Να πεθάνει αυτό που είναι κατώτερο μέσα σου ώστε να επαναγεννηθείς σε μια ανώτερη ζωή, ιδού ποιο είναι το θεμελιώδες θέμα όλων των μυήσεων. Παντού και πάντοτε ο νεκρός που ανασταίνεται παίζει τον κύριο ρόλο στα τελετουργικά εισδοχής των μάγων-ιερέων. Η ίδια η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία παραμένει πιστή σε αυτή την παράδοση, όταν ψάλλει όλες τις νεκρώσιμες προσευχές στον διάκονο που βρίσκεται ξαπλωμένος κάτω απο ένα νεκρικό κάλυμμα, προτού του επιτραπεί να ανασηκωθεί για να περιβληθεί με όλες τις εξουσίες της ιερωσύνης.
Εξάλλου, γίνονται ορισμένοι παραλληλισμοί ανάμεσα στα πάθη του Χιράμ και του Ιησού. Και στα δύο μέρη ο Διδάσκαλος υποκύπτει όντας θύμα των ιδίων φαυλοτήτων, ενώ στη συνέχεια επανέρχεται στην ζωή για να μην εγκαταλείψει τους μαθητές του, που έχουν την ανάγκη να κατευθυνθούν από εκείνον στην εκπλήρωση του έργου τους. Αυτό για τους Χριστιανούς συνίσταται στην πραγμάτωση της Βασιλείας του Θεού επί της γης, αποτελεί δηλαδή, ένα είδος επαναποκτηθέντος παραδείσου χάρη στην πραγμάτωση των χριστιανικών αρετών. Οι Τέκτονες, ότνα προσφέρονται να ολοκληρώσουν την ανοικοδόμηση του Ναού της παγκόσμιας Αδελφότητας επιδιώκουν το ίδιο ιδανικό. Η μέθοδός τους, όμως, δεν είναι η ίδια με εκείνη των θρησκειών. Αντί να καλέσει αδιακρίτως όλα τα άτομα για να τα στρατολογήσει κάτω από το λάβαρο μιας πίστεως, που αν δεν είναι εντελώς τυφλή είναι τουλάχιστον αποδεκτή χωρίς να υφίσταται αποτελεσματικό έλεγχο, ο Τεκτονισμός απευθύνεται μόνον στα χειραφετημένα πνεύματα, που είναι ικανά από μόνα τους να αποφασίζουν για το ποιο πράγμα θα αναγνωρίσουν ως δίκαιο και σωστό.
Εάν ο Χριστός συμβολίζει κατά ένα γενικό τρόπο το λυτρωτικό Φως, το οποίο φωτίζει όλους τους ανθρώπους για να τους παροτρύνει να ζουν όλο και περισσότερο αδελφικά, στον Χιράμ θα πρέπει να δούμε ένα ανάλογο Φως, αλλά θεωρημένο από μια πολύ περισσότερο περιορισμένη άποψη. Ο Διδάσκαλος των Ελευθέρων-Κατασκευαστών (Libres – Constructeurs), που ερευνούν την αλήθεια με πλήρη ανεξαρτησία έχοντας την γνώση του ρηξικέλευθου και του κινδύνου, χωρίς να υποχωρούν μπροστά σε κανένα εξ' αποκαλύψεως δόγμα, αντιπροσωπεύει όλως ιδιαιτέρως το Πνεύμα της Μυήσεως.
Εξάλλου, οι Ευαγγελιστές έχουν μεταμορφώσει τον ιδρυτή του Χριστιανισμού σε ένα μυθικό πρόσωπο, από το γεγονός και μόνον ότι του αποδίδουν το πεπρωμένο άλλων θεοποιημένων ηρώων.
Ανάμεσα σε αυτούς, κανείς δεν θα έχαιρε κατά την αρχαιότητα ενός προνομίου παρομοίου με εκείνο του Αδώνιδος, του οποίου η ετήσια ανάσταση εορταζόταν με μεγάλες πομπές την άνοιξη. Οι Σύριοι και οι Έλληνες διατηρούσαν από τους Χαλδαίους τον θρύλο αυτού του βοσκού που ήταν εραστής της Αφροδίτης, και που ξαναγεννιόταν μαζί με την βλάστηση.
Μια πολύ βαθιά εσωτερική έννοια προσδίδεται στο πανάρχαιο ποίημα της καθόδου της Ιστάρ στον Άδη. Καταπονημένη από την ματαιότητα, η Βαβυλώνια θεά απομακρύνεται από τους ζωντανούς και βυθίζεται μέσα στον τόπο των νεκρών. Εκεί αντιμετωπίζει επτά περιτειχίσματα που δεν μπορεί να προσπεράσει, παρά μόνον αποβάλλοντας βαθμιαία τα μέταλλά της και τα ενδύματά της. Έτσι εμφανίζεται εντελώς γυμνή μπροστά στην Βασίλισσα του Άδη, την αδελφή της, που αφού θα προκαλέσει την εξέγερση της Ιστάρ κατακρίνοντάς την για τα παραπτώματά της, την τιμωρεί κάνοντας την να υποφέρει τα πάνδεινα και την κρατεί φυλακισμένη.
Από την στιγμή εκείνη, οι άνθρωποι στην γη έπαψαν πλέον να γνωρίζουν την αγάπη καθώς και τους ιερούς θεσμούς της. Καθώς οι φυλές των ανθρώπων απειλούνται με αφανισμό, οι διορατικοί θεοί τρέμουν μήπως χάσουν πιστούς και προσφορές. Συμβαίνει, αφού εκλείψουν οι λάτρεις τους, η θεότητά τους να σβήνει! Σε αυτή την ακραία κατάσταση οι κατώτεροι θεοί καταφεύγουν στους ανώτερους και εκλιπαρούν την άμεση απελευθέρωση της Ιστάρ.
Γνωρίζοντας την ιεραρχική τάξη, ο Έα, η ύπατη Σοφία, νιώθει συγχισμένος γιατί του προξενεί απέχθεια να παραβιάσει τους νόμους που έχει επιβάλει στην Δημιουργία, αλλά επίσης, δεν μπορεί και να την στειρώσει, αφήνοντας να φθίνει μέσα στο σκοτεινό Αράλου η θεά της γονιμότητας. Όμως, η άπειρη νοημοσύνη είναι γεμάτη από επινοητικότητα: γι' αυτήν δεν είναι παρά ένα παιχνιδάκι το να καταστρατηγήσει τον αμετάτρπτο νόμο. Σε αντίθεση με την νομιμότητα ο Άδης θα εξαναγκασθεί να επιστρέψει το θύμα του, παρά τις λυσσαλέες διαμαρτυρίες της Κυρίας της Χώρας που δεν έχει επιστροφή.
Η Ιστάρ έχει λοιπόν αναζωογονηθεί και στην συνέχεια οδηγείται ξανά από πύλη σε πύλη, έως την έξοδο της σκοτεινής της κατοικίας. Ξαναπερνώντας από τα μοιραία περιτειχίσματα μαζεύει κάθε τι που της ανήκει. Ξαναβρίσκει το ρούχο που προστάτευε την αιδώ της, τις πόρπες των αστραγάλων της, τα βραχιόλια της, την ζώνη της που είναι στολισμένη με λίθους της ευγονίας, τον πολύχρωμο χιτώνα της, το περιδέραιό της από τους οπάλιους λίθους, τα κρεμαστά σκουλαρίκια της και τέλος, το μεγάλο στέμμα της. Αφού με το στέμμα της η Ιστάρ ξαναβρήκε την βασιλεία της, η επίγεια ζωή αποκτά ξανά τον κανονικό της ρυθμό.
Αυτός ο μύθος που έχει ηλικία τουλάχιστον πέντε χιλιάδων ετών, υπαινίσσεται από πρώτη άποψη την εραρινή ανανέωση της βλαστήσεως. Θα ήταν όμως άδικο να μην του αποδοθεί μια βαθύτερη σημασία. Η κάθοδος στον Άδη, η απογύμνωση, εν συνεχεία η απόδοση των μετάλλων, ο θάνατος και η ανάσταση, σηματοδοτούσαν σε μεγάλο βαθμό τις φάσεις του σταθερού σχεδίου όλων των μυήσεων. Ας θεωρήσουμε λοιπόν την αφήγηση αυτή, της οποίας η Ασσυριακή εκδοχή έφτασε σχεδόν ακέραιη στις ημέρες μας, ως τον πρώτο κρίκο αυτής της μακράς αλύσου των μυητικών κειμένων, η οποία τελικά καταλήγει στο θρύλο του Χιράμ.
OSWALD WIRTH
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΤΕΚΤΟΝΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΟΥ ΡΟΖΑΝΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου