ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ ΕΠΑΙΞΑΝ ΟΙ PORCUPINE TREE ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ ΣΤΟ ΓΚΑΖΙ. ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΙΔΑΤΕ... ΕΣΕΙΣ ΧΑΣΑΤΕ. (ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ANATHEMA).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η Taisha Abelar ήταν μέλος της ομάδας των μαγισσών που πλαισίωναν τον Carlos Castaneda.
Η Κλάρα με πρόσταξε να μπω στη σπηλιά. Θαρραλέα, προσπάθησα να βολευτώ διώχνοντας μακριά όλες τις σκέψεις για νυχτερίδες και αράχνες. Ήταν σκοτεινή και ψυχρή. Υπήρχε χώρος μόνο για ένα άτομο. Η Κλάρα μου είπε να καθίσω οκλαδόν ακουμπώντας την πλάτη μου στο βράχο. Στην αρχή δίστασα γιατί δεν ήθελα να λερώσω το τζάκετ μου. Μόλις έγειρα πίσω ένοιωσα πολύ καλύτερα. Αν και η οροφή της σπηλιάς ήταν πολύ κοντά στο κεφάλι μου δεν αισθανόμουν κλειστοφοβία. Ένα ήπιο, σχεδόν ανεπαίσθητο αεράκι διαπερνούσε το χώρο. Ένοιωσα αναζωογονημένη, ακριβώς όπως μου είχε πει η Κλάρα. Ήμουν έτοιμη να βγάλω το τζάκετ και να καθίσω πάνω του όταν η Κλάρα – που καθόταν οκλαδόν στην είσοδο της σπηλιάς – μου μίλησε.
“Το αποκορύφωμα της ειδικής τεχνικής που θέλω να σου διδάξω”, άρχισε να λέει, “ονομάζεται αφηρημένη πτήση και το μέσο για να την επιτύχουμε ονομάζεται ανακεφαλαίωση”. Μπήκε μέσα στη σπηλιά και άγγιξε την αριστερή και τη δεξιά πλευρά του μετώπου μου. “Η αντίληψη πρέπει να μετατοπιστεί από 'δω προς τα 'δω”, είπε. “Όταν ήμασταν παιδιά μπορούσαμε εύκολα να το κάνουμε αυτό. Μόλις όμως το εξωτερικό μέρος του σώματος διαρρηχθεί λόγω υπέρμετρων καταχρήσεων, μόνο με ένα ειδικό χειρισμό της αντίληψης μπορούμε να επαναφέρουμε την ενέργεια που έχει διαρρεύσει. Ενέργεια που είναι απαραίτητη για να επιτευχθεί η μετατόπιση. Δύο πολύ σημαντικες αρχές είναι η σωστή ζωή και η αγαμία”.
Καταλάβαινα ακριβώς αυτά που έλεγε. Σχεδόν ένοιωσα ότι η αντίληψη ήταν κάτι σαν ενεργειακό ρεύμα που μπορεί να πάει από τη μια πλευρά του μετώπου στην άλλη. Φαντάστηκα το κενό ανάμεσα στα δύο σημεία σαν ένα απέραντο διάστημα, σαν ένα χάσμα που εμποδίζει το πέρασμα.
Την άκουγα προσεκτικά. “Το σώμα πρέπει να είναι αφάνταστα δυνατό”, είπε, “ώστε η αντίληψη να είναι ζωηρή και ρευστή για να μπορέσει με ένα παίξιμο των ματιών να περάσει από τη μια μεριά της αβύσσου στην άλλη”.
Καθώς έκφραζε τις σκέψεις της κάτι ασυνήθιστο συνέβη. Ένοιωσα με απόλυτη βεβαιότητα ότι θα έμενα με την Κλάρα στο Μεξικό. Αυτό όμως που ήθελα να σκέπτομαι ήταν ότι θα γύριζα στην Αριζόνα σε λίγες μέρες. Παρ' όλα αυτά, αισθανόμουν ότι δεν θα γύριζα πίσω. Γνώριζα ότι αυτή η συνειδητοποίηση δεν ήταν απλά η αποδοχή των σχεδίων που είχε η Κλάρα από την αρχή. Πολύ περισσότερο ήταν η συνειδητοποίηση ότι ουσιαστικά ήμουν αδύναμη να αντισταθώ στις προθέσεις της, γιατί η δύναμη που με τραβούσε δεν ήταν αποκλειστικά δική της.
“Από 'δω και πέρα, πρέπει να ζήσεις μια ζωή στην οποία η αντίληψη, η συνειδητότητα θα παίζει τον πρωταρχικό ρόλο”, είπε σαν να ήξερε ότι είχα δεχτεί τη σιωπηρή δέσμευση να παραμείνω μαζί της. Πρέπει να αποφεύγεις οτιδήποτε βλάπτει το νου και το σώμα σου. Επίσης είναι απαραίτητο από 'δω και στο εξής να σπάσεις όλους τους σωματικούς και συναισθηματικούς δεσμούς με τον κόσμο”.
“Γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό;”
“Επειδή πριν από οτιδήποτε άλλο πρέπει να αποκτήσεις συνοχή”.
Η Κλάρα μου εξήγησε ότι πιστεύουμε βαθιά σε μια μορφή δυισμού. Θεωρούμε το νου ως ένα υποδεέστερο, μη-πραγματικό τμήμα του εαυτού μας, ενώ το σώμα το θεωρούμε ως απτό, αντικειμενικό. Αυτή η διαίρεση κρατά την ενέργειά μας σε μια κατάσταση χαοτικού διαχωρισμού και εμποδίζει τη συγχώνευση.
“Το να είμαστε διαχωρισμένοι με αυτόν τον τρόπο είναι η συνηθισμένη ανθρώπινη κατάσταση”, παραδέχτηκε. “Αυτός όμως ο χωρισμός δεν υφίσταται μεταξύ νου και σώματος, αλλά μεταξύ του σώματος – το οποίο περικλείει το νου ή τον εαυτό- και του διπλού, που είναι η δεξαμενή της βασικής μας ενέργειας”.
Ανέφερε ότι πριν τη γέννηση αυτή η επιβεβλημένη δυαδικότητα δεν υφίσταται. Μετά τη γέννηση, όμως, τα δύο τμήματα διαχωρίζονται λόγω της έλξης των προθέσεων όλης της ανθρωπότητας. Ένα τμήμα βγαίνει έξω και γίνεται το φυσικό μας σώμα ενώ το άλλο γίνεται το διπλό. Στο θάνατο το βαρύτερο τμήμα – το σώμα – ξαναγυρίζει στη γη και απορροφάται από αυτή. Το ελαφρύτερο – το διπλό – ελευθερώνεται. Αλλά δυστυχώς από τη στιγμή που το διπλό δεν τελειοποιήθηκε, γεύεται μόνο μια στιγμιαία ελευθερία πριν διασκορπιστεί στο σύμπαν.
“Αν πεθάνουμε χωρίς να σβήσουμε το λαθεμένο δυισμό νου και σώματος έχουμε απλά έναν συνηθισμένο θάνατο”, είπε.
“Πως αλλιώς μπορούμε να πεθάνουμε;”
Η Κλάρα με κοίταξε ερευνητικά με το ένα της φρύδι σηκωμένο. Αντί να απαντήσει στην ερώτησή μου, μου αποκάλυψε με έναν εμπιστευτικό τόνο ότι πεθαίνουμε γιατί η δυνατότητα της μεταμόρφωσης δεν έχει περάσει στην αντίληψή μας. Τόνισε ότι αυτή η μεταμόρφωση πρέπει να επιτευχθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας και αυτό το έργο είναι ο μόνος αληθινός σκοπός που μπορεί να έχει μια ανθρώπινη ύπαρξη. Όλα τα άλλα επιτεύγματα είναι εφήμερα, από τη στιγμή που ο θάνατος τα διαλύει μέσα στην ανυπαρξία.
“Τι συνεπάγεται αυτή η μεταμόρφωση;”, ρώτησα.
“Συνεπάγεται μια ολοκληρωτική αλλαγή”, είπε. “Και αυτό κατορθώνεται μέσα από την ανακεφαλαίωση: τον ακρογωνιαίο λίθο της τέχνης της ελευθερίας. Η τέχνη που πρόκειται να σου διδάξω ονομάζεται τέχνη της ελευθερίας. Είναι μια τέχνη εξαιρετικά δύσκολη να πραγματοποιηθεί και ακόμα δυσκολότερο να εξηγηθεί”.
Η Κλάρα είπε πως κάθε τεχνική που θα μου δίδασκε ή κάθε εργασία που θα μου ζητούσε να κάνω – ανεξάρτητα από το πόσο συνηθισμένη θα μου φαινόταν – ήταν ένα βήμα μπροστά για την εκπλήρωση του υπέρτατου στόχου της τέχνης της ελευθερίας: της αφηρημένης πτήσης.
“Αυτό που θα σου δείξω πρώτα απ' όλα είναι μερικές απλές κινήσεις που πρέπει να κάνεις καθημερινά”, συνέχισε. “Θεώρησε τις ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου.
“Πρώτα θα σου δείξω μια τεχνική αναπνοής που είναι μυστική για ολόκληρες γενεές. Αυτή η τεχνική αναπνοής αντανακλά τις δυαδικές δυνάμεις της δημιουργίας και της καταστροφής, του φωτός και του σκοταδιού, της ύπαρξης και της ανυπαρξίας”.
Μου είπε να βγω από τη σπηλιά και κατόπιν με έβαλε να καθίσω με τη σπονδυλική στήλη κυρτωμένη μπροστά. Έβαλε τα γόνατά μου στο στήθος, όσο ψηλότερα μπορούσα. Με τα πόδια να ακουμπάνε στο έδαφος, έπρεπε να αγκαλιάσω με τα μπράτσα μου τις γάμπες και σταθερά να σφίγγω τα χέρια μπροστά στα γόνατα ή, αν ήθελα, μπορούσα να σφίγγω τον κάθε αγκώνα. Προσεκτικά κατέβασε το κεφάλι μου κάτω ώσπου το πηγούνι άγγιξε το στήθος μου.
Έπρεπε να τεντώνω τους μύες των μπράτσων μου για να μην ανοίγουν τα πόδια μου στα πλάγια. Το στήθος μου ήταν σφιγμένο όπως και η κοιλιά μου. Ο λαιμός μου έτριξε μόλις έσκυψα το κεφάλι.
“Αυτή είναι μια δυναμική αναπνοή”, είπε. “Μπορεί να σε στείλει για ύπνο. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, γύρισε στο σπίτι μόλις ξυπνήσεις. Μια και το έφερε η κουβέντα, αυτή η σπηλιά είναι ακριβώς πίσω από το σπίτι. Ακολούθησε το μονοπάτι και θα βρεθείς εκεί σε δύο λεπτά”.
Η Κλάρα με πρόσταξε να πάρω κοφτές και βαθιές ανάσες. Της είπα ότι δεν χρειαζόταν να μου το πει, γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να αναπνέω στη συγκεκριμένη στάση. Μου είπε ότι αν πίεζα λιγότερο τα χέρια μου η αναπνοή μου θα ξαναγινόταν φυσιολογική. Δεν ήθελε όμως κάτι τέτοιο. Ήθελε να συνεχίσω τις βαθιές αναπνοές για δέκα λεπτά τουλάχιστον.
Έμεινα στην ίδια στάση περίπου για μισή ώρα, παίρνοντας βαθιές ανάσες όπως με είχε προστάξει η κλάρ. Μετά την αρχική κράμπα στο στομάχι, οι αναπνοές χαλάρωσαν τα σπλάχνα μου. Μετά από ένα τυραννικά μεγάλο χρονικό διάστημα η Κλάρα με έσπρωξε προς τα πίσω. Ενώ βρισκόμουν στο έδαφος, δεν με άφησε να ελαττώσω την πίεση στα χέρια μου. Ένοιωσα μια στιγμιαία ανακούφιση όταν η πλάτη μου άγγιξε το έδαφος, αλλά μόνο όταν με διέταξε να λύσω τα χέρια μου και να τεντώσω τα πόδια μου αισθάνθηκα να απελευθερώνεται η κοιλιά και το στήθος μου. Αυτό που συνέβη θα μπορούσα να το περιγράψω λέγοντας ότι κάτι μέσα μου ξεκλειδώθηκε από τη συγκεκριμένη τεχνική αναπνοής και διαλύθηκε ή απελευθερώθηκε. Όπως είχε προβλέψει η Κλάρα, άρχισα να νυστάζω πάρα πολύ. Σύρθηκα αργά μέσα στη σπηλιά μου και κοιμήθηκα.
Πρέπει να κοιμήθηκα αρκετές ώρες. Κρίνοντας από τη στάση του σώματός μου κατάλαβα ότι δεν είχα κουνηθεί καθόλου. Πίστεψα ότι αυτό συνέβη γιατί δεν υπήρχε αρκετός χώρος στη σπηλιά ώστε να γυρίσω στον ύπνο μου. Ίσως όμως και να συνέβη επειδή ήμουν απόλυτα χαλαρωμένη.
Περπάτησα πτος το σπίτι ακολουθώντας τις οδηγίες της Κλάρας. Βρισκόταν στην εσωτερική αυλή, καθισμένη σε μια καρέκλα μπαμπού. Είχα την εντύπωση ότι κάποια άλλη γυναίκα στεκόταν δίπλα της αλλά μόλις άκουσε να έρχομαι έφυγε.
“Α, φαίνεσαι πολύ πιο ξεκούραστη τώρα”, είπε η Κλάρα. “Αυτή η τεχνική αναπνοής και η συγκεκριμένη στάση του σώματος κάνει θαύματα”.
Η Κλάρα είπε ότι αν αυτή η τεχνική αναπνοής εκτελεστεί σωστά – με ηρεμία και προσοχή - εξισορροπεί σταδιακά την εσωτερική μας ενέργεια.
Πριν προλάβω να της πω πόσο αναζωογονημένη ένοιωθα, μου ζήτησε να καθίσω κάτω γιατί ήθελε να μου δείξει μια άσκηση που ήταν πολύ σημαντική για το σβήσιμο του λανθασμένου δυισμού μας. Μου ζήτησε να ισιώσω την πλάτη μου και να χαμηλώσω τα μάτια μου ώστε να κοιτάζω την άκρη της μύτης μου.
“Κανονικά αυτή η τεχνική αναπνοής πρέπει να εκτελείται χωρίς τους περιορισμούς των ρούχων”, άρχισε να μου λέει. “Αλλά για να μην τριγυρνάς γυμνή στην αυλή πρωί – πρωί, θα κάνουμε μια εξαίρεση. Πρώτα απ' όλα αναπνέεις βαθιά, τραβώντας μέσα τον αέρα σαν να ανέπνεες από τον κόλπο σου. Τράβηξε τον αέρα στο στομάχι σου, οδήγησέ τον κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης και περνώντας τα νεφρά φτάσε στο σημείο ανάμεσα στην ωμοπλάτη. Κράτα εκεί τον αέρα για λίγο. Ύστερα σπρώξε τον στο πίσω μέρος του κεφαλιού και μετά πήγαινέ τον ανάμεσα στα φρύδια”.
Είπε ότι αφου τον κρατήσω εκεί για μια στιγμή, μετά θα έπρεπε να εκπνεύσω από τη μύτη. Με την εκπνοή έπρεπε να οδηγώ τον αέρα προς τα κάτω – μπροστά από το σώμα μου – και μετά προς τον κόλπο μου, από εκεί δηλαδή που άρχισε ο κύκλος.
Άρχισα να εκτελώ αυτή την τεχνική αναπνοής.
Η Κλάρα έβαλε το χέρι της στη βάση της σπονδυλικής μου στήλης, έκανε μια νοητή γραμμή με το δάχτυλό της στην πλάτη, στο κεφάλι και μετά πίεσε απαλά το σημείο ανάμεσα στα φρύδια. “Προσπάθησε να φέρεις την αναπνοή εδώ”, είπε. “Ο λόγος που κρατάς τα μάτια σου μισόκλειστα είναι ότι έτσι συγκεντρώνεσαι στη ράχη της μύτης, καθώς κυκλοφορείς τον αέρα από την πλάτη στο κεφάλι και μετά σε αυτό το σημείο. Επίσης, με αυτόν τον τρόπο, μπορείς να χρησιμοποιείς το βλέμμα σου για να οδηγείς τον αέρα μπροστά στο σώμα σου και απο 'κει να τον ξαναγυρίζεις στα γεννητικά σου όργανα”.
Η Κλάρα είπε ότι κυκλοφορώντας τον αέρα με αυτόν τον τρόπο, δημιουργούμε μια αδιαπέραστη ασπίδα που εμποδίζει τις εξωτερικές διασπαστικές επιρροές να διεισδύσουν στο ενεργειακό πεδίο του σώματος. Επίσης εμποδίζει τη ζωτική εσωτερική ενέργεια να διασκορπιστεί προς τα έξω. Τόνισε ότι οι εισπνοές και οι εκπνοές πρέπει να εκτελούνται αθόρυβα και ότι αυτές οι ασκήσεις αναπνοών μπορούν να εκτελεστούν όταν καθόμαστε, όταν είμαστε όρθιοι ή όταν ξαπλώνουμε. Πάντως στην αρχή είναι ευκολότερο να τις κάνουμε καθισμένοι σε μαξιλάρι ή σε καρέκλα.
“Και τώρα”, είπε σπρώχνοντας την καρέκλα της προς τη δικιά μου, “ας μιλήσουμε για εκείνο που συζητάγαμε το πρωί: την ανακεφαλαίωση”.
Αισθάνθηκα να με διαπερνά ένα ρίγος. Της είπα ότι αν και δεν είχα αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται, ήξερα ότι θα ήταν κάτι μνημειώδες αλλά ότι δεν ήμουν σίγουρη αν ήμουν αρκετά έτοιμη να το ακούσω. Επέμεινε ότι ήμουν νευρική γιατί κάποιο κομμάτι του εαυτού μου είχε διαισθανθεί ότι πρόκειται να μου αποκαλυφθεί η πιο σημαντική τεχνική αυτό-αναγέννησης. Υπομονετικά μου εξήγησε ότι η ανακεφαλαίωση είναι η τεχνική του να έλκεις πίσω την ενέργεια που έχει ήδη σπαταληθεί σε προηγούμενες πράξεις μας. Η ανακεφαλαίωση συνεπάγεται τη θύμηση όλων των ανθρώπων που έχουμε συναντήσει, τη θύμηση όλων των τόπων που έχουμε δει και τέλος τη θύμηση όλων των αισθημάτων που έχουμε νοιώσει σε ολόκληρη τη ζωή μας. Αρχίζουμε από το παρόν και προχωράμε προς τα πίσω – προς τις παλαιότερες αναμνήσεις – και τότε τις σαρώνουμε μια-μια με τη σαρωτική αναπνοή.
Την άκουγα γοητευμένη αν και δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι όλα αυτά που έλεγε ήταν κάτι περισσότερο από παραλογισμοί. Πριν προλάβω να σχολιάσω οτιδήποτε, έπιασε με τα χέρια της το πηγούνι μου και με πρόσταξε να εισπνεύσω από τη μύτη καθώς μου γύριζε το κεφάλι προς τα αριστερά και να εκπνέω καθώς μου το γύριζε προς τα δεξιά. Στη συνέχεια έπρεπε να γυρίσω το κεφάλι μου αριστερά και δεξιά με μια κίνηση, χωρίς να αναπνεύσω. Είπε ότι αυτός ο περίεργος τρόπος αναπνοής είναι το κλειδί για την ανακεφαλαίωση γιατί οι εισπνοές μας επιτρέπουν να τραβήξουμε πίσω την ενέργεια που έχουμε χάσει, ενώ οι εκπνοές διώχνουν την ξένη, μη-επιθυμητή ενέργεια που έχει συσσωρευθεί μέσα μας λόγω της αλληλεπίδρασής μας με τους συνανθρώπους μας.
“Για να ζούμε και να δημιουργούμε σχέσεις χρειαζόμαστε ενέργεια”, συνέχισε η Κλάρ. “Κανονικά, η ενέργεια που ξοδεύτηκε χάνεται για πάντα. Αν δεν υπήρχε η ανακεφαλαίωση δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία να αναγεννηθούμε. Η ανακεφαλαίωση της ζωής μας και το σάρωμα του παρελθόντος με τη σαρωτική αναπνοή λειτουργούν ως μια ενότητα”.
Το να θυμηθώ κάθε άνθρωπο που είχα ποτέ συναντήσει και καθετί που είχα νοιώσει στη ζωή μου μου φαινόταν ένα παράλογο όσο και αδύνατο έργο. “Αυτό μπορεί να κρατήσει μια ζωή”, είπα ελπίζοντας ότι αυτή η πρακτική μου παρατήρηση θα μπορούσε να μπλοκάρει την εξωφρενική σκέψη της Κλάρας.
“Και βέβαια”, συμφώνησε. “Αλλά σε διαβεβαιώ, Τάισα, έχεις να κερδίσεις τα πάντα κάνοντάς την και τίποτε να χάσεις”.
Πήρα μερικές βαθιές αναπνοές κουνώντας το κεφάλι μου από τα αριστερά προς τα δεξιά, μιμούμενη τον τρόπο που μου είχε δείξει μόνο και μόνο για να την κατευνάσω και να την πείσω ότι πρόσεχα αυτά που μου έλεγε.
Με ένα ειρωνικό και ίσως πικρόχολο χαμόγελο, με προειδοποίησε ότι η ανακεφαλαίωση δεν είναι μια αυθαίρετη ή ιδιότροπη άσκηση. “Όταν κάνεις την ανακεφαλαίωση, προσπάθησε να αισθανθείς μειρκά μακριά ελαστικά νήματα που εκτείνονται από το σημείο συναρμογής”, μου εξήγησε. Τότε ευθυγράμμισε τις στροφές του κεφαλιού σου με την κίνηση αυτών των αδιόρατων νημάτων. Αυτά τα νήματα είναι στην πραγματικότητα αγωγοί που θα σου επιστρέψουν την ενέργεια που άφησες πίσω σου. Για να ανακτήσουμε τη δύναμη και την ενότητα, οφείλουμε να απελευθερώσουμε την ενέργειά μας που είναι παγιδευμένη στον κόσμο και να την ξαναφέρουμε σε μας”.
Με διαβεβαίωσε ότι ενώ εκτελούμε την ανακεφαλαίωση, προεκτείνουμε αυτά τα ελαστικά νήματα ενέργειας μέσα από το χώρο και το χρόνο προς τα πρόσωπα, τους τόπους και τα γεγονότα που εξετάζουμε. Το αποτέλεσμα είναι ότι μπορούμε να επιστρέψουμε σε οποαδήποτε στιγμή της ζωής μας και να τη ζήσουμε σαν να ήμασταν πραγματικά εκεί.
Αυτή η δυνατότητα έστειλε ρίγη στο σώμα μου. Αν και θεωρητικά ήμουν σαστισμένη από αυτά που μου έλεγε η Κλάρα, από την άλλη δεν είχα καμιά διαεση να ξαναγυρίσω στο δυσάρεστο παρελθόν μου, έστω και διανοητικά. Αν μη τι άλλο ήμουν περήφανη που κατόρθωσα να δραπετεύσω από εκείνη την αβάσταχτη κατάσταση. Δεν ήθελα να γυρίσω πίσω και να ξαναζήσω διανοητικά όλες εκείνες τις στιγμές που αγωνίστηκα τόσο πολύ για να ξεχάσω. Εν τω μεταξύ η Κλάρα φαινόταν τόσο σοβαρή και ειλικρινής στην προσπάθειά της να μου εξηγήσει την τεχνική της ανακεφαλαίωσης, ώστε για μια στιφμή άφησα τις ενστάσεις μου κατά μέρος και συγκεντρώθηκα σε αυτά που είχε να μου πει.
Τη ρώτησα αν έχει σημασία η σειρά με την οποία κανείς ξαναφέρνει στη μνήμη του τα γεγονότα. Μου είπε ότι σημασία έχει να βιώσω ξανά τα γεγονότα και τα αισθήματα με όσο περισσότερη λεπτομέρεια είναι δυνατόν και μετά να τα αγγίξω με τη σαρωτική αναπνοή, έτσι ώστε να ελευθερώσω την παγιδευμένη ενέργεια.
“Αυτή η άσκηση αποτελεί μέρος της βουδιστικής παράδοσης;”, τη ρώτησα.
“Όχι δεν αποτελεί”, μου απάντησε σοβαρά. “Είναι όμως μέρος κάποιας άλλης παράδοσης. Κάποια μέρα, σύντομα, θα μάθεις περί τίνος πρόκειται”.
TAISHA ABELAR
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΟΠΤΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου