Ο λαός των Μουνούχων – ΔΗΜΟΣ ΤΑΝΑΛΙΑΣ (ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ)

Την άλλη μέρα οι Μουνούχοι ξύπνησαν αργά. Από μοχθηροί κι άπραγοι, που ήταν, ξύπνησαν κλέφτες και πατριώτες.

H ιδέα πως μπορούσε να πεθάνουν ξαφνικά, σε ώρα απροσδιόριστη από πρωτύτερα, τους έκανε να προσκολληθούν με λύσσα στα υλικά αγαθά και να ζητάνε να τα χαρούν όσο το δυνατό περισσότερο. Από στιγμή σε στιγμή ο θάνατος μπορούσε να κρούσει τη θύρα τους. Πώς ν' αφήσουν αυτά τ' άπειρα δώρα, τ' αξετίμητα δώρα της ζωής, πρώτου προφτάσουν να τα περάσουν όλα, ή τουλάχιστο τα περισσότερα, από μέσα τους;

Ρίχτηκαν λοιπόν αμέσως στ' άρπαγμα της Γης. Τη μαντρώνανε γρήγορα-γρήγορα με πέτρες, με πλιθιές, με παλιούρια και δήλωνε καθένας, πως αυτό το μέρος είναι «δικό του». Στην αρχή, έλεγες, θα σκοτωθούν. Τόσο πολλή τανε η βιασύνη, που βουτούσαν τα λιβάδια και τους δεντρότοπους. Αρματωμένοι καθότανε απάνω και ξαγρυπνούσαν μερόνυχτα για τη φύλαξη τους. Μια και σε λίγες μέρες μοιράστηκαν όλη τη γη, έλεγες, πως τώρα θa ησυχάσουν και θα ευτυχήσουν.

Μα τώρα άρχισε καθένας να ματιάζει το χτήμα του γείτονα του. Τί του χρειάζεται κείνου τόσο μεγάλο; Γιατί καθενός, αν και του 'φτανε το δικό του, όμως του φαινότανε λίγο. Κι' αν δεν του φαινότανε λίγο, όμως μια και κινδύνευε να του το πάρει ο άλλος, καλύτερα να 'παιρνε αυτός ταλλουνού. Κ' επειδή καθένας απομονώθηκε μες τη δική του μάντρα και ζούσε μονάχα με τον εαυτό του και σκεφτόταν μονάχα τον εαυτό του, έβρισκε φυσικά, πως ο εαυτός του ήταν το κέντρο κι ο σκοπός της δημιουργίας, άρα πως άξιζε περισσότερο από τους άλλους, κι είχε περισσότερα δικαιώματα να ζήσει και να ευτυχήσει. Έτσι δίκιο ήτανε να πάρει και το χτήμα των αλλωνών...

Αφού η γη συγκεντρώθηκε με τον καιρό σε λιγοστούς, είτε με την βία είτε με την πονηριά, περνώντας από τα χέρια των πατεράδων στα χέρια των παιδιών, απόχτησε σε μια-δυο γενιές νομιμότητα και κάποια ιερότητα. Ήταν η ιδιοκτησία. Κανένας δε θυμόταν, πως ήταν κλεμμένη. Έτσι οι πιο δυνατοί κι οι πιο κατεργαρέοι γενήκανε οι αφεντάδες της γης κι οι αφεντάδες του λαού.

Μα ποιος ήταν ο λαός;
Όσοι, είτε από αδυναμία, είτε από κουταμάρα, δεν προλάβανε ν' αρπάξουν τίποτα ή ό,τι αρπάξανε, τους το πήραν έπειτα οι δυνατοί.

Χωρίς γή, χωρίς στέγη, χωρίς τίποτε απ' όσα γεννοβολούσε η Φύση, τόσο πολλά, που να μπορούνε να ζήσουνε είκοσι φορές περισσότεροι άνθρωποι, βρεθήκανε μ' αλυσσίδες στα χέρια, μ' αλυσσίδες στην ψυχή. Μονάχα στον ήλιο, στο νερό και στον αέρα είχανε μερτικό.αυτά δεν μπορέσανε οι αφεντάδες να τα κλείσουνε στις μάντρες τους.

Σε μια-δυό γενιές κ' οι αλυσσίδες των πατεράδων, περνώντας στα χέρια και στην ψυχή των παιδιών, αποχτήσανε κ' αυτές νομιμότητα κ' ιερότητα.

Σαν επικράτησε στη γης η ευτυχία των αφεντάδων κ' η πείνα των σκλάβων, κατέβηκε η Δικαιοσύνη ως θεά από τον ουρανό στους ανθρώπους κ' έμεινε πάντα μαζί τους, για να προστατεύει την ευτυχία των αφεντάδων και να μποδίζει τους σκλάβους να τρώνε και να φωτίζονται.

ΔΗΜΟΣ ΤΑΝΑΛΙΑΣ (ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ)
Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΜΟΥΝΟΥΧΩΝ
"ΓΡΑΜΜΑΤΑ"
ΕΚΔΟΤΗΣ: ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΡΓΑΣ
ΑΛΕΞΑΝΤΡΕΙΑ 1923