Η μεγάλη και οικουμενική Επιστήμη των δονήσεων, βασίζεται επί των νόμων της αναλογίας και ανταποκρίσεως μεταξύ των όντων της φύσεως και του πνεύματος και εκ της απορρεούσης συμπαθείας και συγγενείας αυτών, εκδηλούται δε δια του συντονισμού και εναρμονίσεως μεταξύ ομοειδών και δυσαρμονίας μεταξύ των ανομοιοειδών. Εις την πρώτην περίπτωσιν έχομεν “φιλίαν” εις την δευτέραν “νείκος” δηλαδή αντίδρασιν και διαμάχην. Ο Σοφός, γνώστης των χαρακτήρων τούτων, εκμεταλλεύεται τας αρμονικάς επηρείας και αλληλεπιδράσεις ταύτας και αποφεύγει τας δυσαρμονικάς.
Γνωρίζων ο Μύστης την δύναμιν του προφορικού λόγου, επενδύων αυτόν δια των μουσικών ρυθμών, επικαλούμενος δυνάμεις πνευματικάς ή αστρικάς ανωτέρας της ανθρωπίνης δυνάμεως, θέτει ταύτας εις ρυθμικήν δόνησιν χρησιμοποιών την δημιουργόν φαντασίαν, θέλησιν και πίστιν του πνεύματός του, ως δυναμικών αρετών και μεταχειριζόμενος ως μοχλόν δράσεως την “θυελλώδη ορμήν” και το πάθος της ψυχής του δονουμένης υπό την ακπτου επιθυμίας του να επιτύχη τον επιδιωκόμενον σκοπόν.
Η εσωτερική Επιστήμη του παρέχει εκτός των ανωτέρω και άλλα, από χιλιετηρίδων δεδοκιμασμένα μέσα και όπλα δράσεως. Τα αναλογικά χρώματα, τα αρώματα και θυμιάματα, αι τελετικαί χειρονομίαι, ενεργούν όχι μόνον διεγερτικώς επί της φαντασίας και του ψυχικού του κόσμου, αλλά λόγω του ρυθμού και της συγγενείας προς τους ρυθμούς της φύσεως, τον καθιστούν κυρίαρχον επί των απείρως ισχυροτέρων δυναμικοτήτων του Κόσμου και εξουσιαστήν του μεγάλου μοχλού του Αρχιμήδους, τον οποίον εζήτει δια να μετακινήση την Γην.
Ο άνθρωπος κέκτηται δυνάμεων ανυπολογίστου δραστικότητος, δύναται το παν να πράξη, αρκεί να γνωρίζη, να τολμά, να πιστεύη. Δια να πιστεύη όμως πρέπει να έχη λάβει πλήρως συνείδησιν των ικανοτήτων του, εις τούτο δε δύναται να αχθή μόνο δια της Γνώσεως. Εάν δεν γνωρίζη η πίστις του είναι ετοιμόρροπος και ασταθής, και κάθε πράξις του είναι υποκειμένη εις αποτυχίαν. Η πεποίθησις εις τας πραγματικάς ικανότητας του ανθρώπου, αποκτάται κατόπιν μακράς, συστηματικής και επιπόνου ασκήσεως δια της μελέτης και του συσχετισμού των αποκτηθεισών γνώσεων, ώστε αύται να γίνουν κτήμα του και να φωτισθή εξ αυτών.
Η όλη γνώσις των τελετουργικών τύπων των Θρησκειών και του Εσωτερισμού, θεμελιούται επί της Επιστήμης των δονήσεων, δηλαδή επί του αριθμού. Ο Πυθαγόρας, τον οποίον θεωρούμεν ως τον Πατέρα της Αριθμολογίας και της Μουσικής δεν ήτο “μαθηματικός” ή “μουσικολόγος” κατά την σημερινήν έννοιαν των όρων. Τα ψιχία τα οποία περιεσώθησαν μέχρις ημών υπό των μαθητών του, αμέσως ή εμμέσως (ως του Πλάτωνος, του Θέωνος Σμυρναίου, του Νικομάχου Γερασηνού, του Ιάμβλιχου κ.α.) συναρπάζουν τον ικανόν να εισέλθη εις το απροσμέτρητον συνθετικόν βάθος των και τον πληρούν με αίσθημα θαυμασμού, προ της μεγαλοφυίας των αποκαλύψεών του. Ο Πυθαγόρας εχρησιμοποίησε το μονόχορδον και την επτάχορδον λύραν, δια να οδηγήση τους μαθητάς του όχι εις την μουσικήν απόλαυσιν μόνον, αλλά προς την μύησίν των εις τα απώτατα μυστικά της παγκοσμίου αρμονίας. Η ακρόασις της αρμονίας των σφαιρών που διετείνετο ότι ήκουε, αυτήν την έννοιαν είχε: το πως ο Μικρόκοσμος, θα συντονισθή με τας δονήσεις του Μακρόκοσμου. Οταν δε ο Ανθρωπος επιτύχη τούτο, τότε δεν είναι κοινός θνητός, αλλά Κύριος των πεπρωμένων του και ηγήτωρ των πεπρωμένων των άλλων. Δεν είναι ο δίκην πίθου φερόμενος εική και ως έτυχε υπό των τυφλών δυνάμεων του Μοιραίου, αλλ' είναι ο Γνώστης, ο εξουσιαστής των νόμων της Ανάγκης και της Ειμαρμένης.
Δια της ενσυνειδήτου προφοράς του λόγου του, δια της θεληματικής διατυπώσεως των επιθυμιών του, αι οποίαι πάντοτε είναι δημιουργικαί και συντελεστικαί προαγωγής και ανατάσεως του πνεύματος, δι' επιβεβαιώσεως των λεγομένων του μέσω μεμετρημένης και αρμονικής χειρονομίας, επιτυγχάνει του σκοπού του με μαθηματικήν ακρίβειαν. Διότι κάθε επιθυμία του, κάθε πράξις του, είναι γεωμετρημένη, κυβική, φωτεινή. Και υπό τας συνθήκας ταύτας δέχεται την συμπαράστασιν όλων εκείνων των κοσμικών και πνευματικών δυνάμεων αι οποίαι είναι εντεταλμέναι και ενδιαφέρονται δια την πρόοδον του πνεύματος της ανθρωπότητος.
Δια τούτο τα Μυστήρια ανέκαθεν προσεπάθησαν να διαπλάσσουν χαρακτήρας ακεραίους, ακλονήτους και αδαμαντίνους και παρέσχον τότε μόνον εις αυτούς την Γνώσιν, όταν όλαι αι δοκιμασίαι εις ας είχον υποβληθή, απεδείκνυον ότι πράγματι ήσαν οι Εκλεκτοί, ικανοί να χρησιμεύσουν ως όργανα και χείρες της θεότητος επί της Γης.
Προς ενίσχυσιν και ολοκλωσιν των προσπαθειών των, τα Μυστήρια δεν ηρκούντο εις τας ιδίας δυνάμεις των ιεροφαντών των, αλλ' επεκαλούντο την θείαν συμπαράστασιν και ενίσχυσιν των αρετών των, μέσω νοερών προσευχών, μέσω τελετουργικών τύπων των οποίων την αποτελεεσματικότητα είχον πλέον ή άπαξ αντιληφθή και δοκιμάσει.
Η τελετική ιερουργία, η εφαρμογή τελετικών τύπων εις κάθε πράξιν του ανθρώπου υπερτέραν των δυνάμεών του, υπήρξε το μέσον συναλλαγής με το θείον, ο μόνος τρόπος ανόδου του ανθρώπου προς τον Θεόν του, δηλαδή συντονισμού της θελήσεως και των δυνάμεών του, προς την θείαν Θέλησιν και τον θείον Σκοπόν.
Μια αποκρυστάλλωσις του δεσμού τούτου, της γέφυρας ταύτης, δια τον πρωτόγονον, υπήρξαν ανέκαθεν τα παντοειδή φυλακτήρια και περίαπτα. Συν τω χρόνω όμως ο Homo Divinans καθίσταται Homo Sapiens. Η νοητική του σφαίρα διευρύνεται, το πνεύμα του εξελίσσεται, αρχίζει να συλλαμβάνη τον Κόσμον κατά τρόπον επί μάλλον και μάλλον “επιστημονικόν”. Συσχετίζει, συνάγει υποθέσεις, διατυπώνει θεωρίας, πειραματίζεται και επαληθεύει την ορθότητα των υποθέσεων του, εγκαθιδρύει νόμους. Εις νόμους όμως δεν υπάγεται το ορατόν μόνον σύμπαν. Οπως υπάρχουν νόμοι διέποντες τα φυσικά φαινόμενα, υπάρχουν και νόμοι του διαμέσου κόσμου και νόμοι πνευματικοί. Διότι τίποτε εν τω Σύμπαντι τελείται κατά τύχην και αυτομάτως.
Τους νόμους του ορατού σύμπαντος καθορίζει η Επιστήμη. Τους νόμους του αοράτου Κόσμου, τους ερευνά η Μυσταγωγία. Χρησιμοποιούσα αύτη μέσα ερεύνης λεπτοϋφέστερα, συγγενή και προσηρμοσμένα προς τα επίπεδα τα οποία εξετάζει, συνάγει τα συμπεράσματά της και ιδρύει Επιστήμην, την Επιστήμην του Αοράτου. Εσυνηθίσαμεν να θεωρώμεν Επιστήμην αξίαν του ονόματος τούτου, μόνον την ασχολουμένην με το ορατόν και απτόν. Δεν συνέβαινεν όμως το αυτό εις όλας τας εποχάς και μάλιστα κατ' εκείνας της ακμής τουη πνευματικού πολιτισμού των διαφόρων λαών, δια τον οποίον και δικαίως ανέκαθεν εσεμνύνετο ο άνθρωπος και μεθ' υπερηφανείας τον περιέβαλλε. Εάν θελήσωμεν να μελεησωμεν τον “Θεαίθητον” του Πλάτωνος, τότε θα σχηματίσωμεν μιαν εικόνα της σημασίας και του βάθους της Επιστήμης.
Μιαν σύνθεσιν της εσωτερικής ταύτης Επιστήμης, ειδικευμένης, θα ελέγομεν, εις τον κλάδον των δονήσεων, είναι η κατασκευή του τελέσματος και έτι περαιτέρω του εμβλήματος. Το τέλεσμα ή το έμβλημα παρουσιάζεται υπό μορφήν “μεταφυσικής εξισώσεως” δια να μεταχειρισθώμεν την επιτυχή έκφρασιν του Marques – Riviere, διότι συνθέτει τας μεταφυσικάς, θρησκευτικάς και φιλοσοφικάς αντιλήψεις. Ανωτέρου βαθμού διανοητικότητος και γνώσεως. Το έμβλημα, τεχνητόν κατασκεύασμα του ανθρώπου, αντικατοπτρίζει τους πολύπλοκους νόμους των αντιστοιχιών και ανταποκρίσεων, επί τεμαχίου ύλης. Δια της χαράξεώς του, όμως, και της καθιερώσεως καθίσταται πραγματική μικρογραφία, δυναμικοποιημένη του Μακροκόσμου, ένας αληθής μεταλλικός ακτινοβόλος ουρανός, αντικατοπτρίζων την όψιν των αστρικών θέσεων και επιδράσεων εις δεδομένην στιγμήν, επακριβώς υπολογισθείσαν.
Το τοιούτο κατασκεύασμα είναι συμπύκνωσις, δυνάμει του νόμου των αντιστοιχιών, όλων των αποκρύφων εενεργειών του Κόσμου. Εχει καταστή ζων οργανισμός, παλλόμενος και κραδαινόμενος, εν συνηχήσει προς το Σύμπαν. Αποτελεί τότε ένα ρυθμόν υπό γεωμετρικήν μορφήνμ μίαν αρμονίαν αποδιδομένην δι' αριθμών και σχέσεων, εν σύμβολον που γεφυρώνει το Ανω μετά του Κάτω.
Δια τούτο ο Φάουστ του Rembrandt, θαμβωμένος από το θαυμάσιον έμβλημα το οποίον διαγράφεται επί του υαλώματος του εργαστηρίου του και διακρίνων εις την απολάλυψιν ταύτην, μιαν οντότητα αγγελικήν, μια θείαν “ομφήν”, μιαν εποπτικήν αποκάλυψιν, αναφωνεί μετά του Goethe:
Ω! εις την θέαν ταύτην ποια
εξαίφνης ηδονή το στήθος μου ζωογονεί!
Αισθάνομαι ότι αγία σφριγώσα της ζωής χαρά
ρέει ακμαία φλογερά, δια των νεύρων των φλεβών μου.
Θεός ην όστις τα σημεία έγραψε ταύτα
τα οποία σάλον ενδόμυχον παϋνουν
καρδίαν ταλαιναν φαιδρύνουν
και δια μυστικού παλμου, αποκαλύπτουν προ εμού
πάσας ομού τας θαυμασίας δυνάμεις της δημιουργίας!
Είμαι θεός; οποίον φως!
Εις ταύτα τα λαμπρά σημεία, ιδού η φύσις η αγία
προ της ψυχής μου κείται δρώσα...
ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΡΒΙΓΓΕΡ
Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΩΝ ΔΟΝΗΣΕΩΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ - ΔΙΜΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου