Στην ελληνική Νεάπολη
στο σκονισμένο πάρκο με τις αρρωστημένες φοινικιές
πάνω απ' τη γκρίζα θάλασσα
τη γεμάτη με ανέκφραστα χρώματα και ναυάγια
αυτό το σιωπηλό μουσείο του κόσμου:
Το χταπόδι, κρυμμένο στο βάθος της γυάλινης γωνιάς
βυθισμένο κι ακίνητο στο χρώμα του πάτου
με τα εξογκωμένα μάτια του· κυνηγώντας
μία ρυθμική σειρά φουσκάλες ανεβαίνει
και έξι εφτά σουπιές ψηλά χορεύοντας
με τις μεμβράνες τους να πάλλονται προς τις στιλπνές
πλευρές τους
κάτω απ' το φως της επιφάνειας
Πετούμενα και πεταλούδες του βυθού
με διπλωμένα τα φτερά σε φιλντισένιο ρύγχος
χορεύοντας και προς τα εμπρός όλες συγκλίνοντας
σε κύκλο αγγίζοντας την κορυφή και αργά το βάθος
με γλαρωμένα μάτια από ηδονή
σουπιές τις μεμβράνες πλαταγίζοντας
και με το ταίρι τους διαρκώς αλλάζοντας τη θέση
ψηλότερα χαμηλότερα. -Ξέρω τι παίζουν
παίζουν το ρεύμα· το υπόγειο ρεύμα της θάλασσας·
το εύρωστο ενάντιο ρεύμα
που παλλόμενες τις συγκρατεί
πάνω από το ενεδρεύον βάθος.
μτφρ. Μαργαρίτα Μέλμπεργκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου