Σ' όλους τους λαούς που ζούσαν την εποχή του κατακλυσμού στην Ήπειρο που βρισκόταν απ' την άλλη μεριά της Ατλαντίδος υπάρχουν παραδόσεις που έχουν διασώσει το μεγάλο κατακλυσμό. Θα δούμε μερικές απ' αυτές τις παραδόσεις που τις θεωρώ ιδιαίτερα αποκαλυπτικές για τη μορφή που είχε αυτός ο κατακλυσμός. Ας ξεκινήσουμε απ' το Βορρά.
Στους μύθους των Εσκιμώων η παράδοση μιλάει για μια φοβερή πλημμύρα που συνέπεσε να γίνει μ' ένα καταστροφικό σεισμό. Η πλημμύρα κι ο σεισμός σάρωσαν όλη τη χώρα. Ο Θεός λέν “είχε βάλει μια μεγάλη μπουγάδα”. Η ταχύτητα της καταστροφής έθαψε κι έπνιξε όλους τους ανθρώπους. Όσοι πρόλαβαν έτρεξαν στις πιρόγες τους να σωθούν κι άλλοι ανέβηκαν στα βουνά. Σήμερα ισχυρίζονται πως ξεθάβουν απ' τους πάγους σκελετούς που ανήκουν σ' εκείνη την εποχή του κατακλυσμού.
Στους μύθους των Αλγκογκίνων, των Ινδιάνων που ζούσαν στα δάση, η παράδοση λέει “πως όταν ο γενάρχης της φυλής τους ο “Μιτσαμπό” βγήκε μια μέρα να κυνηγήσει με τους εξημερωμένους λύκους του που τους χρησιμοποιούσε σαν σκυλιά, οι λύκοι χάθηκαν μεσ' τα νερά μιας λίμνης που ξεχείλησε και σκέπασε τη γη.
Στους μύθους των Ιροκουά και Χουρόν το γεγονός του κατακλυσμού συμβαίνει μετά την επίσκεψη που κάνει η κόρη του αρχηγού η “Αταέντσικ” στην επικράτεια του μεγάλου “Αρχηγού που κρατάει τη γη”. Η κόρη επισκέφθηκε το καλύβι του μεγάλου αρχηγού που βρισκόταν κοντά στο “μεγάλο δέντρο τ' Ουρανού”. Η κόρη έμεινε έγκυος και το “Βόρειο Σέλας” μαντεύοντας την οργή του άντρα της “Αταέντσικ” την συμβούλευσε να ξεριζώσει το δέντρο. Όταν το δέντρο ξεριζώθηκε, συνεχίζει ο μύθος, αποκαλύφθηκε ένα χάος. Η Αταέντσικ έπεσε μεσ' το χάος και πέφτοντας της φάνηκε πως διέκρινε μια μεγάλη λίμνη. Δεν έβλεπε όμως πουθενά γη.
Οι Αραουκάνς της Χιλής λεν πως ο κατακλυσμός έγινε επειδή εξερράγη ένα ηφαίστειο και την έκρηξη την ακολούθησε ένας μεγάλος σεισμός. Τότε η γη σκεπάστηκε από νερά: Ελάχιστοι άνθρωποι σώθηκαν στο βουνό “Θεγκ-Θεγκ” που είχε τρεις κορυφές. Γι' αυτό μέχρι σήμερα οι Αραουκάνς φοβούνται τους σεισμούς και φεύγουν πάνω στα βουνά μήπως και η θάλασσα σκεπάσει και πάλι τη γη.
Οι Τουπινάμπας της Βραζιλίας λεν πως ο κατακλυσμός ήταν αποτέλεσμα της οργής του “Ταμέν-Βονόρε” ή ότι αυτός έγινε μετά τον θάνατο του “Μαϊρά-ατά” του μεγάλου μάγου και γενάρχη των δύο αδελφών του “Αρικόντε” και “Ταμενβονάρε” που σήκωσαν πόλεμο μεταξύ τους για την διανομή της πατρικής εξουσίας. Τότε ακριβώς συνέβηκε ο κατακλυσμός “που τα νερά πετάχτηκαν πάνω απ' τη χτυπημένη γη πέρασαν τα βουνά κι έφτασαν στα σύννεφα”.
Άφησα σκόπιμα τελευταίους τους μύθους των Αζτέκων, Μάγια και Ίνκας γιατί στους μύθους αυτούς των πιο πολιτισμένων λαών της Αμερικής, οι μύθοι του κατακλυσμού σώζουν και μερικά ακόμη πολύτιμα στοιχεία για τους ερευνητές.
Οι Αζτέκοι είναι ο αρχαιότερος ίσως λαός του Μεξικού. Οι Αζτέκοι που η ψυχή τους σώζεται μέχρι σήμερα σκορπισμένοι σ' όλο το Μεξικό, πιστεύουν ότι η χρονολογία του μεγάλου κατακλυσμού συμπίπτει με τον τρίτο ήλιο που ονομάζεται και “Ήλιος του σκότους”. Κατά τους Αζτέκους, που είχαν διάφορο τρόπο χρονολογήσεως των περιόδων του σχηματισμού της γης, ο πρώτος ήλιος είναι αυτός που δημιούργησε τους πολύτιμους λίθους. Είναι η περίοδος που η θερμοκρασία της γης επιτρέπει το σχηματισμό των πολυτίμων λίθων. Ο δεύτερος ήλιος είναι η περίοδος της φωτιάς. Σ' αυτή την περίοδο ανήκουν και οι άνθρωποι που η τελευταία γενεά ήταν η “Εχεκατονατιούχ”. Σ' αυτή τη γενεά η ανθρωπότης καταπλακώθηκε από σεισμούς ή τους έφαγαν τα ζώα ή πνίγηκαν απο πλημμύρα. Δημιουργός κι εκπολιτιστής των ανθρώπων, εφευρέτης και προστάτης όλων των τεχνών και της μεταλλουργίας ήταν ο “Κουετζάλκοατλ” που ήταν θεός του “Τσολολάν”. Κάποτε όμως ο θεός γύρισε στην παλιά του χώρα την “Τλαπαλλάν” μετά την καταστροφή της “Τούλλα”. Προτού όμως φύγει έκαψε τα σπίτια του που ήταν απ' ασήμι κι όστρακα, έθαψε τους θησαυρούς του κι απ' τη θάλασσα έφυγε στην Ανατολή με τους λαμπροστολισμένους με φτερά υπηρέτες του. Από την καταστροφή αυτήν που έγινε στην “Τούλλα” σώθηκε ένας άντρας ο “Κοξκόξτλι” και μια γυναίκα η “Ξατσικουετζάλ” κι έφτασαν σ' ένα βουνό που ονομαζόταν “Κολχουακάν” όπου ένα περιστέρι τους έδωσε το χάρισμα των γλωσσών. Αλλά ήταν τόσες πολλές οι γλώσσες που δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Από την εποχή εκείνη οι Αζτέκοι περίμεναν την επιστροφή του θεού. Έτσι όταν είδαν τους Ισπανούς πίστεψαν ότι επέστρεψε ο “Κουετζαλκοάτλ” και ειδοποίσαν τον αυτοκράτορά τους τον “Μοντεζούμα” να υποδεχθεί τον Θεό και τους υπηρέτες του. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και τιμούν τον πολιτισμό των Χριστιανών Ευρωπαίων!!!
Οι Μάγιας, κατά την εποχή “των μεγάλων εκπολιτιστών!!!” που ανακάλυψαν επί τέλους την Αμερική μετά από 2000 χρόνια απ' τους ιερείς της Νηίθ που ήξεραν την ύπαρξή της, κατοικούσαν στη χερσόνησο Γιουκατάν, τμήμα του σημερινού Μεξικού και της σημερινής δημοκρατίας της Γουατεμάλας και Ονδούρας. Οι Μάγιας είχαν αναπτύξει έναν υψηλό πολιτισμό που εμείς καταστρέφοντάς τον δεν κατορθώσαμε ν' αντιληφθούμε τίποτα από το βάθος της ιδέας, που έκφρασή της ήταν τ' αρχιτεκτονικά δημιουργήματα, η γλυπτική τέχνη, η υφαντουργία κλπ.
Οι Μάγιας όπως και οι Αζτέκοι, είχαν περίπου τον ίδιο τρόπο στη χρονολόγηση των περιόδων της γης. Η διαφορά των Μάγιας απ' τους Αζτέκους είναι ότι χώριζαν τις περιόδους σε πέντε. Κάθε περίοδος είχε τον δικό της Ήλιο. Η μέτρηση όμως εδώ ξεκινάει από τον “Ναχούι-ατλ” που ανήκει στην περίοδο του μεγάλου κατακλυσμού. “Τότε ο “Ναχούιατλ” εξαφανίστηκε κάτω από τα νερά του κατακλυσμού. Οι άνθρωποι πνίγηκαν ή έγιναν ψάρια. Τα βουνά καταποντίστηκαν μεσ' τα νερά κι έμειναν βυθισμένα επί πενήντα δύο ανοίξεις. Οι υπόλοιποι Ήλιοι όπως ο “Ασελούτ” ο “Εσεκάτλ” και ο “Ακάτλ” κι αυτός που διανύουμε σήμερα μιλάν όλοι για καταστροφές που έγιναν και για τη μοίρα των ανθρώπων που κάθε φορά ξαναρχίζουν την καινούργια δημιουργία. Βέβαια του πέμπτου ήλιου τις καταστροφές δεν τις είδαμε ακόμη αλλά αυτός ο ήλιος που δυστυχώς το ιερατείο των Μάγιας, δεν μας αποκάλυψε το όνομά του, υποθέτω ότι θα τον πουν αργότερα οι άνθρωποι που πιθανώς θα επιζήσουν “Πυρηνάτλ”.
Άφησα τελευταίο τον μύθο του κατακλυσμού των Ίνκας του Περού, των Ίντιος. Ήθελα να τελειώσω τη φοβερή περιγραφή αυτού του κατακλυσμού με μια αφήγηση μοναδικής ομορφιάς.
“Ενας ίντιος, μια μέρα πήγε ένα λάμα (ζώο που το χρησιμοποιούν για τις μεταφορές τους0 να βοσκήσει σε μια πλούσια βοσκή στην πεδιάδα. Εκεί θέλησε να το δέσει. Το ζώο όμως φαινόταν ανήσυχο και προσπαθούσε να λυθεί και να φύγει. Ο ίντιος δεν μπορούσε να καταλάβει την αιτία της ανησυχίας του ζώου και τότε το λάμα του μίλησε και του είπε: Μάθε πως δεν ανησυχώ χωρίς αιτία. Εντός πέντε ημερών η θάλασσα θ' ανέβει και θα σκεπάσει τη γη. Πάρε λοιπόν προμήθειες κι ανέβα στο βουνό “Βίλκα-Κότο” και φτάσε στην κορυφή του βουνού αν θέλεις να σωθείς.
Ο ίντιος έκπληκτος απ' αυτά που άκουσε απ' το λάμα, έλυσε το ζώο και τραβώντας το μαζί του ανέβηκε στο βουνό.
Όταν έφτασαν στην κορυφή είδε έκπληκτος πως εκεί είχαν καταφύγει πολλά ζώα και πουλιά. Τότε η θάλασσα άρχισε ν' ανέρχεται και να σκεπάζει τις πεδιάδες και τα χαμηλά βουνά, τα δε κύματα χτυπούσαν τόσο ψηλά που τα ζώα στο “Βίλκα-Κότο” τρομαγμένα φώναζαν και μαζεύονταν όλο και σε μικρότερο χώρο. Μια αλεπού δεν μπόρεσε να μαζέψει την ουρά της από τα νερά κι έτσι η ουρά μούσκεψε τόσο πολύ που έμεινε στην άκρη για πάντα μαύρη. Μετά από πέντε μέρες όταν η θάλασσα αποσύρθηκε στα φυσικά της όρια, όλοι οι άνθρωποι είχαν πνιγεί μεσ' τα νερά. Η ζωή θα είχε τελειώσει -τελειώνει ο μύθος- αν δεν είχε σωθεί ο ίντιος απ' τον οποίον ξεκίνησε όλος ο κόσμος της γης”.
Δεν νομίζω ότι μπορεί ν' αμφιβάλλει κανείς ότι ο κατακλυσμός δεν μπορεί να έγινε από καμμιά άλλη αιτία φυσικών φαινομένων που η έκτασή τους θα περιοριζόταν αναγκαία σε κάποια περιοχή της γης πλην του τεραστίου ρήγματος του Ατλαντικού που πρέπει να είναι υπεύθυνο και για τον καταποντισμό της Ατλαντίδας.
Είναι ακόμα ανεξήγητο γιατί τ' αποδημητικά πουλιά που φεύγουν απ' την Ευρώπη για την Νότιο Αμερική όταν πλησιάζουν τις Αζόρες αρχίζουν να πετούν κάνοντας μεγάλους κύκλους πάνω απ' τον απέραντο ωκεανό. Τι αναζητούν; Μήπως το προαιώνιο ένστικτό τους που τους προγραμματίζει τη ζωή τ' αναγκάζει σ' αυτή την αναζήτηση της χαμένης Ηπείρου; Ποιός θα μας δώσει άραγε αυτή την απάντηση;
Κι ακόμη τα χέλια που ο Δανός ιχθυολόγος P. S. Schmidt διαπίστωσε ότι γεννούν τα αυγά τους στη δυτική περιοχή του Ατλαντικού στη Σαργοθάλασσα ανάμεσα στις Αζόρες και τις Αντίλλες. Τι φέρνει άραγε τα αδύνατα αυτά πλάσματα στα μαύρα νερά του Ατλαντικού για να γεννήσουν και μετά να ταξιδέψουν πίσω στις ακτές της Ευρώπης και να μπουν στους ποταμούς; Τι είναι αυτό που τα φέρνει πίσω στη θάλασσα των Σαργασσών για να γεννήσουν και να πεθάνουν;
Με τους μύθους αυτούς τελειώσαμε την αφήγησή μας.
Η χρονολογία του καταποντισμού έχει μέχρι στιγμής σαν μοναδικό ντοκουμέντο την αφήγηση του Σόλωνα.
Η χρονολογία μπορεί να αμφισβητηθεί. Εκείνο, όμως που νομίζω, ότι δεν πρέπει ν' αμφισβητούμε πια είναι ότι ο πανάρχαιος ελληνικός πολιτισμός είναι προκατακλυσμιαίος και για να είμαστε πιο συνεπείς, είναι προ του καταποντισμού της Ατλαντίδος. Εγώ, απ' τις δικές μου προσπάθειες να βρω την αλήθεια πιστεύω ότι η χρονολόγηση των ιερέων της Νηίθ – Αθηνάς είναι σωστή. Ο πρώτος πολιτισμός στον Αιγαίο χώρο αναπτύχθηκε 9000 χρόνια προ Χριστού. Κι ο πολιτισμός αυτός δεν ξεπεράστηκε ποτέ.
ΗΛΙΑΣ Λ. ΤΣΑΤΣΟΜΟΙΡΟΣ
ΑΙΓΑΙΟ ΒΟΥΝΟ
ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου