Ας επανέλθωμεν τώρα εις τον τρομερόν αριθμόν 15, ο οποίος εις το Ταρώ παριστά, ως κλείδα, εν τέρας όρθιον επί τινος βωμού, φέρον μίτρακ ια κέρατα, λαγόνας γυναικός και γεννητικά μόρια ανδρός, μίαν χίμαιραν, μιαν δύσμορφον σφίγγα, μιαν σύνθεσιν τερατόμορφον. Κάτωθεν της εικόνος αναγιγνώσκεται η επιγραφή: Ο Δαίμων.
Μάλιστα, εισερχόμεθα εις την εξέτασιν του φαντάσματος όλων των φόβων, του δράκονταος πασών των θεογονιών, του Αρειμάν των Περσών, του τυφώνος των Αιγυπτίων, του Πύθωνος των Ελλήνων, του αρχαίου όφεως των εβραίων, του μεγάλου θηρίου του Μεσαίωνος, έτι πλέον του Μπαφομέ των Ναϊτών, του πωγωνοφόρου ειδώλου των αλχημιστών, του ασελγούς Θεού του Μένδητος, του τράγου των σαββατιασμών.
Επι κεφαλής του παρόντος Τυπικού εδώσαμεν την ακριβή εικόνα του φοβερού τούτου κυριάρχου της νυκτός, με όλους τους χαρακτήρας.
Και τώρα ας είπωμεν, δια την εποικοδόμησιν του κόσμου, δια την ικανοποίησιν του κ. DE MIRVILLE, δια την διακιολόγησιν του δαιμονολόγου BODIN και δια την δόξαν της Εκκλησίας, η οποία εβασάνισε τους Ναϊτας, έκαυσε ζώντας του μάγους, ανεθεμάτισε τους Ελευθεροτέκτονας κ.τ.λ., κ.τ.λ., ας είπωμεν θαρραλέως και υψηλοφώνως ότι όλοι οι μεμυημένοι και οι κάτοχοι του Μεγάλου Απορρήτου, ελάτρευσαν, λατρεύουν και θα λατρεύουν πάντοτε εκείνο το οποίον συμβολίζεται δια της φοβεράς ταύτης συνθέσεως.
Μάλιστα, συμφώνως προς την βαθείαν ημών πεποίθησιν, οι πραγματικοί διδάσκαλοι του Ναϊτικού Τάγματος ελάτρευον τον Μπαφομέ και εδίδασκον τους νεομυήτους των να τον λατρεύουν, μάλιστα υπήρξαν και δύνανται εισέτι να υπάρχουν συγκεντρώσεις προεδρευόμεναι υπό της μορφής ταύτης, καθημένης επί θρόνου και φερούσης την πύρινην δάδα μεταξύ των κεράτων, με μόνην την διαφοράν ότι οι λάτρεις του εμβλήματος τούτου δεν εσκέπτοντο, όπως άλλωστε και ημείς, ότι δι' αυτού παρίστατο ο Διάβολος, αλλ' ο Θεός Παν, ο Θεός των θεουργών της Σχολής της Αλεξανδρείας και των νεοπλατωνικών μυστικιστών των ημερών μας, ο Θεός του Λαμαρτίνου και του Βίκτωρος Κουζέν (COUSIN), ο Θεός του Σπινόζα και του Πλάτωνος, ο Θεός των πρωταρχικών γνωστικών σχολών, ο Χριστός ακόμη της σχισματικής ιερωσύνης, η τελευταία αύτη μάλιστα προσωποποίησις του τράγου της μαύρης μαγείας, δεν θα εκπλήξη εκείνους οι οποίοι εμελέτησαν τα αρχαιολογικά θρησκευτικά ευρήματα και παρηκολούθησαν την εξέλιξιν και τας μεταμοργωτικάς φάσεις του συμβολισμου και του δόγματος είτε εν Ινδίαις, είτε εν Αιγύπτω, είτε εν Ιουδαία.
Ο ταύρος, ο κύων και ο τράγος, είναι τα τρία συμβολικά ζώα της ερμητικής μαγείας, εις την οποίαν συυγκεντρούνται άπασαι αι παραδόσεις της Αιγύπτου και των Ινδιάνων. Ο ταύρος παριστά την γην ή το άλας των φιλοσόφων, ο κύων είναι ο Ερμάνουβις, ο υδράργυρος των σοφών, το ευστόν, ο αήρ και το ύδωρ, ο τράγος συμβολίζει το πυρ και εικονίζει ταυτοχρόνως την γονιμότητα και την γένεσιν.
Εν τη Ιουδαία, καθιέρωναν δύο τράγους, τον έναν αγνόν και τον έτερον ακάθαρτον. Ο αγνός εθυσιάζετο προς εξαγοράν των αμαρτημάτων, ενώ ο έτερος φορτιζόμενος δια των ιδίων αμαρτημάτων, αφήνετο ελεύθερος εις την έρημον. Πράγμα παράδοξον, αλλά μεστόν συμβολισμού, η εξαγορά των αμαρτιών δια της αφοσιώσεως και η έκτισις αυτών δια της ελευθερίας! Οθεν, πάντες οι Πατέρες, οι ασχοληθέντες με τον Ιουδαϊκόν συμβολισμόν, διέγνωσαν εν τω θυσιαζομένω τράγω την εικόνα εκείνου όστις ανέλαβε εξ ολοκλήρου το βάρος της αμαρτίας. Αρα οι γνωστικοί, δεν ήσαν άμοιροι των συμβολικών παραδόσεων, όταν απέδιδον εις τον ελευθερωτήν Χριστόν την μυστικήν μορφήν του τράγου. Ολόκληρος πράγματι η Καββάλα και η Μαγεία διαμοιράζονται εν τη λατρεία του θυσιασθέντος τράγου και αποδιοπομπαίου τράγου.
Ο Τράγος φέρει επί του μετώπου το σημείον του πενταγράμμου, με την μιαν ακτίναν προς τα άνω, πράγμα το οποίον αρκεί δια να μας κάμη να αντιληφθώμεν, ότι πρόκειται περί φωτεινού εμβλήματος. Δια των χειρών του εκτελεί την ιερατικήν χειρονομίαν και δεικνύει προς τα άνω την λευκήν σελήνην της Σεφιρά Χαϊζέδ και προς τα κάτω την μαύρην σελήνην της Γκεμπουρά. Τοσημείον τούτο δηλοί την πλήρη αρμονία μεταξύ της ευσπλαχνόας και της δικαιοσύνης. Ο εις των βραχιόνων είναι θήλεος γένους, ο έτερος άρρενος, όπως εν τω ανδρογύνω του KUHNRATH, του οποίου προσεπαθήσαμεν να συγκεντρώσωμεν τα κυριώτερα χαρακτηριστικά εν τω εμβλήματι ημών. Διότι πρόκειται περί ενός και του αυτού συμβόλου. Η δας της γνώσεως ήτις λάμπει μεταξύ των δύο κεράτων, είναι το μαγικόν φως της παγκοσμίου ιστορροπίας, είναι επίσης η εικών της ψυχής εξυψωθείσης υπεράνω της ύλης, αν και συγκρατουμένης υπ' αυτής, όπως η φλόγα εφάπτεται της δαδός. Η αποτρόπαιος μορφή του ζώου εκφράζει την απέχθειαν προς το αμάρτημα, δια το οποίον ο υλικός παράγων είναι ο μόνος υπεύθυνος, εκείνος δε και μόνον πρέπει να τιμωρήται, διότι το πνεύμα είναι εκ φύσεως απαθές και υποφέρει μόνον διατης υλικοποιήσεως αυτού. Το κηρύκειον το οποίον εκτελεί χρέη γεννητικού οργάνου εν τη εικόνι, παριστά την αιώνιον ζωήν, η, με λέπια, κεκαλυμμένη κοιλία του ζώου συμβολίζει το ύδωρ, το σύμβολον της γονιμότητος, ο κύκλος όστις υπέρκειται, εικονίζει την ατμόσφαιραν, τα πτερά τα οποία έπονται, παριστούν την πτητικήν ουσίαν, είτα η ανθρωπότης συμβολίζεται δια των δύο μαστών και των ανδρογύνων βραχιόνων της σφιγγός ταύτης των αποκρύφων επιστημών.
Ιδού τα σκότη του τελεστηρίου της αβύσσου διαλυθέντα, ιδού η τρομοκρατήσασα τον Μεσαίωνα σφιγξ ερμηνευθείσα και καταρριφθείσα από του θρόνου της: QUO MODO CECIDISTI, LUCIFER; ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ Μπαφομέ δεν υφίσταται πλέον, όμως όλα τα τερατοειδή είδωλα, αινιγματα της αρχαίας επιστήμης, ειμή υπό την μορφήν αθώου και ευσεβούς ιερογλύφου. Ας το είπομεν προς τιμήν της ανθρωπότητος, ότι ουδέποτε ελάτρευσε τράγους και κύνας, ουδέ περιστεράς κα αμνούς. Οσον δε από ιερογλυφικής απόψεως, διατί όχι ένας τράγος από μιαν περιστεράν; Επί των ιερών λίθων των γνωστικών Χριστιανών του Βασιλείδου, διακρίνομεν αναπαραστάσεις του Χριστού υπό τας διαφόρους μορφάς των ζώων της Καββάλας: πότε παρίσταται εις ταύρος, πότε εις λέων, πότε εις όφις με κεφαλή λέοντος ή ταύρου, πανταχού φέρει συγχόνως τα εμβλήματα του φωτός, όπως ο ημέτερος τράγος, του οποίου ο πεντάκτινος είναι αρκετός δια να μας απαγορεύση να εκλάβωμεν αυτόν ως μίαν των μυθικών εικόνων του Σατάν.
Ας το διαλαλήσωμεν υψηλοφώνως, δια να διαλύσωμεν τα κατάλοιπα του Μανιχαιϊσμού, τα οποία διασώζονται μέχρι των ημερών μας παρά τοις χριστιανοίς. Ο Διάβολος ως ανωτέρα προσωπικότης και ως Δύναμις δεν υπάρχει. Ο Διάβολος ειναι η προσωποποίησις όλων των πλανών, όλων των διαφθορών και συνεπώς όλων των αδυναμιών. Εάν ο Θεός δύναται να ορισθή ως ο κατ' ανάγκην υπάρχων, ο αντίπους αυτού θα ηδύνατο να ορισθή ως ο αναγκαίως μη υπάρχων. Η απόλυτος βεβαίωσις του αγαθού, προϋποθέτει την απόλυτον άρνησιν του κακού, ως εκ τούτου και εν τω μέσω του φωτός η σκιά καθίσταται φωτεινή. Δεν υπάρχουν σκιαί χωρίς υποσκιάσματα, ούτε νυκτες χωρίς σελήνην, αστέρες και φωταυγείας. Εάν ήτο δυνατόν ο Αδης να ήτο τόπος του δικαίου, θα ήτο τότε Παράδεισος. Ουδείς ποτέ εβλασφημησε τον Θεόν. Αι ειρωνείαι και αι συκοφαντίαι αίτινες διετυπώθησαν κατ' αυτού ή μάλλον κατά των παραμορφωμένων εικασμάτων αυτού, ουδέποτε έφθασαν μέχρις Εκείνου.
................................................................................................................................................................
Το μαγικόν ανδρόγυνον φέρει γεγραμμένον επί του δεξιού βραχίονος την λέξη SOLVE και επί του αριστερού COAGULA, όπερ αντιστοιχεί προς την συμβολικήν εικόνα των εργατών του δευτέρου ναού, οι οποίοι εκράτουν εργαζόμενοι δια της μιας χειρός το ξίφος και δια της ετέρας το μυστρίον. Καθ' ον χρόνον οικοδομούμεν, δέον να υπερασπιζώμεθα το οικοδόμημα ημών διασπείροντες τους εχθρούς. Και η Φύσις ουδέν άλλο πράττει, όταν καταστρέφη, ενώ συγχρόνως αναγεννά και ζωογονεί. Οθεν, συμφόνως πτος την αλληγορίαν των έργων του DUCHENTAU, ο άνθρωπος δηλ. ο μυημένος, είναι το σύμβολον της φύσεως, ήτις τον κρατά δια της αλύσσου και τον αναγκάζει να ενεργή αδιακόπως κατ' απομίμησιν των μεθόδων και των έργων της θείας του διδασκαλίσσης και του αφθάρτου αυτής υποδείγματος.
................................................................................................................................................................
Ο Μπαφομέ (BAPHOMET) των Ναϊτών, του οποίου το όνομα δέον να αναγιγνώσκεται καββαλιστικώς και να συλλαβίζεται κατ' αντίθετον φοράν, συνίσταται εκ τριών συντμήσεων:
TEMP OHP AB, TEMPLI OMNIUM HOMINOUM PACIS ABBAS, ήτοι ο Πατήρ του Ναού, πάγκοινος ειρήνη των ανθρώπων, ο Μπαφομέ, κατά τους μεν, ήτο μια τερατώδης κεφαλή, κατ' άλλους, εις δαίμων τραγοκέφαλος. Γεγλυμένον κιβώτιον ανεκαλύφθη τελευταία εις τα ερείπια αρχαίας τινός ταξιαρχίας του Ναού, οι δε αρχαιοπώλαι εξέθεσαν μιαν εικόνα του Μπαφομέ, ανάλογον κατά τα χαρακτηριστικά, προς τον ημέτερον μενδήσιον τράγον και προς το ανδρόγυνον του KUHNRATH. Η εικών αύτη φέρει γενειοπώγωνα, με σώμα εξ ολοκλήρου γυναικείον, δια της μιας χειρός καρατεί τον ήλιον δια της ετέρας την σελήνην, ηνωμένους δι' αλύσσου. Η αρρενόμορφος εκείνη κεφαλή, συμβολίζει ωραίαν τινα αλληγορίαν, καθ' ην ο νους μόνος είναι η δημιουργική αρχή. Η κεφαλή εδώ παριστά το πνεύμα, το δε γυναικείον σώμα την ύλην, οι δε δι' αλύσσου συνδεδεμένοι αστέρες, οι διευθυνόμενοι υπό του νου – κεφαλής, εικονίζουν επίσης χαρακτηριστικόν συμβολισμόν. Το έμβλημα τούτο εν τω συνόλω του, δεν άργησε να κριθή ως ασελγές και διαβολικόν υπό των σοφών οι οποίοι το εξήτασαν. Επειτα εκπληττόμεθα διατί μερικοί εξακολουθούν να αποδίδουν εις την σημερινήν ανθρωπότητα πάσας τα δεισιδαιμονίας του Μεσαίωνος. Ημείς μόνο αυτό διερωτώμεθα, διατί δεν αρχίζουν εκ νέου να καίουν ζώντας του συλλαμβανομένους να ασχολούνται με την μαγείαν.
ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ
ELIPHAS LEVI (Alph.Luis Constant)
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΟΣ
ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΜΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου