Πάνω στον ανρώπινο πόνο: πως την καταλαβαίναν
Τη θέση του στη ζωή. πως έρχεται να μας εύρει
Καθώς τρώει ο άλλος ή ανοίγει ένα παράθυρο ή ακόμη περπατά βαριεστημένος.
Πως όταν οι γέροντες με πάθος, με κατάνυξη προσμένουν
Το θαύμα της γέννησης, πρέπει πάντα να υπάρχουν παιδάκια
Που δεν πολυγυρεύουν να γίνει τέτοιο πράγμα, πατινάροντας
Σε μια δεξαμενή στην άκρη του δάσους.
Ποτέ δεν ξέχασαν πως ακόμη
Και το φρικτό μαρτύριο πρέπει να παει το δρόμο του
Οπωσδήποτε σε μια γωνιά, σε κάποιον ανοικοκύρευτο τόπο
Οπου οι σκύλοι συνεχίζουν τη σκυλίσια ζωή τους και τ' άλογο του βασανιστή
Ξύνει τ' αθώα του καπούλια σ' ένα δέντρο.
Στον Ικαρο του Μπρέγκελ λόγου χάρη: πως καθετί γυρνά τη ράχη
Πολύ νωθρά στον όλεθρο. μπορεί ο ζευγάς
Ν' άκουσε τη πλαταγή στη θάλασσα, την έκθετη κραυγή,
Ομως γι' αυτόν δεν ήταν σπουδαίο ατύχημα. κι ο ήλιος τη δουλειά του
Ελαμπε στα πόδια τ' άσπρα που βουλιάζαν στο πράσινο
Νερό. και τ' αλαφρύ δαπανηρό καράβι που είδε ασφαλώς
Κάτι εκπληχτικό, τ' αγόρι που έπεφτε απ' τον ουρανό,
Επρεπε κάπου να φτάσει κι αμέριμνο τράβηξε ανοιχτά.
Δεκέμβρης 1938
Γιώργος Σεφέρης
ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου