Στην αρχαία Αίγυπτο, οι ιδιότητες των αριθμών και ιδιαίτερα των Μειζόνων Αριθμών, αποτελούσαν αντικείμενο σπουδής των σοφών. Από τη μελέτη τους απέρρευσε μια επιστήμη που εξαπλώθηκε στην Ελλάδα, με τα Μυστήρια του Ορφέα και τη Διδασκαλία του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα, και μαζί με τη Μυητική Σοφία των Ελλήνων, πέρασε στο στύνολο της παραδοσιακής χριστιανικής γνώσεως. Η επιστήμη αυτή, επιβεβαιωμένη σε πολλές περιπτώσεις από τον ίδιο τον Ιησού κατά τη διάρκεια της ζωής του, εμπλουτισμένη μετά την Ανάσταση με τις αποκαλύψεις προς τους Θαβωρίτες μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιωάννη, και τον Ιάκωβο, μεταφέρθηκε κατόπιν προφορικά από γενεά σε γενεά. Σήμερα, η επιστήμη αυτή εξαπλωμένη κατά ένα μέρος – και στο μέτρο που είναι απαραίτητο και αρκετό για τις ταυτόχρονες ανάγκες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό πεδίο – θα οδηγήσει την ανθρωπότητα, στα μέσα της μεταβατικής περιόδου όπου βρίσκεται σήμερα, ή στην επιτυχία, στην Εποχή του Αγίου Πνεύματος, ή στην αποτυχία, οπότε θα υποστή την κύρωση ενός Κατακλυσμού δια Πυρός.
---
Βέβαια η γνώση των ιδιοτήτων των αριθμών είναι ακόμη και ένας από τους στόχους της θετικής επιστήμης και οι σχετικές μελέτες στις οποίες προβαίνει αποτελούν ένα σημαντικό κλάδο και, από πολλές απόψεις διδακτικό, των μαθηματικών. Πάντως οι παράξενες αυτες μελέτες έχουν πολύ αφηρημένο χαρακτήρα, επειδή είναι απαλλαγμένες από το κοσμικό περιεχόμενο, ή, ακριβέστερα, δεν είναι καθόλου τοποθετημένες σ' αυτό.
Υπενθυμίζουμε ότι σε κάθε επιστημονική μελέτη είναι απαραίτητο για να φθάσει κανείς σε συγκεκριμένα αποτελέσματα, να ακολουθήσει ένα σχέδιο ανταποκρινόμενο στη δομή του εξεταζόμενου αντικειμένου. Κάτω από αυτό το πρίσμα, το περιεχόμενο των προηγουμένων Κεφαλαίων προβάλλει τη σημαντική προσπάθεια του ανθρωπίνου πνεύματος που επέτρεψε να συλληφθούν Θείες Αποκαλύψεις και να μεταδοθούν στους επιγενόμενους.
Για να αντιληφθεί κανείς το σύστημα που δόθηκε συνοπτικά σε τούτο το Δεύτερο Μέρος του βιβλίου, θα πρέπει να συλλάβει και να δχτή τη θεμελιακή ιδέα ότι η δομή καθε Δημιουργίας στο σύνολό της, όπως και στις παραμικρότερες λεπτομέρειές της, στηρίζεται στους αριθμούς. Η ιδέα αυτή, αδιάφορο αν αποκαλύφθηκε ή κατακτήθηκε, απέσπασε τη μελέτη των ιδιοτήτων των αριθμών από το χώρο των αφηρημένων θεωρήσεων.
Το σύστημα των 22 εγγεγραμμένων κανονικών πολυγώνων από τα οποία απέρρευσαν οι 22 Μείζονες Αριθμοί και τα ιερά αλφάβητα, συμπληρωμένο με το σύστημα των τριών Μεγάλων Συμβόλων που αντιστοιχεί στις τρεις κοσμικές οκτάβες, περικλείει συνοπτικά τις αποκαλύψεις και τα αποτελέσματα των συνειδητών προσπαθειών των αρχαίων σοφών, των Αποστόλων και των πνευματικών τους απογόνων.
Τούτη η μελέτη αποτελεί ένα σύνολο αντίστοιχο οργανικά προς το σύνολο της κοσμικής δομής αν θεωρηθή κάτω από αυτό το πρίσμα. Όσο συνοπτικά και αν είναι, τα στοιχεία και οι ενδείξεις που περιέχει, πρέπει να αρκούν για να αναληφθούν και να συνεχιστούν οι αναζητήσεις για την επίλυση του α, ή του β ιδιαίτερου προβλήματος που συνδέεται με αυτή τη δομή.
Αλλά τούτο δεν αρκεί. Πρέπει να εκτεθή και η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε στην αρχαιότητα, εξελληνίστηκε, και εκχριστιανίστηκε ύστερα και τελικά εκσυγχρονίστηκε με την εφαρμογή του συστήματος των δεκαδικών κλασμάτων, αυτού του καρπού της ανακαλύψεως του Μηδέν και των αραβικών αριθμών.
---
Στην αρχαιότητα, καθώς δεν υπήρχαν οι αντίστοιχες αλγεβρικές έννοιες, οι σοφοί έπρεπε να ανατρέξουν στη γεωμετρική μέθοδο για να μελετήσουν συστηματικά τις ιδιότητες των Αριθμών.
Η μέθοδος αυτή βασίζεται σε τρία θεμελιώδη στοιχεία: τον κύκλο, σύμβολο της αιωνιότητος, το νόμο του Τρία (Δημιουργία) και το νόμο του Επτά (λειτουργία) και χρειάζεται όργανα εργασίας το διαβήτη και τον κανόνα.
Έχουμε εξηγήσει ότι κάθε ζωντανή δημιουργία ξεκινά από το Νόμο του Τρία και υποτάσσεται στο Νόμο του Επτά. Και ακόμη ότι με την εφαρμογή του Νόμου του Επτά στη Δημιουργία κατά το θέλημα του Απολύτου, η μεγάλη οκτάβα συμπληρώθηκε με δύο στοιχεία, προορισμένα να πληρώσουν τα διαστήματα ανάμεσα στους φθόγγους DO – SI και FA – MI. Τώρα γίνεται περισσότερο κατανοητό το διπλό αυτό θείο τέχνασμα που έχει εκτεθεί στους δύο πρώτους τόμους του “ΓΝΩΣΗ” και επαναλαμβάνεται εδώ για να εντυπωθή στο πνεύμα του αναγνώστη το θαυμαστό σχέδιο που επιτρέπει σε όλους και σε όλα να υπάρχουν μέσα στο χώρο και μέσα στο χρόνο:
α.Να καμπυλωθεί ο χρόνος ώστε με το Νόμο του Επτά να αποκτήσει κυκλικό χαρακτήρα για να εμποδιστή ο “Κρόνος” να καταπιεί τα παιδιά του, τουλάχιστον αμέσως.
β.Να πληρωθούν κατόπιν τα διαστήματα που χωρίζουν αντίστοιχα τους φθόγγους DO – SI και FA – MI με το σύστημα των τριών κοσμικών κλιμάκων.
Με αυτή την πλήρωση η Μεγάλη Οκτάβα περιλαμβάνει 9 αυτόνομα στοιχεία: τους 7 φθόγγους και δύο πληρωμένα διαστήματα. Και αν για να κλείσει ο κύκλος και να υπάρξειη αντανάκλαση μέσα στο σχήμα, της φυσικής, κυκλικής διαδικασίας, προστεθή το επόμενο DO, τα αυτόνομα στοιχεία γίνονται 10. (Αυτός είναι ο συλλογισμός από τον οποίο απέρρευσε το δεκαδικό σύστημα που έφερε από την Αίγυπτο στην Ελλάδα ο Πυθαγόρας)
ξεκινόντας από εκεί, οι αρχαίοι διαίρεσαν την περιφέρεια του κύκλου σε 9 ίσα μέρη και σε καθένα τους αποδόθηκε ένας από τους 9 αντίστοιχους αριθμούς. Το 0 ήταν τοποθετημένο στην κορυφή του κύκλου, καλυμμένα και κρυμμένο από τον αριθμό 9 όπως στο ακόλουθο σχήμα: (βλέπε ανωτέρω)
Θα ήταν ανώφελο να σημειωθή εδώ ο τρόπος με τον οποίο συνδέονταν οι συλλογισμοί στην αρχαιότητα, όπου τα γράμματα κατείχαν θέση αριθμών. Τότε, επειδή έλειπε το σύστημα των δεκαδικών κλασμάτων, οι σοφοί ήταν υποχρεωμένοι, καθώς δεν διέθεταν τον τρόπο εκφράσεως με αλγεβρικές έννοιες να ανατρέχουν σε γεωμετρικές παραστάσεις. Επειδή ο δρόμος που ακολουθούσαν αναγκαστικά ήταν πολύ πιο μακρύς και λιγώτερο εύκολος, εμείς θα συνεχίσουμε να εκθέτουμε τη μέθοδο με την εκσυγχρονισμένη της μορφή.
---
Το 0 κρυμμένο στο παραπάνω σχήμα, πίσω από τον αριθμό 9 αντιπροσωπεύει την αρχή και το τέλος του κύκλου που το σύνολό του χαρακτηρίζεται από το Μείζονα Αριθμό 10, σύμβολο, όπως είδαμε, της ΖΩΗΣ και της ΔΟΝΗΣΕΩΣ, δηλαδή της καθαυτό κυκλικής κινήσεως.
Θα ήταν ίσως πολύ τολμηρό να προβάλουμε αμέσως ότι, κάθε αριθμός αντιπροσωπεύει ένα ζωντανό όν. Η ιδέα όμως αυτή θα μπορούσε να γίνει δεκτή εύκολα, με τη μορφή του ζωντανού συμβόλου και με αυτή την έννοια, κάθε αριθμός, θα λέγαμε, ιδιαίτερα κάθε Μείζων Αριθμός, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα συμβατικό σημείο προορισμένο για την α ή β ορολογία ή ταξινόμηση των γεγονότων και των ιδεών. Γιατί πέρα από αυτό το ρόλο, ένας αριθμός κατάλληλα χρησιμοποιούμενος και ερμηνευόμενος αποκαλύπτει τη φύση και τη διαδικασία της ζωής αν αυτή θεωρηθή από την άποψη με την οποία ο αριθμός είναι οργανικά δεμένος.
---
Έχουμε τονίσει επανειλημμένα ότι η γεωμετρική μέθοδος εκφράσεως της μαθηματικής σκέψεως, είναι πολύ παλαιότερη από την αλγεβρική. Ουμε πίσης σημειώσει ότι, στη μελέτη μας αυτή θα ακολουθήσουμε την εκσυγχρονισμένη μέθοδο, διατηρώντας όμως ανέπαφη τη σειρά της λογικής ακολουθίας των αρχαίων με την εύληπτη άλλωστε διευκρίνιση ότι αυτός ο “εκσυγχρονισμός” χρονολογείται τουλάχιστον από μια χιλιετία.
Η εκσυγχρονισμένη γεωμετρική μέθοδος της μελέτης των ιδιοτήτων των αριθμών, έχει συλληφθή για κάθε δεδομένο αριθμό σαν μια γραφική πράξη εφαρμοσμένη στο βασικό σχήμα. Ακολουθούνται οι αριθμοί που σχηματίζουν τα δεκαδικά κλάσματα που προκύπτουν από τη διαδοχική διαίρεση των αριθμών, αρχίζοντας από το 1, το 2, το 3, κλπ., μέχρι τον αριθμό που μελετάται και φυσικά κλείνει τον κύκλο τον συμβολιζόμενο από την ολοκληρωμένη πράξη με τον τύπο:
Χ:Χ=0.999999...=1
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν, για τις εσωτερικές μας μελέτες, οι ιδιότητες των δύο Μειζόνων Αριθμών:
13 – Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
7 – Η ΥΛΗ
Οι αριθμοί αυτοί συμβολίζουν τα δύο μεγάλα προβλήματα της ζωής που από τη λύση τους εξαρτάται, στο ατομικό πεδίο, η σωτηρία της ψυχής μας (της προσωπικότητος) και στο γενικό επίπεδο η επιτυχημένη έκβαση της μεταβατικής Περιόδου, και, συνεπώς, η τύχη ολόκληρης της ανθρωπότητος.
ΜΠΟΡΙΣ ΜΟΥΡΑΒΙΕΦ
ΓΝΩΣΗ
ΚΥΚΛΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ
ΑΠΟΔΟΣΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ – ΤΣΙΡΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου