Μια θρησκεία χρειάζεται πολυάριθμες διχοτομικές σχέσεις. Εχει ανάγκη από πιστούς και απίστους. Χρειάζεται αυτούς που γνωρίζουν τα μυστήρια κι εκείνους που τα φοβούνται. Χρειάζεται τον μυημένο και τον αμύητο. Εχει ανάγκη και από ένα θεό και από ένα διάβολο. Χρειάζεται απόλυτα και σχετικότητες. Χρειάζεται εκείνο που είναι ασχηματοποίητο (ακόμη και αν βρίσκεται σε διαδικασία διαμόρφωσης) κι εκείνο που έχει ήδη διαμορφωθεί.
Θρησκευτική Μηχανική,
μυστικά γραπτά του Αμελ.
“Ετοιμαζόμαστε να κατασκευάσουμε ένα θεό” είπε ο Ηγούμενος Χάλμυραχ.
Ηταν ένας κοντός, μελαμψός άντρας με μια ρόμπα σε ανοιχτό πορτοκαλί χρώμα, που έπεφτε με μαλακές πτυχώσεις μέχρι τους αστραγάλους του. Στο στενό και λείο πρόσωπό του δέσποζε η μακριά μύτη που έγερνε κοφτά προς το πλατύ στόμα με τα στενά χείλη. Το κεφάλι του ήταν μια στιλπνή καφετιά φαλάκρα.
“Δεν γνωρίζουμε από τι είδους πλάσμα ή πράγμα θα γεννηθεί ο θεός”, είπε ο Ηγούμενος. “Θα μπορούσε να προέλθει από κάποιον από σας”.
Εδειξε με το χέρι του το δωμάτιο, γεμάτο από βοηθούς ιερείς, καθισμένους στο γυμνό πάτωμα του ασκητικού αυτού χώρου, που φωτιζόταν από τις άτονες πρωινές αχτίδες του ηλίου του Αμελ. Το δωμάτιο ήταν ένα Ψιονικό φρούριο, οχυρωμένο με όργανα και ξόρκια. Η κάθε πλευρά του ήταν είκοσι μέτρα μακριά, και το πάτωμα απείχε τρία μέτρα από το ταβάνι. Εντεκα παράθυρα, πέντε στην μια πλευρά και έξι στην άλλη, έβλεπαν πάνω στις στέγες του πάρκου, του κεντρικού πυκνοκατοικημένου κυκεώνα των κτιρίων του Αμελ. Ο τοίχος πίσω από τον Ηγούμενο κι εκείνος που ήταν μπροστά του, έμοιαζαν με λευκή πέτρα στολισμένη με λεπτές καφετιές γραμμές, σαν αχνάρια εντόμων – ήταν ένας από τους σχηματισμούς που έβγαζε μια ψιονική μηχανή. Οι τοίχοι έφεγγαν μ' ένα υποτονικό λευκό χρώμα, μουντό σαν αποβουτυρωμένο γάλα.
Ο Ηγούμενος ένιωθε τη δύναμη που κυμάτιζε ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο τοίχους, κι αισθάνθηκε προκαταβολικά την έκρηξη της ενοχής και του φόβου που ήξερε ότι ένιωθε κι όλη η τάξη των βοηθών ιερέων. Επίσημα, αυτή η τάξη ονομαζόταν Θρησκευτική Μηχανική, αλλά οι νεαροί βοηθοί επέμεναν στην ανευλάβιά τους. Την έλεγαν Θεοπλασία.
Κι ήταν αρκετά προχωρημένοι ώστε να γνωρίζουν τους κινδύνους.
“Αυτά που λέω και κάνω εδώ, έχουν σχεδιαστεί και υπολογιστεί με ακρίβεια”, είπε ο Ηγούμενος. “Οι τυχαίες επιδράσεις είναι επικίνδυνες εδώ μέσα. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο είναι τόσο αποφασιστικά λιτό αυτό το δωμάτιο. Ακόμα κι η μικρότερη έκτακτη παρεμβολή εδώ, θα μπορούσε να επιφέρει ανυπολόγιστες διαφοροποιήσεις σ' αυτό που κάνουμε. Λέω τώρα ότι, καμιά ντροπή δεν θα βαρύνει οποιονδήποτε ανάμεσά σας αποφασίσει να φύγει από αυτό το δωμάτιο, και να μην πάρει μέρος στην δημιουργία ενός θεού”.
Οι καθισμένοι βοηθοί ιερείς μετακινήθηκαν μέσα στις λευκες ρόμπες τους, αλλά κανένας δεν δέχτηκε την πρόσκληση.
Ο Ηγούμενος ένιωσε κάποια ικανοποίηση. Μέχρι στιγμής, τα πράγματα προχωρούσαν μέσα στα πλαίσια των προβλέψεών του. Είπε:
“Οπως ξέρουμε ο κίνδυνος στην κατασκευή ενός θεού είναι το να επιτύχουμε. Στην ψιονική επιστήμη μια επιτυχία στην τάξη μεγέθους που προβάλλουμε μέσα σ' αυτό το δωμάτιο, εμπεριέχει βαθύτατο αυτοπαθή κίνδυνο. Δημιουργούμε, πράγματι, ένα θεό. Οτνα τον έχουμε πια κατασκευάσει, θα έχουμε επιτύχει κάτι που δεν είναι πια δημιούργημά μας. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να γίνουμε δημιούργημα αυτόυ που εμείς δημιουργήσαμε”.
Ο Ηγούμενος κούνησε το κεφάλι, καθώς αναθυμόταν όλους τους θεούς που είχαν κατασκευάσει στην ιστορία της ανθρωπότητας: άγριοι, αποφασιστικοί, πρωτόγονοι, εκλεπτισμένοι... αλλά όλοι είχαν απρόβλεπτη συμπεριφορά. Οπως κι αν είχε κατασκευαστεί, ο θεός ακολουθούσε τον δικό του προσωπικό δρόμο. Τα θεϊκά καπρίτσια κανείς δεν μπορούσε να τ' αψηφήσει.
“Ο θεός προβάλλει νέος κάθε φορά μέσα από το χάος”, είπε ο Ηγούμενος. “Εμείς δεν το ελέγχουμε αυτό. Ξέρουμε μόνο πως να κατασκευάσουμε κάποιο θεό”.
Ενιωσε τον ξερό ηλεκτρισμό του φόβου να συσσωρεύεται μέσα στο στόμα του, κατάλαβε ότι η απαιτούμενη ένταση είχε αρχίσει να φουντώνει τριγύρω του. Ο θεός πρέπει να προέλθει εν μέρει από τον φόβο, αλλά όχι μόνο από τον φόβο.
“Πρέπει ν' αντιμετωπίζουμε με δέος το δημιούργημά μας”, ανακοίνωσε. “Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να το λατρέψουμε, να το υπακούσουμε, να το παρακαλέσουμε και να το ικετέψουμε”.
Οι βοηθοί ιερείς ήξεραν το σύνθημα. “Να λατρεύουμε και να υπακούμε”, μουρμούρισαν. Κύματα δέους εκπέμπονταν από πάνω τους.
Αχ, ναι, σκεφτόταν ο Ηγούμενος: άπειρες οι δυνατότητες κι άπειρος ο κίνδυνος, αυτή είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε. Η στόφα του σύμπαντός μας, εξυφαίνεται μέσα σ' αυτές τις στιγμές.
Είπε: “Πρώτα, καλούμε να υπάρξει η ημιδιάπλαση, ο μεσάζοντας του θεού που θα δημιουργήσουμε”. Ανασήκωσε τα χέρια, σπάζοντας το κύμα δύναμης που κυκλοφορούσε ανάμεσα στους δύο τοίχους, σκορπίζοντας δινορεύματα μέσα στο δωμάτιο. Καθώς κινιόταν ένιωσε με την αναπαραστατική αντίληψη που είχε μέσα του μια ταυτοχρονικότητα, ένα ρήγμα χρόνου στο σύμπαν του, που δήλωνε ότι τρία πράγματα συνέβαιναν μαζί. Ένα όραμα του αδελφού του, το Αγκ Εμολίρντο, εμφανίστηκε στο μυαλό του. Ενας άνθρωπος με μακριά μύτη σαν πουλί, που στεκόταν μέσα στο ημίφως στον μακρινό Μάρακ, κλαίγοντας με λυγμούς χωρίς λόγο. Αυτό το όραμα εξελίχθηκε στην εικόνα ενός χεριού, ενός δαχτύλου που πατούσε ένα κουμπί σ' ένα μικρό πράσινο κουτί. Την ίδια στιγμή είδε τον εαυτό του να στέκεται με τα χέρια σηκωμένα, καθώς μια Σριγκάρ, θανατηφόρα σαύρα από τον Τσάργκον, ξεπρόβαλε από τον ψιονικό τοίχο που ήταν πίσω του.
Οι βοηθοί ιερείς τα 'χασαν.
Με τις εξαίσια αργές κινήσεις του τρόμου, ο Ηγούμενος κατέβασε τα χέρια και στράφηκε. Ναι, ήταν μια αληθινή Σριγκάρ – ένα πλάσμα τόσο ψηλό ώστε αναγκαζόταν να σκύβει για να χωρέσει στο δωμάτιο. Μεγάλα κυρτά νύχια κρέμονταν από τα κοντά μπροστινά πόδια της. Στο στενόμακρο κεφάλι, το γαμψό ράμφος ήταν ανοιχτό και ξεπρόβαλε η διχαλωτή γλώσσα, που έστριψε δεξιά κι ύστερα αριστερά. Τα παρατηρητικά μάτια της κινιόντουσαν συνέχεια κι η ανάσα της γέμισε το δωμάτιο με τη μυρωδιά των βάλτων.
Απότομα, το στόμα της έκλεισε σφιχτά: “Χρουτς!”
Οταν άνοιξε πάλι, βγήκε μια φωνή από μέσα του: βαθιά, ανέκφραστη, έναρθρη, χωρίς να συγχρονίζεται με τις κινήσεις της γλώσσας και των χειλιών της Σριγκάρ. Είπε:
“Ο θεός που κατασκευάζετε μπορεί να πεθάνει καθώς θα γεννιέται. Αυτά τα πράγματα, χρειάζονται το καθένα, τον χρόνο του και τον τρόπο του. Είμαι σ' επιφυλακή και σ' ετοιμότητα. Θα μεσολαβήσουν ένα παιχνίδι πολέμου και μια πόλη από γυαλί όπου ζουν πλάσματα με μεγάλες δυνατότητες. Θα υπάρξει μια εποχή για πολιτική και μια εποχή όπου οι ιερείς θα φοβηθούν τις συνέπειες της τόλμης τους. Ολα αυτά πρέπει να υπάρξουν για να επιτευχθεί ένας άγνωστος στόχος”.
Η Σριγκάρ άρχισε να διαλύεται με αργό ρυθμό – πρώτα το κεφάλι, ύστερα το τεράστιο σώμα με τα κίτρινα λέπια. Εκεί που στεκόταν σχηματίστηκε μια λιμνούλα από ζεστό καφετί υγρό, που κύλησε κατά μήκος του δωματίου, και κύκλωσε τα πόδια του Ηγούμενου και τους καθισμένους βοηθούς ιερείς.
Κανένας τους δεν τόλμησε να κινηθεί. Ηξεραν κάτι παραπάνω απ' το να εισαγάγουν μια τυχαία δικιά τους δύναμη μέσα στο χώρο, πριν να σβήσουν τα σπινθηροβόλα ψιονικά ρεύματα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Επιστημονικό...φανταστικός νεολογισμός του συγγραφέα και ο τρόπος που αποδόθηκε σ' αυτό το βιβλίο:
psi = 1. ψι, ψιονική επιστήμη (επιστήμη που ασχολείται με τα παραψυχικά φαινόμενα. Ο όρος psi – που χρησιμοποιείται σήμερα από τις λατινόφωνες γλώσσες στην παραψυχολογία – προέρχεται από το psion, υποθετικό σωματίδιο του οποίου οι ιδιότητες ερμηνεύονται από μακροκοσμική άποψη σαν παραψυχικά φαινόμενα. Το psion προέρχεται από το αγγλικό psyche = ψυχή. 2.ψιονικός (άνθρωπος με ικανότητες ψι)
3.ψι, ψιονικός, -η, -ο (= που παράγει ή ανήκει στα ψιονικά φαινόμενα) π.χ. psi activity (ψιονικές δραστηριότητες), psi amplifier (ψιονικός ενισχυτής), Psi Branch (Τμήμα Ψιονικής), psi currents (ψιονικά ρεύματα, ρεύματα ψι), psi field (ψιονική μηχανή), psi power (ψιονική δύναμι, δύναμη ψι), psi troining (ψιονική εκπαίδευση), psi wall (ψιονικός τοίχος)
FRANK HERBERT
ΟΙ ΘΕΟΠΟΙΟΙ (THE GODMAKERS)
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΒΑΛΑΒΑΝΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ SPACE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου