∆ίκαια ζητάς ν’ αποτινάξω κάθε σκέψη αναβολής,
καθετί το βολικό και να παλέψω.
«...στον κόσµο αυτό ριχτήκαµε σαν ξένοι!
Κι αν όχι ήδη ανεπαρκείς
απ’ τη δριµύτητα της πτώσης επαρκώς σηµαδεµένοι...»
Όµως τα λόγια σου µε ξάφνιασαν σχεδόν.
Γυµνός ακόµα απέναντι στη µοχθηρία του λόγου δεν έχω ν’ αντιτάξω
παρά την άκαρπη προφάνεια µιας σάρκας επιβλητικής.
Πάντα µε κείνα τα υστερόβουλα:
«Τις αναποδιές που συνάντησα τις αποσιωπώ!»
και «Μονάχα τη φιλοσοφία αγαπώ!»
ύστερα «Ας κάνει ο καθένας τη δουλειά που ξέρει!»
Ασφαλώς
θα συµφωνήσεις πως δεν γίνεται να πάρεις πίσω
το δρόµο που σε οδήγησε στην επικράτεια της φωνής σου,
ούτε να εγείρεις αξιώσεις
σε κάθε επιτυχή χρησικτησία της σιωπής σου.
[Η Σκέψη παραείναι ασθενική για να τολµήσει το αληθές
του λόγου της και η Πράξη:
επίδειξη µιας άγνοιας παρηγορητικής.]
Λοιπόν, µε ποιας ακύρωσης την ένταση
να διασύρεις την πληγή σου;
Βλέπεις πως µου αποµένει η σιωπή.
Όσο κι αν είναι δύσκολο εντέλει να σωπάσω,
σ’ αυτήν την απροκάλυπτη ολιγαρχία των πραγµάτων:
εξαγριώνονται συχνά, µε την αδέκαστη ευκρίνεια τους
κάτι περισσότερο από ενοχή
για τη σαφήνεια όσων δεν θέλησα ποτέ να πω:
χνάρια µιας απουσίας µάχιµης εντούτοις.
Πιάσε εσύ το νήµα απ’ την αρχή.
Βγάλε συµπέρασµα απ’ αυτόν
τον κουρνιαχτό των φαντασµάτων.
Εγώ τουλάχιστον δεν είµαι από πέτρα κι η ζωή µου
δεν ήταν πάντα από χρυσό:
ν’ αφήσει πάνω µου το αγκάλιασµα της
εκείνη τη λάµψη που κάνει τη νύχτα γλυκιά,
µες στην απίστευτη καταδροµή της.
Νιώθω πως αυτός ο κόσµος δεν µπορεί να ’ναι το σπίτι µας.
Η εξορία µας ίσως; Πάει καλά!
Θα µας χωρέσει ή θα τον χωρέσουµε.
Θα µας αφανίσει ή θα τον αφανίσουµε.
Καυγάς να σου πετύχει!
Κατάλαβε µε. Νυχτώνει.
«...µια ακόµα ανήλικη βροχή σκύβει µε πάθος
πάνω απ’ τους αρχαίους πευκώνες...»
Θα σωπάσω. Κι ας µείνω ανεύθυνος µες στους αιώνες.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ
ΠΑΡΑΦΟΡΟ (1996)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου