Κρουσταλένιο, διάφανο, γεμάτο
Απ’ άδολο κρασί που πορφυρίζει,
Με κίνημα θερμό, μ’ αίστημ’ ακράτο
Ενα φτωχό ποτήρι σ’ αντικρύζει,
Σε λαχταράει, σε ‘γγίζει, μα τ’ αφράτο
Πιοτό σαν αίμα χύνεται, σκορπίζει,
Και το ποτήρι μένει άδειο ως τον πάτο
Γιατί το σκούντημα σου το τσακίζει.
Και συ στέκεσαι ατάραχη και κρύα,
Αργυρόκουπα πλούσια, ιστορισμένη,
Με την περήφανη σου θεωρία.
Είσαι να σ’ αγαπούν συνηθισμένη,
Στην πικρή της ζωής χαροκοπία
Δε δείχνεις με τι σ’ έχουν γεμισμένη.
1 σχόλιο:
Αγαπητέ φίλε Παρείσακτε, άργυρος ή ασήμι δηλαδή κάτι πολύτιμο, κάτι που όταν είναι κατάλληλα γυαλισμένο λάμπει και αντανακλά όλα τα είδωλα. Κάτι πολύτιμο που μέσα του κρύβει ίσως το κρασί, δηλαδή το προιόν της αμπέλου, ή ίσως κάτι πιο πολύτιμο. Ποιός ξέρει τι μπορεί να είναι για τον καθένα, ίσως λίγο δροσερό νερό, ίσως η θεία κοινωνία, ίσως κάτι που θα μοιραζόσουν με τον φίλο σου. Κάπου έχω διαβάσει, δεν θυμάμαι που, "Πίωμεν εκ του αυτού οίνου".
Αργυρόκουπα λοιπόν, δεν δείχνεις με τι σε έχουν γεμισμένη.
Τέλος μου άρεσε πολύ το βιντεάκι με το οποίο την συνοδεύεις.
Δημοσίευση σχολίου