The Coliseum – Το Κολοσσαίο – Edgar Allan Poe (19/01/1809 – 07/10/1849)

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81_%CE%86%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD_%CE%A0%CF%8C%CE%B5 

Type of the antique Rome! Rich reliquary

Of lofty contemplation left to Time

By buried centuries of pomp an power!

At lenght – at lenght – after so many days

Of weary pilgrimage and burning thirst

(Thirst for the springs of lore that in thee lie),

I kneel, an altered and an humble man,

Amid thy shadows, and so drink within

My very soul thy grandeur, gloom, and glory!

Vastness! And Age! And Memories of Eld!

Silence! Ans Desolation! And dim Night!

I feel ye now – I feel ye in your strength -

O spells more sure than e'er Judaean king

Taught in the gardens of Gethsemane!

O charms more potent that the rapt Chaldee

Ever drew down from out the quiet stars!

Here, where a hero fell, a column falls!

Here, where a mimic eagle glared in gold,

Amidnight vigil holds the swarthy bat!

Here, where the dames of Rome their gilder hair

Waved to the wind, now wave the reed and thistle!

Here, where on golden throne the monarch lolled,

Glides, spectre-like, unto his marble home,

Lit by the wan light of the horned moon,

The swift and silent lizard of the stones!

But stay! These walls – these ivy-clad arcades -

These mouldering plinths – these sad and blackened

shafts -

These vague entablatures – this crumbling frieze -

These shattered conices – this wreck – this ruin -

These stones – alas! These gray stones – are they all -

All of the famed, and the colossal left

By the corrosive Hours to Fate and me?

“Not all” - the Echoes answer me - “not all!

Prophetic sounds and loud arise forever

From us, and drom all Ruin, unto the wise,

As melody from Memnon to the Sun.

We rule the hearts of mightiest men – we rule

With the despotic sway all giant minds.

We are not impotent – we pallid stones.

Not all our power is gone – not all our fame -

Not all the magic of our high renown -

Not all the wonder that encircles us -

Not all the mysteries that in us lie -

Not all the memories that hang upon

And cling around about us as a garment,

Clothing us in a robe of more than glory”.

---------------

Τύπε της παλιάς Ρώμης! Πλούσια λειψανοθήκη

Υψηλής ανασκοπής αφημένη στον Καιρό

Από θαμμένεσ εκατονταετίες πολυτέλειας και δύναμης!

Επιτέλους – επιτέλους – ύστερα από τόσες μέρες

Βαρετής αποδημίας και δίψας φλογερής,

Δίψας για τις πηγές της γνώσης που σ' εσένα κείτονται,

Γονατίζω εγώ, ένας αλλαγμένος άνθρωπος,

Μέσα στις σκιές σου και τείνω ως

Μέσα στην ψυχή μου το μεγαλείο σου, τη θλιβερότητα, τη δόξα σου!

Άπειρο και Χρόνε! Και παλιές αναμνήσεις!

Σιωπή! Κι ερήμωση και νύχτα θολή!

Τώρα σας αισθάνομαι – τώρα σας νιώθω στη δύναμή σας -

Ώ λόγοι περισσότερο βέβαιοι από κείνους που ο βασιλιάς της Ιουδαίας

Δίδαξε στον κήπο της Γεσθημανή!

Ώ μαγείες πιο δυνατές από κείνες που ο διστακτικός Χαλδαίος

Σέρνει από τα ήσυχα τ' άστρα!

Εδώ, όπου έπεσε ένας ήρωας, μια κολόνα πέφτει!

Εδώ, όπου ο μιμητικό αετός έλαμπε στο χρυσό

Ενός μεσονυχτιού, ξαγρύπνισμα κρατάει τη μαύρη νυχτερίδα!

Εδώ, όπου οι δέσποινες της Ρώμης τις στολισμένες κόμες τους

Στον άνεμο έσειαν, τώρα σείονται αγκάθια και καλάμια!

Εδώ, όπου σε θρονί χρυσό ξαπλωνόταν ο μονάρχης

Γλιστράει σα φάντασμα στη μαρμαρένια κατοικία της,

Που φωτίζεται από τ' ωχρό φως του δρεπανωτού φεγγαριού,

Η γρήγορη και βουβή σαύρα της πέτρας!

Μα στάσου! Οι τοίχοι αυτοί – αυτές οι στοές με τον κισσό -

Αυτά τα φαγωμένα τούβλα – αυτά τα σκυθρωπά και μαυρισμένα τόξα -

Αυτοί οι αόριστοι των τοίχων στέφανοι – αυτό το πεσμένο διάζωμα -

Αυτά τα μισοχαλασμένα πλαίσια – αυτό το ναυάγιο - το ερείπιο -

Αυτές οι πέτρες - αλίμονο – αυτές οι σκούρες πέτρες – είν' όλα -

Όλα από το ένδοξο, το Κολοσσαίο που έμεινε

Από τις ώρες τις διαβρωτικές, στη Μοίρα και σ' εμένα;

“Δεν είναι όλο αυτό”, η Ηχώ μου αποκρίθει - “δεν είναι όλο αυτό!

Προφητικές φωνές και δυνατές υψώνονται πάντα

Από μας, κι απ' όλο το Ερείπιο, τους σοφούς,

Σα μελωδία από τον Μέμνονα στον Ήλιο.

Εμείς διοικούμε τις καρδιές των πιο τρανών ανθρώπων – εμείς διοικούμε

Με εξουσία δεσποτική τα γιγαντιαία πνεύματα

Δεν είμαστε αδύναμες – εμείς οι αδύναμες πέτρες.

Δεν πέρασε ακόμη όλη η δύναμή μας – ούτε η Δόξα μας -

Ούτε όλη η μαγεία της μεγάλης φήμης μας -

Ούτε όλο το θαυμάσιο που μας περικλείνει -

Ούτε όλα τα μυστήρια που κρύβονται μέσα μας -

Ούτε όλες οι αναμνήσεις που κρέμονται πάνω μας.

Και συγκρατιούνται γύρω μας σα στολίδι,

τυλίγοντάς μας μ' ένα πέπλο από Δόξα περισσότερο”.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

EDGAR ALLAN POE

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΛΕΞΗΣ ΖΗΡΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΛΕΘΡΟΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ/ΠΟΙΗΣΗ