Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ - ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Γνωρίζω κάποια μυστικά, που δεν τα ξέρουν άλλοι!
Αφού ξεχώρισες απ' την αγκάλη
απ' την αγκάλη του παντός πριν της ζωής το κύμα
σε ρίξη στ' ακρογιάλια μας με κόρης αγνής σχήμα -
αφού ξεχώρισες ψυχή, λευκή σαν γαλαξίας
απ' τη γαλήνη της ανυπαρξίας
ένοιωσες πρώτα την ζωή μέσα στης γης τα βάθη
ακίνητη, άνεργη, θολή και δίχως νου και πάθη.
Πετράδι πρωτοβρέθηκες βαθειά σ' ανήλια μέρη,
και μιαν ημέρα σκόρπισες λευκή φεγγοβολιά.
μα πριν στολίσης κανενός το χέρι,
και στέμμα πριν πλουτίσης βασιλιά,
η μοίρα ήλθε την λάμψι σου να κόψη
και χάθηκες κι άλλαξες όψι.
Κι' ακόμα ανέβης ένα σκαλοπάτι,
την σκάλα την τεράστια, τη Ζωή,
κι έγινες κρίνο ολόλευκον. αλλά προτού ένα μάτι
να σ' αντικρύση, και προτού να σε χαϊδέψη μια πνοή,
η Μοίρα σε ξερίζωσε, μαράθηκες και πάλι
μορφήν επήρες άλλη.
Άλλη ακριβώτερη μορφή με πιο σοφα στολίδια
και, κύκνος, γλυκοτάραξες της λίμνης τα νερά.
Αλλ' όμως πριν ανοίξης τα φτερά
γοργά για μακρινά ταξείδια,
η Μοίρα κάρφωσε το πέταμά σου,
και πέθανες, κι' ανοίχτηκαν άλλοι ουρανοί μπροστά σου.
Άλλοι ουρανοί κατάβαθοι κι ασύγκριτοι, κι εφάνης
στα νυχτωμένα μάτια μας ολόφωτη παρθένα.
Άλλ' όμως πριν να κάνης
την ευτυχία μιας καρδιάς, που είχε πλαστεί για σένα,
της Μοίρας ήταν η βουλή,
και σ' έβαλαν να κοιμηθής πάλι βαθιά στο χώμα...
Ψυχή, ποιο σχήμα σε προσμένει ακόμα;
Ποιος κόσμος εντελέστερος, Παρθένα σε καλεί;
Άλλά γνωρίζω κάποια μυστικά
που δεν τα ξέρουν άλλοι...
Δεν αρμενίζεις πλέον γλυκά γλυκά,
δεν σε τραβάει κανένα περιγιάλι.
δεν έχεις πια καρδιά, ευωδιά και ακτίνες και φτερά,
και δεν σε ξεχωρίζει πια θωριά, ομορφιά καμμία,
δεν σε μεθάει πια του Κόσμου η χαρά,
του κόσμου δεν σε δέρνει η τρικυμία.
Τίποτε πλέον τόνειρο του Κόσμου - όνειρο πλάνο -
πια τίποτε, στα μάτια σου δεν θα το ξαναφέρη,
και πια ν' απλώση δεν μπορεί, ψυχή, σ' εσένα επάνω
η Μοίρα σιδερένιο χέρι.
Η Θεία του Παντός Δικαιοσύνη,
η ολάγρυπνη, την άφθαστη ανάπαυση σου δίνει.
γιατί απ' την στιγμή την μακρινή
που ήρθες, ξεχώρισες, ψυχή, λευκή σαν Γαλαξίας
απ' την γαλήνη της ανυπαρξίας,
άδολη, πάναγνη έζησες, έλαμψες, μοσχομύρισες.
Γι' αυτό μέσ' στην γαλήνη την παντοτεινή,
μεσ' στην ασάλευτη γαλήνη εγύρισες.