Πάσχα με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη

…………………………………………………………………………………………

Εισήλθον εις το μικρόν εξωκκλήσιον του αγίου Δημητρίου. Εις μετά τον άλλον προσήρχοντο οι χωρικοί με τας χωρικάς των και με τα καλά των ενδύματα.

Ο ιερεύς έβαλεν Ευλογητόν.

Ο μπάρμπ’ Αναγνώστης ήρχισεν να τα λέγη όλα απ’ έξω, την προκαραρκτικήν προσευχήν και τον Κανόνα, το «Κύματι θαλάσσης».

Ο παπα-Κυριάκος προέκυψεν εις τα βημόθυρα, ψάλλων το «Δεύτε λάβετε φως».

Ήναψαν τας λαμπάδας κι εξήλθον όλοι εις το ύπαιθρον ν’ ακούσωσι την Ανάστασιν. Γλυκείαν και κατανυκτικήν Ανάστασιν εν μέσω ανθούντων δέντρων, υπό ελαφράς αύρας σειομένων ευωδών θάμνων και των λευκών ανθέων της αγραμπελιάς...

Ψαλέντος του «Χριστός Ανέστη», εισήλθον πάντες εις τον ναόν. Θα ήσαν το πολύ εβδομήκοντα άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες και παίδες…

…………………………………………………………………………………………

Ο μπάρμπα-Κίτσος, αφού ησπάσθη τρις ή τετράκις την τσότρα*, ήρχισε να ψάλλη το Χριστός Ανέστη, κατ’ ιδιάζοντα αυτώ τρόπον, ως εξής:

Κ’στο – μπρε – Κ’στός ανέστη

εκ νεκρών θανάτων

θάνατον μπατήσας

κι εντοις έντοις μνήμασι

ζωήν παμμακάριστε!

Και όμως, μεθ’ όλην την ιδιορυθμίαν ταύτην, ουδείς ποτε έψαλεν ιερόν άσμα μετά πλείονος χριστιανικού αισθήματος και ενθουσιασμού, εξαιρουμένου ίσως του γνωστού εν Αθήναις γηραιού και σεβασμίου Κρητός, του ψάλλοντος το «Άλαλα τα χείλη των ασεβών…» με την εξής προσθήκην: «Άλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων, οι κερατάδες! την εικόνα σου την σεπτήν …»

Αληθείς ορθόδοξοι Έλληνες!

…………………………………………………………………………………………..

*τσότρα: ξύλινο δοχείο κρασιού

Απόσπασμα από το πασχαλινό διήγημα 

του  Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη 

«Εξοχική Λαμπρή»