Εν αρχή ήμεν πέτρα – ΠΑΥΛΟΣ ΣΠ. ΚΥΡΑΓΓΕΛΟΣ

0. Βήματα προσανατολισμού

(δυό λόγια για να κατατοπιστούμε...)

Το ότι είμαστε νοήμονες πέτρες, κινητές, με περίβλημα από μαλακά οργανικά μέρη, νομίζω είναι κάτι που κάθε καλόπιστος συζητητής θα μπορούσε να το δεχθή, σαν ένα ικανοποιητικό ορισμό για το είδος μας.

Άλλωστε και η λέξη, που χρησιμοποιούμε για να προσδιοριστούμε, η λέξη λαός, σημαίνει αυτό ακριβώς: ένα πλήθος, ένα σύνολο από πέτρες, που κάποτε η Πύρρα και ο Δευκαλίων χρησιμοποίησαν για να ξαναφτιάξουν το αφανισμένο απ’ τον Κατακλυσμό ανθρώπινο γένος. Επιπλέον, τα Ιερά Κείμενα, που (τυπικά τουλάχιστον) αποδεχόμαστε, όχι μόνον ορίζουν (Π.Δ.) ότι ο άνθρωπος (ο Αδάμ) έγινε από «κόκκινη γη», αλλά και τονίζουν (Κ.Δ.) ότι ο Θεός μπορεί να ξαναφτιάξη, από πέτρες, «παιδιά για τους ανθρώπους».

Είμαστε, λοιπόν, πέτρες. Πέτρες φτιαγμένες από ασβέστιο, άνθρακα και οξυγόνο. Κατοικούμε μια τεράστια πέτρα, τη Γη, την ίδια που μας γέννησε, και μέσα μας, σε μια θαυμαστή αναλογία προς τη μάνα μας, κουβαλάμε λιγότερο ή περισσότερο πολύτιμα πετράδια σε μικροποσότητες: ασήμι, χρυσάφι, σίδηρο, χαλκό, ασβέστιο, απατίτη, μαγνήσιο, μαγγάνιο, κοβάλτιο κλπ.

Δεν είμαστε, λοιπόν, απλές πέτρες. Είμαστε ένας ολόκληρος θησαυρός, μια θαυμαστή σπηλιά γεμάτη από πολύτιμα μέταλλα, πετρώματα, κρυστάλλους. Η ίδια η ουράνια πόλη ( the city of Revelation, κατά τον Michel) είναι φτιαγμένη, κι αυτή και οι 12 πύλες της, από δώδεκα πολύτιμους λίθους, που σε αντίστοιχη αναλογία τα φοράει ο αρχιερέας στο στήθος του, πάνω στο άμφιο που ξέρουμε σαν εφώδην.

Κι ωστόσο είμαστε πέτρες. Μας πλακώνει και μας περιορίζει ένα τεράστιο Περιοδικό Σύστημα σε μια προορισμένη Συναγωγή ή Γραικία, σε μια αγέλη (grex) νόμων, που υπακούουν διεξοδικά στην Εξάδα του συστήματος των κουάρκς, σε μια ατέρμονη στροφή της οφιώδους κλίμακας του DNA γύρω από τη Μορία, το Δέντρο της Ζωής, που φυλάει ο Λάδων στη μακρινή Απία.

Και την 6^ην ημέρα ο Θεός κατέπαυσεν από πάντων των έργων Αυτού. Και έθεσε την ρομφαίαν την πυρίνην την στρεφομένην φυλάττειςν την οδόν του Ξύλου της Ζωής.

Νομίζω πως είναι πια καιρός να κοιτάξουμε μέσα απ’ την τρυμαλιά της ραφίδος. Να πιούμε, στην Κω, απ’ το αθάνατο νερό των βράχων, που ανοίγει με το μώλυ του Ερμή. Απ’ αυτό, που όποιος πίνει «ου μη διψήσει πάλιν».

Ο Πέτρος, ο μεγάλος βοσκός, κρατάει τα κλειδιά και μας γνέφει. Και επί της πέτρας ταύτης ωκοδόμησε την εκκλησίαν Του. Και επ’ αυτής όνομα καινόν γεγραμμένον, το οποίον ουδείς γνωρίζει, ει μη ο λαμβάνων.

Εν αρχή ήμεν πέτρα.