Έχοντας δώσει κάποιες εικόνες της κατάστασης που ονομάσαμε “στερεοποίηση” του κόσμου, μένει ακόμα να πούμε δυό λόγια για τον τρόπο με τον οποίον παριστάνεται στον γεωμετρικό συμβολισμο. Η “στερεοποίηση” μπορεί να αποδοθεί γεωμετρικά ως μια σταδιακή μετάβαση από τη σφαίρα στον κύβο. Πράγματι, η σφαίρα, αφενός, είναι ουσιαστικά η πρωταρχική μορφή, γιατί είναι η πιο “ακαθόριστη” απ' όλες. Καθώς είναι όμοια με τον εαυτό της προς όλες τις κατευθύνσεις, σε κάθε περιστροφή γύρω από το κέντρο της όλες οι διαδοχικές της θέσεις συμπίπτουν πάντοτε μεταξύ τους(1). Θα μπορούσε λοιπόν να ειπωθεί πως είναι η πιο καθολική μορφή απ' όλες τις υπόλοιπες μορφές, οι οποίες προκύπτουν από αυτή μέσω διαφοροποιήσεων που λαμβάνουν χώρα προς ορισμένες ιδιαίτερες κατευθύνσεις. Αυτός είναι ο λόγος που η σφαίρα, σε όλες τις παραδόσεις, θεωρείται ως η μορφή του “Αυγού του Κόσμου”, με άλλα λόγια η μορφή που παριστάνει το πλήρες σύνολο, στην αρχική και “εμβρυακή” τους κατάσταση, των δυνατοτήτων που θα αναπτυχθούν κατά τη διάρκεια ενός κύκλου της εκδήλωσης(2). Σημειώνουμε επιπρόσθετα ότι αυτή η αρχική κατάσταση, όσον αφορά τον δικό μας κόσμο αποτελεί μέρος της αδιόρατης εκδήλωσης, εφόσον η τελευταία προηγείται αναγκαστικά της χονδροειδούς εκδήλωσης και είναι η άμεση αρχή της. Να γιατί το τέλειο σφαιρικό σχήμα, ή το αντίστοιχό του στην επιπεδομετρία, το κυκλικό (που σχηματίζεται από την τομή της σφαίρας από ένα οποιοδήποτε επίπεδο), δεν συναντάται πουθενά μέσα στον σωματικό κόσμο(3).
Ο κύβος αφετέρου, εν αντιθέσει προς τη σφαίρα, είναι η πιο “στατική” μορφή απ' όλες, αν μπορούμε να το εκφράσουμε έτσι. Αντιστοιχεί, δηλαδή, στο maximum του “καθορισμού”. Επίσης, η κυβική μορφή σχετίζεται με τη γη ανάμεσα στα στοιχεία, γιατί η γη συνιστά το “έσχατο και τελικό στοιχείο” της εκδήλωσης στη σωματική κατάσταση(4). Αντιστοιχεί, συνεπώς στο τέλος του κύκλου της εκδήλωσης, ή σε ό,τι έχουμε ονομάσει “σημείο αναστολής” της κυκλικής κίνησης. Είναι λοιπόν κατά μια έννοια η κατ' εξοχήν μορφή του “στερεού”(5), και συμβολίζει την “ευστάθεια”, καθόσον αυτή συνεπάγεται την παύση κάθε κίνησης. Εξάλλου είναι προφανές ότι ο κύβος, όταν στηρίζεται πάνω σε μια από τις πλευρές του, είναι, ανάμεσα σε όλα τα σώματα, εκείνο που η ισορροπία του παρουσιάζει τη μέγιστη σταθερότητα. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η ευστάθεια, στο τέρμα της καθοδικής κίνησης, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την απλή και καθαρή ακινησία, την πιο ακριβή εικόνα της οποίας μας προσφέρει, μέσα στον σωματικό κόσμο, το ορυκτό. Και η ακινησία, αν ήταν δυνατό να πραγματωθεί ολοκληρωτικά, θα ήταν, στο κατώτατο σημείο, η αντεστραμμένη αντανάκλαση της πρωταρχικής αμεταβλητότητας του ανώτατου σημείου. Η ακινησία – ή η ευστάθεια ότα γίνεται αντιληπτή κατ' αυτήν την έννοια -, που παριστάνεται από τον κύβο, σχετίζεται επομένως με τον υποστατικό πόλο της εκδήλωσης, ακριβώς όπως η αμεταβλητότητα, όπου εμπεριέχονται όλες οι δυνατότητες στην “ολική” (“global”) κατάσταση που παριστάνεται από τη σφαίρα, σχετίζεται με τον ουσιαστικό πόλο(6). Αυτός είναι ο λόγος που ο κύβος συμβολίζει συνάμα την ιδέα της “βάσης” ή του “θεμελίου”, που αντιστοιχεί ακρβώς στον υποστατικό πόλο(7).
Επισημαίνουμε ακόμη ότι οι πλευρές του κύβου, λαμβανόμενες ανά δύο, μπορούν να θεωρηθούν ως αντίστοιχα προσανατολισμένες προς τις τρεις διαστάσεις του χώρου, δηλαδή ως παράλληλες προς τα τρία επίπεδα που ορίζονται από τους άξονες που σχηματίζουν το σύστημα των συντεταγμένων στο οποίο αναφέρεται ο χώρος και το οποίο επιτρέπει τη “μέτρησή” του ή, με άλλα λόγια, την ενεργό πραγμάτωσή του στην πληρότητά της. Επειδή, σύμφωνα με τις εξηγήσεις που έχουμε δώσει σε προηγούμενο έργο μας, οι τρεις άξονες σχηματίζουν τον τρισδιάστατο σταυρό, πρέπει να θεωρούνται ότι χαράσσονται με αφετηρία το κέντρο μιας σφαίρας που πληρεί το σύνολο του χώρου με την απροσδιόριστη επέκτασή της (και τα τρία επίπεδα που ορίζονται από αυτούς τους άξονες διέρχονται επίσης, αναγκαστικά, από το ίδιο κέντρο, που είναι η “αρχή” του όλου συστήματος των συντεταγμένων). Αυτό καθιερώνει την υφιστάμενη σχέση μεταξύ αυτών των δύο ακραίων μορφών, της σφαίρας και του κύβου: ό,τι είναι εσωτερικό και κεντρικό στη σφαίρα, βρίσκεται, θα λέγαμε, “αναποδογυρισμένο” στον κύβο, συνιστώντας την επιφάνεια ή την εξωτερικότητά του(8).
Ο κύβος, περαιτέρω, παριστάνει τη γη σε όλες τις παραδοσιακές σημασίες αυτής της λέξης, δηλαδή, όχι μόνο τη γη ως σωματικό στοιχείο όπως αναφέραμε πριν λίγο, αλλά επίσης ως αρχή μιας πολύ πιο καθοκικής τάξης, την αρχή που η παράδοση της Απω Ανατολής δηλώνει ως Γη (Τι) σε σχέση με τον Ουρανό (Τιέν). Οι σφαιρικές ή κυκλικές μορφές σχετίζονται με τον Ουρανό, ενώ τα κυβικά ή τετραγωνικά σχήματα με τη Γη. Καθώς αυτοί οι δύο συμπληρωματικοί όροι ισοδυναμούν με το Πουρούσα και την Πρακρίτι της Ινδουιστικής διδασκαλίας, πράγμα που σημαίνει ότι αποτελούν απλώς μαι διαφορετική έκφραση για την ουσία και την υπόσταση λαμβανόμενες στην καθολική τους σημασία, καταλήγουμε ακόμη κι εδώ στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα όπως προηγουμένως. Με τον Ουρανό και τη Γη σχετίζονται συγχρόνως και τα όργανα που χρησιμεύουν για τη χάραξη αυτών των γεωμετρικών μορφών, δηλαδή, αντιστοίχως, ο διαβήτης και ο γνώμονας, και αυτό ισχύει τόσο στην παράδοση της Άπω Ανατολής όσο και στις μυητικές παραδόσεις της Δύσης(9). Και οι αντιστοιχίες μεταξύ αυτών των δυο μορφών δίνουν φυσικά λαβή, αναλόγως των περιστάσεων, σε ποικίλες συμβολικές και τελετουργικές εφαρμογές(10).
Μια άλλη περίπτωση όπου αποκαλύπτεται καθαρά η σχέση μεταξύ αυτών των γεωμετρικών σχημάτων, είναι ο συμβολισμός του “Επίγειου Παράδεισου” και της “Ουράνιας Ιερουσαλήμ”, στον οποίον έχουμε ήδη αναφερθεί σε προηγούμενα έργα μας(11). Μάλιστα η περίπτωση αυτή παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τη σκοπιά που εξετάζουμε εδώ τα πράγματα, γιατί ο υπό συζήτηση συμβολισμός αναφέρεται ακριβώς στα δύο ακραία σημεία του κύκλου που διανύουμε. Πράγματι, η μορφή του “Επίγειου Παραδείσου”, που αντιστοιχεί στην έναρξη αυτού του κύκλου, είναι κυκλική, ενώ η μορφή της “Ουράνιας Ιερουσαλήμ”, που αντιστοιχεί στο τέλος του, είναι τετράγωνη(12). Ο κυκλικός περίβολος δε του “Επίγειου Παραδείσου” δεν είναι τίποτε άλλο παρά η οριζόντια τομή του “Αυγού του Κόσμου”, δηλαδή της παγκόσμιας και πρωταρχικής σφαιρικής μορφής(13). Θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι ο ίδιος ο κύκλος που μετατρέπεται στο τέλος σε τετράγωνο, γιατί τα δύο άκρα πρέπει να επανενωθούν ή μάλλον (εφόσον ο κύκλος ποτέ δεν κλείνει πραγματικά, γιατί αυτό θα συνεπαγόταν μια επανάληψη που είναι αδύνατο να υπάρξει) να έλθουν σε πλήρη αντιστοιχία. Η παρουσία του “Δέντρου της Ζωής” στο κέντρο και των δύο περιπτώσεων δείχνει καθαρά ότι πρόκειται για δύο καταστάσεις ενός και του αυτού πράγματος. Το τετράγωνο εδώ εικονίζει την εκπλήρωση των δυνατοτήτων του κύκλου, οι οποίες υπήρχαν εν είδει σπερμάτων στην κυκλική “οργανική ζώνη” (“enceinte organique”) της αρχής και οι οποίες εν τέλει στερεώθηκαν σε μια κατάσταση τρόπον τινά οριστική, τουλάχιστον σε σχέση με τον εν λόγω κύκλο. Αυτό το τελικό αποτέλεσμα μπορεί επίσης να αποδοθεί ως μια “αποκρυστάλλωση”, η οποία βρίσκεται πάντοτε σε άμεση σχέση με την κυβική μορφή ή το τετράγωνο: έχουμε τότε μια “πόλη” με συμβολισμό ορυκτών, ενώ στην αρχή είχαμε έναν “κήπο” με φυτικό συμβολισμό, με τη βλάστηση να παριστάνει την επεξεργασία των σπερμάτων μέσα στη σφαίρα της ζωτικής αφομοίωσης (assimilation vital)(14). Αναφερθήκαμε πιο πάνω στην ακινησία του ορυκτού λέγοντας πως αποτελεί εικόνα της κατάληξης προς την οποία τείνει η “στερεοποίηση” του κόσμου. Είναι όμως απαραίτητο να προσθέσουμε ότι στην περίπτωση της “Ουράνιας Ιερουσαλήμ” τα ορυκτά θεωρούνται πως βρίσκονται ήδη σε μια κατάσταση “μεταστοιχείωσης” ή “εξάχνωσης” (“sublime”), γιατί στην περγραφή της “Ουράνιας Πόλης” εικονίζονται ως πολύτιμοι λίθοι. Αυτός είναι ο λόγος που η στερέωση στην πραγματικότητα δεν είναι οριστική παρά μόνο σε σχέση με τον παρόντα κύκλο. Πέραν του “σημείου αναστολής”, η ίδια η “Ουράνια Ιερουσαλήμ” καθίσταται υποχρεωτικά, δυνάμει του νόμου της αιτιατής αλληλουχίας που δεν επιτρέπει την ύπαρξη καμμιάς ασυνέχειας, ο “Επίγειος Παράδεισος” του μελλοντικού κύκλου, καθότι το τέλος του προηγούμενου και η αρχή του επόμενου δεν είναι ουσιαστικά παρά ένα και το αυτό σημείο, μια και η αυτή στιγμή, ιδωμένη από δύο αντίθετες πλευρές(15).
Είναι επίσης αλήθεια ότι, αν περιοριστεί κανείς στη θεώρηση του παρόντος κύκλου, έρχεται τελικά μια στιγμή όπου “ο τροχός παύει να στρέφεται”. Εδώ ο συμβολισμός είναι απολύτως συναφής με τον προηγούμενο: ο τροχός έχει κυκλικό σχήμα, και αν παραμορφωνόταν τόσο ώστε να γίνει στο τέλος τετράγωνο, είναι προφανές ότι θα σταματούσε να στρέφεται. Γι' αυτό η στιγμή για την οποία μιλάμε εμφανίζεται ως η “συντέλεια του αιώνος”. Και είναι τότε που, σύμφωνα με την Ινδουιστική παράδοση, οι “δώδεκα Ήλιοι” θα λάμψουν όλοι μαζί, γιατί, εφόσον ο χρόνος μετριέται στην πραγματικότητα με τη διέλευση του Ήλιου δια μέσου των δώδεκα σημείων του Ζωδιακού – η πλήρης διέλευση συνιστά τον ετήσιο κύκλο –, όταν η περιφορά σταματήσει οι δώδεκα αντίστοιχες όψεις θα συγχωνευθούν, για να το εκφράσουμε έτσι, σε μία μόνο, επιστρέφοντας κατ' αυτόν τον τρόπο στην ουσιαστική και πρωταρχική ενότητα της κοινής τους φύσης, γιατί οι διαφορές τους υφίστανται μόνο σε σχέση με την κυκλική εκδήλωση η οποία θα έχει τότε περατωθεί(16). Περαιτέρω, η μετατροπή του κύκλου σε ισοδύναμο τετράγωνο(17) αποτελεί το λεγόμενο πρόβλημα του “τετραγωνισμού του κύκλου”. Εκείνοι λοιπόν που ισχυρίζονται πως είναι άλυτο, αν και αγνοούν πλήρως τη συμβολική του σημασία, έχουν πράγματι δίκαιο, γιατί αυτός ο “τετραγωνισμός”, νοούμενος με την αληθινή του έννοια, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο στο τέλος του κύκλου(18).
Απ' όσα προηγήθηκαν προκύπτει επιπλέον ότι η “στερεοποίηση” εμφανίζεται να έχει κατά κάποιον τρόπο μια διπλή έννοια: θεωρούμενη καθαυτή – στην πορεία του κύκλου – ως επακόλουθο της καθοδικής κίνησης που οδηγεί προς την ποσότητα και την “υλιστικότητα”, αντιτίθεται στην πνευματικότητα και έχει εμφανώς μια “δυσμενή” και “δυσοίωνη” σημασία. Από την άλλη πλευρά όμως είναι εξίσου αναγκαία, γιατί προετοιμάζει, έστω και “αρνητικά”, την έσχατη στερέωση των αποτελεσμάτων του κύκλου υπό τη μορφή της “Ουράνιας Ιερουσαλήμ”, όπου αυτά τα αποτελέσματα θα γίνουν αυτόματα τα σπέρματα του μελλοντικού κύκλου. Εν τούτοις, δεν χρειάζεται να πούμε πως για να υπάρξει όντως μια επανόρθωση της “πρωταρχικής κατάστασης” είναι αναγκαία, κατά τη στιγμή της ίδιας της έσχατης στερέωσης, μια άμεση επέμβαση της υπερβατικής αρχής, αλλιώς τίποτα δεν θα μπορούσε να σωθεί και ο “κόσμος” θα εξαφανιζόταν μέσα στο “χάος”. Αυτή η θεία επέμβαση είναι που προκαλεί την τελική “επάνοδο” που προεικονίζεται με τη “μεταστοιχείωση” των ορυκτών στην “Ουράνια Ιερουσαλήμ”, και αυτή προξενεί εν συνεχεία την επανεμφάνιση του “Επίγειου Παραδείσου” στον ορατό κόσμο, όπου θα υπάρχουν στο εξής “καινοί ουρανοί και καινή γη”, επειδή αυτή η στιγμή θα είναι η έναρξη μιας νέας Μανβαντάρα και η αρχή της ύπαρξης μιας άλλη ανθρωπότητας.
_______________
1.Βλ. Ο Συμβολισμός του Σταυρού, κεφ. Έκτο και εικοστό.
2.Η ίδια μορφή επαναφαίνεται στην αρχή της εβρυακής κατάστασης του κάθε ατόμου, περικλείοντας μέσα της την κυκλική ανάπτυξη. Το ατομικό έμβρυο (πίντα) είναι το μικροκοσμικό ανάλογο του μακροκοσμικού “Αυγού του Κόσμου” (Βραχμάνδα).
3.Μπορούμε να φέρουμε ως παράδειγμα την κίνηση των ουρανίων σωμάτων, που δεν είναι ακριβώς κυκλική, αλλά ελλειπτική. Η έλλειψη συνιστά έναν πρώτο “καθορισμό” του κύκλου, με τον διχασμό του κέντρου του σε δύο πόλους ή “εστίες” σύμφωνα προς μια ορισμένη διάμετρο που παίζει κατόπιν έναν ειδικό “αξονικό” ρόλο, ενώ ταυτόχρονα όλες οι άλλες διάμετροι διαφοροποιούνται μεταξύ τους ως προς το μήκος. Προσθέτουμε παρεμπιπτόντως, ότι αφού οι πλανήτες διαγράφουν ελλειπτικές τροχιές των οποίων ο ήλιος αποτελεί τη μια εστία, θα μπορούσε ν' αναρωτηθεί κανείς σε τι αντιστοιχεί ή άλλη εστία. Καθώς εκεί δεν βρίσκεται τίποτα το σωματικό, η θέση αυτή πρέπει να καταλαμβάνεται από κάτι που ανήκει στην τάξη των ασωμάτων.
4.Βλ. Fabre d' Olivet, La Langue hebraique restituee.
5.Αυτό δεν σημαίνει ότι η γη ως στοιχείο παρομοιάζεται απλώς και μόνο με τη στερεά κατάσταση, όπως εσφαλμένα νομίζουν μερικοί, αλλά ότι είναι μάλλον η ίδια η αρχή της “στερεότητας”.
6.Να γιατί στην Ισλαμική παράδοση το σφαιρικό σχήμα αποδίδεται στο “Πνεύμα” (Ερ-ρουχ) ή στο πρωταρχικό Φως.
7.Στην Εβραϊκή Καββάλα, η κυβική μορφή αντιστοιχεί σε μια εκ των Σεφιρώθ, τη Γιεσόντ, που είναι πράγματι το “θεμέλιο” (και αν τυχόν αντιτείνει κανείς ότι η Γιεσόντ δεν είναι η τελευταία Σεφίρα, θα απαντήσουμε ότι η μόνη που έπεται είναι η Μαλκούτ, που είναι ουσιαστικά η τελική “συνθετοποίηση” στην οποία επανέρχονται όλα τα πράγματα σε μια κατάσταση αντίστοιχη, σ' ένα άλλο επίπεδο, της πρωταρχικής ενότητας της Κέτερ). Στην αδιόρατη σύσταση της ανθρώπινης ατομικότητας, η μορφή αυτή, σύμφωνα με την Ινδουιστική παράδοση, σχετίζεται με το “βασικό” τσάκρα, το μουλαντάρα. Στην Ισλαμική παράδοση επίσης, συνδέεται με τα μυστήρια της Καάμπα. Και στον αρχιτεκτονικό συμβολισμό, ο κύβος είναι κυριώς η μορφή του “πρώτου λίθου” ενός κτιρίου, δηλαδή του “θεμελίου λίθου”, που τοποθετείται στο κατώτατο επίπεδο και που πάνω του θα στηριχθεί ολόκληρο το οικοδόμημα για να εξασφαλιστεί η στερεότητά του.
8.Στην επιπεδομετρία, μια παρόμοια σχέση αποκαλύπτεται αν θεωρήσουμε τις πλευρές του τετραγώνου ως παράλληλες προς δυο ορθογώνιες διαμέτρους του κύκλου. Ο συμβολισμός αυτής της σχέσης συνδέεται άμεσα με ό,τι η Ερμητική παράδοση αποκαλεί “τετραγωνισμό του κύκλου”, ένα πρόβλημα για το οποίο θα πουμε λίγα λόγια αργότερα.
9.Σε μερικές συμβολικές απεικονίσεις, ο διαβήτης και ο γνώμονας τοποθετούνται αντιστοίχως στα χέρια του Φο-Χι και της αδελφής του Νίου-Κούα, ακριβώς όπως, στις αλχημικές εικόνες του Βασιλείου Βαλεντίνου, τοποθετούνται στα χέρια των δύο μισών, του αρσενικού και του θηλυκού, του Ρέμπις ή Ερμητικού Ανδρόγυνου. Αυτό μας δείχνει ότι ο Φο-Χι και η Νίου-Κούα κατά κάποιον τρόπο παρομοιάζονται αντίστοιχα, όσον αφορά της ανάλογες λειτουργίες τους, με την ουσιαστική ή αρσενική αρχή και με την υποστατική ή θηλυκή αρχή της εκδήλωσης.
10.Έτσι, για παράδειγμα, οι επίσημες ενδυμασίες των αρχαίων αυτοκρατόρων της Κίνας έπρεπενα είναι στο επάνω μέρος τους στρογγυλές και στο κάτω τετράγωνες. Ο ηγεμόνας αντιπροσώπευε στην περίπτωση αυτή τον τύπο του ίδιου του ανθρώπου (Τζεν) στον κοσμικό του ρόλο, δηλαδή τον τρίτο όρο της “Μεγάλης Τριάδας”, ασκώντας το λειτούργημα του μεσολαβητή μεταξύ Ουρανού και Γης και ενώνοντας μέσα του τις δυνάμεις και των δύο.
11.Βλ. Le Roi du Monde, κεφ. ΙΧ, και Ο Συμβολισμός του Σταυρού, κεφ. Τέταρτο.
12.Αν αυτό παραβληθεί με τις αντιστοιχίες που σημειώσαμε πριν λίγο, μπορεί να φανεί ότι έχουμε εδώ μια αντιστροφή στη χρήση των λέξεων “Επίγειος” και “Ουράνια”, και πράγματι, αυτές δεν αρμόζουν εδώ παρά μόνον υπό μια ορισμένη σχέση: κατά την έναρξη του κύκλου, ο κόσμος μας δεν ήταν όπως είναι σήμερα, και ο “Επίγειος Παράδεισος” - που φανερωνόταν τότε ορατά – αποτελούσε την άμεση προβολή της ουράνιας και πρωταρχικής μορφής (βρισκόταν άλλωστε κατά μια έννοια στα σύνορα του ουρανού και της γης, αφού λέγεται πως άγγιζε τη “σφαίρα της Σελήνης”, δηλαδή τον “πρώτο ουρανό”). Στο τέλος του κύκλου, η “Ουράνια Ιερουσαλήμ” κατέρχεται “εκ του ουρανού εις την γην”, και μόνο στο τέλος της κατάβασής της εμφανίζεται με τη μορφή τετραγώνου, γιατί τότε η κυκλική κίνηση έχει φθάσει στο τέρμα της.
13.Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κυκλικός περίβολος του “Επίγειου Παραδείσου” διαρείται από τον σταυρό που σχηματίζουν οι τέσσερις ποταμοί που ξεκινούν από το κέντρο του, δίνοντας έτσι ακριβώς το σχήμα που αναφέραμε όταν διαπραγματευθήκαμε τη σχέση του κύκλου και του τετραγώνου.
14.Βλ. L' Esoterisme de Dante, κεφ. VIII.
15.Αυτή η στιγμή παριστάνεται επίσης ως η στιγμή της “αντιστροφής των πόλων”, ή ως η ημέρα που “τα άστρα θα ανατείλουν από τη Δύση και θα δύσουν στην Ανατολή”, γιατί η περιστροφική κίνηση, ανάλογα με το αν την αντικρύζουμε από τη μία ή την άλλη πλευρά, φαίνεται να λαμβάνει χώρα προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις, αν και πρόκειται πάντα για την ίδια συνεχόμενη κίνηση, αλλά ιδωμένη από μιαν άλλη άποψη, που αντιστοιχεί στην πορεία ενός νέου κύκλου.
16.Βλ. Le Roi du Monde, σελ. 48. - Τα δώδεκα σημεία του Ζωδιακού, αντί να είναι διευθετημένα κυκλικά, γίνονται οι δώδεκα πυλώνες της “Ουράνιας Ιερουσαλήμ”, τοποθετημένες ανά τρεις σε κάθε πλευρά του τετραγώνου, και οι “δώδεκα Ήλιοι” εμφανίζονται στο κέντρο της “πόλης” ως οι δώδεκα καρποί του “Δέντρου της Ζωής”.
17.Δηλαδή του ιδίου εμβαδού αν το θέσουμε από μια ποσοτική άποψη, με τη διαφορά ότι η άποψη τούτη είναι μια εντελώς εξωτερική έκφραση εκείνου για το οποίο μιλάμε πραγματικά.
18.Ο αντίστοιχος αριθμητικός τύπος είναι εκείνος της Πυθαγορικής Τετρακτύος: 1+2+3+4=10. Εάν οι αριθμοί ληφθούν με την αντίστροφη σειρά:4+3+2+1, μας δίνουν τις αναλογίες των τεσσάρωνΓιούγκας, το άθροισμα των οποίων σχηματίζει το Δηνάριο, δηλαδή τον πλήρη και ολοκληρωμένο κύκλο.
RENEE GUENON
Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΓΚΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου