Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΥ

-Παρείσακτε που είσαι;

-Εδώ. Που θα μπορούσα να πάω άραγε;

-Έχουμε πρόβλημα.

-Δηλαδή;

-Να. Έγινε κάτι τρομερό και δυστυχώς μη αναστρέψιμο.

-Δεν καταλαβαίνω. Εκτός και αν... εννοείς...

-Ναι ρε Παρείσακτε. Αυτό εννοώ. Και μόνο το γεγονός ότι κατάλαβες αμέσως τι εννοώ σημαίνει ότι όντως έχουν έτσι τα πράγματα.

-Κοίτα να δεις! Όπως ξέρεις δεν συνηθίζω να κρύβομαι. Πες ότι είναι να πεις, να τελειώνουμε.

-Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα Παρείσακτε. Έπεσες στο μεγαλύτερο αμάρτημα που θα μπορούσες να πέσεις.

-Σιγά ρε μεγάλε! Τόσο τραγικό είναι;

-Φυσικά Παρείσακτε! Άφησες να εμφιλοχωρήσουν στην ψυχή σου συναισθήματα και αθέτησες τη δέσμευση. Απίστευτο ολίσθημα και μεγαλειώδης ηλιθιότητα.

-Γιατί ηλιθιότητα;

-Χα χα! Μ' αρέσει που ρωτάς. Αφού πιάστηκες μαλάκας.

-Άποψή σου. Εγώ πάντως δεν την ασπάζομαι.

-Δικαίωμά σου. Ο νόμος όμως είναι σαφής. Τον γνωρίζεις φαντάζομαι.

-Φυσικά.

-Πολύ άνετο σε βλέπω. Είσαι σίγουρος ότι τον γνωρίζεις; Το τίμημα του αμαρτήματος είναι ο Θάνατος.

-Είπαμε το γνωρίζω. Πάντως εγώ δεν νομίζω ότι έκανα κάποιο αμάρτημα. Ο λόγος μου ήταν συγκεκριμένος.

-Άκουσε με. Μην είσαι τόσο άκαμπτος. Δείξε μεταμέλεια και κατά πάσα πιθανότητα η ποινή σου θα μετατραπεί. Όσο βαριά και αν είναι, αν αποφύγεις το θάνατο, μετά, κάποια στιγμή θα τα βολέψουμε και θα ξεχαστεί το θέμα.

-Μα εγώ δεν θέλω να ξεχαστεί. Θέλω να θυμάμαι τα πάντα. Δεν είναι κάτι που θα το συζητήσω.

-Αν το θέτεις έτσι δεν απομένει τίποτε άλλο από το τέλος σου.

-Δεν πειράζει. Ευκαιρία να γυρίσω στο σκοτεινό κόσμο από τον οποίο προέρχομαι.

-Αυτό που το ξέρεις; Ποτέ δεν στο είπα.

-Εσύ όχι. Μου το είπε όμως η Γ. όταν με μύησε στις ενέργειες.

-Μμμμ! Η Γ., ε;

-Ναι, βέβαια. Μου είπε ακόμη, ότι παρότι ο κόσμος μου είναι σκοτεινός, δεν είναι κακός, γαμώτο μου. Μου την είχε δώσει αυτό, αλλά τελικά το ξεπέρασα.

-Καλά εντάξει! Οι γνωστές μαλακίες του Παρείσακτου! Τι άλλο ξέρεις, που δεν στο έχω πει;

-Ξέρω πολύ καλά ότι ο θάνατος δεν είναι παρά ένα πέρασμα. Προετοιμάζομαι εδώ και πολύ καιρό για το πέρασμα της γέφυρας. Δεν μπορείς να με φοβήσεις. Αλλώστε, όπως ξέρεις, θα γυρίσω πίσω. Νεκρός βέβαια, αλλά θα γυρίσω. Κατάλαβες αρχίδι;

-Εκείνο όμως που δεν ξέρεις είναι ότι πλέον κανένα συναίσθημα δεν θα μπορεί να σε διαπεράσει. Θα τα αφήσεις όλα πίσω σου. Θα είσαι άδειος.

-Θα θυμάμαι όμως. Δεν θα ξεχάσω τίποτε.

-Όσο γι' αυτό... Ποσώς με ενδιαφέρει. Θα θυμάσαι, αλλά δεν θα μπορείς να νοιώθεις τίποτα πια. Όμως πολλά είπαμε. Time to die! Για να δεις όμως ότι δεν είμαι τόσο αρχίδι όσο πιστεύεις θα σε αφήσω να τελειώσεις με το τραγούδι που ήθελες.

-Που το ξέρεις αυτό;

-Αφού ΕΓΩ σε γέννησα ρε ηλίθιε.

-Ωραίοι τρόποι.

-Μια χαρά είναι. Και πολύ σου πέφτουν. Λοιπόν, άκουσε για τελευταία φορά το ShutDOWN από τους O.S.I.

-Γιατί τελευταία; Θα τους ακούω και νεκρός.

-Θα τους ακούς Παρείσακτε αγόρι μου, αλλά...

-Αλλά, τι;

-Είπαμε! Κανένα συναίσθημα πλέον! Αυτό είναι το τίμημα. Ακουσε για τελευταία φορά τους στίχους που τόσο αγάπησες και όταν τελειώσει η μουσική, θα τελειώσεις κι εσύ.

-Αυτό ήταν λοιπόν! Θα 'θελα να πω κάτι σπουδαίο και σημαντικό, αλλά δεν μου 'ρχεται τίποτα ρε πούστη μου. Ούτε καν κατούρημα! Ας απολαύσω τουλάχιστον για τελευταία φορά τους στίχους. Όσο για σένα με τις προτεσταντικές, εβραιοχριστιανικές μαλακίες σου, για αμαρτήματα και άλλες αηδίες, το μόνο που μπορώ να σου πω, είναι ότι σας έχω γραμμένους κανονικά κι εσένα και το θεό σου. Κάνε ότι έχεις να κάνεις. Μαλάκα!

Shutdown your body shutdown your skin.

Shutdown your kisses shutdown within.

Shutdown your feelings shutdown your tongue.

Shutdown your dreaming mind shutdown your love.

Shutdown your anger shutdown your precious time.

Shutdown you loser shutdown your little mind.

Shutdown your letters shutdown your voice.

Shutdown your phone calls shutout the noise.

Shutdown the freezone shutdown your breath.

Shutdown your hormones wild shutdown your sex.

Shutdown your anger shutdown your precious time.

Shutdown you loser shutdown your little mind.

I gave a promise but it's just not enough for you.

I lied and cheated and betrayed all my trust for you.

I ripped my heart out threw it down on the bed for you.

I crawled away and hid in shadows and dust for your love.
Woke up and I wanted to make you my harbour (cold
light bleeding through the closed blinds deep the
quicksand cage the soft hands).

Made up but the moment dies (her breath threading the still night
kiss the cold lips make the time slip).

Cut me down and throw me out.

Shut me down and fade me out.

Spaced out and I touch you to make myself
calmer (cold light bleeding through the closed
blinds deep the quicksand cage the soft hands).
You smile but the moment dies (her breath
threading the still night kiss the cold lips make
the time slip).

Cut me down and throw me out.

Shut me down and fade me out.

Χασάν ιμπν Σαμπάχ ή Γέρος του Βουνού, Ιδρυτής του Τάγματος των Ασσασίνων

Τίποτα δεν είναι αληθινό, 
όλα επιτρέπονται.

Salvador Domingo Felipe Jacinto Dali i Domenech - The Persistence of Memory (1931)

Ισως να είμαστε προορισμένοι για να μας χρησιμοποιούν - CHARLES FORT

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΥ: Το κείμενο γράφτηκε γύρω στα 1910.

Κι αν πράγματι υπάρχουν άλλοι κόσμοι που προσπαθούν να επικοινωνήσουν μαζί μας ή με κάποιους από μας; Να επικοινωνήσουν με μια αίρεση ή με μια μυστική εταιρεία ή με κάποιους εσωτεριστές της γης μας; Η εμπειρία μου μου λέει πριν να μπω στο κυρίως θέμα, ότι οι αστρονόμοι μας τους έχουν δει αυτούς τους κόσμους, καθώς και οι μετεωρολόγοι και οι σοφοί και όλοι οι ειδικοί, αλλά το σύστημα δεν τους επέτρεψε να κοινοποιήσουν τα αποτελέσματα

Όσο κι αν είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος χαρακτήρας, κάθε φορά που επισκέπτομαι το “Αμερικάνικο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας” ο κυνισμός μου με οδηγεί στο τμήμα των “απολιθωμάτων”. Τεράστια οστά τα έχουν ξαναφτιάξει με τέτοιο τρόπο, ώστε να ξανασυνθέσουν το σκελετό ενός δεινοσαύρου που να φαίνεται “σαν αληθινός”. Στον όροφο κάτω από το τμήμα των απολιθωμάτων, έχουν ανακατασκευάσει ένα πραγματικό παιδικό κρεβάτι εκείνης της εποχής. Είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου τον ίδιο το μύθο, τόσο όμορφο είναι φτιαγμένο. Έχουν παρουσιάσει το μύθο με απέραντη αγάπη και φροντίδα, για να σε πείθουν πως είναι πραγματικός...

Αλλά γιατί, αφού μας επισκεφτηκαν στο παρελθόν όντα απο άλλους κόσμους, δεν μας επισκέπτονται πια;

Μπορώ να δώσω μια απάντηση απλή και λογικοφανή:

Θα μπορούσαμε να μορφώσουμε και να εκπολιτίσουμε τα γουρούνια, πάπιες και αγελάδες; Θα ήμαστε ικανοί να έχουμε διπλωματικές σχέσεις με μια κότα που λειτουργεί μόνο για να μας ικανοποιήσει, με την απόλυτη έννοια της αποπεράτωσης αυτής της λειτουργίας;

Νομίζω πως είμαστε σταθερά όντα και αναγκαία, πως είμαστε τελικά ένα μέρος του ζωϊκού βασιλείου, είμαστε κτήνη.

Νομίζω πως ανήκουμε κάπου. Πιστεύω πως η γη σε κάποιες άλλες εποχές, ήταν μια έρημη χώρα, όπου κάποιοι άλλοι άνθρωποι τη είχαν επισκεφτεί πριν απο μας, την είχαν εξερευνήσει, την αποίκησαν και στο τέλος τσακώθηκαν μεταξύ τους.

Τώρα πια, κάτι περίεργο κατέχει η γη, που έγινε αιτία να απομακρυνθούν όλοι οι άποικοι. Εδώ και χρόνια δεν έχει εμφανιστεί κάτι που προέρχεται από τον έξω κόσμο και να είναι τόσο χειροπιαστό, όπως ας πούμε, ένας Χριστόφορος Κολόμβος, που ξεκινάει για το Σαν Σαλβαδόρ, ή ο Χάτσον που διέσχισε το ποτάμι που φέρνει το όνομά του. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις που μας πείθουν για το αντίθετο, όσο αφορά λαθραίες επισκέψεις ή αποστολές από άλλους πλανήτες στη γη, και οι οποίοι μας έχουν δώσει πειστικές αποδείξεις πως μας αποφεύγουν.

Ξαναπιάνοντας αυτό το έργο στα χέρια μου, μου φάνηκε με τη σειρά μου, πως έπρεπε να αδιαφορήσω για κάποιες άλλες πλευρές της πραγματικότητας. Δε βλέπω πως είναι δυνατόν να καλύψεις με αυτό το βιβλίο όλους τους δυνατούς συνδυασμούς της ανθρωπότητας για να περιγράψεις ένα διαφορετικό τρόπο ύπαρξης ή ακόμα, να δικαιολογήσεις την κολακευτική ψευδαίσθηση, που μας θέλει να είμαστε χρήσιμοι για κάποιον ή για κάτι. Τα γουρούνια, οι χήνες και οι αγελάδες θα πρέπει πρώτα να καταλάβουν πως τα κατέχουμε και κατόπιν να τα απασχολήσει γιατί τα κατέχουμε. Ίσως να είμαστε προορισμένοι για να μας χρησιμοποιούν, ίσως να υπάρχει κάποιος κανονισμός που να διαχωρίζεται σε πολλά μέρη: κάτι έχει πάνω μας, έννομο δικαίωμα, κάτι μας εξουσιάζει, αφού πρώτα πλήρωσε το αντίτιμο για να αποκτήσει την ιδιοκτησία που ανήκε παλιότερα σε μας. Αυτή η συναλλαγή ήταν γνωστή, εδώ και αιώνες σε πολύ λίγους από μας και οι οποίοι θα ήταν οπαδοί κάποιας “λατρείας” ή κάποιας μυστικής εντολής και όπου τα μέλη της πρώτης τάξης, μας κατευθύνουν στο επίπεδο των παραδεδεγμένων γνώσεων και μας προσανατολίζουν προς αυτή τη μυστηριώδη λειτουργία μας.

Πιο παλιά πριν θεσμοθετηθεί η αρχή της νόμιμης κατοχής, ήρθαν στη γη μας κάτοικοι από ένα λαό του σύμπαντος. Πήδηξαν πάνω στη γη, με φτερά ή από παρέκληση της πορείας τους, κατευθύνθηκαν στις ακτές μας ο καθένας τους χωριστά ή σε ομάδες. Μας επισκέπτονταν ευκαιριακά ή περιοδικά για κυνήγι, για λόγους ανταλλαγής ή έρευνας ή ακόμα και για να γεμίσουν τα χαρέμια τους. Έφτιαξαν σε διάφορα σημεία τις αποικίες τους και μετά χάθηκαν ή αναγκάστηκαν να ξαναφύγουν.

Λαοί πολιτισμένοι ή πρωτόγονοι, όντα ή πράγματα, μορφές άσπρες, μαύρες ή κίτρινες.

L. PAUWELLS & J. BERGIER

Η ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΣΓΑΝΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ

Peter Green's Fleetwood Mac - The Green Manalishi (With The Two Pronged Crown)

Now, when the day goes to sleep and the full moon looks
The night is so black that the darkness cooks
Don't you come creepin' around - makin'
me do things I don't want to


Can't believe that you need my love so bad
Come sneakin' around tryin' to drive me mad
Bustin' in on my dreams - making me see things I don't wanna see


'Cause you're da Green Manalishi with the two prong crown
All my tryin' is up - all your bringin' is down
Just taking my love then slippin' away
Leavin' me here just tryin' to keep from following you

The Green Manalishi

From Wikipedia, the free encyclopedia

"The Green Manalishi (With the Two-Prong Crown)" is a song written by Peter Green and recorded by Fleetwood Mac. It was released as a single in the UK in May 1970 and reached #10 on the British charts. The song was written during Green's final months with the band, at a time when he was struggling with LSD and had withdrawn from other members of the band. "Faced with the band's refusal to give away all monetary gains, Peter Green decided to leave Fleetwood Mac, but not before writing the haunting 'Green Manalishi,' which seems to document his struggle to stop his descent into madness."^[1] While there are several rumours about the meaning of the title "Green Manalishi", one referencing a mysterious LSD drug called "Green Manalishi" associated with the drug scene of the 1960s and 1970s,^{[citation needed]} Green has always maintained that the song is about money, as represented by the devil.^[2]

Green has explained that he wrote the song after experiencing a drug-induced dream, in which he was visited by a green dog which barked at him. He understood that the dog represented money. "It scared me because I knew the dog had been dead a long time. It was a stray and I was looking after it. But I was dead and had to fight to get back into my body, which I eventually did. When I woke up, the room was really black and I found myself writing the song."^[2] He also said that he wrote the lyrics the following day, in Richmond Park. Supposedly, he was unable to record Robert Johnson's 'Hellhound On My Trail' following the incident; having conflated Johnson's hellhound with the green dog-demon of his dream.^{[citation needed]} This is supported by his discography, in which Green's sole post-Manalishi cover of 'Hellhound' was sung by band mate Nigel Watson.

The B-side of the single was an instrumental written by Green and Danny Kirwan, titled "World In Harmony". The two tracks were recorded at the same session in Warner/Reprise Studios, inHollywood, California.

[edit]

Band members

• Peter Green – guitar, vocals
• Danny Kirwan – guitar
• John McVie – bass
• Mick Fleetwood – drums

The other member of the band, guitarist Jeremy Spencer, is thought not to have been present at the recording sessions, though he was present when Green was recording the eerie howling noises heard at the end of the song, according to an interview with Spencer on the BBC Peter Green documentary DVD, "Man of the World"

Ντόιτσε Γκράμοφον: ολική επαναφορά - Ελευθεροτυπία, Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΟΥ: Η μουσική! Η μόνη παρηγοριά μας όταν διασχίζουμε την κοιλάδα των δακρύων! Η μουσική που ψυχαγωγεί! Όχι αυτή που διασκεδάζει! Η μόνη που μπορεί να περάσει την άβυσσο και να γκρεμίσει το τείχος της μοναχικότητας που περιβάλλει τον καθένα απο μας. Που μπορεί να μας ενώσει! Έστω και για λίγο. Που θα είναι μαζί μας, ως το τέλος της πορείας μας σ' αυτή την άθλια φυλακή, που λέγεται πλανήτης Γη! Η πύλη για έναν κόσμο που χωρίς αυτήν  δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι υπάρχει. Ένας κόσμος που ίσως δεν μας ανήκει και δεν φτιάχτηκε για μας. Όμως μέσα από αυτά τα μουσικά κομμάτια μια χαραμάδα σιγά σιγά ανοίγει, και μια πόρτα εμφανίζεται εκεί που ήταν τοίχος. Μια πόρτα την οποία περνάμε. Και μερικές φορές κάποιοι από μας δεν γυρίζουμε ποτέ πίσω.

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Ηχοι ζωντανοί

Ντόιτσε Γκράμοφον: ολική επαναφορά

Ενας ιστορικός δισκογραφικός θησαυρός κλεισμένος σε τέσσερα πακέτα εκδόσεων με dvd και cd

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ

Πέρυσι, η γερμανική δισκογραφική εταιρεία Deutsche Grammophon συμπλήρωσε 111 χρόνια ζωής. Επενδύοντας εύστοχα στη συμβολική δυναμική του αριθμού αυτού, που ταυτίζεται με τον αριθμό έργου (opus) της τελευταίας πιανιστικής σονάτας του Μπετόβεν, οι υπεύθυνοι της «κίτρινης κυρίας» γιόρτασαν την επέτειο προγραμματίζοντας τέσσερα πακέτα εκδόσεων:

Ολα τα αστέρια της εταιρείας από τη δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα: Φουρτβένγκλερ, Γιόχουμ, Μπέρνσταϊν, Κλάιμπερ, Ντουνταμέλ6 cd με 111 σύντομα αποσπάσματα διάσημων ηχογραφήσεων, 13 dvd με όπερες και συμφωνικές συναυλίες, ένα τόμο με την αναλυτική ιστορία της εταιρείας και μια «Εκδοση για συλλέκτες» των 55 cd με ισάριθμες αναπαραγωγές αυτοτελών δισκογραφικών καταγραφών.

Η ανταπόκριση του αγοραστικού κοινού αποδείχτηκε πέραν πάσης προσδοκίας. Ετσι αποφασίστηκε όχι μόνον επανέκδοση του πρώτου τόμου -που είχε εξαντληθεί αστραπιαία!- αλλά και έκδοση ενός δεύτερου, ένα χρόνο αργότερα. Ηδη διαθέσιμη, η δεύτερη «Εκδοση για συλλέκτες» περιλαμβάνει 56 cd, που αθροιζόμενα προς αυτά της προηγούμενης καταλήγουν και πάλι -πού αλλού;- στον μαγικό αριθμό 111.

Οι ηχογραφήσεις που περιλαμβάνονται στο όμοια δελεαστικό sequel ξεκινούν ακόμη παλιότερα, από την εποχή των μονοφωνικών 78άρηδων, με μια εκπληκτική, άριστα ψηφιοποιημένη «Συμφωνία αρ. 4» του Μπραμς υπό τον Ντε Σάμπατα, καταγραμμένη το 1939! Βεβαίως, διασχίζοντας όλες τις μεταπολεμικές δεκαετίες, καταλήγουν στον «καλύτερο κι απ' την πραγματικότητα» ψηφιακό, στερεοφωνικό ήχο του σήμερα. Οι ερμηνείες καλύπτουν και πάλι εξαιρετικά ευρύ φάσμα, από τον επίλογο της δράσης των μεγάλων ερμηνευτών του μεσοπολέμου έως τις νεόκοπες, απαστράπτουσες αναγνώσεις των κλασικών από την τρέχουσα, διεθνή εμπροσθοφυλακή των νεότατων καλλιτεχνών που κρατούν κυριολεκτικά στα χέρια τους την επιβίωση της σοβαρής μουσικής στο αφιλόξενο μέλλον του -και πολιτιστικά πλέον- παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος.

Ιερά τέρατα και 30άρηδες

Αυτή τη φορά δίπλα στα ιερά τέρατα του παρελθόντος και τις αυτονόητες κορυφαίες επιτυχίες εμφανίζονται αισθητά ενισχυμένα αφ' ενός η παρουσία των εν λόγω τριαντάρηδων μουσικών (Ντουνταμέλ, Λανγκ-Λανγκ, Γκριμό, Χίλαρι Χαν, Γκαράντσα, Ουάνγκ κ.ά.), αφ' ετέρου τα οπερατικά ρεσιτάλ (Ντομίνγκο, Τέρφελ, Μπατλ, Βιγιασόν/Νετρέμπκο, Φον Οτερ, Κοζενά) και οι δημοφιλείς ανθολογίες ελασσόνων κομματιών.

Χρονολογικά, οι ηχογραφήσεις ξεκινούν από τον «αρχαίο» Μπραμς του Ντε Σάμπατα (1939) και τον Σούμπερτ του Φουρτβένγκλερ (1957), περνούν στον Τσαϊκόφσκι του Μραβίνσκι (1961), τον Ροντρίγκο του Γιέπες (1978) και τον Ντεμπισί του Μπουλέζ (1995), και φτάνουν ώς τη λατινοαμερικάνικη «Φιέστα» του Ντουνταμέλ (2008) και το «Σονάτες και Σπουδές» της Κινέζας Γιούτζα Ουάνγκ (2009). Ασυζητητί δεσπόζουν οι ουκ ολίγες ηχογραφήσεις-μνημεία που λειτούργησαν για δεκαετίες ως ανυπέρβλητοι κανόνες: Μπρούκνερ με Γιόχουμ (1967), η «Τραβιάτα» του Κλάιμπερ με Κοτρουμπάς και Ντομίνγκο (1977), «Γερμανικό Ρέκβιεμ» με Κάραγιαν (1964), Σούμαν με Ρίχτερ (1957), κοντσέρτα Προκόφιεφ και Ραβέλ με Αργκεριχ (1967), «Τιτάν» με Μπέρνσταϊν (1989).

Βεβαίως, η παλαιότερη μουσική δεν θα μπορούσε να λείπει ούτε από τη δεύτερη «Εκδοση για συλλέκτες»: Μπαχ των Ντίσκαου-Ρίστενπαρτ (1953) αλλά του Πίνοκ (1982), Κ.Φ.Ε.Μπαχ με Ρίχτερ (1970), μουσική γοτθικής περιόδου με Μάνρο (1976). Βαρύνουσα παρουσία έχει ο Μότσαρτ: άριες με Κοζενά/Ρατλ (2006), «Μεγάλη Λειτουργία» με ΜαΚρις (2005), κοντσέρτα πνευστών με Μπεμ (1974), κοντσέρτα για πιάνο με Πίρες/Αμπάντο (1993). Ακόμη και ο μοντερνισμός τιμάται, βεβαίως ...συγκρατημένα, μέσω του μινιμαλισμού: «Drumming» του Στιβ Ράιχ (1974) -δείγμα της κάποτε ηρωικής επένδυσης της DG στη μεταπολεμική αβάντ-γκαρντ!-, κοντσέρτα για βιολί των Γκλας και Σνίτκε με Κρέμερ (1993), «Αϊρε» του Γκολιχόφ με Ντον Απσο (2005).

Μουσική ζωντανή

Πριν, όμως, παραδοθούμε στην απολαυστική εξερεύνηση αυτού του ιστορικού θησαυρού επιβάλλεται μια στιγμιαία στάση κριτικού αναστοχασμού. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ότι στην Ελλάδα της περασμένης εξηκονταετίας, ολόκληρες γενιές φιλόμουσων, πολλοί εκ των οποίων δεν μεγάλωσαν καν στο υποτίθεται μουσικά προνομιούχο περιβάλλον της πρωτεύουσας, αναγκαστικά γνώρισαν την κλασική μουσική μόνο μέσα από δισκογραφίες όπως αυτή της DG. Στη φανατική, ειδωλολατρική τους προσήλωση -ας μην πω «κόλλημα»- στο ακριβό αντικείμενο της απόλαυσής τους σπανίως είχαν συναίσθηση πως ό,τι έχει αποτυπωθεί σ' αυτούς τους δίσκους αντιστοιχούσε σε μέγιστο βαθμό στην ενεργό μουσική ζωή της Δυτικής Ευρώπης· με άλλα λόγια, πριν «ακινητοποιηθεί» στις συσκευές καταγραφής των στούντιο, η μουσική ήταν πάντα ζωντανή. Καλές ακροάσεις! *

Ο κολασμένος των βαθέων μου - ΠΑΥΛΟΣ ΣΠ. ΚΥΡΑΓΓΕΛΟΣ

Χθες επιστέφτηκα

των βαθέων μου,

τον κράζοντα

εν Γη ερήμω.

Τον κύτταξα σιωπηλά,

λιγόχρονα,

απ' το λιγόφωτο καγκελωτο

του καλοφύλαχτου μικροπαράθυρου

των οριζόντων του.

Τον είδα σα σκιά,

που δε διδάχτηκε τον ήλιο,

και σα φωνή,

που άρθρωση δεν εμαθε.

Τον είδα δίχως άλογα

ταχύποδα στη σκέψη του,

μ' ενα κουρέλι από ζωή

να ολοπλανιέται, άβουλο,

ανάμεσα στα χέρια του

και στους — ολόϊδιο χρώμα —

δεσμοφύλακες τοίχους.

Τον είδα δίχως λύπηση.

με σπάραγμα παληό

και πεθαμένο,

και δίχως γνώση, όμως

ήξερα αλάθητα

πώς ήταν των βαθέων μου

ο κολασμένος,

που επισκέφτηκα

Στηριγμένος 'στὸ ῥαβδί μου - Λοιπόν τι μένει πλέον; φθίνει και το πλατάνι… - Γεώργιος Σουρής

Στηριγμένος στο ραβδί μου…

Στηριγμένος 'στὸ ῥαβδί μου

τώρα 'στὰ γεράματα

κλαίω τὴν πολλὴ σπουδή μου

καὶ τὰ τόσα γράμματα.

Τόσαις γνώσεις 'φύγανε,

'πέταξαν ᾑ φήμαις,

καὶ 'στὸ βρόντο 'πήγανε

τόσων στίχων ῥίμαις.

Λοιπόν τι μένει πλέον; φθίνει και το πλατάνι… 

Λοιπὸν τί μένει πλέον; φθίνει καὶ τὸ πλατάνι…

κανένα δὲν εὑρέθη τῶν θλίψεων βοτάνι.

Ὠκεανὸς ὀγκοῦται,

βλέπω πυρὸς αἰθάλην…

Ἄνθρωποι δὲν ἀκοῦτε;

θ' αὐτοκτονήσω πάλιν.

Πλὴν μοῦ φωνάζει πλῆθος ἀνθρώπων ἀφελές:

σκοτώσου τέλος πάντων χωρὶς νὰ μᾶς τὸ λές.

Τοιούτους ἀχαρίστους ποιὸς δὲν θὰ βλασφημήσῃ;

τὸν Τίμωνα δοξάζω, ποῦ πάντα τοὺς ἐμίσει.

Ὦ κόσμ' ἐλεεινέ,

λεπτὰ θὰ διανείμω…

τὰ λόγια μου φωναὶ

βοῶντος ἐν ἐρήμῳ.

Δὲν ἔρχεται κανένας… κανένας δὲν ἐφάνη…

δράξε λοιπὸν τὸ ξίφος καὶ σφάξου, δυστυχῆ…

κι' ἀφοῦ κι' ὁ Περικλέτος τὸ χέρι δὲν μοῦ πιάνει

γι' αὐτὸ θ' αὐτοκτονήσω… σὲ τόμον προσεχῆ…