...Ύστερα από τα λίγα αλλά ουσιαστικά στοιχεία που αναφέρθηκαν, ο χριστιανισμός μας θυμίζει το Γ. Γιουσουρούμ. Ένα παλιατζίδικο, γεμάτο μεταχειρισμένα πολιτισμικά και θρησκευτικά υλικά.
Κι όμως δεν πρόκειται για τον συγκρητισμό. Όπου τον συναντούμε, ως τότε, είναι μελετημένος και οργανωμένος από το επίσημο κράτος. Πράμα που προσπάθησε και η Ρώμη να κάνεις στους τέσσερις πρώτους αίωνες. Αλλά κάθε τέτοια πρόθεση ή προσπάθεια πολεμήθηκε με λυσσασμένη αντίδραση από τους εβραίο-χριστιανούς. Ο χριστιανισμός δεν κρύβει πως στόχος του είναι η ειδωλολατρία και την πολεμά συστηματικά με τρομοκρατία και βία, κι όταν επιτέλους θα καταφέρει ν' αντρωθεί, και με απαγορευτικούς νόμους. Αλλά πριν φτάσει εκεί, οι Ρωμαίοι ειδωλολάτρες θα κάνουν επανειλημμένες προσπάθειες συμβιβασμού.
Ο Ιουλιανός πρώτος βαθύτατα επηρεασμένος από τον Ιάμβλιχο, ασπάζεται την ειδωλολατρεία. Μοναδικός σκοπός του, στη σύντομη μπερίοδο της βασιλείας του (361-363), είναι να αποκαταστήσει τα είδωλα. Όμως το χριστιανικό Ιερατείο είναι κιόλας ισχυρό. Η αντίδρασή του υποχρεώνει τον Ιουλιανό ν' αντιμετωπίσει την κρίση ρεαλιστικά και κάνει μια κρούση συνδιαλλαγής ώστε να συνυπάρξουν η παλιά και η “νέα” θρησκεία. Θα αποτύχει, όπως θα αποτύχει λίγες δεκαετίες αργότερα ολόκληρη η άρχουσα τάξη της Ρώμης. Που, απαλλαγμένη από μισαλλοδοξία, όπως όλος ο ελληνικός πολιτισμός, νόμιζε πως θα καταφέρει να επιζήσει με το ειδωλολατρικό της πρόσωπο απείραχτο, πλάι πλάι με την “αίρεση” του χριστιανισμού. Τι ειρωνία! Η απουσία κάθε θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, στον Έλληνα πρώτα και στο Ρωμαίο αργότερα, είναι κείνη που θ' αφήσει τον εβραιοχριστιανισμό να εισδύσει στ μύχια του πολιστιμού του, να θεριέψει και τελικά να τον πνίξει.
Στα 382 εξαφανίζεται από τους αυτοκρατορικούς τίτλους του Γκρατιανού ο τίτλος του Μεγάλου Ποντίφηκα. Δηλώνεται πως, μόνος του, ο αυτοκράτορας παραιτήθηκε από το ανώτατο θρησκευτικό του (διακριτικό) αξίωμα.
Μόνος του;
Ο Γκρατιανός ανεβαίνει στο θρόνο ένα χρόνο πριν τα δεκατέσσερά του (14) χρόνια, μαζί με τον αδελφό του Βαλεντινιανό Β', που δεν έχει συμπληρώσει τα τέσσερά του (4) χρόνια (375).
Η παραίτηση του αυτοκράτορα από τον τίτλο του ανώτατου Ιερέα αφαιρεί αυτόματα από την ειδωλολατρία τον επίσημο εθνικό της χαρακτήρα, μια και το κράτος-εξουσία χωρίζεται από την παράδοσιακή θρησκεία. Σύμβουλος και παρακοιμώμενος του αυτοκράτορα ο επίσκοπος Μιλάνου Αμβρόσιος.
Αμβρόσιος: Μεγαλοαστός, Ρωμαίος ειδωλολάτρης, έχει ξεκινήσει την πολιτική του καριέρα. Φλερτάρει με το χριστιανισμό. Αόρατες δυνάμεις τον επιλέγουν για την επισκοπική έδρα του Μιλάνου στα 374. Σε λίγες μέρες βαφτίστηκε και χρίστηκε επίσκοπος Μιλάνου, θυμηθείτε το αυτό.
Η πολιτική του στάθηκε συντριπτική για την ειδωλολατρεία. Αμέσως μετά την κατάργηση του Μεγάλου Ποντίφηκα, ο Αμβρόσιος αρχίζει να ξηλώνει αγάλματα και σύμβολα ειδωλολατρικά από τα κρατικά κτίρια. Πρώτο, το περίφημο άγαλμα της Νίκης εκπαραθυρώνεται από τη Σύγκλητο. Οι Ρωμαίοι αδυνατούν να συλλάβουν μια τέτοια ιερόσυλη χειρονομία. Έτσι θα ξεσπάσει μια αμείλικτη μονομαχία ανάμεσα στον Σύμμαχο (ειδωλολάτρη διανοούμενο, μέλος της αριστοκρατίας, συγκλητικό) και τον αυτοκρατορικό θρησκευτικό σύμβουλο Αμβρόσιο. Στη λύσσα του Σύμμαχου, ο Αμβρόσιος θ' απαντήσει με την μειλίχια διαλλακτικότητα, κάποιου απαλλαγμένου από κάθε μισαλλοδοξία. “Γιατί”, θα ρωτήσει, “αφου εμείς δεν σας υποχρεώνουμε να δεχτείτε τα δικά μας σύμβολα, μας υποχρεώνετε σεις, να βλέπουμε καθημερινά στη Σύγκλητο, τα δικά σας;”
Όταν οι ειδωλολάτρες αρχίζουν να νιώθουν τον κίνδυνο, καθώς το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια τους, θα προτείνουν δια του Συμμάχου να συμβιβαστούν οι δύο θρησκείες, στη βάση της θεωρίας του συγκρητισμού και να συμβιώσουν. Γιατί, λένε οι καημένοι οι σοφοί, στο τέλος τέλος οι προσευχές όλων των ανθρώπων στον ίδιο θεό απευθύνονται(1). Και μόνο αυτή η άποψη απόκειε κάθε συνεννόηση με τους οραματιστές της εγκαθίδρυσης της θρησκευτικής μοναρχίας.
Η επιστροφή της ειδωλολατρίας, εξάλλου, στα επίσημα κρατικά έδρανα, θα σήμαινε την υποτίμηση του χριστιανισμού, που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν η παραδοσιακή εθνική θρησκεία.
Η ΑΝΑΤΙΝΑΞΗ
Πολλοί, κι ύστερα ακριβώς από τα αμέτρητα επιχειρήματα τούτου του βιβλίου, θ' αναρωτιούνται, για το πως, παρ' όλα αυτά, επικράτησε ο χριστιανισμός στον κόσμο.
Μυστήριο δεν υπάρχει. Μίλησα στην αρχή για “μακρόπνοο εβραϊκό σχέδιο”, που στόχευε στην εξόντωση της ελληνικής παιδείας από το πρόσωπο της γης. Εξόντωση, που στην περίπτωση αυτή σήμαινε: την αλλαγή της νοοτροπίας του πολιτισμένου ανθρώπου. Χρειάστηκε δηλαδή να ξεριζωθεί από τα θεμέλια του ανθρώπινου νου αλλά και του κορμιού του ακόμα, η αντίληψη της ζωής, καθώς και το όραμα του κόσμου. Και αντίθετα, να ποτιστεί ως τα κατάβαθα του είναι του μ' ένα βαθύτατο φόβο.
Για να το πετύχει αυτό ο εβραιοχριστιανισμός, εξασφάλισε πρώτα, και σίγουρα, την κατάκτηση και την υποταγή της εγκατάλειμμένης και “αμελητέας” μάζας. Ή για να χρησιμοποιήσουμε τη σύγχρονη ορολογία, την κατάκτηση της βάσης: Από τα κάτω.
Πανίσχυρος, με τον άσσο αυτό στο χέρι – πως διαφεντεύει τη μάζα πειθήνια και υποταγμένη – εμφανίζεται στη Ρώμη για να κατακτήσει και την κορφή: την Εξουσία. Γιατί, ρωτώ, ποιός άρχοντας, ποιος κυβερνήτης δε θα 'βρισκε ιδανική μια τόσο εξυπηρετική θρησκεία; Ο μηχανισμός λειτουργεί αριστουργηματικά και απκει κι έπειτα. Διαλέγει νέους, αριστοκράτες φιλόδοξους, καριερίστες και τους προσφέρει αξιώματα που τους εξασφαλίζουν πολιτική δύναμη και μεγάλες προοπτικές για το μέλλον:Οι ΝέεςΙδέες εισβάλλουν στη Σύγκλητο, όπου πολλές φορές, δειλά στην αρχή, θ' ακουστούν περιφρονητικές νύξεις “για τα παλιά και αρτηριοσκληρωμένα μυαλά, για την αδυναμία των παρακμιακών να δουν τα νέα μηνύματα” και άλλα παρόμοια.
Και τότε, με φιλόδοξους Ρωμαίους στα πόστα, θα επιβάλει με Νόμους και εκ των άνω την περιπόθητη αλλαγή της νοοτροπίας. Πως; Με την καθιέρωση του “κληρικού πολιτισμού”.
Θα πρέπει να γίνουμε πολύ προσεκτικοί στα δεδομένα της Ιστορίας. Γιατί φυσικά δε θα δούμε τον Ιώσηπο σαν Προφήτη. Είναι όμως φανερό πως προαναγγέλει την αλλαγή που περιμένει την ανθρωπότητα. Ή μάλλον δίνει τη συνταγή της, στο βιβλίο του Κατ' Απίωνος, που γράφεται στα 95 της χρονολογίας μας, ένα χρόνο πριν το θάνατό του. Εξηγώντας τις διαφορές ανάμεσα στα άλλα συστήματα και το εβραϊκό, και εκθειάζοντας της τελειότητα του τελευταίου, λέει:
“Άλλοι την πολιτική εξουσία την έχουν εμπιστευτεί στις μοναρχίες, άλλοι στις ολιγαρχίες κι άλλοι στο λαό. Ο δικός μας Νομοθέτης σε κανένα απ' αυτά δεν έδωσε σημασία, παρά έτσι όπως παραβιάζοντας κανείς τη γλώσσα θα μπορούσε να το πει, το πολίτευμα που έδωσε ήταν η θεοκρατία, στο θεό αναθέτοντας όλη τη δύναμη και την εξουσία (Β',β', XVI, 165). Και το πρώτο απ' όλα, αυτό 'ναι που δίνει τη μόνιαση εκείνη αναμεταξύ μας, που αξίζει να τη θαυμάζει κανείς. Γιατί με το να 'χουμε όλοι την ίδια για το θεό αντίληψη και να μην έχουμε καμιά διαφορά στις αναμεταξύ μας συνήθειες, αυτό 'ναι που φέρνει την καλύτερη αρμονία στων ανθρώπων τα ήθη. Γιατί μονάχα σε μας δε γίνεται ν' ακούσει κανείς αντίθετες μεταξύ μας περί θεού συζητήσεις (...). Εμας οι ίδιες πράξεις όλους μας κυβερνούν, και μια 'ναι σ' όλους μας η γνώμη (XIX), Από δω πηγάζει και η μομφή, ότι εμείς δε δώσαμ ούτ' εφευρέτες ούτε λόγιους ανθρώπους. Γιατί οι άλλοι το να μη μένουν πιστοί στα πάτρια το νομίζουν έντιμο πράμα και τεκμήριο μάλιστα μεγάλης σοφίας το θεωρούν... Ενώ εμείς απεναντίας μια και μοναδική σοφία και αρετή παραδεχόμαστε. Ενάντιο τίποτε, ούτε να κάνουμε ούτε να διαλογιστούμε απ' αόα μις αρχής μας προστάζουν οι νόμοι (ΧΧ). Σε μας μια φορά που έχουμε πειστεί πως, από μιας αρχής, με του θεού το θέλημα μας είναι δοσμένος ο νόμος, θα 'ταν ασέβεια να τον αθετήσουμε. Γιατί, τι να μεταλλάξει κανείς πα' αυτόν και τι καλύτερο να 'βρει ή τι προτιμότερο, από άλλους να δανειστεί; Τάχα όλη τη σύσταση του πολιτεύματος; Και ποιά θα 'ταν καλύτερη ή δικαιότερη από κείνην του κυβερνήτη και ηγεμόνα όλων θεωρεί το θεό και που στους ιερείς γενικά έχει επιτρέψει να διευθύνουν τις κυριότερες υποθέσεις και στον αρχιερέα έχει πάλι εμπιστευτεί τη διοίκηση όλων των άλλων ιερέων; (...) Γιατί οι επόπτες όλων και οι δικαστές κάθε διαφθοράς κι οι τιμωροί των καταδικασμένων ήταν οι ιερείς (ΧΧΙ). Ποια κυβέρνηση τάχα θα μπορούσε απ' αυτή αγιότερη να 'ναι και ποια τιμή θα 'ξιζε πιότερο να γίνεται στο θεό, παρά όλος ο λαός, καταρτισμένος στην ευσέβεια, να 'χει εμπιστευτεί στους ιερείς του τη γενική για όλα φροντίδα, έτσι που σα μια τελετή η πολιτεία όλη να διευθύνεται;” (ΧΧΙΙ, 188).
Η μονομαχία Συμμάχου και Αμβροσίου δίδεται με επιστολές που βγαίνουν και στη δημοσιότητα. Φαίνεται πως ο Γκρατιανός κάποια στιγμή υπαναχωρεί. Θες από την επιρροή ορισμένων ειδωλολατρών της Αυλής, θες γιατί τρομάζει με το θόρυβο και την έκταση που παίρνει το σκάνδαλο για το γκρέμισμα των ειδώλων. Και ο Αμβρόσιος αντεπιτίθεται στο Σύμμαχο, γράφοντας στον Αυτοκράτορα:
“Αν είχε το δικαίωμα ν' απαιτεί την υπακοή όλων των υπηκόων, είχε αντίθετα απόλυτο καθήκον να υπηρετεί το Θεό: αν ο αυτοκράτορας αποφασίσει να υπαναχωρήσει στις απαιτήσεις των ειδωλολατρών, ολόκληρος ο Κλήρος θα στραφεί εναντίον του. Η Εκκλησία δε θα δεχόταν κάποιον που ανυψώνει τα είδωλα και στολίζει τους ναούς. Δεν υπάρχει περίπτωση συμβιβασμού ανάμεσα στην αλήθεια και το λάθος. Αν ο πρίγκιπας γίνει ένοχος ενός τέτοιου αμαρτήματος δε θα υπάρχει πια θέση γι'αυτόν στην Εκκλησία”(2).
Αλλά μια τέτοια επιστολή είναι ασήμαντη, μπροστά στον εξευτελισμό του Θεοδόσιου του “Μεγάλου”, πάλι από τον Αμβρόσιο. Που με την ευκαιρία θα δούμε και με ποια ανταλάγματα του χάρισε η εκκλησία τον τίτλο της μεγαλοσύνης.
Όταν ο μικρός αδελφός του Γκρατιανού πεθαίνει, αόρατες και πάλι δυνάμεις χαρίζουν το μισό θρόνο στον ισπανικής καταγωγής στρατιωτικό Θεοδόσιο. Στα 388 στην πόλη Καλλίνικον, στον Ευφράτη, οι μάζες ξεσηκωμένες από καλόγερους, καίνε μαι Συναγωγή. Ο Θεοδόσιος, ύστερα από ανακρίσεις, διατάσσει τον επίσκοπο της περιοχής να ξανακτίσει τη Συναγωγή με έξοδά του. Γιατί, σύμφωνα με τους ισχύοντες ακόμη νόμους, η αυτοκρατορία είναι το ίδιο διαλλακτική με ειδωλολάτρες, Εβραίους και χριστιανούς. Αλλά ο Αμβρόσιος θέλει να νομιμοποιήσει τη μισαλλοδοξία, και δηλώνει στον Θεοδόσιο πως κάτι τέτοιο δεν αποτελεί μόνο ασέβεια αλλά και απόστασία. Ο Θεοδόσιος όμως επιμένει σα μουλάρι να εκτελεστούν οι αποφάσεις του.
Και τότε ο Αμβρόσιος δε θα διστάσει να κάνει ένα σκάνδαλο. Από τον άμβωνα, παρουσία του αυτοκράτορα, του απευθύνει μια διακριτική επίπληξη. Ο Θεοδόσιος τον αποκρούει στη διάρκεια της λειτουργίας και κατηγορεί ανοιχτά τους καλόγερους εμπρηστές. Ο Αμβρόσιος αρνείται να συνεχίσει τη λειτουργία, ώσπου πετυχαίνει να πάρει από τον αυτοκράτορα την υπόσχεση ότι θα σταματήσει κάθε δίωξη εναντίον των χριστιανών υπευθύνων. Πρόκειται, λέει ο M. Simon, για μια πρωτοφανή ταπείνωση δημόσια, μπροστά στο εκκλησιαζόμενο πλήθος, τόσο κατά του αυτοκράτορα όσο και κατά της πολιτικής εξουσίας, ένας θρίαμβος της μισαλλοδοξίας κι ένας βιασμός της δικαιοσύνης(3).
Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
Δύο χρόνια αργότερα ξεσπούν στη Θεσσαλονίκη “αιματηρές ταραχές”(4). Ο Θεοδόσιος διατάσσει να ληφτούν αμείλικτα μέτρα. Ο Αμβρόσιος επεμβαίνει. Αλλά ώσπου να πείσει τον Θεοδόσιο ν' αποσύρει τη διαταγή, χιλιάδες λαού έχουν σφαγεί.
“Ο Αμβρόσιος τότε απαιτεί από τον πρίγκιπα μια δημόσια τιμωρία με την απειλή του αφορισμού. Και πάλι ο Θεοδόσιος αντιστέκεται, αλλά τελικά υποχωρεί. Αποκλεισμένος από το δικαίωμα να πατήσει στην εκκλησία για ένα διάστημα, γίνεται ξανά δεκτός χωρίς τα αυτοκρατορικά του εμβλήματα, ντυμένος σαν ένας κοινός αμαρτωλός. Ζητά δημόσια συγνώμη για τα λάθη του, αθωώνεται επίσημα για τα Χριστούγεννα και αποκαθίσταται ανάμεσα στους πιστούς. Το γεγονός σημαδεύει μια κεφαλαιώδη στροφή στις σχέσεις εκκλησίας και αυτοκρατορίας. Ο ηθικός νόμος, που η εκκλησία είναι θεματοφύλακάς του, θριάμβευσε απέναντι στην αυτοκρατορική αυθαιρεσία. Ο αυτοκράτορας είναι το ίδιο υπόλογος όσο και ο ταπεινότερος των πιστών και δέχεται να είναι”(5).
Αν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας γίνεται με τη βούλησή του, τέτοιος ιδανικός υπήκοος της θρησκευτικής μοναρχίας, τι πρέπει να γίνει ο κοινός πολίτης; Γιατί φυσικά ο λαός δεν γνωρίζει πόσο ακριβά κατακτιέται και διατηρείται ο θρόνος που προσφέρεται απροσδόκητα σε κάποιον(6). Οι φοβερότεροι νόμοι και τα διατάγματα κατά της ειδωλολατρίας και των πιστών της θα υπογραφούν από κει και έπειτα από τον Θεοδόσιο. Η μάσκα της διαλλακτικότητας βγαίνει. Η τρομοκρατία νομιμοποιείται. Οι “μαυροντυμένοι καλόγεροι πιο λαίμαργοι κι από ελέφαντες”, όπως τους χαρακτήριζε παλιότερα ο Θεοδόσιος, γίνονται οι νόμιμοι δολοφόνοι των απίστων. Το “πας μη Έλλην βάρβαρος” γίνεται “πας μη χριστιανός, προδότης του θεού και του έθνους”.
Ο Θεοδόσιος θ' αξιωθεί ακόμη να υπογράψει την κατάργηση των Ολυμπιακών αγώνων (394), ύστερα από ιστορία 1170 χρόνων, των Μυστηριών της Ελευσίνας, την απαγόρευση θεατρικών παραστάσεων, το κλείσιμο του Σεράπιον, δίδοντας το πράσινο φως να πυρπολυθεί κι αυτό, στις ανήκουστες ταραχές και σφαγές που θα γίνουν στην Αλεξάνδρεια, με την καθοδήγηση του κλήρου.
Αυτός είναι ο “μέγας” Θεοδόσιος της επίσημης Ελληνικής Ιστορίας. Καιρός να γίνει αναδρομικός έλεγχος του πόθεν έσχες όλων αυτών των “τίτλων” που ανοίξανε το δρόμο στην καθολική αλλοτρίωση του ανθρώπου(7).
Πεθαίνει στα 395. ο M. Simon προτείνει να θεωρηθεί η ημερομηνία αυτή, εκείνη που σημαδεύει το σύνορο ανάμεσα στην αρχαιότητα και τον Μεσαίωνα(8).
“Οταν οι λογίς σωτηριακές θρησκείες παίρνουν είδηση το χριστιανισμό, ο αντίπαλος έχει αντρωθεί κι υψώνει το ανάστημά του με την αξίωση της θρησκευτικής μοναρχίας. Δεν είναι πια μια αίρεση του ιουδαϊσμού, μα έχει γυρίσει σε θρησκεία μυστηριακή, χωνεύοντας το σύστημα και τις επαγγελίες των σωτηριακών θρησκειών... Εργάτες της μεταστοιχείωσης αυτής είναι πρώτος ο Παύλος. Παραπίσω του οι άλλοι “απόστολοι των Εθνών” που δρούνε μέσα στις χριστιανικές αδελφότητες του εξωιουδαϊκού κόσμου. Πίσω κι απ' αυτούς οι Ιουδαίοι του εξωτερικού που, όπως ο Φίλων, έχουν δεχτεί την επίδραση των μυστηριακών θρησκειών ή της ιδεολογίας τους. Και πιο πίσω η τεράστια χοάνη των μαζών της αυτοκρατορίας που δεν καταλαβαίνουν άλλη γλώσσα σωτηρίας από τη μυστηριακή, και που χύνουν το νέο κρασί στα αρχαία ποτήρια”(9).
Αυτό όμως, θα επισημάνει αμέσως μετά ο Λεκατσάς, αντί να συμφιλιώσει τη νέα σωτηριακή θρησκεία με τις παλιές, βάθαινε απότομα την αντίθεσή τους.
Φυσικό. Το παιχνίδι παίχτηκε με μοναδικό σύστημα. Και οι Εβραίοι νιώθανε και δρούσανε παράλληλα σαν “κατακτητές”. Και ήταν απαραίτητο να διατηρούν την απόλυτη αφοσίωση της μάζας και να μην την καταπιέζουν, γιατί μόνο μ' αυτήν θα κέρδιζαν και την εξουσία. Ώσπου ν' αναρριχηθούν λοιπόν στα ύψιστα σκαλοπάτια, την αφήνουν να παίζει με τα κουρέλια της.
Στις τελευταίες έρευνες στο Βατικανό, ήρθε στο φως ένα μωσαϊκό που φαίνεται ν'ανήκει στο τέλος του 3ου αιώνα, όπου ο Χριστός παρουσιάζεται σαν Ήλιος να οδηγεί το άρμα του. Από κει επικράτησε τελικά και ημέρα των Χριστουγέννων στις 25 του Δεκέμβρη, που ήταν η καθιερωμένη σα μέρα γενεθλίων του Μίθρα, με την επιστροφή των μεγαλυτέρων ημερών. Η 25η του Δεκέμβρη γιορταζόταν στη Ρώμη σα γιορτή του Ήλιου, natalis solis invicti.
Ακόμη στο Ημερολόγιο του Φιλοκαλίωνα του έτους 354, δίδονταν οι ημερομηνίες των Γενεθλίων που γιορτάζονταν από τον Αύγουστο ως και τον Κωνστάντιο. Επισημαίνονται επίσης οι μεγάλες κλασικές ειδωλολατρικές γιορτές, όπως τα Λουπερκάλια, της Κυβέλης τέλος του Μάρτη, της Ίσιδας Μάρτη και Οκτώβρη και η γιορτή του Ήλιου 25 του Δεκέμβρη. Ανάμεσα σ' αυτές αναφέρονται και ημερομηνίες του Πάσχα, των ετών 312 ως τα 354, καθώς και κατάλογος των εορτών των μαρτύρων και των επισκόπων της Ρώμης από τον Πέτρο ως τον Λιβέριο. Και ενισχύει ο M. Simon την άποψη μου, συμπεραίνοντας: Ένα ντοκουμέντο, φτιαγμένο βέβαια κατ' εντολή και πρωτοβουλία αυτοκρατορική , με συμβολή οπωσδήποτε του πάπα, είναι ενδεικτικό της διαλλακτικότητας που 'δειχνε ο όλο και ανερχόμενος χριστιανισμός, για ένα διάστημα τουλάχιστο, στα καθιερωμένα ειδωλολατρικά πλαίσια. Μαρτυράει όμως και την ανεξιθρησκεία των επίσημων κύκλων της αυτοκρατορίας στην αντίπαλη θρησκεία(10).
ΚΑΙ Η ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Σε πολύ λίγες δεκαετίες από το Ημερολόγιο του Φιλοκαλίωνα, όπως είδαμε, οι Εβραιο-χριστιανοί θα ελέγχουν πιοα το θρόνο και θα πετάξουν τα προσχήματα.
“Η αρχική διάκριση της αρχαιότητας, Έλληνες και Βάρβαροι, μεταφερμένη στην αυτοκρατορία είχε διαφοροποιηθεί σε πολιτική έννοια: Μια σημαντική αναλογία των τελευταίων εξελληννισμένη ή εκρωμανισμένη είχε αφομοιωθεί με την αυτοκρατορία. Οπότε βάρβαροι θεωρούνταν ουσιαστικά, οι άνθρωποι οι πέρα από τα σύνορα, Πέρσες ή Γερμανοί ιδιαίτερα. Προκειμένου για την αυτοκρατορία, τώρα, η κοινωνική και θρησκευτική της δομή εκφράζεται από μια νέα διχοτόμηση: Από τη μια οι Έλληνες, δηλαδή οι ειδωλολάτρες, είτε για Έλληνες πρόκειται, Ρωμαίους ή πρώην βαρβάρους, κι από την άλλη, μοναδική εξαίρεση σ' αυτή τη θρησκευτική ενότητα, μοναδικοί επίσης εκπρόσωποι, από δω κι έπειτα, αλλά εντός των συνόρων, οι Βάρβαροι του άλλοτε, οι Εβραίοι. Δημιουργημένοι απ αυτούς, σαν ανταποκρινόμενη στη θεία βούληση, αυτή η ταξινόμηση της ανθρωπότητας δεν δυσκολεύτηκε να επιβληθεί στους Εθνικούς (ειδωλολάτρες) σαν έκφραση μιας πραγματικότητας που μπορεί να μην τους άρεσε, αλλά που έπρεπε οπωσδήποτε να συμμορφωθούν μ' αυτήν. Σε ένα τέτοιο διάγραμμα, δεν υπάρχει θέση για μια τρίτη ομάδα”(11).
Τη μοναδική οδό σωτηρίας που εφεύραν οι Εβραίοι, την διασχίσανε έκτοτε εκατοντάδες, χιλιάδες καλόγεροι και καλογριές, ξαμολύμένοι από το Βατικανό και τους Προτεστάντες, απ' άκρη σ' άκρη της γης, προκειμένου να εκχριστιανίσουν τους βάρβαρους λαούς, πριν αφυπνιστούν και συνειδητοποιήσουν την αθλιότητά τους και την εκμετάλλευσή τους από τους αποικιοκράτες. Και χρειάστηκαν να περάσουν 1700 χρόνια για να σηκωθεί επιτέλους ένας δικός τους, ο Ιβάν Ίλλιτς, ιερέας, να καταγγείλει τους ίδιους τους μοναχούς, πως το Κεφάλαιο τους χρησιμοποιεί για πράκτορές του(12).
Ναι! Ο χριστιανισμός αλήθεια σήμαινε την Καινούρια Εποχή του πολιτισμού. Η μαζική παραγωγή του εμπορίου – της καταναλωτικής μας εποχής – εφαρμόστηκε πρώτα στον άνθρωπο. Αλλά για να φτάσει το Κεφάλαιο στον ίλιγγο της παραγωγής του τυποποιημένου εμπορεύματος, έπρεπε πρώτα να εξασφαλίσει το τυποποιημένο άτομο. Τον χωρίς βούληση, εξουδετερωμένο χριστιανό που δεν διανοείται να διαμαρτυρηθεί για την αθλιότητα του μια κι έχει πειστεί πως η κατάντια του είναι “θέλημα θεού”. Αν ο Έλληνας στάθηκε το σύμβολο του σκεπτόμενου ανθρώπου, ο Χριστιανός γίνεται ο αντίποδας, το σύμβολο της υποταγής, μέσα από το σκοταδισμό της θεωρίας της Αντιγνώσης, και το διανοητικό κατακερματισμό της ανθρωπότητας.
___________________
(1)Όλα τα στοιχεία από τον M. Simon, ό.π., κεφ. ΧΙΙ, σελ. 281 κ.π.
(2)M. Simon ό.π., σελ. 285
(3)Μ. Simon ό.π. Σελ. 290
(4)Οταν ο Παύλος πηγαίνει για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, βρίσκει σημαντική εβραϊκή κοινότητα. Στο δεύτερο ταξίδι οργανώνει μια χριστιανική εκκλησία από Εβραιο-ειδωλολάτρες και οι Εβραίοι τον διώχνουν κακήν κακώς.
(5)M. Simon, ό.π., σελ. 290
(6)Το ίδιο σύστημα θ' ακολουθήσουν οι Φαναριώτες στην Τουρκοκρατία. Σπουδάζουν παιδιά από ορφανοτροφεία και τα κάνουν πατριάρχες, για να κυβερνούν οι ίδιοι την εκκλησία και την υπόδουλη ρωμιοσύνη κατά που τους συμφέρει.
(7)Ενας άλλος “μεγας”, ο πατριάρχης Αλεξανδρείας, Μέγας Αθανάσιος, είχε τεράστια κτηματική περιουσία και διέθετε δικό του εμπορικό στόλο με συντεχνίες αφοσιωμένων ναυτών. Ανάλογη ήταν και η ισχύς του. Όταν ο Μ. Κωνσταντίνος ανακάλεσε από τη εξορία τον Άρειο, που πάλι με διαταγή του είχε εξοριστεί, όχι μόνο γιατί υπολόγιζε τη δύναμη του αρειανισμού αλλά και γιατί ήθελε να περιορίσει τις επικίνδυνες πολιτικές φιλοδοξίες του πατριάρχη της Αλεξανδρείας, ο τελευταίος απείλησε να πάψει να εφοδιάζει με στάρι την Κων/πολη. (Σ. Χαιρετάκης, Λεξικό Κοινωνικών Επιστημών, Τ. 2ος, σελ. 966).
(8)Ο Μ. Simon είναι καθηγητής Ιστορικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου.
(9)Π. Λεκατσάς, Διόνυσος, σελ 243
(10)M. Simon, ό.π., σελ. 304
(11)Μ. Simon, ό.π., σελ. 172
(12)Ιβάν Ίλλιτσ, να λευτερώσουμε το μέλλον, μεταφρ. Λιλή Ζωγράφου, εκδ. Γραμμή 1977
ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΑΝΤΙΓΝΩΣΗ
ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου