ΑΓΑΠΗ – ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΡ. ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ

Και τώρα θα μιλήσω δια το σπουδαιότερον πράγμα που παρέχει ο Θεός του σύμπαντος διά τον κόσμον. Το πράγμα αυτό είναι η ΑΓΑΠΗ. Η αγάπη αυτή έχει παρανοηθή από τους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν εμβαθύνει και δεν έχουν καταλάβει τη θεϊκή αγάπη η οποία είναι ο αποστελλόμενος Ιησούς προς τους ανθρώπους. Η αγάπη αυτή είναι τόσο σπουδαία ώστε ο Παύλος έγραψεν προς τους Κορινθίους τα εξής, Κεφ. 13, παρ. 1:

“Εάν τας γλώσσας των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων. Αγάπην δε μη έχω γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλλαλάζων, και εάν έχω προφητείαν και ιδώ τα μυστήρια πάντα και πάσν την γνώσιν, και πάσαν την πίστιν, ώστε και όρη μεθιστάνειν, αγάπη δε μη έχω ουδέν είμαι. Και εάν διανείμω πάντα τα υπάρχοντά μου στους πτωχούς και εάν δώσω το σώμα μου να καή δια την πίστιν, αγάπην δε μη έχω ουδέν οφελούμαι”. Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, δεν φθονεί, δεν ζηλεύει, δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει στην αδικίαν, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέργει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει είτε δε προφητείαι καταργήσονται είτε γλώσσαι παύσονται είτε γνώσεις καταργηθήσονται”.

Δια να φθάση και να νοιώση ο άνθρωπος τη θεϊκή αγάπη πρέπει να υψώσει τον εαυτό του σε υψηλότερα επίπεδα ζωής, δηλαδή ν' αποβάλη κάθε ιδιοτέλειαν. Εις την προσπάθειαν αυτήν θα έχη την βοήθειαν της εσωτερικής αυτού συνειδήσεως η οποία θα του λέγη διαρκώς προχώρει, προχώρει ακόμη πιο ψηλότερα έως ότου φθάσης σε μια σφαίρα ευγενικής και πνευματικής ζωής καλλίτερη από εκείνην που εκδηλώνεις σήμερα.

Την πραγματικότητα του κατορθώματος αυτού την αισθάνονται εκείνοι που αγωνίσθησαν να φθάσουν στη γέννηση του εαυτού των στο πνευματικό επίπεδο δια το οποίον ο Κύριος είπε προς τον Νικόδημον: “Μη θαυμάζεις ότι σου είπα, πρέπει να γεννηθής εκ πνεύματος άνωθεν”. Αλλά δια να γεννηθώμεν εκ πνεύματος άνωθεν πρέπει να μη εξοδεύωμεν την πνευματικήν μας δύναμιν διότι με αυτήν μόνον θα ξαναγεννηθώμεν και θα φύγωμεν από το βασίλειον της κτηνωδίας και του θανάτου. Αυτή είναι το μέσον της πνευματοποιήσεως του σώματός μας και το καθιστά άφθαρτον. Αυτή είναι η γέννησις του ανθρώπου εξ άνωθεν, δηλαδή η φθορά γίνεται αφθαρσία και η αδυναμία δύναμις. Τώρα μ την θεϊκήν αυτήν αγάπην ο άνθρωπος ξεπερνά πλέον τον φυσικόν νόμον και γίνεται νόμος ο ίδιος και όταν κατορθώση τελικά αυτό το πράγμα, τότε θα είναι εις θέσιν να το ειπή δικαιωματικά “που σου είναι το κεντρί θάνατε; Τάφε που σου είναι το νίκος;”. Αυτή είναι η δύναμις της αγάπης η οποία ζητεί και θέλει το αγνό, το άγιον και το δίκαιον.

Η θεϊκή αγάπη επεκτείνει τη μυστική της δύναμη δια μέσου των αιώνων και φέρει τον άνθρωπον στην καρδιά του απείρου. Η αγάπη αυτή δεν γνωρίζει μικρό ή μεγάλο ούτε πλούσιο ούτε φτωχό, ούτε χρόνο, ούτε σταθμό, ούτε φυλή, ούτε δόγμα, ούτε σώμα, ούτε χρώμα.

Όποιος όμως έχει κακάς επιθυμίας στο νου του δεν μπορεί να φθάση στο ύψος αυτής της αγάπης. Κατά καιρούς μερικοί συνέλαβαν το όραμα αυτής της αγάπης αλλά κανείς δεν απέκτησεν αυτό το άγιον πράγμα. Και δια να αποκτήση αυτό πρέπει πρώτα να φθάση στο σημείον εκείνο που θα είναι έτοιμος να είπη: “Ουδέν εκ των πραγμάτων του κόσμου τούτου με παρασύρει ουδέ υπολογίζω την ζωήν μου εν εμοί χάριν της αγάπης”. Οι τοιούτοι θα υποστούν βάσανα, λύπες, πόνους, πίκρες, δυστυχίες, διωγμούς, χλευασμούς και ειρωνίας. Τελικά όμως θα αποκτήσουν την νίκην και τον θρίαμβον της αγάπης.

Ο Κύριος μας άφησε την ανάμνησιν αυτής της αγάπης όταν μετέβαινεν από το όρος της μεταμορφώσεως στον λόφον του Γολγοθά και η αγάπη αυτή τον αξίωσε να ιδή την πηγή του παντός και να ειπή: “Πάτερ, άφες αυτοίς ουκ είδασι τι ποιούσι”.

Η αγάπη αυτή είναι η πλέον μεγαλυτέρα και η πλέον δραστική βόμβα του σύμπαντος η οποία εκμηδενίζει όλας τας άλλας βόμβας και σατανικάς εφευρέσεις των ανθρώπων δια την καταστροφήν της ανθρωπότητος.

Η αγάπη αυτή είναι ο μεγαλύτερος νόμος και δύναμις στο σύμπαν. Είναι η θεϊκή αγάπη με την οποίαν ο Κύριος έφθασε στην κορυφή των κατορθωμάτων του και αξιώθηκε να είπη: “Πάτερ ετελείωσα το έργον που μου έδωκες να κάμω”.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΡ. ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ

ΟΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ

ΑΘΗΝΑ 1960