I
Αυτή τη φορά, είναι η Γυναίκα που είδα στην πόλη που της μίλησα και που μου μιλά.
Ημουν μέσα σ' ένα δωμάτιο, χωρίς φως. Μόλις μου είπαν ότι ήταν σπίτι μου: και την είδα στο κρεββάτι μου, όλη δική μου, χωρίς φως. Συγκινήθηκα βαθιά και πιο πολύ γιατί ήταν το πατρικό σπίτι: ακόμα μ' έπιασε μια αγωνία. Ημουν με κουρέλια, εγώ, και αυτή, κοσμική που δινόταν: έπρεπε να φύγη. Μια αγωνία χωρίς όνομα: την πήρα, και την άφησα να πέση έξω από το κρεββάτι, σχεδόν γυμνή. και μέσα στην ακατανόμαστη αδυναμία μου, έπεσα πάνω της και σερνόμουν μαζί της ανάμεσα στα χαλιά, χωρίς φως. Η οικογενειακή λάμπα κοκκίνιζε την μια μετά την άλλη τις γειτονικές κάμαρες. Τότε, η γυναίκα εξαφανίστηκε. Εχυσα τα πιο πολλά δάκρυα από όσα μπορούσε ποτέ ο Θεός να ζητήση.
Βγήκα στην απέραντη πόλη. Ω κούραση! Πνιγμένος μέσα στην αθόρυβη νύχτα και στη φυγή της ευτυχίας. Ηταν σα μια χειμωνιάτικη νύχτα, μ' ένα χιόνι που να σκεπάση τον κόσμο οριστικά. Οι φίλοι που τους φώναζα: που είναι; μου απαντούσαν ψέμματα. Στεκόμουν μπροστά στις τζαμαρίες εκεί που πάει όλα τα βράδια: έτρεχα σ' ένα θαμμένο περιβόλι. Μ' έδιωξαν. Εκλαιγα ατέλειωτα, για όλα αυτά. Τέλος, κατέβηκα σ' ένα τόπο γεμάτο σκόνη, και, καθισμένος πάνω σε σκαλωσιές, άφησα να τελειώσουν όλα τα δάκρυα του κορμιού μου μ' αυτή τη νύχτα. Και η εξάντλησή μου ξαναγύριζε ως τόσο πάντα.
Κατάλαβα ότι Εκείνη βρισκόταν στην καθημερινή ζωή της. και ότι η τροχιά της καλωσύνης θάταν πιο δύσκολο να ξαναγίνη από ενός άστρου. Εκείνη δεν ξαναγύρισε και δε θα ξαναγυρίση ποτέ, η Αξιολάτρευτη που είχε έρθει σπίτι μου, - πράγμα που δεν είχα ποτέ φανταστή. Αλήθεια, αυτή τη φορά έκλαψα περισσότερο απ' όλα τα παιδιά του κόσμου.
arthur rimbaud
20 πεζά ποιήματα
μετάφραση εύα μυλωνά
εκδόσεις ερμείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου