Αργά ή γλήγορα ξεχνάμε!
Ο καιρός θα ρημάξει τα δέντρα
όπως ρήμαξε και τη μνήμη
και θα μείνουν μόνο γυμνά κλαδιά και χέρσο χώμα
όπως έμειναν μόνο λίγες κουβέντες
που μόλις ακούγονται στο βάθος του χρόνου.
Τώρα με το κρύο, αναζητάμε πάλι την άγνωστη εκείνη
θαλπωρή, που έμεινε πάντοτε το κέντρο της νοσταλγίας μας
αναζητάμε πάντοτε το αίσθημα που είχε η πνοή
όταν το σύννεφο επύκνωσε και έγινε ουσία
όταν η ουσία πύκνωσε ακόμα πιο πολύ
κι έγινε ζωή και όνειρο.
Το πρώτο όνειρο, το ασύλληπτο, το άλυτο.
Τώρα που μαζευόμαστε γύρω στις φωτιές
με τη νύχτα να μεγαλώνει
και να μας πιέζει απελπιστικά
ζητάμε από τη σκέψη και τα ένστιχτα
απ’ όλες τις δυνάμεις που γνωρίσαμε στη ζωή
ν’ αντλήσουμε φως
και να μπούμε μέσα στο σκοτάδι
να δούμε τι κρύβεται βαθιά
στο κέντρο του χάους
να σπάσουμε το γόρδιο δεσμό.
Όμως, η παγωνιά που τώρα άρχισε οριστικά
θα ρημάξει τις σκέψεις
θα παραλύσει τις πράξεις
θα ξεθωριάσει το όνειρο.
Ω Θε μου, ας προφτάσουμε!
Αργά η γλήγορα ξεχνάμε
μες στη σιωπή, μέσα στη παγωνιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου