Άραγε πως ξεκίνησαν όλα;
Η μεγάλη Αναζήτηση...
Τι μας σπρώχνει και μας κεντρίζει να ψάχνουμε για τη φύση, για το νόημα και το σκοπό της ύπαρξης των πάντων; Γιατί να ξεχειλίζουμε από τόσα αναπάντητα Μεγάλα Ερωτηματικά;
Μερικοί λένε ότι ο κόσμος είναι το όνειρο κάποιων θεών...
Μπορεί... αλλά εξίσου άνετα κάποιος άλλος θα έλεγε ότι οι θεοί είναι το όνειρο κάποιων ανθρώπων. Και όπως είπαμε, μόνο χάρη στην κακή τύχη πραγματοποιεί κανείς όλα τα όνειρά του. Γιατί...
...χωρίς όνειρα, ούτε οι θεοί ούτε οι άνθρωποι δε θα μπορούσαν να φτιάξουν τίποτα – ούτε καν να διασφαλίσουν την ίδια τους την ύπαρξη.
Όμως υπάρχει και μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση:
Ίσως το όνειρο και ο ονειρευόμενος να είναι έννοιες τόσο αλληλένδετα συνδεδεμένες που “δημιουργός” και “δημιούργημα” χάνουν πλέον κάθε νόημα.
Γιώργος Μπαλάνος
Στοχαζόταν στο σκοτάδι και δεν υπήρχε κανείς άλλος. Ούτε μια φωνή, ούτε ένας ψίθυρος. Ούτε το άγγιγμα ενός χεριού. Ούτε η ζεστασιά μιας άλλης καρδιάς.
Σκοτάδι.
Μοναξιά.
Μια αιώνια φυλακή όπου τα πάντα ήταν μαύρα και σιωπηλά και όπου τίποτε δε σάλευε. Φυλάκιση χωρίς προηγούμενη καταδίκη. Τιμωρία χωρίς αδίκημα. Το ανυπόφορο που έπρεπε να υποφερθεί, εκτός κι αν μπορούσε να επινοήσει κάποιο τρόπο απόδρασης.
Καμία ελπίδα σωτηρίας από πουθενά. Ούτε λύπηση, ούτε συμπόνια, ούτε οίκτος από κάποια άλλη ψυχή, κάποιον άλλο νου. Καμία πόρτα για ν' ανοιχτεί, καμία κλειδαριά για να διαρρηχτεί, κανένα κάγκελο για να πριονιστεί. Μονάχα η πυκνή, βαθιά κατάμαυρη νύχτα για να ψαχουλεύεις στα τυφλά και να μη βρίσκεις τίποτε.
Κάνεις ένα κύκλο με το χέρι σου προς τα δεξιά και δεν υπάρχει τίποτε. Σαρώνεις με το μπράτσο σου προς τ' αριστερά και ανακαλύπτεις μονάχα κενό απόλυτο και πλήρες. Βαδίζεις μπροστά μέσα στο σκοτάδι σαν ένας τυφλός χαμένος σε κάποια απέραντη, ξεχασμένη αίθουσα και δεν υπάρχει ούτε πάτωμα, ούτε αντίλαλοι από πατημασιές, ούτε τίποτε που να σου φράζει το δρόμο.
Μπορούσε ν' αγγίξει και να αισθανθεί ένα και μόνον πράγμα. Κι αυτό ήταν ο εαυτός του.
Συνεπώς τα μόνα διαθέσιμα μέσα για να ξεφύγει απο τη δυσχερή θέση του ήταν εκείνα που υπήρχαν μέσα του . Θα έπρεπε να γίνει ο ίδιος το όργανο της σωτηρίας του.
Πως;
Κανένα πρόβλημα δεν είναι υπεράνω λύσης. Με τη θέση αυτή η επιστήμη ζει. Χωρίς αυτή, η επιστήμη πεθαίνει. Ήταν ο απόλυτος επιστήμονας. Ως τέτοιος, δεν μπορούσε ν' αρνηθεί αυτή την πρόκληση προς τις ικανότητές του.
Τα μαρτύριά του ήταν εκείνα της ανίας, της μοναξιάς, της πνευματικής και σωματικής στειρότητας. Δεν ήταν δυνατό να τα αντέξει. Η ευκολότερη διέξοδος απόδρασης είναι μέσω της φαντασίας. Κρύβεσαι σ' ένα ζουρλομανδύα και ξεφεύεις από τη σωματική παγίδα καταφεύγοντας σ' ένα δικό σου ονειρικό κόσμο.
Αλλά τα όνειρα δεν επαρκούν. Είναι εξωπραγματικά και υπερβολικά σύντομα. Η επιθυμητή ελευθερία θα πρέπει να είναι γνήσια και μακράς διαρκείας. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να πλάσει μια απτή πραγματικότητα από τα όνειρα, μια πραγματικότητα έτσι φτιαγμένη ώστε ν' αντέχει για όλη την αιωνιότητα. Θα έπρεπε να είναι αυτοδιαιωνιζόμενη. Τίποτε λιγότερο δε θα μπορούσε να κάνει την απόδραση πλήρη.
Έτσι, κάθισε στο μεγάλο σκοτάδι και πάλεψε με το πρόβλημα. Δεν υπήρχε ρολόι, ούτε ημερολόγιο για να μετρά τη διάρκεια της σκέψης. Δεν υπήρχαν εξωτερικά στοιχεία για να υπολογιστούν. Δεν υπήρχε τίποτε εκτός από τις διεργασίες μέσα στον ευέλικτο νου του.
Και μια θέση: κανένα πρόβλημα δεν είναι υπεράνω λύσης.
Τη βρήκε τελικά. Θα σήμαινε την απόδραση από την ατέρμονη νύχτα. Θα του παρείχε εμπειρίες, περιπέτεια, πνευματική άσκηση, ψυχαγωγία, ζεστασιά, αγαπη, τον ήχο των φωνών, το άγγιγμα των χεριών.
Το σχέδιο ήταν κάθε άλλο παρά απλό. Απεναντίας, ήταν αρκετά πολύπλοκο ώστε ν' αψηφά το ξέμπλεγμά του για ατέλειωτους αιώνες. Έπρεπε να είναι έτσι αν ήθελε να έχει μονιμότητα. Η ανεπιθύμητη εναλλακτική λύση θα ήταν μια γοργή επιστροφή στη σιωπή και τα πικρά σκοτάδια.
Χρειάστηκε μεγάλη επεξεργασία. Ένα εκατομμύριο και μια όψεις έπρεπε να ληφθούν υπόψη, μαζί με τις ποικίλες μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις. Και όταν έγινε κι αυτό, έπρεπε να καταπιαστεί και με το επόμενο εκατομμύριο. Και μετά με το επόμενο... και με το μεθεπόμενο... και με το μεταμεθεπόμενο...
Δημιούργησε ένα πανίσχυρο δικό του όνειρο, έναν τόπο άπειρης πολυπλοκότητας σχεδιασμένο στην κάθε του λεπτομέρεια ως και την τελευταία τελεία και κόμμα. Μέσα σ' αυτόν θα ξαναζούσε εξαρχής. Αλλά όχι πλέον ως ο εαυτός του. Θα διασκόρπιζε την υπόσταση του σε αναρίθμητα μέρη, σ' ένα τεράστιο πλήθος με ποικίλα σχήματα και μορφές, η καθεμιά από τις οποίες θα ήταν αναγκασμένη ν' αγωνιστεί στο δικό της ιδιαίτερο περιβάλλον.
Και σκλήραινε αυτόν τον αγώνα ως τα όρια της αντοχής με το να ξεσκεφτεί τον εαυτό του, δυσχεραίνοντας τα μέρη του με μια απερίγραπτη άγνοια και εξαναγκάζοντάς τα να μάθουν εξαρχής. Θα έσπερνε την εχθρότητα ανάμεσά τους υπαγορεύοντας τους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού. Εκείνοι που θα συμμορφώνονταν με τους κανόνες θ' αποκαλούνταν καλοί. Εκείνοι που τους παρέβαιναν θ' αποκαλούνταν κακοί. Έτσι θα υπήρχαν ατέλειωτες επιβραδυντικές συγκρούσεις μέσα στη μια και μεγάλη σύγκρουση.
Όταν τα πάντα ήταν έτοιμα και τελειωμένα σκόπευε να διασπαστεί και να πάψει να είναι πια ένας, αλλά να διασκορπιστεί σ' ένα ανείπωτο πλήθος από οντότητες. Ύστερα τα μέρη του θα έπρεπε να πολεμήσουν προκειμένου να μπορέσουν να επιστρέψουν πίσω στην ενότητα και τον εαυτό του.
Αλλά πρώτα έπρεπε να μετατρέψει το όνειρο σε πραγματικότητα. Α, ααυτό θα ήταν το αληθινό τέστ!
Η ώρα ήταν τώρα. Το πείραμα έπρεπε ν' αρχίσει.
Σκύβοντας μπροστά, κοίταξε προς το σκοτάδι και είπε:
“Γεννηθήτω φως”.
Και εγένετο φως.
Αναζητώντας Παράξενους Θεούς
Επιλογή - Μετάφραση – Πρόλογοι: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ LOCUS 7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου