Δεν είμαι τώρα πλέον εκείνος που ήμουν
Κι ούτε να ξαναγίνω πια μπορώ.
Τ' ωραίο μου θέρος, κι η όμορφη άνοιξή μου
Πηδήσαν από το παράθυρο.
Ερωτα, σε είχα αφέντη κι οδηγό μου
Κι από το Δωδεκάθεο πιο ψηλά.
Αχ, αν μπορούσα πάλι να γεννιόμουν,
Πως θα σε υπηρετούσα πιο καλά!
Ενα ποίημα 450 και πλέον ετών
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ Α. ΔΗΜΑ
"ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ"
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΟΚΟΛΗ
2 σχόλια:
ΠΕΡΑΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΜΟ ΜΟΥ. ΤΟΣΟ ΕΓΩ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ(ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ) ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ,ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ. ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ ΜΟΥ -ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΕΡΩΤΑ- ΝΑ ΠΑΡΑΘΕΣΩ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΣΑΠΦΟΥΣ ΣΕ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ:
“…ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΣΟΥ ΑΧ ΠΟΥ ΞΕΛΟΓΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
ΣΟΥ Τ’ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ.
ΓΙΑΤΙ ΜΟΛΙΣ ΠΑΩ ΝΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΞΩ
ΝΙΩΘΩ ΞΑΦΝΟΥ ΝΑ ΜΟΥ ΚΟΒΕΤΑΙ Η ΜΙΛΙΑ ΜΟΥ…”
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ.
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Δημοσίευση σχολίου