Στην αρχή ήταν ο Λόγος. Η ατραπός του Λόγου είναι ένα από τα στοιχεία κλειδιά της Μυήσεως, και ολοκληρώνει επιτυχώς τα Αλχημικά Υπουργήματα. Διάφοροι αλχημιστές έχουν κάνει υπαινιγμούς για τον Δημιουργό Λόγο, μεταξύ των οποίων ο Kallid το 1662, κάθε δε συνετός μύστης οφείλει να γνωρίζει την σημασία και την χρήση των φθόγγων. Σύμφωνα με τον Birch: “Η Γνώση περί των Θείων ονομάτων, τόσο όσον αφορά την εξωτερική τους έννοια όσο και την εσωτερική, ήταν, όντως, το μεγάλο Θρησκευτικό Μυστήριο ή η Μύηση των Αιγυπτίων”. Ο Δημήτριος έγραφε τρεις αιώνες προ Χριστού: “Στην Αίγυπτο, οι Ιερείς ψέλνουν ύμνους προς τους Θεούς χρησιμοποιώντας επτά φωνήεντα τα οποία επαναλαμβάνουν αλληλοδιαδόχως, η δε ευχάριστη ευφωνία του ήχου αυτών των γραμμάτων μπορεί να αντικαταστήσει την φλογέρα και την κιθάρα”.
Ξέρουμε ότι οι Θεουργοί επικαλούνταν την Θεότητα με διαπεραστικά σφυρίγματα ή με συρριγμούς, καθώς επίσης και με ήχους δίχως σύμφωνα, άναρθρα. Ο Νικόμαχος ο Γεράσιος, μαθητής του Πυθαγόρα, έγραψε: “Οι ήχοι καθεμιάς από τις επτά σφαίρες παράγουν έναν κάποιο θόρυβο, η πρώτη πραγματοποιεί τον πρώτο ήχο, και σ' αυτούς τους ήχους δόθηκαν τα ονόματα των φωνηέντων”. Ο Καισαρείας Ευσέβιος μας πληροφορεί ότι, σύμφωνα με τους χρησμούς του Απόλλωνα, πρέπει να συμφιλιωθούμε με τους Θεούς “δια των αφώνων επικλήσεων τις οποίες είχε επινοήσει ο μεγαλύτερος των Μάγων, ο Βασιλέας των επτά ήχων που όλοι γνωρίζουν”.
Τα επτά φωνήεντα είναι φωνητικώς τα ακόλουθα:
Ω
Υ
Ο
Ι
Η
Ε
Α
Αν χρησιμοποιηθούν ορθώς, αυτά τα φωνήεντα είναι όργανα ισχύος, όπως τονίζει ο Edmond Baily: “Εχουμε την τάση να μην βλέπουμε μέσα στις ψαλμωδίες παρά μονάχα απλές προσευχές διατυπωμένες εν όψει μυστικιστικής ενώσεως μεταξύ των πραγμάτων του Ουρανού και των πραγμάτων της Γης, πράγμα που αποτελεί το αντικείμενο κάθε Θρησκευτικής πρακτικής. Ετσι πρέπει να ήταν πάντοτε στην Αρχαία Αίγυπτο όπου ο δόκιμος προσπαθεί επίμονα να αποκτήσει μάλλον, παρά να ικετεύσει, την παρέμβαση του Υψίστου. Εδώ, όπως και με το μεγαλύτερο μέρος των τύπων που διδάσκονται από τους Βραχμάνους, βρισκόμαστε σε πλήρη θεουργία και αυτή η ομοιότητα των Αιγυπτιακών τελετικών με τα τελετικά της Ινδίας πρέπει να προσελκύσει την προσοχή μας. Η ψαλμωδία δεν είναι, άρα, μια προσευχή, αλλά μια τάξη στην οποία οι Θεοί είναι υποχρεωμένοι να υποταχθούν, εάν δεν γίνει κανένα λάθος κατά την τέλεση του Τυπικού”.
Ο Βαλλεντίνος Εριγένης έγραψε στο έργο του “Μυστήρια και δυνάμεις των ήχων του Ναού του Φαραώ”: “Γενικώς παραδεχόμαστε ότι ο κλήρος της Μέμφιδας προσπαθούσε να πάει πιο μακριά από ό,τι οι προκάτοχοί του, και ότι προσπάθησε να φέρει νέες ιδέες. Φανταζόμαστε ότι ξεκίνησε παρατηρώντας πως αναπτύσσεται η διεργασία της γνώσεως (sia) και της παραγματώσεως (Hou). Είναι εξ' άλλου ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι η Sia και η Hou (η γνώση και η πραγματοποίηση) θεοποιήθηκαν...”.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, βεβαίως, ότι το Αυγό του Φιδιού που δημιουργούν οι Δρυϊδες με το σάλιο του Φιδιού, πρέπει να διατηρηθεί μέσα στον αέρα με συρριγμούς. Για να καταλάβουμε καλά την έννοια των φωνηέντων, πρέπει να βρούμε την ουσία τους.
Όπως παρατηρεί ο Von Sebottendorf: “ Ο Artephius μας διδάσκει, στο έργο του Clavis Majoris Sapientae, την τέχνη του facere descendere spiritum, και δίνει τους ακόλουθους τύπους με τους οποίους το πνεύμα εμπιστεύεται εκουσίως τα μυστικά του: I V X O δια του L. Βρίσκουμε εδώ το “Ι” και το “Ο”, το “V” και το “Χ” είναι δύο τύποι του “Α”. δυστυχώς ο συγγραφέας δεν κατάλαβε, ελλείψει αισθημάτων ή παραδοσιακών κλειδών, την έννοια της Δημιουργίας με τους ήχους. Το “Α” είναι το κεντρικό φωνήεν, ένα αντίστοιχο του πράσινου χρώματος. Αν αραιώσουμε, ή, μάλλον, εάν διαχωρουμε το πράσινο χρώμα, αποκτούμε την ελαφρά θερμή διπόλωση, το κίτρινο (ελαφρό Yang), το ελαφρώς ψυχρό μπλε (ελαφρώς Yin). Εάν συνεχίσουμε να αραιώνουμε την διπόλωση, αποκτούμε το ακραίο ερυθρό ρουμπινένιο Yang, στη δε άκρη Yin, το ίντιγκο. Το ίδιο συμβαίνει και με τα φωνήεντα: Το “α” επεκτεινόμενο επί των άκρων του δίνει το “ι”, το πιο οξύ φωνήεν, και το “ο” το πιο βαρύ φωνήεν. Το “ι” παράγει το ψυχρό στο επίπεδο του αισθήματος, γι' αυτό είναι ένα θηλυκό σύμβολο. Ο καθένας ξέρει, στην ατραπό των μεταλλαγών, ότι το Yang παράγει Yin και το Yin παράγει Yang. Το “α” παραμένει, συνεπώς, ερμαφρόδιτο έστω κι αν σε άλλες παραδόσεις ή συμβολικές μπορεί να έχει μια διαφορετική έννοια, και παίρνει την θέση του “ι” ως αρσενικό σύμβολο, για παράδειγμα στο Εγω είμαι το Αλφα και το Ωμέγα, αλλά, μιας και πρόκειται για μια ακριβέστατη επιστήμη, δεν μπορούμε να προσκοληθούμε στις κατοπινές παρεκτροπές των ουσιωδών καταστάσεων.
Ο Αγιος Ειρηναίος, παραθέτοντας αποσπάσματα από τον γνωστικό Μάρκο, μας βεβαιώνει, δίνοντας τις κλείδες της διανομής γι' αυτούς που μπορούν να καταλάβουν: “το φωνήεν “α” αντηχεί μέσα στις φωνές του πρώτου Ουρανού. Μέσα στις φωνές του δεύτερου, μόνο το “ε” αντηχεί. Το “η”, στις φωνές του τρίτου. Ο τέταρτος, που είναι ταυτοχρόνως ο Ουρανός του μέσου, επαναλαμβάνει το φωνήεν “ι”. ο πέμπτος “ο”. ο έκτος “ρ”, ο έβδομος που είναι ο τέταρτος, αν ξεκινήσουμε από τον Ουρανό του μέσου, το “ω”.
Οσον αφορά την κεντρικότητα του “α” και την επέκτασή του, ο Schwaller de Lubicz δίνει διευκρινήσεις που συμπληρώνουν τις πρώτες πληροφορίες του: “Αυτές οι δύο συλλαβές συνεννούμενες, “ia aou”, εκφράζουν την προέλευση του Όντος μέσα στην αδιαίρετη, μη συγκεκριμενοποιημένη πληρότητά του. Ακουσε την διδασκαλία των Σοφών μας: στην αρχή, το “iaaou” ζούσε μέσα στο μοναδικό σώμα, πριν υπάρξει δυαδικότητα, πριν γεννηθούν τα γήϊνα πράγματα... όταν δεν υπήρχε ακόμα γέννηση... όταν κανένας Θεός δεν υπήρχε... όταν η επιθυμία για το Ikou δεν είχε ακόμα διατυπωθεί... έχουμε ήδη θίξει το θέμα του διαχωρισμού του Μοναδικού “iaaou”. Εξέτασέ το τώρα κάτω από την όψη του σχηματισμού των τεσσάρων κατευθύνσεων που περιέχονται εν δυνάμει μέσα στο Μοναδικό. Η πρώτη συλλαβή της λέξεως “iaaou”, η “ia”, εκφράζει την πολικότητα της Αρχής: Βορράς και Νότος, ύψος και βάθος, καθώς και κάθε τι το οποίο, μέσα στην Φύση, παρουσιάζει υποχρεωτικώς αυτή την πολικότητα, για παράδειγμα ράβδος, σπονδυλική στήλη, τρυπάνι, τάφος (από το κεφάλι έως τα πόδια).
Η δεύτερη συλλαβή, “aou”, εκφράζει την ιδέα της επεκτάσεως της ευρύτητας, λόγω των δυνατοτήτων του όγκου: Ετσι η περιστρεφόμενη σφαίρα έχει τον άξονά της, το υπόλοιπο δεν είναι παρά όγκος. Κανένας δεν θα μπορέσει ποτέ να εξηγήσει το γιατί και το πως της διαιρέσεως του “ia” και του “aou”, που παρήγαγε τον όγκο δια της σταθεροποιήσεως των τεσσάρων κατευθύνσεων”.
Από την στιγμή που αντιλαμβάνεται τις ουσίες, για να τις χρησιμοποιήσει, ο μύστης πρέπει να εργασθείμε τα εκπέμποντα σύμφωνα, τα συμπυκνωτικά ή δεκτικά. Είναι τυχαίο, άραγε, το ότι ο συρριγμός αρχίζει με Σίγμα, ο ηλιακός ή ο Αιγυπτιακός ήλιος (ΡΑ) με “ρ”, ή η λέξη Mer ή Mere (θάλασσα ή μητέρα) με ένα “μ”, που το ξαναβρίσκουμε στο τέλος της λέξεως ATOUM; Δεν θα μπορέσουμε να συζητήσουμε άλλο για το “iaaou”, του οποίου ο ακριβέστερος τόνος δίνεται από την γάτα, το ζώο του Οσίριδος. Πρέπει να παρατηρήσουμε επίσης ότι ορισμένα πτηνά και έντομα δίνουν τις κλείδες άλλων ήχων ισχύος.
Εάν η επιστήμη των ήχων είναι χρησιμότατη στην ενεργή Θεουργία, είναι επίσης απαραίτητη για την εσώτερη αλχημεία, διότι πρέπει να χρησιμοποιηθεί όπως το Zikr των Σούφι (mantra επαναλαμβανόμενο για να προκαλέσει την εμψύχωση, έπειτα δε τον χωρισμό των συστατικών στοιχείων που καταλήγουν στην διάπλαση του Σώματος Δόξας ή Αθανασίας. (Η χρήση του ήχου έχει τριπλή λειτουργία, πέρα από τα όσα αναφέραμε προηγουμένως [καθαρισμός της διάνοιας], μπορεί να δράσει ως αλας, δηλαδή έχει μια ισχύ τροποποιήσεως της φυσιολογίας, τέλος δε μια ισχύ εξωτερικής δράσεως).
Πρέπει να φθάσουμε στην σύγχρονη εποχή για να βρούμε αντιμυητικές ατραπούς, αποσπασματικές, για να μην πούμε κατακάθια, που δεν διδάσκουν αυτές τις κλείδες και καταλήγουν σε παρεκτραμμένα αποτελέσματα (όταν, φυσικά, υπάρχουν κάποια αποτελέσματα!).
Ομως αυτός ο τύπος των θεωρήσεων δεν αφορά τους μύστες ορισμένων πολύ κλεισων Υπουργημάτων που αγγίζουν το ανθρώπινο σώμα, τα όσα δε γράφουμε αποτελούν μάλλον μια μορφή προειδοποιήσεως προς τους κατόχους των κολωβομένων παραδοσιακών επιστημών.
Το σημείο mudra των Ινδουστών μπορεί να αποτελέσει επίσης ένα σημαντικό στοιχείο της ατραπού, και εδώ επίσης κυριαρχούν το αίσθημα και η λογική. Εάν ο ανυψωμένος δείκτης του δεξιού χεριού (για τους δεξιόχειρες) είναι το αρσενικό σημάδι εκπομπής ενέργειας (Yang), ο αντίχειρας και ο δείκτης κεκαμμένοι ή κλειστοί, σχηματίζοντας ένα όμικρον, επιτρέπουν την λήψη μέσα στις δύο διαστάσεις. Αυτή η εκπομπή και αυτή η λήψη μπορούν να γίνουν πάνω στο εξωτερικό και πάνω στο εσωτερικό. Το ίδιο συμβαίνει για τους ήχους όταν πρόκειται για επίκληση ή για ανάκληση, όπου η μία γίνεται εισπνέοντας και η άλλη εκπνέοντας. Σκοπός μας σε αυτό το βιβλίο δεν είναι να δώσουμε όλες τις κλείδες που πρέπει να αποτελέσουν το παράγωγο μιας ατομικής αναζητήσεως, όπως συμβαίνει με την τέταρτη ατραπό περί της οποίας ο Gurdjieff λέει ότι “πάνω απ' όλα πρέπει να βρεθεί: αυτή είναι η πρώτη δοκιμή”.
Ζ. Π. ΤΖΙΟΥΝΤΙΣΕΛΙ ΝΤΕ ΚΡΕΣΣΑΚ – ΜΠΑΣΕΛΕΡΙ
ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΥΘΡΟ ΡΟΔΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ΣΤΑΥΡΟ
ΕΡΜΗΤΙΣΜΟΣ, ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΗΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ALDEBARAN
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου