ΟΙ ΙΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ – ELIPHAS LEVI

Γράφεται μέσα στη Βίβλο, ότι δύο ιερείς, που άναψαν μια βέβηλη φωτιά στα θυμιατήρια τους, κατασπαράχθηκαν μπροστά στο θυσιαστήριο από μια έκρηξη ζήλειας της ιερής φωτιάς. Αυτή η ιστορία είναι μια απειλητική αλληγορία.

Πραγματικά, οι τελετές δεν είναι ούτε αδιάφορες ούτε αυθαίρετες. Οι αποτελεσματικές τελετές είναι αυτές που έχουν καθιερωθεί από τη νόμιμη εξουσία, ενώ οι βεβηλωμένες τελετές παράγουν πάντοτε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκει ο παράτολμος εκτελεστής τους.

Οι τελετές των αρχαίων θρησκειών που αφαιρέθηκαν και καταργήθηκαν από τον Χριστιανισμό, είναι τελετές βέβηλες και καταραμένες για όποιον δεν πιστεύει σοβαρά στην αλήθεια αυτών των θρησκειών που σήμερα είναι απαγορευμένες.

Ούτε ο Ιουδαϊσμός ούτε οι άλλες μεγάλες θρησκείες της Ανατολής έχουν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη. Έχουν καταδικαστεί, δεν έχουν όμως ακόμη κριθεί, και μέχρι την τελική κρίση οι διαμαρτυρίες τους μπορούν να θεωρηθούν νόμιμες.

Οι τελετές που αφέθηκαν πίσω από την θρησκευτική πρόοδο, είναι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο βέβηλες και κατά κάποιον τρόπο καταραμένες. Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε αργότερα τα μεγαλεία του ιδουαϊκού δόγματος που ακόμη αγνοούνται, αλλά αυτό δεν είναι λόγος να ξαναγυρίσει ο χριστιανικός κόσμος στην περιτομή.

Το σχίσμα της Σαμάρειας ήταν μια επιστροφή στο συμβολισμό της Αιγύπτου, γι' αυτό και δεν έμεινε τίποτε απ αυτό, και οι δέκα φυλές εξαφανίσθηκαν μέσα στα διάφορα έθνη που τις απορρόφησαν για πάντα.

Οι τελετές των εβραϊκών σολομωνικών, καταδικασμένες ήδη από τον Μωυσή, ανήκουν στη λατρεία των πατριαρχών που πρόσφεραν ανθρώπινα θύματα επάνω στα βουνά επικαλούμενοι διάφορα οράματα. Είναι έγκλημα να θέλει κανείς να επιστρέψει στη θυσία του Αβραάμ.

Μόνον οι καθολικοί και οι ορθόδοξοι Χριστιανοί εγκατέστησαν ένα δόγμα και καθιέρωσαν μια θρησκεία. Οι αιρετικοί δεν ήξεραν παρά να αρνούνται, να καταργούν και να καταστρέφουν. Μας ξαναγυρίζουν στον αόριστο ντεϊσμό (θεϊσμό) και στην άρνηση κάθε αποκαλυμμένης θρησκείας. Αυτό απωθεί το Θεό σ' ένα τόσο βαθύ σκοτάδι, ώστε οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πια καθόλου να μάθουν αν υπάρχει πραγματικά.

Εκτός από τις αυθεντικές και θετικές βεβαιώσεις του Μωυσή και του Ιησού Χριστού σχετικά με τη θεότητα, όλα τα άλλα είναι μόνον αμφιβολίες, υποθέσεις και φαντασία.

Για τους αρχαίους λαούς, που αλληλοεμισούντο με τους Εβραίους, ο Θεός δεν ήταν άλλο από το πνεύμα της φύσεως, χαριτωμένος όπως η άνοιξη και τρομερός όπως η θύελλα. Οι χιλιάδες δε μεταμορφώσεις αυτού του Πρωτέα γέμισαν με ένα μεγάλο πλήθος θεοτήτων τα διάφορα πάνθεα του κόσμου.

Όμως, πίσω από όλα βασίλευε η μοίρα, το πεπρωμένο. Οι θεοί των αρχαίων ήσαν φυσικές δυνάμεις. Η ίδια η φύση αποτελούσε το μεγάλο πάνθεον. Οι μοιραίες συνέπειες ενός τέτοιου δόγματος ήταν ο υλισμός και η δουλεία.

Ο Θεός του Μωυσή και του Χριστού είναι ένας. Είναι πνεύμα. Είναι αιώνιος, ανεξάρτητος, αναλλοίωτος και άπειρος. Μπορεί να κάνει τα πάντα, και δημιούργησε όλα τα πράγματα, τα οποία και κυβερνά. Έπλασε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωση Του. Είναι ο μοναδικός μας πατέρας και ο μοναδικός μας κύριος. Οι συνέπειες αυτού του δόγματος είναι η πνευματόδοξη φιλοσοφία και ελευθερία.

Από αυτόν τον ανταγωνισμό στις ιδέες κακώς συμπεράναμε έναν ανταγωνισμό και στα πράγματα. Κάναμε το πάνθεον εχθρό του Θεού, σαν να υπήρχε πραγματικά κάπου αλλού και όχι μέσα στο ίδιο το κράτος του Θεού. Κάναμε τη φύση μια επαναστατική δύναμη. Ονομάσαμε την αγάπη Σατανά και δώσαμε στην ύλη ένα πνεύμα που δεν θα μπορούσε να έχει. Εξ αιτίας δε του νόμου της ισορροπίας, ως αποτέλεσμα υπήρξε να αποδώσουμε υλική μορφή στα θρησκευτικά δόγματα. Απ' αυτή τη σύγκρουση γεννήθηκε μια παρεξήγηση ή, μάλλον, μια τεράστια παρανόηση: απαιτήσαμε την ελευθερία του ανθρώπου στο όνομα της μοίρας που τον αλυσοδένει και την υποδούλωσή του στο όνομα του Θεού, που μονον εκείνος μπορεί και θέλει να τον λυτρώσει. Από αυτή τη διεστραμμένη κριτική προκαλείται μια αφάνταστη δυσφορία και ένα είδος ηθικής παραλυσίας, γιατί παντού βλέπουμε κινδύνους.

Ομολογώ ότι μεταξύ του Proudhon και του Venillot δεν αισθάνομαι την παραμικρή επιθυμία να διαλέξω.

Οι νεκρές θρησκείες δεν ξαναζούν ποτέ. Όπως είπε και ο Χριστός, δεν βάζουμε καινούριο κρασί σε παλιά βαρέλια. Όταν οι τελετές γίνονται αποτελεσματικές, η ιερωσύνη εξαφανίζεται. Όμως, δια μέσου όλων των θρησκευτικών μεταμορφώσεων, διατηρήθηκαν οι μυστικές τελετές της παγκόσμιας θρησκείας. Στη λογική και την αξία αυτών των τελετών συνίσταται ακόμη το μεγάλο μυστικό του Τεκτονισμού.

Τα τεκτονικά σύμβολα, πράγματι, συνιστούν στο σύνολό τους μια θρησκευτική σύνθεση, που προς το παρόν λείπει από τη ρωμαιοκαθολική ιερωσύνη. Ο Κόμης Joseph de Maistre (Ιωσήφ ντε Μαιστρ) το ένοιωθε αυτό ενστικτωδώς, και όταν μέσα στον τρόμο του να δει τον κόσμο χωρίς θρησκεία ποθούσε μια μελλοντική συμμαχία ανάμεσα στην επιστήμη και την πίστη, έστρεφε αθέλητα τα μάτια προς τις μισάνοιχτες πύλες του αποκρυφισμού.

Τώρα ο τεκτονικός αποκρυφισμός δεν υπάρχει πια, και οι πύλες της μυήσεως ανοίγουν με δύο κρούσεις. Τα πάντα διαδόθηκαν και τα πάντα γράφτηκαν. Ο Tuileur (Κεραμιστής) και τα τεκτονικά τελετουργικά είναι προσιτά σε όποιον θελήσει να τα βρει. Η Μεγάλη Ανατολή δεν έχει πλέον μυστήρια ή, τουλάχιστον, δεν έχει περισσότερα για τους βέβηλους απ' ό,τι για τους μυημένους. Αλλά οι τεκτονικές τελετές ανησυχούν ακόμη την αυλή της εκκλησίας της Ρώμης, γιατί αισθάνεται ότι εκεί υπάρχει μια δύναμη που της διαφεύγει.

Αυτή η δύναμη είναι η ελευθερία της ανθρώπινης συνειδήσεως, είναι η ουσιώδης ανεξάρτητη ηθική έξω από κάθε θρησκεία. Είναι το δικαίωμα να μην είσαι ούτε καταραμένος ούτε ταγμένος στον αιώνιο θάνατο, επειδή δεν έχεις ανάγκη το λειτούργημα των ιερέων, λειτούργημα αναγκαιο μόνο γι' αυτούς που αισθάνονται την ανάγκη του, αξιοσέβαστο για όλους όταν προσφέρεται χωρίς να επιβάλλεται, τρομερό όταν γίνεται κατάχρηση.

Με τον αφορισμό η Εκκλησία δίνει δύναμη στους εχθρούς της. Το άδικο ανάθεμα είναι ένα είδος χειροτονίας. Ο Jacques de Molay (Ζακ ντε Μολάι) των Ναϊτών, επάνω στην πυρά, κατέστη ο δικαστής του πάπα και του βασιλιά. Ο Σαβοναρόλα, που κάηκε από τον Αλέξανδρο VI, ήταν τότε ο σεβάσμιος επίτροπος και ο αντιπρόσωπος του Ιησού Χριστού. Όταν δε αρνιόντουσαν τα μυστήρια στους Γιανσενιστές, ο διάκος Paris των Γιανσενιστών, έκανε θαύματα.

Στη μαγεία, λοιπόν, δύο ειδών τελετές μπορούν να είναι αποτελεσματικές: οι ιερές τελετές και οι καταραμένες τελετές, γιατί το ανάθεμα είναι μια αρνητική καθαγίαση. Ο εξορκισμός δημιουργεί την κατοχή, και η αλάνθαστη Εκκλησία δημιουργεί κατά κάποιον τρόπο τον διάβολο επιχειρώντας να τον εκδιώξει.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αναπαράγει με ακριβή τρόπο την εικόνα του Θεού, όπως την περίεγραψαν τόσο ευφυώς οι συγγραφείς του Siphra Dzeniutta, ερμηνευμένου από τον ραββίνο Συμεών και τους μαθητές του. Έχει δύο όψεις, του φωτός και της σκιάς, και η αρμονία της προέρχεται από την αναλογία των αντιθέτων. Η όψη του φωτός είναι η γλυκειά και χαμογελαστή μορφή της Παναγίας. Η όψη της σκιάς είναι ο μορφασμός του δαίμονα. Τολμώ να πω τίμια στο δαίμονα αυτό που σκέπτομαι για το μορφασμό του και δεν νομίζω ότι μ' αυτό προσβάλλω την Εκκλησία, την μητέρα μου. Όμως, αν εκείνη καταδίκαζε την τόλμη μου, αν μια απόφαση μιας μελλοντικής συνόδου βεβαίωνε ότι ο διάβολος υπάρχει προσωπικά, θα υποτασσόμουν δυνάμει των ίδιων μου των αρχών. Είπα ότι ο λόγος δημιουργεί αυτό που καταφάσκει. Η Εκκλησία είναι θεματοφύλακας της εξουσίας του λόγου. Όταν θα έχει βεβαιώσει όχι μόνον την πραγματική αλλά και την προσωπική ύπαρξη του διαβόλου, τότε ο διάβολος θα υπάρχει προσωπικά. Η Εκκλησία θα τον έχει δημιουργήσει*.

Οι μαντόνες που κάνουν θαύματα, έχουν μια κατάμαυρη φιγούρα, γιατί στους περισσότερους αρέσει να βλέπουν τη θρησκεία από τη σκοτεινή της πλευρά. Στα δόγματα συμβαίνει ότι και στους πίνακες που έχουν ισχυρό φωτισμό: αν ελαττώσετε τις σκιές, εξασθενείτε τα φώτα.

Η ιεραρχία των φώτων: αυτό είναι που πρέπει να εγκαθιδρυθεί στην Εκκλησία στη θέση της ιεραρχίας των πρόσκαιρων επιρροών. Ας αποδοθεί η επιστήμη στον κλήρο. Η εμβάθυνση της επιστήμης της φύσεως ας επανορθώσει και ας κατευθύνει την ερμηνεία. Ας είναι οι ιερείς άνθρωποι ώριμοι και δοκιμασμένοι από τους αγώνες της ζωής. Ας είναι οι επίσκοποι ανώτεροι ως προς την σοφία και την αρετή από τους ιερείς. Ας είναι οι ιερείς εκλεγμένοι από το λαό, οι επίσκοποι από τους ιερείς και ο πάπας από τους επισκόπους. Ας υπάρξει μια προοδευτική μύηση για την ιερωσύνη. Ας μελετώνται οι απόκρυφες επιστήμες από εκείνους που ποθούν το άγιο λειτούργημα και, κυρίως, αυτή η μεγάλη ιουδαϊκή Καμπαλά που είναι το κλειδί όλων των συμβόλων. Τότε μόνον θα αποκαλυφθεί η αληθινή παγκόσμια θρησκεία, ενώ η καθολικότητα όλων των εποχών και όλων των λαών θα αντικαταστήσει αυτό τον μνησίκακο και παράλογο καθολικισμό, εχθρό της προόδου και της ελευθερίας, που αγνωίζεται ακόμη μέσα στον κόσμο εναντίον της αλήθειας και της δικαιοσύνης, αλλά που η βασιλεία του έχει περάσει για πάντα.

Στη σύγχρονη Εκκλησία, όπως στον Ιουδαϊσμό της εποχής του Χριστού, τα ζιζάνια είναι ανακατωμένα με τον καλό σπόρο και από φόβο μήπως ξεριζώσει κανείς το εκλεκτό σιτάρι δεν τολμά να αγγίξει τα ζιζάνια. Η Εκκλησία ξεπληρώνει τα ίδια της τα αναθέματα. Είναι καταραμένη γιατί καταράστηκε. Η ρομφαία που τράβηξε στράφηκε εναντίον της, όπως προείπε και ο Διδάσκαλος.

Οι κατάρες ανήκουν στην κόλαση, και τα αναθέματα είναι οι πράξεις της παποσύνης του Σατανά. Πρέπει να τα ξαναστείλουμε στη σολομωνική του Ωνόριου. Η αληθινή Εκκλησία του Θεού προσεύχεται για τους αμαρτωλούς και δεν επιθυμεί καθόλου να τους καταραστεί.

Κατηγορούμε τους πατέρες που καταριούνται τα παιδιά τους, ποτέ όμως δεν μπορέσαμε να δεχθούμε ότι μια μητέρα καταράστηκε τα παιδιά της. Οι συνήθεις τελετές αναθέματος στους βαρβαρικούς χρόνους ήσαν οι τελετές της μαγικής γοητείας, της μαύρης μαγείας, και η αποδειξη είναι ότι κάλυπταν τα ιερά πράγματα και έσβηναν όλα τα φώτα, σαν να ήθελαν να τιμήσουν τα σκότη. Τότε υποκινούσαν το λαό να επαναστατήσει εναντίον των βασιλέων, κήρυτταν την καταστροφή και το μίσος, συντάραζαν τα βασίλεια και ανέπτυσσαν με όλους τους δυνατούς τρόπους το μαγνητικό ρεύμα του κακού. Αυτό το ρεύμα έγινε ένας στρόβιλος που κλονίζει την έδρα του Πέτρου, η Εκκλησία όμως θα θριαμβεύσει με την επιείκεια και τη συγχώρεση. Θα έλθει μια μέρα, που τα τελευταία αναθέματα μιας οικουμενικής συνόδου θα είναι τα εξής: «Να είναι καταραμένη η κατάρα, να είναι αναθεματισμένα τα αναθέματα και όλοι οι άνθρωποι να είναι ευλογημένοι!» Τότε δεν θα βλέπουμε την ανθρωπότητα από τη μια πλευρά και την Εκκλησία από την άλλη. Γιατί η Εκκλησία θα αγκαλιάσει την ανθρωπότητα, και όποιος ανήκει στην ανθρωπότητα δεν θα μπορεί να μην ανήκει στην Εκκλησία.

Τα σχισματικά δόγματα δεν θα θεωρούνται παρά μόνον ως άγνοια. Το έλεος θα εξασκεί μια γλυκειά βία στο μίσος. Θα είμαστε ενωμένοι με όλα τα συναισθήματά μιας ειλικρινούς αδελφότητας με εκείνους που θα ήθελαν να χωριστούν από εμάς.

Τότε η Θρησκεία θα έχει καταστήσει τον κόσμο και οι Εβραίοι οι αδελφοί μας και πατέρες μας θα χαιρετήσουν μαζί μας την πνευματική βασιλεία του Μεσσία. Τέτοια θα είναι επί της τόσο περίλυπης και δυστυχισμένης τώρα γης η δεύτερη έλευση του Σωτήρα, η εκδήλωση της μεγάλης καθολικότητας και ο θρίαμβος του μεσσιανισμου, ο οποίος είναι η ελπίδα και η πίστη μας!

__________________

* Εδώ ο συγγραφέας κυριολεκτεί. Μια τέτοια απόφαση που ελήφθη την εποχή του Μεσαίωνα οδήγησε την σκέψη εκατομμυριών οπαδών του Χριστιανισμού να πιστέψει, πως ο διάβολος υπάρχει όχι ως γενικευμένη ιδέα, αλλά ως πρόσωπο, ως δημιούργημα που εναντιώνεται στον Θεό. Κατά τους σοβαρότερους εσωτεριστές, η Μανιχαϊστική αυτή αντίληψη που έβαζε σε ίσο επίπεδο την ιδέα του Κακού (του Διαβόλου) και του Καλού (του Θεού, ήταν υπεύθυνη για την τεράστια φοβία που δημιούργησε η ίδια η Εκκλησία στους πιστούς της, όσον αφορά την έννοια του διαβόλου: Ο αντίκτυπος αυτού του τρομερού φόβου και αυτής της ιδεολογίας γενικότερα, δημιούργησε μια μορφή (εικόνα) στον Αστρικό κόσμο που με μεγάλη ταχύτητα εξελίχθηκε σε μια κολοσσιαία οντότητα, την οποία οι εσωτεριστές ονομάζουν Εγρηγορός. Το κάθε Εγρηγορός ζωοποιείται όταν οι άνθρωποι πιστεύουν στην ιδεολογία που πρεσβεύει, ενώ αποδυναμώνεται και εξαφανίζεται όταν οι άνθρωποι αποσύρουν την σκέψη και τα συναισθήματα του από την ιδεολογία που πρεσβεύει, δηλαδή αδιαφορούν. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ελιφάς Λευί σε όλα του τα έργα δεν θεωρεί τον διάβολο ως μια προσωπική οντότητα, εμμέσως δε, αρνείται την ύπαρξή του ως τέτοιας. Αντίθετα, δέχεται την βούληση και την σκέψη που τροφοδοτεί με την ενέργειά της τον Αστρικό κόσμο δημιουργώντας τα ανάλογα αγαθοποιά ή κακοποιά Εγρηγορότα. Όταν δε εννοεί σκέψη και βούληση δεν περιορίζεται μόνο στο ανθρώπινο βασίλειο, αλλά αναφέρεται και στα βασίλεια των αοράτων κόσμων, όπου κατοικούν όντα του αναλόγου ή ανωτέρου επιπέδου του ανθρώπου. (Σ.τ.Επ.)

ELIPHAS LEVI

ΤΟ ΜΕΓΑ ΑΠΟΡΡΗΤΟ Ή

Ο ΑΠΟΚΑΛΥΜΜΕΝΟΣ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ

Β' ΜΕΡΟΣ

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΟΦΑΝΤΩΝ Ή

Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ

ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Β'ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ