Ο κόσμος τούτος - πλήξη. Ο άλλος - παραμύθι.
Καρτερικά, χωρίς να ελπίζω, απλώς γλιστρώ...
Σκοτώνω, μέχρι να πεθάνω, τον καιρό
φυσώντας τον καπνό μου στων θεών τη μύτη.
Μέλλοντα σκέλεθρα, μοχθήστε! Φτωχά πλήθη!
Γαλάζιοι μαίανδροι, που παν στον ουρανό
με νανουρίζουν, με ζαλίζει το κενό
σαν το λιβάνι που απλωνότανε στο σπίτι.
Και να ο Παράδεισος ξανά! Μ' όνειρα κρίνα!
Με χορωδία κουνουπιών να παρασέρνει
ελέφαντες σ' ένα βαλσάκι οργασμικό!
Μετά - ξυπνάω. Κι ενώ στιχάκια νοσταλγώ,
αποθαυμάζω, με καρδιά μαλακωμένη,
τον ροδαλό μου αντίχειρα, ψητό σαν χήνα...
Από το βιβλίο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΑΜΩΝ ΘΕΙΟΥ ΚΑΙ ΥΔΡΑΡΓΥΡΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΨΙΛΟΝ / βιβλία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου