Τον τελευταίο καιρό* έχει γίνει φανερό ένα πολύ αυξημένο ενδιαφέρον για τη συμβολική χρήση των Αριθμών, όπως και κάποια αμυδρή αίσθηση του ότι οι αριθμοί αποτελούν πραγματικά ένα είδος Ερμηνευτικής Γλώσσας.
Οι αριθμοί που είναι τόσο προφανείς στα Ιερά Βιβλία έχουν προσελκίσει ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον. Κάποιοι από αυτούς, έχει γίνει παραδεκτό ότι έχουν αστρονομική σημασία, καθώς συνδέονται με τις χρονολογίες, και επομένως με ηλιακές, σεληνιακές και πλανητικές περιόδους. Και μπορούμε να εντοπίσουμε την ανάπτυξη αστρολογικών συστημάτων με τα οποία κάποιοι αριθμοί συνδέονται παραδοσιακά.
Άλλοι αριθμοί είναι πιο καθαρά γεωμετρικοί. Για μερικούς σίγουρα ισχύει η διπλή σημασία.
Αλλά η γνήσια διδασκαλία και ο συμβολισμός των αριθμών, που είχε ήδη αλλοιωθεί από τους ψευδο-γνωστικούς, επρόκειτο να υποβληθεί, κατά τη διάρκεια του μακροχρόνιου σκοταδιού του μεσαίωνα, σε ένα πρόσθετο εκφυλισμό, και σαν αποτέλεσμα, εμφανίσθηκε ένα είδος ειδωλολατρείας των αρθμών, καθώς κάθε μορφής φανταστικών δυνάμεων και αρετών συνδέθηκαν μ' αυτά τα σύμβολα, στα οποία τους αποδίδονταν επίσης μαγικές ιδιότητες.
Κάποιες φορές αυτές φαίνεται να θυμίζουν αμυδρά τις πραγματικότητες που ήταν προορισμένες να συμβολίζουν, αλλά πιο συχνά δεν είναι παρά οι πλανεμένες αποδόσεις της δεισιδαιμονικής ματαιοδοξίας και άγνοιας, η παρακαταθήκη των τσαρλατάνων.
Η Εκκλησία με τη φαινομενική της διδασκαλία δεν ενδιαφέρθηκε πολύ για τα μυστήρια των Αριθμών. Αυτά που έχει χρησιμοποιήσει, είναι από τις πιο απλές περιπτώσεις. Οι Αποστολικοί Πατέρες, όταν αναφέρονται σε τέτοια θέματα, ενδιαφέρονται κυριώνς για την αντίκρουση των αιρετικών διδασκάλων, έτσι ώστε πολλά από αυτά που λένε μπορούν να μεταφέρουν, και ίσως εσκεμμένα, μια εντύπωση ότι αυτά είναι πράγματα ασήμαντα και σχεδόν άξια περιφρόνησης. Μετά τον τρίτο αιώνα, η Εκκλησία γίνεται περίεργα ανυπόμονη στην προσπάθειά της να αποκρυσταλλώσει με ανθρώπινες λέξεις την ουσία των μυστηρίων τα οποία τείνουμε να πιστεύουμε πως πάντα κατείχε σε μια άλλη περισσότερο απόκρυφη μορφή, επειδή το αντίθετο, δηλαδή ότι δεν τα κατείχε, θα άφηνε ανεπαρκώς ερμηνευμένη την τεχνητή άποψη του θεολογικού συστήματαος το οποίο ακολουθεί, και θα κλόνιζε από αυτή την άποψη τους ισχυρισμούς της για την αρχαία της καταγωγή.
Η απλότητα του γεωμετρικού και του αριθμητικού συμβολισμού, όπως μεταφέρεται από τους ορθόδοξους Επισκόπους σε κάθε γραμμένη πραγματεία, φαίνεται ξεκάθαρα στα γραπτά του Ντουράντους, Επισκόπου του Μέντε τον 12ο αιώνα, που το έργο του περιλαμβάνει αναφορές σε όλα τα κύρια χαρακτηριστικά μιας εκκλησίας, αλλά και στους πιο απλούς αριθμούς που συνδέονται με αυτά. Η διδασκαλία όμως, που μεταδίδεται είναι σχεδόν καθαρά ηθική στην εφαρμογή της, και φαίνεται σε μεγάλο μέρος πως είναι το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας ευσεβούς φαντασίας. Για παράδειγμα μπορούμε να παραθέσουμε το ακόλουθο απόσπασμα:
“Μερικές (εκκλησίες) κτίζονται με τη μορφή ενός κύκλου, για να συμβολίσουν ότι η Εκκλησία έχει επεκταθεί σ' όλο τον κύκλο του κόσμου, όπως λέει ο Ψαλμωδός 'και τα λόγια τους στα πέρατα του κόσμου', ή επειδή από τον κύκλο αυτού του κόσμου απλώνουμε το χέρι να πιάσουμε αυτή την κορώνα της αιωνιότητας που θα περιβάλλει το μέτωπό μας”.
Ή πάλι:
“Στο καφασωτό των παραθύρων βλέπουμε τους προφήτες και τους άλλους αγνώστους διδασκάλους της Μαχόμενης Εκκλησίας: στα παράθυρα αυτά υπάρχουν συχνά Δύο κάθετα στελέχη που συμβολίζουν τις Δύο Εντολές της Αγάπης ή τους Αποστόλους που στάλθηκαν να διδάξουν το Ευαγγέλιο σε δυάδες”.
Η μελέτη των πραγματικών αρχών που αποτελούν τη βάση του παλαιότερου συμβολισμού των Αριθμών, πηγαίνει πολύ βαθειά, και απαιτεί μια καλά θεμελιωμένη γνώση των καθαρά μαθηματικών αρχών στη σχέση τους με τις γεωμετρικές μορφές και με τους κυκλικούς νόμους που ελέγχουν τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων. Χωρίς αυτή σαν ένα συνεχή οδηγό και έλεγχο, τα αποτελέσματα στα οποία θα καταλήγουμε θα είναι επιρρεπή σε λάθη και σε επικίνδυνες αντιφάσεις. Ακόμη, ο σοβαρός μελετητής που έχει ερευνήσει, χωρίς ικανοποιητική νοητική αυτο-συγκράτηση, τα έργα των μεσαιωνικών καμπαλιστών, όπως και των πιο σύγχρονων ερμηνευτών τους, μπορεί να έχει πολλά που θα πρέπει να ξεμάθει πριν μπορέσει να πλησιάσει το θέμα με καθαρό βλέμμα.
Υπάρχει μια θεμελιώδης αρχή που πρέπει να διατυπωθεί ως μια εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση αν θέλουμε να επιχειρήσουμε κάποια έρευνα πάνω σε σωστές γραμμες. Αυτή είναι το να αποφύγουμε να αποδώσουμε στους μεμονωμένους αριθμούς μια φύση ή σημασία που να είναι εντελώς ή μοναδικά “καλή” ή “κακή”.
Αυτή είναι η αιρετική άποψη που διαστρέφει τον μεγάλο όγκο των εργασιών πάνω σ' αυτό το θέμα, και που εμφανίζεται ακόμη και στα έργα διάσημων καμπαλιστών. Δεν υπάρχει κάποιος εντελώς κακός αριθμός, όπως δεν υπαρχει και κανένας “τυχερός” ή “άτυχος” αριθμός. Υπάρχουν, όμως, αριθμοί που, μέσω ειδικών συσχετισμών, έχουν αποκτήσει τον ένα ή τον άλλο κυρίαρχο χαρακτήρα.
Και συχνά ο ακριβής λόγος για κάποια τέτοια επίκτητη σημασία έχει χαθεί. Ένας σύγχρονος ερευνητής των αστρονομικών αριθμών, ο σεβασμιότατος Τζων Γκρίφιθ, από το Καρντίφ, (που έχει επεξεργαστεί μια αστρονομική ερμηνεία του Δίσκου της Φαιστού), ως αποτέλεσμα της προσεκτικής μελέτης των αρχαίων ημερολογίων, έχει μπορέσει να επισημάνει τις περιπτώσεις αυτές στις οποίες μια αρχαία εορταστική ημέρα με τις κοσμικές αλλαγές και τα προοδευτικά λάθη των Ημερολογίων, έχει παρασυρθεί μακρυά από το αρχικό της αγκυροβόλιο και έχει παραμείνει στην ανάμνηση των ανθρώπων απλώς σαν μια “τυχερή” ημέρα, με έναν αριθμό της κοινής μηνιαίας αρίθμησης συνδυασμένο με αυτή.
Σχετικά με τη Γεματρία τώρα, ο οδηγός μας είναι φυσικά η γενική ή συλλογική σημασία των λέξεων η οποία έχει συσσωρευθεί πάνωα σε κάποιο συγκεκριμένο αριθμό εξαιτίας της αντιστοιχίας τους με αυτή τη συγκεκριμένη τιμή. Κάποια πρόοδος έχει ήδη γίνει στη συλλογή και την ταξινόμηση των γνωστών και των πιθανών λέξεων της Γεματρίας. Αλλά πολλά ακόμη απομένουν να γίνουν, ιδιαίτερα στην καταγραφή των λέξεων με αρνητικές αποχρώσεις ή με αντίπαλο νόημα, όπως και για μια μεγάλη κατηγορία λέξεων που πιστεύεται ότι διαθέτουν, πέρα από τη συνηθισμένη τους σημασία, ένα δευτερεύον και απόκρυφο συμβολικό νόημα που η Γεματρία τους θα συντελούσε στο ξεκαθάρισμά του. Η ανάλυση έχει όμως ήδη προχωρήσει αρκετά ώστε να παρουσιάσει άφθονα αποδεικτικά στοιχεία αντίθετων όπως και συγγενικών νοημάτων, όπου το καλό και το κακό, ή το θετικό και το αρνητικό νόημά τους είναι παρόν στον ίδιο αριθμό, αποκαλύπτοντας έτσι μια πολικότητα ή μια ισορροπία αντιθέτων.
Ένας αριθμός μπορεί, λοιπόν, να υποδηλώνει μια ποιότητα ή μια αρχή, και την ίδια στιγμή, την έλλειψη ή την υπερβολή αυτής της ποιότητας, και επομένως έτσι εξασφαλίζεται η κανονικότητα της ερμηνείας, γιατί η επιλογή ανάμεσα στο θετικό και το αρνητικό γίνεται η επιλογή ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, ή στον πνευματικό και τον υλικό συνδυασμό.
Με αυτό τον τρόπο, και μόνο με αυτόν, είναι δυνατόν ένα πιστό σύστημα ερμηνείας να εφαρμοσθεί με συνέπεια με τη μέθοδο της Γεματρίας, γιατί αν ήταν αλλιώς και μπορούσαμε να βρούμε στις λέξεις κάποιου συγκεκριμένου αριθμού, μια σημασία που να ήταν εντελώς και μοναδικά καλή ή κακή, τότε θα ήταν δυνατόν να ζέψουμε μαζί έναν Θείο και έναν Διαβολικό αριθμό.
Το άθροισμά τους θα ήταν χάος, από τη φιλολογική όπως και από τη θεολογική άποψη, και το σύνολο της γεωμετρικής δομής θα γινόταν κόσκινο από τις αντιφάσεις. Από την άλλη μεριά, αν δεν υπήρχε αυτό το στοιχείο της επιλογής, πολύ εύκολα θα φαινόταν ενδεχομένως ότι ένα Ιερό Όνομα μπορούσε να αναλυθεί σε δύο συτατικούς αριθμούς, ο ένας από τους οποίους ή και οι δύο, μπορούσε να έχει μια σημασία αποκλειστικά κακή, κάτι που είναι παράλογο.
Σαν ένα παράδειγμα της απλής πολικότητας που αναφέραμε παραπάνω για κάποιο συγκεκριμένο αριθμό, μπορούμε να πάρουμε τον αριθμό 46, για τον οποίο εμφανίζονται οι λέξεις:
(+) Δικαία (Δικαιοσύνη),
(-) Αδικία,
και μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι αυτά τα αντίθετα αποτελούνται από τα ίδια έξι γράμματα μετατοπισμένα.
Μια περισσότερο λεπτή αντίθεση παρατηρεί κανείς στην περίπτωση του Οίνου (Οίνος) και του όξους (Όξος – ξύδι), που και τα δύο δίνουν 400 σύμφωνα με τη Γεματρία.
Ένα ακόμη και πολύ εντυπωσιακό παράδειγμα αυτής της πολικότητας βρίσκεται στον αριθμό 1500, που δείχνει την αντίθεση ανάμεσα στο Φως και στο Σκοτάδι. Έτσι:
(+) Φως = 1500
(+) Ωψ (οφθαλμός) = 1500, και
(-) Τυφλός = 1500.
Άλλα αντίθετα μεταξύ τους νοήματα μπορούμε να πάρουμε από δύο συνεχόμενους αριθμούς. Αυτό υλοποιείται μερικές φορές με τη χρήση του Αλφα, που είναι το ελληνικό στερητικό, και που φαίνεται να έχει πολύ ωραία προσαρμοσθεί για αυτή τη χρήση, γιατί όπως έχουμε ήδη δείξει, δύο διαδοχικοί αριθμοί μπορούν συχνά να θεωρηθούν ως δύο εκφράσεις της ίδιας αξίας, όπως ο μεγαλύτερος ή ο μικρότερος υπολογισμός κάποιας γεωμετρικής ποσότητας που δεν μπορεί να εκφρασθεί πιο συγκεκριμένα, αφού είναι κλασματική.
Έτσι βρίσκουμε τέτοια ζεύγη όπως:
Δήλος (εκδηλωμένος) = 312.
Άδηλος (μη εκδηλωμένος) = 313.
Και
Ορατός = 741.
Αόρατος = 742.
Σ' αυτή τη δύναμη της επιλογής βρίσκεται ένα πιθανό πεδίο δράσης για το στοιχείο της Έμπνευσης κατά την ερμηνεία, το οποίο παροτρύνει τον μελετητή όταν επιλέγει, να ελέγχει όλες τις αριθμητικές τιμές με τα κριτήρια της Ζωής και όχι του Θανάτου. “Αυτό το πνεύμα μαρτυρεί μαζί με το πνεύμα μας ότι είμαστε παιδιά του Θεού” (Ρωμ. 8.16). Ο Κόσμος μας, μας παρουσιάζεται κάτω από τους νόμους του Φωτός και του Σκότους, και ανάμεσα σ' αυτά τα δύο γίνεται η πνευματική μας επιλογή.
Η σημασία αυτής της επιλογής στις μέρες* μας δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί, γιατί πολύ συχνά οι πνευματικές εικόνες δέχονται ερμηνεία από υλική άποψη, οδηγώντας στην κακή εφαρμογή μιας καλοπροαίρετης προσπάθειας, και επομένως σε ψευδή αποτελέσματα και στη σύγχυση.
* Το βιβλίο εκδόθηκε το 1917
ΦΡ. ΜΠ. ΜΠΟΝΤ – Τ. Σ. ΛΗ
ΓΕΜΑΤΡΊΑ
Η Πνευματική Γεωμετρία
των Αριθμών στις Γραφές.
Μια προκαταρτική εξέταση της Καμπαλά
που περιέχεται στα Κοπτικά Γνωστικά
Βιβλία και μιας παρόμοιας Γεματρίας στο
Ελληνικό κείμενο της Καινής Διαθήκης.
Μετάφραση: Κίμων Θεοδωρόπουλος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου