Είναι πολύ λογικό ένα ευρύ φάσμα μύθων από ολόκληρο τον κόσμο να αναφέρεται με γραφικές λεπτομέριες στις παγκόσμιες καταστροφές. Η αναθρωπότητα επέζησε από τον τρόμο του τελευταίου παγετώνα και οι κραταιές παραδόσεις των κατακλυσμών, του πολικού ψύχους των μαζικών ηφαιστειακών εκρήξεων και των καταστροφικών σεισμών πηγάζουν από αυτή ακριβώς την εποχή, που διήρκεσε απο το 15.000 ως το 8.000 π. Χ. Η τελική υποχώρηση των πάγων, που σαν αποτέλεσμα είχε την άνοδο της στάθμης των θαλασσών κατά ενενήντα με εκατόν είκοσι μέτρα, έγινε μερικές χιλιάδες χρόνια πριν από την επίσημη έναρξη της ιστορίας. Γι' αυτό δε θα έπρεπε να μας εκπλήσσει καθόλου που όλοι οι πρώιμοι πολιτισμοί της γης διατήρησαν νωπές τις μνήμες των αναρίθμητων κατακλυσμών που τρομοκράτησαν τους προγόνους τους.
Οι μύθοι του κατακλυσμού μοιάζουν να φέρουν τα παράξενα και συνάμα χαρακτηριστικά αποτυπώματα μιας αόρατης δύναμης. Πολλές φορές οι ομοιότητες ανάμεσα στις αρχαίες ιστορίες είναι τόσο πολλές, που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε μήπως έχουν “γραφτεί” από τον ίδιο “συγγραφέα”. Θα μπορούσε αυτός ο συγγραφέας να έχει σχέση με τον θαυμαστό θεό, τον υπεράνθρωπο που έχουμε τόσες φορές συναντήσει στους μύθους; Μήπως είναι αυτός που εμφανίζεται αμέσως μετά την τρομερή γεωλογική καταστροφή, για να φροντίσει και να φέρει τα δώρα του πολιτισμού στους φοβισμένους και εξαχρειωμένους επιζώντες;
ο λευκός, γενειοφόρος Οσιρης είανι η αιγυπτιακή προσωποποίηση αυτής της παγκόσμιας μορφής και ίσως να μην είναι τυχαίο που το πρωταρχικό του μέλημα ήταν η απαγόρευση του κανιβαλισμού στους πρωτόγονους κατοίκους της κοιλάδας του Νείλου. Λέγεται πως το εκπολιτιστικό έργο του Βιρακότσα στη Νότια Αμερική ξεκίνησε αμέσως μετά από μια μεγάλη πλημμύρα. Ο Κετσαλκόατλ ανακάλυψε το καλαμπόκι, έμαθε στους ανθρώπους να καλλιεργούν τη γή και δίδαξε μαθηματικά και αστρονομία. Ο εκπληκτικός πολιτισμός του Μεξικού δημιουργήθηκε αμέσως μετά την καταστροφή του τέταρτου ήλιου από έναν πρωτοφανή κατακλυσμό.
Μήπως αυτοί οι παράξενοι μύθοι, εκτός από τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι διασκορπισμένες παλαιολιθικές φυλές που επέζησαν μετά τον τελευταίο παγετώνα, καταγράφουν και τα έργα ενός πολιτισμού που άνθησε την ίδια περίοδο;
Θα μπορούσαν οι μύθοι να είναι απόπειρες επικοινωνίας;
Ενα μήνυμα κλεισμένο στο μπουκάλι του χρόνου
Οπως έχει πεί και Γαλιλαίος,
από την πληθώρα των εκπληκτίκών εφευρετών, ξεχωρίζει η μεγαλοφυία που συνέλαβε πως να μεταδίδει τις πλέον μυστικές του σκέψεις σε οποιοδήποτε άνθρωπο, σε οποιοδήποτε τόπο ή οποιαδήποτε εποχή. Αυτός που κατάφερε να μιλήσει στους κατοίκους της μακρινής Ινδίας, σε όσους δεν έχουν ακόμη γεννηθεί και σε εκείνους που δε θα έχουν γεννηθεί δεκάδες χιλιάδες χρόνια από σήμερα, με την ίδια ευκολία που θα έγραφε και δυο ντουζίνες μικρά σύμβολα σε ένα χαρτί. Από τις θαυμαστές ανακαλύψεις των ανθρώπων, ας γίνει αυτό το σύμβολό μας.
Εφόσον το “μήνυμα της μετάπτωσης”, που έχουν αναγνωρίσει επιστήμονες σαν τον Ντε Σαντιλάνα, τη Φον Ντέχεντ και την Τζέιν Σελερς είναι η προσπάθεια ενός χαμένου πολιτισμού της αρχαιότητας να επικοινωνήσει, γιατί δεν μας το άφησαν γραμμένο; Δε θα ήταν πιο εύκολο από το να το κωδικοποιήσουν σε μύθους;
Καταρχήν, μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια το μήνυμα θα μπορούσε να φθαρεί ανεπανόρθωτα, ακόμη και να καταστραφεί. Σε ό,τι υλικό και αν ήταν γραμμένο, δύσκολα θα άντεχε στο χρόνο. Επίσης η γλώσσα που χρησιμοποιείται θα μπορούσε να έχει ξεχαστεί (όπως με το κείμενο της κοιλάδας του Ινδού που, αν και έχει ανακαλυφθεί εδώ και μισό αιώνα, παραμένει ακόμη γρίφος). Είναι προφανές πως σε αυτή την περίπτωση ένα γραπτό κείμενο θα ήταν άχρηστο, αφού κανείς δε θα ήταν σε θέση να το διαβάσει.
Αρα οι ενδιαφερόμενοι έψαχναν για μια παγκόσμια γλώσσα, που να μπορεί να γίνει κατανοητή από μια οποιαδήποτε τεχνολογιά προηγμένη κοινωνία, σε οποιαδήποτε εποχή, ακόμη και χίλια ή δέκα χιλιάδες χρόνια αργότερα. Μια από αυτές τις ελάχιστες και σπάνιες γλώσσες είναι τα μαθηματικά και η πόλη του Τεϊοτιγουακάν, η επαγγελματική κάρτα ενός χαμένου πολιτισμού γραμμένη στην αιώνια γλώσσα των αριθμών.
Επίσης, γεωδαιτικές πληροφορίες που αφορούν το σχήμα και το μέγεθος της Γης, καθώς και την ακριβή θέση σταθερών γεωγραφικών σηείων, παραμένουν έγκυρες και αναγνωρίσιμες για δεκάδες χιλιάδες χρόνια και μπορούν εύκολα να μεταδοθούν χαρτογραφικά (ή, όπως θα δούμε και παρακάτω, με την κατασκευή γιαγαντιαίων γεωδαιτικών μνημείων, όπως η Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου).
Μια ακόμη “σταθερά” του ηλιακού μας συστήματος είναι η γλώσσα του χρόνου: τα μεγάλα και σταθερά χρονικά διαστήματα που ρυθμίζονται από την ανεπαίσθητη κίνηση της μετάπτωσης. Τώρα ή δέκα χιλιάδες χρόνια αργότερα, ένα μήνυμα που θα περιέχει αριθμούς, όπως το 72, το 2.160, το 4.320 ή το 25.920, θα πρέπει να γίνεται αμέσως κατανοητό από οποιοδήποτε πολιτισμό έχει στοιχειώδεις μαθηματικές γνώσεις και την ικανότητα να διακρίνει και να μετρά τη σχεδόν ανεπαίσθητη αντίστροφη κίνηση που φαινομενικά μοιάζει να κάνει ο Ήλιος κατά μήκος της εκλειπτικής, με φόντο τους σταθερούς αστερισμούς (1 μοίρα κάθε 71, 6 χρόνια, 30 μοίρες κάθε 2.148 χρόνια και ούτω καθεξής).
Η αίσθηση πως ο συσχετισμός υπάρχει ενισχύεται και από κάτι ακόμη. Αν και δεν είναι τόσο σταθερό και απόλυτο όσο ο αριθμός των συλλαβών της ριγκβέδα, μοιάζει αξιόπιστο. Μέσω δυναμικών στιλιστικών συνδέσμων και κοινών συμβολισμών, οι μύθοι που πραγματεύονται τους παγκόσμιους κατακλυσμούς και τη μετάπτωση των ισημεριών πολλές φορές αλληλοσυνδέονται. Μια λεπτομερής εσωτερική σχέση ενώνει τις δύο κατηγορίες των παραδόσεων, με αποτέλεσμα να φέρουν τα εμφανεή αποτυπώματα ενός απόλυτα συνειδητού σχεδίου. Επομένως αυτό που μας ενδιαφέρει είναι όχι αν υπάρχει, αλλά μήπως δεν υπάρχει κάποια σημαντική σύνδεση ανάμεσα στη μετάπτωση των ισημεριών και τις παγκόσμιες καταστροφές.
Ο μύλος του πόνου
Αν και η αρχή και το τέλος των παγετώνων καθορίζονται από μια σειρά αστρονομικών και γεωλογικών μηχανισμών που μέχρι σήμερα δεν έχουν κατανοηθεί απόλυτα, είναι γεγονός πως συνδέονται άμεσα και με τον κύκλο της μετάπτωσης.
Επειδή ως φαινόμενο καθορίζεται από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες, οι οποίοι σπάνια συμπίπτουν, οι παγετώνες δεν επαναλαμβάνονται κάθε φορά που διανύουμε μια νέα αστρονομική περίοδο. Παρ' όλ' αυτά είναι γενικώς αποδεκτό ότι η μετάπτωση επέδρασε καταλυτικά στο πάγωμα και το ξεπαγωμα της Γης, σε διαφορετικές και μακρινές μεταξύ τους εποχές. Η συγκεκριμένη άποψη έγινε δεκτή και διαδόθηκε στους κύκλους των επιστημόνων στα τέλη του 1970, όμως τα στοιχεία που προκύπτουν από τη μελέτη των μύθων μας κάνουν να πιστεύουμε ότι όλα αυτά ίσως να ήταν γνωστά σε έναν άγνωστο μέχρι σήμερα πολιτισμό, από την εποχή του τελευταίου παγετώνα. Ο σαφής υπαινιγμός, που ίσως θα έπρεπε να λάβουμε σοβαρά υπάψη μας, είναι ότι οι τρομεροί κατακλυσμοί του νερού, της φωτιάς και των πάγων που περιγράφουν οι μύθοι συνδέονται αιτιωδώς με τις αργές κινήσεις των ουράνιων συντεταγμένων μέσα από το μεγάλο ζωιδιακό κύκλο. Οπως έχουν πει ο Ντε Σαντιλάνα και η Φον Ντέχεντ, “η ιδέα ότι οι μύλοι των θεών αλέθουν αργά, προκαλώντας πόνο, δεν ήταν άγνωστη στους αρχαίους”.
Τρεις βασικοί παράγοντες, στους οποίους έχουμε ήδη αναφερθεί, έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη γένεση και το τέλος των παγετώνων (όπως φυσικά και στους διάφορους κατακλυσμούς που προέκυψαν από την ξαφνική τους άνοδο και πτώση). Οι παράγοντες αυτοί έχουν να κάνουν με τις αλλαγές στη γεωμετρία της τροχιάς της Γης και είναι:
Η λόξωση της εκλειπτικής (η γωνία της κλίσης του άξονα περιστροφής του πλανήτη, που είναι και η γωνία ανάμεσα στον ουράνιο ισημερινό και την εκλειπτική). Οπως έχουμε ήδη αναφέρει, η γωνία αυτή μεταβάλλεται από 22,1 μοίρες (η πλησιέστερη στην κάθετο τιμή της) μέχρι 24,5 μοίρες (η μεγίστη τιμή απόκλισής της από την κάθετο), σε διασηματα ασύλληπτα για το δικό μας μέσο όρο ζωής.
Η εκκεντρότητα της τροχιάς (κατά πόσο η ελλειψοειδής τροχιά της Γης γύρω από τον Ηλιο επιμηκύνεται ή όχι, σε οποιαδήποτε δεδομένη εποχή).
Η μετάπτωση του άξονα, η οποία αναγκάζει τις δύο ισημερίες και το θερινό και χειμερινό ηλιοστάσιο να μετατίθενται σχεδόν ανεπαίσθητα προς τα πίσω στη διαδρομή της τροχιάς.
Χωρίς να το καταλάβουμε, έχουμε μπει σε βαθιά νερά, εκεί όπου χρειάζονται ειδικές επιστημονικές γνώσεις που εμείς δεν έχουμε. Οι αναγνώστες που αναζητούν λεπτομερή πληροφόρηση μπορούν να μελετήσουν τις εκδόσεις του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημόνων των Ηνωμένων Πολιτειών που αναφέρονται στο Σχέδιο CLIMAP, καθώς και μια εξαιρετική εργασία των καθηγητών Τζ. Ντ. Χέις και Τζον Ιμπρι, με τον τίτλο “Variations in the Earth's OrbitQ Pacemaker of the Ice Ages”. Εν συντομία, αυτό που ο Χέις, ο Ιμπρι και οι άλλοι έχουν αποδέιξει είναι ότι η έναρξη ενός παγετώνα μπορεί να προβλεφθεί, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις συμπίπτουν τα εξής γεγονότα: α) μέγιστη εκκεντρότητα, φαινόμενο κατά το οποίο η Γη βρίσκεται εκατομμύρια μίλια μακριά από τον Ηλιο, στο “αφήλιο” (το απώτατο σημείο της τροχιάς της), β) ελάχιστη λόξωση, που σημαίνει ότι ο άξονας της Γης και επομένως ο Βόρειος και ο Νότιος Πόλος βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην κάθετο απ' ότι συνήθως και γ) μετάπτωση των ισημεριών, η οποία, καθώς ο μέγας κύκλος συνεχίζεται και η Γη τύχει να βρεθεί στο “περιήλιο” (το κοντινότερο σημείο της τροχιάς της στον Ηλιο), εγακθιστά το χειμώνα μόνιμα σε ένα από τα δύο ημισφαίρια. Αντιθέτως, όταν βρεθεί στο “αφήλιο”, τα καλοκαίρια δεν κάνει αρκετή ζέστη κι έτσι τα χιόνια του χειμώνα δε λιώνουν, δημιουργώντας στρώσεις πάγου που με τα χρόνια μετατρέπονται σε παγετώνες.
Οι γεωμετρικές αλλαγές στην τροχιά της Γης επηρεάζουν την ένταση και τη διάρκεια της ηλιοφάνιας που δέχεται οποιοδήποτε σημείο της σε μαι δεδομένη εποχή κι όπως καταλαβαίνουμε το στοιχείο αυτό μας βοηθά σημαντικά στην καλύτερη κατανόηση του φαινομένου των παγετώνων.
Μήπως οι αρχαίοι μυθοπλάστες προσπαθούσαν να μας προειδοποιήσουν για το μεγάλο κίνδυνο, όταν με τόση δεξιοτεχνία συνέδεαν τον πόνο των παγκόσμιων κατακλυσμών με το αργό άλεσμα του μύλου των ουρανών;
Ας σημειώσουμε ότι, αναγνωρίζοντας τις σημαντικές επιδράσεις της τροχιακής γεωμετρίας στο κλιμα και την ευημερία του πλανήτη, σε συνδυασμό με τις ακριβείς μετρήσεις του ρυθμού της μεταπτωτικής κίνησης, οι άγνωστοι επιστήμονες ενός μη αναγνωρισμένου πολιτισμού φαίνεται πως βρήκαν τον ρόπο να τραβήξουν την προσοχή μας, να γεφυρώσουν το χάσμα των γενεών και να επικοινωνήσουν μαζί μας άμεσα.
Φυσικά το αν θα ακούσουμε αυτά που έχουν να μας πουν ή όχι είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή.
GRAHAM HANCOCK
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
Μια αναζήτηση της αρχής και του τέλους
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΔΙΑΒΟΛΙΤΣΗΣ, ΧΑΡΑ ΝΟΝΟΤΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ - “ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου