγμα, η πιθανή πόρτα εισόδου ήταν οι σταυροφορίες κατά των Αλβιγηνών. Για παράδειγμα, το ιερό φιλί για το οποίο κατηγορήθηκαν οι Ναΐτες αντικατοπτρίζει το φιλί της ειρήνης ανάμεσα στους τέλειους καθαρούς. Η κατηγορία του φτυσίματος στον σταυρό φαίνεται ότι ταιριάζει πάρα πολύ με την απέχθεια των καθαρών για τον εσταυρωμένο Ιησού. Ο όρος bougre ή bugger που χρησιμοποιήθηκε εναντίον των καθαρών θυμίζει την κατηγορία περί ομοφυλοφυλίας εναντίον των Ναϊτών. Η συλλογική ομολογία του apparellamentum μεταξύ των τελείων φαίνεται να καθρεφτίζεται στις δικαστικές διαδικασίες εναντίον των Ναϊτών στις παπικές συνόδους. Η απόρριψη της οικογένειας είναι κοινή, όπως και η απροκάλυπτα αντισεξουαλική τους στάση.

Το πρωταρχικό σύμβολο που θα επέλεγε να ευτελίσει ο χριστιανισμός των αντινομιστών στην αναζήτησή του για την αλήθεια θα ήταν ο σταυρός. Το απεχθές ιδεώδες της εξιλέωσης με υποκατάσταση, όπου ένα αθώο υποκατάστατο ή εξιλαστήριο θύμα προσφέρεται από τον δειλό για τη δική του πνευματική σωτηρία, θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί άξιο περιφρόνησης. Ούτε είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η απόρριψη εκ μέρους των καθαρών του υλικού σώματος και της σεξουαλικής του φύσης συντελεί στην υιοθέτηση μιας φαινομενικής ελευθεριότητας. Και στους δύο τρόπους αντίδρασης στις ψυχοβιολογικές ανάγκες του ανθρωπίνου όντος ενυπάρχει μια ασκητική απόρριψη μιας πλευράς της ψυχής – είτε της σωματικής ανάγκης για σεξ στην περίπτωση της αγαμίας είτε της συναισθηματικής ανάγκης για δέσιμο και προσωπική επαφή στην περίπτωση της ελευθεριότητας.

Ας κάνουμε εδώ μια παύση, προκειμένου να διατυπώσουμε άλλη μια προειδοποίηση υπέρ της πιθανής αθωώτητας των Ναϊτών. Ειπώθηκε ότι κανείς Ναΐτης δεν εμφανίστηκε θαρραλέα να πεθάνει για τις αιρετικές ιδέες του, όπως έκαναν τόσοι καθαροί μάρτυρες. Ωστόσο, ο Ιάκωβος νε Μολέ, παρά τις παλινωδίες του, πέθανε ως μάρτυρας, διακηρύσσοντας την αθωότητα του Τάγματος, όπως και πολλοί άλλοι που θα είχαν διαφύγει εύκολα από τις φλόγες της Ιεράς Εξέτασης, αν απλώς είχαν αρνηθεί ν' ανακαλέσουν τις ομολογίες που είχαν κάνει ύστερα από βασανιστήρια.

Αν ο μελετητής του εσωτερισμού υιοθετήσει χωρίς ενδοιασμούς την ενοχή των Ναϊτών, προκειμένου να προωθήσει μια ρομαντική θεωρία ιστορίας και μύησης, αυτό κάλλιστα μπορεί να σημαίνει ότι βεβηλώνει τη μνήμη του Τάγματος με τις συκοφαντίες του Γάλλου βασιλιά. Ο Τσαρλς Χένρι Λι επισημαίνει ότι η αποδοχή της ενοχής των Ναϊτών λογικά συνεπάγεται αποδοχή των μεταγενεστέρων κατηγοριών της Ιεράς Εξέτασης εναντίον των μαγισσών. Κάνει επίσης την οξυδερκή παρατήρηση ότι αν οι Ναΐτες ήταν πράγματι ένοχοι για την ίδρυση ή διάδοση ενός αντιχριστιανικού δόγματος, θα είχαν συγκαλύψει την αίρεσή τους με μια προσεκτικά κλιμακούμενη προοδευτική αποκάλυψη του μυστικού. Απορρίπτει ως παράλογη την ιδέα ότι οποιαδήποτε αίρεση θα αποκαλυπτόταν αμέσως σε όλους ανεξαιρέτως αμέσως μετά την εισδοχή τους στο Τάγμα(3).

Οι Ναΐτες δεν είχαν ποτέ την από πάνω προς τα κάτω ιεραρχική δομή που είδαμε ανάμεσα στους Νιζαρί. Δεν υπήρχε Ναΐτης ιμάμης. Ο Μεγάλος Μάγιστρος ήταν ένας εκλεγμένος αξιωματούχος που μπορούσε να επιλεγεί για τη στρατηγική και στρατιωτική του ικανότητα ή για τις πολιτικές διασυνδέσεις του. Με εξαίρεση ίσως την περίπτωση του Ούγου νε Πεν, δεν βρίσκουμε την πνευματικότητα ανάμεσα στις προϋποθέσεις για την απόκτηση του αξιώματος. Από τον Μεγάλο Μάγιστρο απαιτείτο ασφαλώς να είναι γενναίος, να θέτει πάνω απ' όλα τα συμφέροντα του Τάγματος, να επιδεικνύει πνευματική ταπεινότητα, γενναιοδωρία και ακεραιότητα. Αλλά ο Μεγάλος Μάγιστρος ποτέ δεν αντιμετωπιζόταν ως ένας δίαυλος Ανώτερης Συνειδητότητας, όπως ο νιζαρί ιμάμης, ο οποίος ήταν σε θέση να μεταβάλλει εκ θεμελίων τα δόγματα της σέκτας. Είδαμε τον Χασάν Β' να κάνει άνω κάτω το Αλαμούτ με την Κιγιάμα, ενώ ο εγγονός του, Χασάν Γ' έκανε το ίδιο όταν ανάγκασε τους Ασασίνους να απαρνηθούν τον σιιτισμό και να ασπαστούν τον σουνιτισμό. Μολονότι ο Ναΐτης Μεγάλος Μάγιστρος είχε την ικανότητα να επιβάλλει ή να χαλαρώνει τον Κανόνα κατά την κρίση του, δεν υπάρχουν πειστικά στοιχεία για την ύπαρξη ενός κρυφού Κανόνα που να επέβαλε στο σύνολο του Τάγματος τη συμπεριφορά εκείνη για την οποία κατηγορήθηκε.

Οι Ασασίνοι υπό τον Χασάν-ι-Σαμπάχ ήταν μια βαθιά αποκρυφιστική μυστική εταιρεία, που έκανε πολλά για ν' αλλάξει την πολιτική πραγματικότητα της εποχής της, προκειμένου να διαδώσει τις θρησκευτικές διδασκαλίες της και να εγκαθιδρύσει τη δική της πολιτική ελευθερία σ' ένα εχθρικό περιβάλλον. Οι Ναΐτες Ιππότες, ως ομάδα, ήταν πολύ λιγότερο εκλεπτυσμένοι. Ωστόσο, η αρχική επιρροή των μυστικιστικών διδασκαλιών του αγίου Βερνάρδου, η έκθεση στις πλούσιες και ποικίλες πνευματικές παραδόσεις που συνάντησαν στην Εγγύς Ανατολή και η συνεχής επίδραση του αιρετικού ρεύματος των καθαρών, μπορεί να δημιούργησαν ένα εσωτερικό σώμα μυημένων, που ανέπτυξε εναλλακτικά δόγματα πνευματικής ολοκλήρωσης κατά τη διάρκεια της σύνδεσής τους με το Τάγμα. Αυτή η υπόγεια επίλεκτη ομάδα, όταν εκτέθηκε στις μυστικιστικές δοξασίες των Ασασίνων, θα πρέπει να βρήκε εκεί μέσα έναν πνευματικό πλούτο, που άξιζε να του αφιερώσει την πλήρη προσοχή της. Το βάθος και η ακεραιότητα των διδαγμάτων που ανέπτυξαν, κηλιδώθηκαν στη συνέχεια πέρα για πέρα από τις φανταστικές και χυδαίες συκοφαντίες του βασιλιά Φιλίππου και της Ιεράς Εξέτασης.

Πιστεύω ότι η ερμηνεία της ενοχής ή της αθωότητας του Τάγματος που είναι πιο συνεπής με τα ιστορικά στοιχεία και που αντιμετωπίζει με λογικό τρόπο την ανθρώπινη φύση, αφήνει να διαφανεί η ύπαρξη ενός εσωτερικού σώματος Ναϊτών οι οποίοι πολύ πιθανόν να αποδέχονταν μια μορφή της συμπεριφοράς για την οποία κατηγορήθηκε συνολικά το Τάγμα. Και αυτοί οι άνθρωποι, ορισμένοι από τους οποίους επέζησαν, ήταν τα μυστικιστικά κανάλια μέσα από τα οποία η γνωστικη-ισμαηλιτική κληρονομιά μπήκε στον ευρωπαϊκό αποκρυφισμό, όπου συνέχισε να επηρεάζει έκτοτε τη Δυτική Μυστηριακή Παράδοση.

____________________

1.Thomas Wright, “The Worship of the Generative Powers”, στο A Discourse on the Worship of Priapus, Richard Payne Knight (1865 αναδημοσιευμένο ως Sexual Symbolism, A History of Phalic Worship, New York: The Julian Press, 1961), σ. 106. Το τμήμα του δοκιμίου του Wright που ασχολείται με τους Ναΐτες αναδημοσιεύτηκε επίσης από τον Legman στο The Guilt of the Templars, σσ. 247-286.

2.Κατά Ματθαίον 10:34

3.Lea, A History of the Inquisition of the Middle Ages, τόμος 3, σ. 268.

JAMES WASSERMAN

ΝΑΪΤΕΣ ΚΑΙ ΑΣΑΣΙΝΟΙ

Οι στρατιές του Θεού

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΙΤΙΝΑ ΣΠΕΡΕΛΑΚΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ