.

Όποιος φοβάται τον θάνατο είναι ήδη νεκρός.
Όποιος θέλει για μια στιγμή η ζωή του να ανήκει μόνο σ' αυτόν, που θέλει για μια στιγμή να είναι πεπεισμένος για όσα κάνει, πρέπει να αδράξει το παρόν.
Πρέπει να αντιμετωπίζει τα πάντα στο παρόν ως τελικά, σαν να ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθήσει αμέσως ο θάνατος.
Και πρέπει μετά στο σκοτάδι να δημιουργήσει ζωή. Ζωή μέσα από τον εαυτό του.
Carlo Michelstaedter, La Persuasione e la Rettorica

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

ΜΟΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ – ARTHUR C. CLARKE


Ο Μπόουμαν είχε αντιληφθεί κάποιες αλλαγές στα μοτίβα της συμπεριφοράς του. Θα ήταν παράλογο να περιμένει κάτι διαφορετικό, δεδομένων των περιστάσεων. Δεν μπορούσε πια να ανεχτεί τη σιωπή. Εκτός αν κοιμόταν ή μιλούσε με τη Γη, είχε πάντα ανοιχτό το ηχοσύστημα του σκάφους σε σχεδόν οδυνηρή ένταση.
Στην αρχή, έχοντας ανάγκη τη συντροφιά της ανθρώπινης φωνής, άκουγε κλασικά θεατρικά ιδίως τα έργα του Σο, του Ιψεν και του Σέξπιρ- ή απαγγελίες ποιημάτων από την τεράστια βιβλιοθήκη ηχογραφήσεων της Ανακάλυψης.Τα ζητήματα με τα οποία ασχολούνταν, ωστόσο, φάνταζαν τόσο μακρινά ή ικανά να επιλυθούν με λίγο κοινό νου, που μετά από λίγο έχασε την υπομονή του μαζί τους.
Ετσι, το γύρισε στην όπερα – συνήθως στα ιταλικά ή τα γερμανικά, ώστε να μην τον περισπά ούτε καν το ελάχιστο διανοητικό περιεχόμενο που περιείχαν οι περισσότερες όπερες. Η φάση αυτή κράτησε δύο εβδομάδες πριν συνειδητοποιήσει ότι ο ήχος όλων εκείνων των θαυμάσια εξασκημένων φωνών απλώς επιδείνωνε τη μοναξιά του. Αλλά τελικά εκείνο που έκλεισε αυτό τον κύκλο ήταν το Requiem του Βέρντι, ένα έργο που δεν είχε ακούσει ποτέ να εκτελείται στη Γη. Το “Dies Irae”, βοώντας εκκωφαντικά μέσα στο άδειο σκάφος,δυσοίωνα ταιριαστό με την κατάστασή του, τον τσάκισε εντελώς. Και όταν το σάλπισμα της Δευτέρας Παρουσίας ήχησε από τους ουρανούς, δεν άντεξε άλλο.
Από τότε και μετά έπαιζε μόνο οργανική μουσική. Ξεκίνησε με τους ρομαντικούς συνθέτες, αλλά έναν έναν τους ξεφορτωνόταν, καθώς η συναισθηματική τους διαχυτικότητα του πλάκωνς την ψυχή. Ο Σιμπέλιους, ο Τσαϊκόφσκι, ο Μπερλιόζ άντεξαν μερικές εβδομάδες. Ο Μπετόβεν αρκετά περισσότερο. Βρήκε επιτέλους τη γαλήνη, όπως και τόσοι άλλοι, στην αφηρημένη αρχιτεκτονική του Μπαχ, διανθισμένη πότε πότε με λίγο Μότσαρντ.
Ετσι λοιπόν η Ανακάλυψη προχωρούσε προς τον Κρόνο, συχνά παλλόμενη από την ήρεμη μουσική του τσέμπαλου, τις μαρμαρωμένες στο χρόνο σκέψεις ενός μυαλού που είχε επιστρέψει στο χώμα πάνω από διακόσια χρόνια νωρίτερα.

ARTHUR C. CLARKE
2001: ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΙΚΟΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ANUBIS

Δεν υπάρχουν σχόλια: