ΟΙ ΕΠΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΥ – MARC EDMUND JONES / ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Βρίσκεται στο βιβλίο του Ευστάθιου Λιακόπουλου Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, σελ. 127-135.

Από το βιβλίο του Marc Edmund Jones: Occult Philosophy Εκδόσεις Samballa, 1977, Boulder Colorado, σελ. 109-118.

Η γνώση είναι διττή:

Αυτή η Γνώση που έλκει την

καταγωγή της από τα Ουράνια

Όντα των Φωτισμένων Κόσμων

και που μεταδίδεται στον Άνθρωπο με

αποκαλυπτικά μέσα και Ιερά Κείμενα

Και αυτή η γνώση που αναπτύχθηκε

από τον άνθρωπο τον ίδιο κατά τη

διάρκεια των αιώνων του αγώνα του

να προσαρμοσθεί στο περιβάλλον του

θνητού κόσμου.

Hall Manly Palmer

Επτά είναι οι θεμελιώδεις αλήθειες πάνω στις οποίες στηρίζονται τα αποδεκτά “πιστεύω” του ορθόδοξου εσωτερισμού στις πιο προσιτές και αναλυτικές του εκφράσεις. Παρουσιάζουν έτσι συνθετικά ολόκληρο το ανάπτυγμα των “δογμάτων” που είναι κοινά σ' αυτά που αποκαλούνται “Τα Μικρά Μυστήρια”.

Εξ αιτίας πάντως του γεγονότος ότι οι απόπειρες εξηγήσεως των οδήγησαν κατά καιρούς σε παρερμηνείες και μερικές φορές σε βαρειές κακοποιήσεις, η πρωταρχική, η ριζική τους ιδέα είναι δύσκολο να επισημανθεί.

Η παραδοχή των αληθειών αυτών δεν είναι βέβαια καθολική από τα επί μέρους εσωτερικά συστήματα.

Όλες αυτές οι αλήθειες βασανίστηκαν ανεξαίρετα από τους ερασιτέχνες κυρίως χρήστες τους. Αυτή ακριβώς η επιφανειακή προσέγγισή τους από τις καλές λεγόμενες τέχνες και τον έντεχνο λόγο είναι που αποθαρρύνει στην πρώτη τους γνωριμία, μια γνήσια εξερεύνηση των υπερβατικών τους δυνατοτήτων.

Οι αλήθειες όμως αυτές είναι που πρόσφεραν το έναυσμα για νέες αποκαλύψεις και μυστικές ανατάσεις του πνεύματος, ενώ παράλληλα πυροδότησαν δραματικές υπερβολές τόσο σαν καλλιτεχνικό υλικό όσο και σαν αφορμή δογματικών πολέμων με έντονο φυσικά εκκλησιαστικό χαρακτήρα.

Η σειρά με την οποία παρουσιάζονται εδώ είναι στοχαστική των προοδευτικών αναπτυγμάτων τους πάνω στην ανθρώπινη εμπειρία και δεν συμβαδίσζει με κάποια ιστορική αναφορά ή εξωτερική ιεραρχία των σχολών που φέρονται ότι εκφράζουν στα Μεγάλα Μυστήρια.

Οι αλήθειες αυτές από τη φύση τους δεν αρκούνται στο να προκαλέσουν ερεθίσματα για ένα νέο τρόπο σκέψης, αλλά επιβάλλουν συγκεκριμμένους κανόνες συμπεριφοράς που υπαγορεύονται πια μόνο από τη βαθειά κατανόησή τους.

1. Η ΑΠΟΔΟΧΉ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

Πρώτη από τις βασικές αλήθειες των Μικρών Μυστηρίων είναι μια επιβεβαίωση της υπερφυσικής εμπειρίας.

Ο νους καλείται να αποδεχτεί και να εμπιστευθεί τα πνευματικά φαινόμενα και να εναποθέσει τη μεγάλη του ελπίδα πάνω στο θαυμαστό. Στην ακραία του μορφή αυτό σημαίνει μια εξάρτηση από το αόρατο σαν τη μόνη αληθινή ύπαρξη, υποβιβάζοντας έτσι κάθε εξωτερικό ή φυσικό ενέργημα σαν κάτι απορρέον, δευτερεύον και μόρφωμα εντελώς περιορισμένης εκδήλωσης.

Το καταφύγιο εδώ σε κάθε περίπτωση που το άτομο βρίσκεται σε δυσχέρεια είναι προς μια ανώτερη και υψηλώτερη πραγματικότητα. Αυτή η αντίληψη είναι η πηγή κάθε θρησκείας, από τον πρωτόγονο αννιμισμό μέχρι τη σύγχρονη πίστη στην προσευχή και τον ηθικό βίο. Αποτελεί επίσης τη θεωρητική βάση για τον ιδεαλισμό στη φιλοσοφία, δηλαδή το συμβιβασμό με τη φαινόμενη αναρχία του φυσικού κόσμου της οποίας υποτιμάται η παρουσία με την πρόβλεψη σε κάποιο ανώτερο ή αδιάφθορο πεδίο για έναν ασφαλέστερο προσανατολισμό και καθοδήγηση.

Καθώς ο αποκρυφιστής είναι βασικά εκείνος που παραδέχεται τη δυνατότητα του ελέγχου των φυσικών φαινομένων με υπερβατικά μέσα, η εκδήλωση της διαίσθησης του στην πρωτόγονη θεραπευτική οδήγησε στην ανάπτυξη της μαγείας σαν μιας δύναμης που υποτίθεται ότι είναι ικανή να ασκήση κάποια αόρατη αλλά αποτελεσματικώτερη επίδραση πάνω στην τοπική τάση ανυπακοής. Η θεραπευτική ικανότητα συνεπώς υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος της εσωτερικής παράδοσης δια μέσου των αιώνων.

Αυτός που αναζητά, ο υποψήφιος, ελπίζει να δη πέρα από τα φυσικά όρια του εαυτού του, οραματιζόμενος μια πραγματικότητα και μια αλήθεια που μπορεί συνεχώς να αυτοαποκαλύπτονται σ' αυτόν μέσα από τα θαύματα της προσωπικής του επίτευξης.

Σαν πρώτο βήμα προς τα Μεγάλα Μυστήρια ο υποψήφιος, επιδιώκει και αποκτά μιαν απλή Υγεία, Επάρκεια και Ευδαιμονία και εισέρχεται σε μια περίοδο αληθινής Κατανόησης.

2. Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

Η δεύτερη από τις βασικές αλήθειες των Μικρών Μυστηρίων είναι μια επιβεβαίωση προσωπικής συνέχειας.

Ο αποκρυφιστής αποδέχεται ότια υπάρχουν πολλές διαρκείς υποστάσεις του εαυτού του πέρα από την καθημερινή του ταυτότητα και έτσι θεωρεί τον τάφο του σαν μια θύρα προς μια μεγαλύτερη ευκαιρία παρά σαν ένα τέρμα του συνειδητού όντος.

Αυτή η αίσθηση της συνέχειας της ατομικής ύπαρξης βρίσκεται πίσω από την λατρεία των προγόνων που είναι ενσωματωμένη σε πολλές από τις μεγάλες θρησκείες της ανθρωπότητας και που στην εποχή μας είναι η ρίζα όλου του σεβασμού μας προς το παρελθόν και επομένως σε ότι στηρίζεται πάνω σε μια αναλλοίωτη πραγματικότητα και σε μια παγκόσμια αλήθεια.

Το δόγμα αυτό μορφοποιήθηκε και στο πεδίο της επιστήμης μέσα από έννοιες όπως η διατήρηση της δύναμης και το αδιάφθορο της ύλης, οδηγώντας στην πιο σύγχρονη αναγνώριση των κλειστών κυκλωμάτων ενέργειας.

Αντανακλάται στην αρχή της Μετάλλαξης που προωθήθηκε από τους Αλχημιστές στη διακήρυξή τους της παραγωγής υψηλώτερων αξιών από κατώτερες και υπηρετεί κατά δραμματικό τρόπο και την υποκειμενική ταύτηση που υπόσχονται ορισμένα πολιτιστικά σχήματα όπως το Τοτέμ και άλλες διακλαδώσεις του εξατομικευμένου δεσμού προς μια αόρατη και αδίαφθορη διαδικασία εξέλιξης του όντος.

Η πίστη της Χριστιανικής Ορθοδοξίας στην ανάσταση του σώματος είναι μια επιβεβαίωση ότι ολόκληρη η ατομικότητα δεν είναι παρά ένα πλέγμα τυπικών δράσεων και αναδράσεων που καθιερώνουν το πρόσωπο μέσα από τον παράγοντα της φυσικής του μορφής και ότι η σάρκα του επομένως – στην κυριολεξία ή άλλως πως – είναι στην πραγματικότητα μια προφητεία επιβίωσης μετά θάνατον.

Οι Μεγάλοι Σωτήρες ή Αβατάρες της πνευματικής ιστορίας επιβεβαιώνουν τη δυνατότητα μιας τέτοιας αθάνατης κατάστασης μέσα από τη συχνή και εσκεμμένη αυτο-προβολής τους με ασώματο τρόπο.

Ο ακούμενος αναζητώντας την αλήθεια, οφείλει να ακολουθήσει το παράδειγμά τους σε μια μικρότερη κλίμακα με το να αυξήση τις ικανότητές του να απαγκιστρώνεται από τα επίπλαστα στοιχεία του και να ενδυναμώνει έτσι την αιώνια του μήτρα.

Στο δεύτερο βήμα προς τα Μεγάλα Μυστήρια εκλεπτύνει την προσωπικότητά του μέχρις ότου τελειοποιήση τη Φιλοσοφική λίθο τουτέστι μέχρι να ολοκληρώσει το χαρακτήρα του μέσα από τον οποίο πια βιώνει πραγματικά την εμπειρία μιας αθάνατης σημασίας μεταξύ των αδελφών του.

3. Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΟΡΑΤΗΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗΣ

Η τρίτη βασική αρχή των Μικρών Μυστηρίων είναι μια επιβεβαίωση της Θείας παρέμβασης.

Αυτό μπορεί να σημαίνει παρέμβαση από το Θεό ή από μια Υπέρτατη Νόηση λιγώτερο ανθρωπομορφική αλλά που πρέπει πάντως να είναι η πράξη μιας συμπαντικής δύναμης επικεντρωμένης στον άνθρωπο σαν πρόσωπο.

Η έννοια αυτή κατ' ανάγκη συμπληρώνει και φωτίζει κάθε πραγμάτωση της υπερφυσικής εμπειρίας (η πρώτη μας αρχή).

Η πνευματική συνέχεια ή η αθανασία (η δεύτερη} αναδεικνύεται έτσι σε κάτι περισσότερο επιθυμητό από μια απλή άυλη διάρκεια.

Η καθοδήγηση αυτή εκδηλώνεται στα ανθρώπινα πράγματα μέσα από τις συγκεκριμμένες αν και απεριόριστες δυνατότητες της ατομικής μετάλλαξης σε κάθε δεδομένη στιγμή. Και έτσι γίνεται και κοινωνικά σημαντική σε μια διευρυμμένη αντίληψη αυτού που λέγεται υπερβατική συνείδηση.

Αυτή η αποδοχή φυσικά δεν οδηγεί στην απάρνηση της πραγματικότητας του καθ' ημέραν βίου – όπως συμβαίνει στον Υποκειμενισμό ή σε άλλες μεταφυσικές σχολές φυγής από τον κόσμο – αλλά εμπνέει μια συνεχή παρουσία και συναλλαφή για να επιτευχθή κάτι καλλίτερο με τίμημα κάτι χειρότερο.

Αυτό είναι μια ακόμα διεύρυνση της αντίληψης της συνέχειας ότι δηλαδή οι θρησκείες αποκαλούν διαδικασία κάθαρσης ή Ανύψωσης. Βασικά εξελίσσεται σε μια αφομοίωση του μικρότερου στο μεγαλύτερο όπως αυτό εκφράζεται στην Πατρική σχέση με τη Θεότητα ή την Αδελφική σχέση με τους Μεγάλους Μύστες.

Η αόρατη αυτή αδελφότητα δημιουργείται από το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι τους οποίους συνδέει μια υψηλώτερη έμπνευση αφιερώνουν τη ζωή τους σε κοινές δραστηριότητες υπερβατικής φύσης. Κατ' αυτό τον τρόπο εμψυχώνουν κάθε εκδήλωση της ζωής με διάσταση συμπαντική και είναι έτσι σε θέση να καθοδηγούν κάθε συνειδητή ανάταση του εν εγρηγόρσει ευρισκομένου πνεύματος.

Στην επιστήμη, αυτή η αντίληψη παίρνει τη μορφή του ρασιοναλισμού ή της πίστης σε μια απόλυτη ολοκλήρωση της νόησης που εκφράζεται παραστατικά με την ιδέα ότι ο άνθρωπος τελικά μπορεί να κατορθώσει ό,τι διανοηθή.

Ο μυημένος επιβάλλεται να παραμείνει ακλόνητα πιστός στα ιδανικά του εσωτερισμού που τον οδηγούν προς την αθάνατη αδελφότητα και να υπακούει πάντα στην καθοδήγηση που απορρέει από αυτή την άφατη κοινωνία.

Σαν το τρίτο βήμα προς τα Μεγάλα Μυστήρια πρέπει να επιδιώξει ένα τρόπο ζωής που να ταυτίζεται με όλες τις εξέχουσες προσωπικότητες που βάδισαν πριν απ' αυτόν το Δρόμο και σ' αυτή τη νέα πνευματοποιημένη αυτοσυνείδησή του πια, δικαιούται να φέρη ένα καινούργιο Μυστηριακό Όνομα.

4. ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΜΥΗΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ

Η τέταρτη από τις βασικές αλήθειες των Μικρών Μυστηρίων είναι μια επιβεβαίωση της εσωτερικής γνώσης.

Η παγκόσμια ολοκλήρωση μπορεί να γίνη κατανοητή συνειδητά και σε όλες τις άπειρες εκδηλώσεις της μόνο αν ο άνθρωπος θα συνεχίση να τελειοποιεί τον εαυτό του σε τέτοιο βαθμό που να γίνεται ο κατάλληλος αγωγός της. Γι' αυτό ακριβώς λέγεται ότι η μυητική διαδικασία οδηγεί στη φώτιση και είναι προσιτή σε κάθε έναν που θα εκδηλώσει τη Θέληση να καταστήσει την υπερβατική κατάσταση κατανόησης, προσωπικό του επίτευγμα.

Και εδώ ακριβώς στηρίζεται και κάθε ηθική εξέλιξη της κοινωνίας καθώς η διαδικασία αυτή στην πιο πρακτική της μορφή εκδηλώνει απόλυτο σεβασμό σε αυτό που αποκαλούμε προσωπικότητα.

Η αίσθηση της μεγάλης σοφίας μπορεί μερικές φορές να συμβάλει στην αλαζονεία της πίστης ή του δόγματος και να ενθαρύνει ένα ληστρικό ιερατείο ή μια επιπόλαιη έκφραση αποκλειστικότητας στην εξωτερική όψη των μυστηρίων. Αλλά παράλληλα προκαλεί το άτομο να επιδιώξη στο μέγιστο δυνατό βαθμό την πνευματική του αυτοαποκάλυψη. Η επιστήμη στερείται διορατικότητας όταν θεωρεί την ανθρώπινη νόηση αφ' εαυτής πλήρη, εκφράζοντας έτσι την άποψη ότι ο άνθρωπος είναι σε θέση να λύση όλα του τα προβλήματα μέσα από διανοητικές διαδικασίες. Γιατί ο σύγχρονος πολιτισμός έχει κατά δραμματικό τρόπο υπογραμμίση το γεγονός ότι κάθε ειδική γνώση απαιτεί την ανάπτυξη συγκεκριμμένων δεξιοτήτων οι οποίες και αποκτώνται μόνο μετά από προκαθορισμένη εξάσκηση.

Οι θρησκείες έχουν συνειδητοποιήση ότι το άτομο δεν θα μπορέση να αποφύγη την αλληλοεπίδραση του ίδιου με το περιβάλλον και ότικάθε αναπτυξη του πνεύματος πρέπει να συγκρατείται από ένα έλεγχο των αισθησιακών εμπειριών, και γι' αυτό δηλώνουν ότι πίστις άνευ έργων είναι νεκρά. Ο μυημένος αναμένεται να υποβάλλη τον εαυτό του σε μια συνεχή και αυτοπροσανατολιζόμενη παιδεία και να μετέχει ενεργά σε οποιαδήποτε μορφή εξωτερικής πειθαρχίας αποδεικνύεται η καταλληλότερη για τις προσωπικές του ανάγκες.

Σαν το τέταρτο βήμα προς τα Μεγάλα Μυστήρια, υιοθετεί πια ένα πανάρχαιο όραμ επίτευξης, ταυτισμένο με την Αθάνατη αποστολή του και αφιερώνει τη ζωή του σε ένα πρακτικό λειτούργημα για το καλό του συνόλου, για να μπορεί να αξιοποιήση έτσι τις νεοαποκτημένες εξαιρετικές του ικανότητες.

5. Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ

Η πέμπτη από τις βασικές αλήθειες των Μικρών Μυστηρίων είναι η επιβεβαίωση της ύπαρξης ενός ισόρροπου σχεδίου στο σύμπαν.

Η αόρατη πλευρά της δημιουργίας γίνεται αποδεκτή σαν ουσιαστικά πραγματική (η πρώτη αρχή) και ακολούθως της δίδεται δυνατότητα συνέχειας (η δεύτερη αρχή). Μετά αποκτά κοινωνικό σκοπό και οργάνωση (η τρίτη αρχή) και της παραχωρείται συνειδητή υποκειμενική-προσωπική ευθύνη (τέταρτη αρχή) που είναι η βάση για μια αντικειμενική πραγμάτωση, ικανή να κοινωνηθή πια με όλα τα όντα. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η μόνη δικαίωση της όποιας συμπαντικής αποκάλυψης της παγκόσμιας πραγματικότητας.

Από πρακτική άποψη αυτή είναι και η δικαίωση της τελετουργίας ή της μαγείας, όπου δηλαδή ο εσωτερισμός κάνει χρήση εκείνου που η επιστήμη απλά αποκαλύπτει στατιστικά, των νόμων δηλαδή της αλληλοεξάρτησης των πραγμάτων.

Ο νόμος και η τάξη δεν είναι πια τόσο η έκφραση της θείας θέλησης ή της παγκόσμιας ανάγκης όσο η συμφιλίωση της κάθε δεδομένης ύπαρξης με τον ίδιο τον εαυτό της και έτσι η συμπόρευση της με όλες τις άλλες.

Η επιμονή είναι η μόνη δυνατή μέθοδος ανάπτυξης των εγγενών μας δυνατοτήτων και παρά το γεγονός ότι συχνά γίνεται κατάχρηση των μαγικών δυνάμεων – και έτσι καταλήγει μαύρη παρά λευκή κατά την αποκρυφιστική ορολογία – και οι αληθινές μας δυνατότητες παρασύρρονται προς τα αριστερά μάλλον παρά προς τα δεξιά, όμως αυτή η ολοκλήρωση της αυθυπαρξίας είναι εκείνη που στο τέλος μας επιτρέπει να μεθέξουμε σε κάθε θεία πραγματικότητα.

Έτσι η μυστική γνώση επιβεβαιώνει αυτό που η θρησκεία διακηρύσσει: ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ' εικόνα και ομοίωση του Θεού. Και καθιερώνει έτσι και το Ερμητικό Αξίωμα: “όπως τα άνω, έτσι και κάτω”.

Ο άνθρωπος αναγνωρίζεται έτσι σαν μικρόκοσμος, δηλαδή ότι είναι ένα μικρό σύμπαν που εμπεριέχει σε εμβρυακή κατάσταση όλα τα στοιχεία του Μεγαλύτερου κόσμου. Αυτό ακριβώς είναι εκείνο που του επιτρέπει να ερμηνεύει τον κόσμο παντοειδώς και εξηγεί και την καταγωγή της Προφητείας.

Ο μυημένος από αναζητητής αναμένεται να γίνη αποκαλυπτής (δεν έχει σημασία σε πόσο μικρή διάσταση) και να βοηθήση τον κάθε α να κατανοήση τις ζωτικές ροπές της κοινής τους εμπειρίας.

Σαν το πέμπτο βήμα προς τα Μεγάλα Μυστήρια ταυτίζεται αμετάκλητα με κάποια από τις μεγάλες στιγμές της ανθρωπότητας και γίνεται σημείο αναφοράς της γεννεάς του, προσφέροντας έτσι ένα ψυχολογικό στήριγμα υψηλής και απρόσωπης μορφής σε όσους βρίσκονται γύρω του.

6. Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Η έκτη από τις θεμελιώδεις αλήθειες των Μικρών Μυστηρίων είναι η επιβεβαίωση του Νόμου του Κάρμα.

Αυτή η ιδέα που προέρχεται από την Ανατολή, υπογραμμίζει κατά δραμματικό τρόπο τις μη αντιστρεπτές συνήθως συνέπειες των ίδιωντων προσωπικών ενεργημάτων για το ίδιο το άτομο. Αλλά δίνει συγχρόνως ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι μπορούμε να καθοδηγήσουμε και να ανατάξουμε το πεπρωμένο μας μέσα από την αναγνώριση και την ενεργοποίηση μιας παράλληλης ικανότητας θέλησης και θυσίας που είναι εγγενής στον καθένα από μας.

Η αντίληψη του Νόμου του Κάρμα έχει κυριαρχίσει τους τελευταίους αιώνες και στην κλασσική φυσική και στο συνοδεύοντα αυτήν μεσαιωνικό ρασιοναλισμό, αλλά γίνεται αποδεκτή στους χώρους αυτούς περισσότερο σαν περιορισμός και δέσμευση και λιγώτερο σαν ευκαιρία εξέλιξης.

Η εμπειρία υποβάλλεται έτσι σε μια νοήμονα ή προγραμματισμένη λειτουργικότητα επίτευξης υψηλώτερου τελικού σκοπού και όχι στις κοινές μηχανικές συνέπειες συμμετοχής της στην καθημερινή δοκιμασία. Σε κάθε όμως περίπτωση, γεγονός παραμένει ότι η προσαρμογή στις σωστές συνθήκες είναι η αληθινή ουσία της ολοκλήρωσης.

Επειδή ο άνθρωπος διατρέχει μια αυστηρά προκαθορισμένη πορεία στην κοινή εκδήλωση της ύπαρξής του, μπορεί με την ίδια πιστότητα να διατρέχη και μια άλλη στην εξαιρετική της εκδήλωση. Μπορεί δηλαδή να μεταβάλλη αυτό που θεωρείται πεπρωμένο γι' αυτόν, με μια στάση ανάλογη με το βάρος αυτού του πεπρωμένου.

Αυτή ακριβώς η εξωφλητική ικανότητα είναι εκείνη που επέβαλλ από την αρχή ακόμα της ανάδυσης της ανθρώπινης συνείδησης, τους ηθικούς κανόνες, σαν ένα είδος εξισορροπιστικής πληρωμής.

Οικοδομώντας πάνω στην παρόρμηση να εξισώσουμε τη ζημία με μια υλική αποκατάσταση και περιορίζοντας την πρωτόγονη αντίληψη ότι η ποινή πρέπει να είναι εκδίκηση, δηλαδή μεγαλύτερη από τη ζημία, οι Μεγάλοι Πνευματικοί Διδάσκαλοι επέβαλαν τη μεγαλοψυχία της συγνώμης κι ακόμα μια πραγματική αγάπη για τους εχθρούς μας. Έτσι μας επιτρέπουν να αποκομίσουμε κέρδη από το κακό με μια στάση δημιουργική, μετακινώντας απλά το κέντρο της σχέσης μας προς την αθέατη πλευρά της ζωής και αξιοποιώντας τις επιφανειακά προσδιοριστές αιτίες, να κυριαρχίσουμε δηλαδή πάνω στα γεγονότα αντί να τα αφήσουμε να μας καταβάλουν.

Ο μύστης αναμένεται να απαλλαγή από τις καρμικές του εμπλοκές και να αποτινάξη όλες τις ταπεινές ή εφθαρμένες παρορμήσεις του, ανατοποθετώντας τον εαυτό του συνεχώς με την ανάληψη απέναντι στην αόρατη αδελφότητα νέων ευθυνών.

Σαν έκτο βήμα προς τα Μεγάλα Μυστήρια, αφιερώνει τον εαυτό του σε μια πνευματική αποστολή αυτοθυσίας μέσα στον κόσμο της καθημερινότητας και με τη βέβαιη σταύρωσή του στην κοινωνία, αναδεικνύεται σε εκφραστή του αληθινού ομαδικού πνεύματος.

7. Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Έβδομη από τις θεμελιακές αλήθειες στα Μικρά Μυστήρια είναι μια επιβεβαίωση της Επανενσάρκωσης.

Η αντίληψη αυτή ολοκληρώνει την πνευματική διάσταση που είναι αποδεκτή από την εσωτερική φιλοσοφία και παρουσιάζει πια το είναι όχι μόνο ηθικά ικανό αλλά και σαν αθάνατα αυτάρκες.

Ότι αναδεικνύεται έτσι ζωτικής σημασίας για το άτομο δεν είναι αν έζησε στη γη προηγουμένως – καθώς πολύ λίγοι έχουν τη μνήμη ή κάποια εξωτερική καταγραφή που να βοηθήση την ιδέα αυτή να καταστή κάτι περισσότερο από καθαρή εικασία – αλλά ότι μπορεί να ζωοποιήση μια αντάξια του θεμελιακή ενεργητικότητα.

Οι θρησκείες έχουν ευρύτατα υιοθετήση αυτή την αντίληψη. Οι διδασκαλίες του γνήσιου Χριστιανισμού π.χ. αναφέρουν ότι ο Ηλίας ξαναγεννήθηκε σαν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής.

Η θωρία αυτή πολλές φορές συγχέεται με αυτή της μετεμψύχωσης όπου η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να ξαναγεννηθή σαν ζώο ή φυτό.

Η επιστήμη βλέπει τα περιοδικά επαναλαμβανόμενα φαινόμενα, σαν στηρίγματα κάθε πρόβλεψης, δηλαδή καθαρά λογικά. Η κυκλική φύση της ζωής όμως είναι μια τόσο πολύ διαδεδομένη αντίληψη του ανθρώπου για τον κόσμο του που μπορεί να αποτελέση τη βάση για κάτι παραπάνω από μαντεία είτε αυτό είναι καθημερινή κρίση είτε αφορά κάποια από τις απόκρυφες τέχνες.

Ότι φυσικά επεμβαίνει πια δεν είναι η περιοδικότητα αυτή καθ' εαυτή, αλλά η επανάταξη ή η αυτοπραγμάτωση. Σ' αυτή την περίπτωση εμφανίζεται η δια του Χριστού Σωτηρία στη μόνη αληθινή της σημασία, όπως και η επικέντρωση της εσωτερικότητας της ανθρώπινης ισχύος με την αθάνατη εργασία ενός Διδασκάλου. Γιατί τα Μεγάλα και τα Μικρά ζουν μαζί το ένα για το άλλο και μέσω του άλλου.

Και έτσι φθάνουμε στο αποκρύφωμα των Μικρών Μυστηρίων.

Ο μυημένος καλείται να αποδεχθή μια παράδοση φυλετικής κληρονομίας, η οποία θα εκφράζει κάποια υπερβαίνουσα την κοινή σημασία της προσωπικής του ζωής, διάσταση. Διάσταση που μπορεί να τον κατασησει ικανό να επιτύχη κυριολεκτικά την αθάνατη έκφρασή του.

Σαν το έβδομο και τελευταίο βήμα για τα Μεγάλα Μυστήρια καθίσταται η πραγματική επανενσωμάτωση κάποιας μεγάλης ψυχής που έζησε στην κληρονομία του χρόνου. Και με αυτό του το επίτευγμα καταλαμβάνει τη θέση του αληθινού Μύστη και καθίσταται μέλος της Μεγάλης Λευκής Στοάς.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μια ακόμα κρίση ταυτότητας

ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΑΡΕΘΑ”

(Β ΕΚΔΟΣΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΕΝΗ 1992)