Δεν είναι πορφυρή, αλλά έχει φλόγισμα πορφυρό η νύχτα ετούτη η φεγγαρίσια με τον θεό μου. Και τα κύματα είναι φλόγα χωρίς να είναι πορφυρά. Μια φωτιά ενδόμυχη τη διαπερνά και διαπερνά και διαλάμπει το αυλάκι της, οδοιπόρος πίσω από τον δρόμο μου που ακολουθεί, οδοιπόρος εμπρός από τον ερωμένο του.
Είναι τάχα η σελήνη η συνείδηση που επίσης επιποθεί το απόμακρο, που πλησιάζει για να μου κρατήσει τον αδάμαντά μου;
Συνείδηση ως χαμηλό φεγγάρι, συνείδηση επιποθούσα το απόμακρο, τώρα που πλησιάζει ώστε να μη πάψει να θωρεί τον ήλιο του αδάμαντά μου.
Αδάμας αλήθειας είναι αυτός που έχω τη νύχτα ετούτη στη ζωή μου, νύχτα μεγάλου θέρους προς τον χειμώνα μου. Με πλησιάζει η κατορθωμένη φλόγα, η γνώριμη φλόγα, η συγκατανεύουσα φλόγα, του απόμακρου που όλο και απομένει, που όλο και απαλείφεται.
Και η ζέση αυτή δεν είναι τάχα η ζωή της, δεν είναι η ζωή μου, δεν είναι η ζωή που έρχεται μαζί μου από τα ουράνια, για να φτάσει τον βηματισμό μου στο δάπεδο του νερού, να με συντροφέψει στην αγρύπνια μου με δίψα καρδιάς, ευγνώμονη;
Ερχομαι διαπερασμένος βαθιά από την τρυφερότητα εκείνου που εφλόγισα με την παρουσία μου. Εγώ του έβαλα στο άνθος του μια σφοδρότητα τόσο μεγάλη, την παιδική μου συνείδηση. Και τούτο με κρατεί και επιθυμεί με αντιλαμπή επίσης παιδική. Αντιλαμπή παιδιού σε στήθος μέγα, ήλιος, μεταστροφή της ορμητικής αγάπης σε πηγή θαυμαστής αθωότητας. Αθωότητα, το νερό εκείνο που είναι παραφροσύνη σε εγκοσμιότητα, που περνά και που διαπερνά την ύπαρξη και την ανανεώνει με έντονη αιδημοσύνη.
Από θεού έρχεται στην αγάπη μου η σελήνη σε πέλαγος απέραντο.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΩΣΤΑΣ Ε. ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΕΖΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ – ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου