[Goe, and catche a falling starre...]
Πιάσε τ' άστρο αυτό που σβήνει,
γιο με μανδραγόρα κάνε,
πες, τα χρόνια μας που πάνε,
ποιος στο Διάβολο οπλές δίνει,
πως ν' ακούω τις σειρήνες
κι απ' της ζήλειας μου τις δίνες
να ξεφύγω, ποιος
άνεμος σφορδρός
τους δικαίους σπρώχνει εκεί που είν' ο Θεός.
Αν τ' αλλόκοτα να δρέπεις
θες και τ' άφαντα να βλέπεις,
φύγε, κάλπασε για χρόνια,
φέρε στα μαλλιά σου χιόνια,
πες για θαύματα που ζάλη
φέρνουν, κι όμως πες πως πάλι
δεν βρήκες να ζει
(πάρε όρκο βαρύ!)
κάπου μια γυναίκα ωραία και πιστή.
Γιατί αν κάπου ζει, θα σπεύσω
ν' ασπαστώ και να προσπέσω.
κι άδικα η ορμή θα πάει,
έστω κι αν ζει εδώ πλάϊ,
έστω κι αν δεν είχε ενδώσει
πριν το γράμμα σου στεγνώσει.
ώσπου να 'μαι εκεί,
χρόνο θα 'χει βρει
σε δύο να 'ναι άπιστη... Σε τρεις; Μπορεί...
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΑΜΩΝ ΥΔΡΑΡΓΥΡΟΥ ΚΑΙ ΘΕΙΟΥ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΨΙΛΟΝ / βιβλία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου