Η ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ - STANISLAS DE GUAITA

Salvador Dali: Rider of Death

Μακριά από το πλήθος όπου ανθίζει το ψέμα,

αφού η ψυχή σου εξαγνιστεί και υψωθεί στο όνειρο,

αναζητώντας τις Θύμησες, περιπλανήσου, ω Ψυχή μου,

και στοχάσου:

τη στάχτη την ανθρώπινη που σκορπιέται στον αγέρα.

Στοχάσου τα κρανία που χτύπησαν το ένα στ' άλλο

γιατί τα έσκιαξαν τα άροτρα,

τα συντρίμμια από τα περασμένα

 που κυματίζουν στο άγνωστο:

γιατί κόσμοι πέθαναν, πόλεις χάθηκαν, 

εκεί όπου η ζωή είχε την Ωρα της κι η αγάπη τη Στιγμή της!

Σε χρόνους πανάρχαιους, σε καιρούς αρχέγονους,

ένα νησί απέραντο,

σα ζωγραφιά ωραίο,

που πρώτο έθρεψε ένα λαό γιγάντων,

παράδινε σους γυμνούς του γιούς το καρπερό βυζί του,

και τα ρωμαλέα μεριά του στην ορμή των ωκεανών.

Αυτή τη γη την έλεγαν Ατλαντίδα. - Πόλεις εξαίσιες

άκμαζαν τότε εκεί,

πόλεις χιλιάδες

 με τους παρθενώνες τους και με τους ευλογημένους κήπους τους

 και τα μαρμάρινα παλάτια με τις αρχαίες τις στήλες.

Υδραγωγεία! Μνημεία θεόρατα, με κιονοστοιχίες από ίασπι,

που τα προστάτευαν πελώριες λεοπαρδάλεις!

Θόλοι από γρανίτη! Αψίδες αναρίθμητες

στόλιζαν τις επάλξεις με τις διάσπαρτες δαντέλες τους!

Τα είχαν πει πέτρινα δάση. - Δέντρα παρθένα

καθρέφτιζαν το θαλερό τους πράσινο

στις λίμνες τις γαλάζιες

όπου ανθρώπου μάτι δεν έβλεπε καλάμια

κι η ψυχή των γιασεμιών και των κρίνων

στις όχθες παντρευόταν περίχαρα

με τα τραγούδια των πουλιών!

Μια ψαλμωδία γεμάτη ελπίδα και χαρά υψωνόταν

προς τον πανάγαθο, τρανό και μεγαλόπρεπο Δία:

άπλωναν οι άνθρωποι τα χέρια στο σπινθηροβόλο γαλάζιο

και το ακύμαντο ποτάμι προσευχόταν -

γλυκομουρμουρίζοντας...

Κι όμως αυτός ο κόσμος σημαδεύτηκε 

από τη σφραγίδα της οργής,

κι έπρεπε να αφανιστεί δίχως να αφήσει αχνάρια.

Πόσα νησάκια χάθηκαν πάνω στο επιτύμβιο κύμα

μοναδικά σκόρπια λείψανα που αιχμαλώτισαν το βλέμμα μας!

Ακούστηκαν μουγκρητά από υπόγει σιδεράδικα,

συθέμελα βούλιαξε το έδαφος και τραντάχτηκε με ορμή

κι έσπρωξε η θάλασσα τα υπόγεια κύματά της

να κυλήσουν ανελέητα στον τρόμο που τύλιξε 

τούτο το ξεθεμέλιωμα

*Αλλά μέσα από τα τρομερά ερείπια

που βλέπεις να σχηματίζονται κάτω από χιλιάδες πόδια νερού,

Ω ψυχή μου, ακους;... Από τα βάθη μακρινών σκοταδιών

προφητικές φωνές θαρρείς πως με τούτα τα λόγια

προμαντεύουν:

-"Και να! Οι ήπειροι, οι αιωνόβιες πόλεις,

"τα μεγάλα βουνά που ξεχειλίζουν από έλατα και περηφάνια

"ο άνθρωπος και τα πάθη του, ο κόσμος κι η οργή του:

"-κουφάρια σαπισμένα στο χώμα θα θαφτούν,

"Γιγάντιοι σωροί δίχως μορφή, συντρίμμια θλιβερά

θα καταποντιστούν μια μέρα - αφού όλα πια θα έχουν τελειώσει -

"κάτω από τα σκοτεινά κύματα μιας άλλης θάλασσας, 

μιας θάλασσας δίχως βυθό

"κι ακόμη πιο βαθιάς - που τηνε λένε Λήθη!

"Τότε υπακούοντας στο υπέρτατο θέλημα

το σκοτάδι σαν κατακλυσμός θα κυριέψει τα ουράνια

"και κάθε θόρυβος θα σβήσει, και κάθε ύπαρξη θα χαθεί,

"στο σκοτεινό κι απέραντο ,

και σιωπηρό μηδέν."

(Rosa Mystica)


ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ 
W. Scott - Elliot
ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ
Μύθος ή πραγματικότητα
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΛΕΝΗ ΚΑΛΚΑΝΗ
ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ