(Το σενάριο της Συνθήκης Schengen)
Η λέξη “παραμύθι” που σημαίνει στην τρέχουσα γλώσσα παραμύθιασμα ή παραπληροφόρηση ή μια ψεύτικη ιστορία για διασκέδαση, προέρχεται απ' την αρχαιοελληνική παραμυθία, που σημαίνει παρηγοριά, απ' τις λέξεις παρά+μύθος, χωρίς να ξεχνάμε πως στην αρχαιότητα η λέξη “μύθος” σήμαινε την εξιστόρηση μιας πραγματικής ιστορίας, δηλ. Την αναφορά σ' ένα πραγματικό γεγονός. Η παραπληροφόρηση ή παραμύθιασμα (πρβλ. “μας πουλάει παραμύθι”) έχει αντικαταστήσει στις μέρες μας την αληθινή πληροφορία ή μύθον, με αποτέλεσμα να έχουμε καταντήσει κάτοικοι κάποιας χώρας, που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε Παραμυθία (καμμία σχέση με τη συνώνυμη συμπαθή ελληνική επαρχία).
Ο “Φιλόσοφος της Μεσογείου”, ο κατ' επάγγελμα σκηνοποιός (Πράξ. ΙΔ',3) Παύλος έγραψε στη “Επιστολή του προς Εβραίους” (Κεφ. Η',Θ',ΙΑ' & ΙΓ') περί της σκηνής εκτενώς. Η λέξη “σκηνή” (στα δωρικά “σκανά”) δείχνει γενικά ένα μέρος, που μπορεί κάποιος να μείνη (συνώνυμα: σκιάς, καλύβη, τσαντήρι, τέντα), άρα και τη φωλιά (για τα πουλιά). Στον πληθυντικό η λέξη “σκηναί” σημαίνει στρατόπεδον (παρεμβολή στο κείμενο της Π.Δ. Και tabernaculum ή tentorium στα λατινικά) και σα ναός δείχνει την “ιερή κατοικία” (βλ. Και Εξοδ.κς',1 στην Π.Δ.). Η έννοια του “ναού” με τη σημασία “ναυς” (= καράβι, πλεούμενο γενικώς) μας οδηγεί σε μια πολύ ειδική ερμηνεία της λέξης “σκηνή”: είναι η επίσημη αίθουσα δεξιώσεων στην πρύμνη ή στο δεύτερο κατάστρωμα πλοίου, που λέγεται και σκηνίς. Είναι προφανές πως το διαμέρισμα αυτό του πλοίου αποτελεί θαλασσινή επέκταση της έννοιας της σκηνής σα συμποσίου (ευωχίας) μέσα σε σκηνή ή στεγασμένο χώρο (έτσι και στο Ξεν. Π.Κ. 2,3,1 & 4,2,34) κι έτσι έχουμε μια πρώτη επαφή με το (γερμανικό) ρήμα schenken (= χαρίζω, δωρίζω). Το σκηνικό του συμποσίου οδηγεί τελικά στην έννοια της παραστάσεως, που δίνουν οι ηθοποιοί μέσα σ' ένα τσαντήρι (στήσιμο), που λέγεται σκηνή ή scena στα λατινικά (εξ ου και η λ. Σενάριο απ' το ιταλικό scenario)ή scene (και stage = στεγη) στ' αγγλικά. Η λέξη “σκήνημα” (ή σκάνημα, στα δωρικά) σημαίνει επίσης τη σκηνή, την κατασκήνωση, το στρατόπεδο, τη φωλιά, όπου είδαμε να διαμένουν οι σκηνίτες = Εβραίοι.
Στο κείμενο της Αποκαλύψεως γίνονται δύο αναφορές στο όνομα του Θηρίου (και όχι μια όπως κατά κόρον αναφέρεται).
Η πρώτη, εισαγωγική ή υπαινιγματική, δίνεται με το 6ο Κεφάλαιο, ώστε ο αναγνώστης ν' αρχίση να κατανοή την λειτουργία της δονήσεως 6. Η δεύτερη, συνθετική ή καθοριστική, δίνεται με το 13ο Κεφάλαιο, όπου αναφέρεται ο αριθμός του Θηρίου (666).
Στην πρώτη περίπτωση ο αριθμός 6 (του κεφαλαίου) φαίνεται να συνδυάζεται με τον αριθμό του στίχου 6 και τον αριθμό του χοίνικος 600 (εφ' όσον χ' = 600, όπως τονίζεται σαν κρυπτική σημασία και στα “Θεολογούμενα της Αριθμητικής” του Ιάμβλιχου), προκειμένου να συντεθή ο αριθμός 666, όπως φαίνεται και στον 18ο στίχο του 13ου κεφαλαίου (εφ' όσον 3Χ6 = 18, το δε στοιχείον με ΑΑ18 είναι το αργόν).
Το γεγονός της αναφοράς του εδ. 6 του Κεφ. 6, που γίνεται στην 3η σφραγίδα με τον 3ο Ιππο, είναι ενδεικτικό της προθέσεως του συγγραφέως του κειμένου να υποδείξη τη σειρά 6-6-6 ή 666. Ο σίτος (=δήμητρα) και το κριθάρι (=δκαί) υποδεικνύουν τη Μητέρα Γη ή Δήμητρα (δηλ. τον αγαθοδότην), εφ' όσον ΑΓΑΘΟΔΟΤΗΣ = ΔΗΜΗΤΗΡ+ΚΟΡΗ=666, η δε λατινική λέξη triticum (=σιτάρι) ενισχύει την υπόδειξη της τριαδικότητος των εγκρυπτομένων μαθηματικών, δεδομένου ότι δίδεται η εξίσωση “τρεις χοίνικες κριθών δηναρίου” και προκύπτει, κατά συνέπειαν, ότι “χοίνιξ σίτου = τρεις χοίνικες κριθών ή 1 σίτος = 3 κριθαί (ή 1 κριθή = 1/3 σίτου).
Ο “μέλας ίππος” δηλώνει το “μαύρο υλικό”, τον άνθρακα (διεθνώς C, απ' τη λατινική λ. Carbo, όπου C=Γ=γκιμέλ, δηλ. Το 3ο γράμμα του αλφαβήτου), που είναι το κύριο συστατικό των υδατανθράκων, απ' τους οποίους αποτελούνται οι τροφές μας, γι' αυτό και ετυμολογώ τη λέξη άνθρωπος απ' τη φράση “άνθρακος οπός” (δηλ. Υδατάνθραξ) και όχι απ' την ακαδημαϊκή γνώμη “άνω+θρώσκω”. Ο άνθραξ (C), στοιχείο του Περιοδικού Πίνακος (με Α.Β 12 και με Ατομικό Αριθμό 6) παρουσιάζει ακριβώς, από πλευράς Φυσικής, την τριαδική σειρά 6-6-6 (6 ηλεκτρόνια, 6 πρωτόνια, 6 ουδετερόνια). Η λ. Άνθραξ, απ' τη φράση “ανά+θράκα” (=αυτό, που είναι πάνω στη θράκα ή Θράκη), είναι επίσης το όνομα του ρουμπινιού (άνθραξ ή καρβούνι στη δημοτική, 4ο στει σειρά στο εφώδ).
Είναι ενδιαφέρον να δούμε, πως ο C δίνει τα 4e της εξωτερικής στιβάδας του (σε σθένος), προκειμένου να σχηματίση με 4H το γνωστό μας μεθάνιο (CH4) με την μορφή κανονικού τετραέδρου (τριγωνική πυραμίδα). Το μεθάνιο, Grubengas (στα γερμανικά) και ελειογενές (ή ελώδες) άεριο, (σ' όλες τις γλώσσες), προϊόν των πετρελαιοπηγών, των ανθρακορυχείων και του εντερικού συστήματος, ως βάση (θεωρητικά τουλάχιστον) για όλες τις οργανικές ενώσεις της λιπαράς σειράς, ήδη έχει διεισδύσει μέσα απ' τη δικτύωση του ρωσικού αγωγού στις ελληνικές πόλεις και πρόκειται να χρησιμοποιηθή “για ενέργεια”. Εδώ μπορούμε να θεωρήσουμε αυτήν την ενεργειακή λύση σαν ένα πρόδρομο μολυσματικό μεταφορέα του Θηρίου (666), εφ' όσον και χώρος των εντέρων (βλ. ΔΗΜΗΤΗΡ+ΚΟΡΗ = 666), είναι η πατρίδα, μέσα στο ανθρώπινο σώμα, του αερίου αυτού, η δε χαρακτηριστική οσμή του (οσμή υπονόμου) είναι ενδεικτικό (και συστατικό) της παρουσίας διαμόνων (= ακαθάρτων πνευμάτων) στις τελετές επικλήσεώς τους.
Η λέξις σανίς ή σανίδα (στη δημοτική) ή tabula (γεν. tabulae) και asser (γεν. asseris) και axis (γεν. axis) στα λατινικά, μας οδηγεί ξανά στην έννοια της σκηνής, μέσα απ' τη λέξη tabernaculum ή tentorium, που είδαμε πως σημαίνει “σκηνή στρατοπέδου” και που στ' αγγλικά γίνεται tabernacle = ιεροφυλάκιον, καταλήγοντάς μας στην τελική έννοια της “Σκηνής του Μαρτυρίου”: η Σκηνή είναι μια σκηνή (= ναός), που μέσα της φυλάσσονται τα ιερά, είναι δηλ. Ιεροφυλάκιον (tabernacle) και είναι μέσα στις σκηνές (δηλ. στρατόπεδο ή tentorium ή tabernaculum που την προφυλάσσουν και φρουρούν, αυτή δε φυλάσσει μέσα της κάτι πολύτιμο και σφραγισμένο: μια συγκεκριμένη συμφωνία ή συνθήκη, που στη γλώσσα της Π.Δ. Λέγεται “Συνθήκη της Σκηνής” και στα σύγχρονα ευρωπαϊκά μεταφράζεται, ακριβώς, “Συνθήκη Schengen”.
Η πόλη Schengen στο Λουξεμβούργο παίρνει το όνομά της απ' τη γερμανική λέξη eSchenke = ταβέρνα (συνώνυμο: Weinstube, πρβλ. Στουβίτην), απ' το ρήμα schenken = χαρίζω, δωρίζω (πρβλ. 666=ΑΓΑΘΟΔΟΤΗΣ). Η έννοια της ταβέρνας, (στα λατινικά taberna), όπως δόθηκε παραπάνω σαν tabernacle = ιεροφυλάκιον (στ' αγγλικά) απ' την αρχική tabernaculum = στρατόπεδον (στα λατινικά) ή παρεμβολή, δηλ. κατασκήνωση στρατού, μας οδηγεί, ιστορικά, στο κατάλυμα (προφανώς χάνι) της Αππίας Οδού, που λεγόταν “Τρεις Ταβέρναι” και όπου συνάντησαν τον Παύλο (Πράξ. ΚΗ', 15) οι “αδελφοί” απ' τη Ρώμη. Ο βουδιστικός όρος Τριπτικάκα (= Τρία Καλάθια), με τον οποίο ονομάζονται οι πηγές της βουδιστικής θρησκείας, μέσα απ' τη μεταφορά των Δεικνυμένων στα Ελευσίνια Μυστήρια (απ' την κίστη στον κάλαθο και αντιστρόφως, όπου ΚΙΣΤΗ: ΚΑΛΑΘΟΣ = Φ), οδηγεί στον συμβολισμό, που περιέχεται στη μεταφορά των αρρήτων απ' τις Αρρηφόρες στα Αρρηφόρια (προς τιμήν της Αθηνάς = Minervae = εριουργίας). Η κάθοδος του σκηνοποιού Παύλου απ' τα τείχη της Δαμασκού (Πράξ. θ', 25) με το σκοινί της σπυρίδος (πλεκτού καλαθιού, πρβλ. Ελένην), προκειμένου ν' αποφύγη την μήνιν του άραβα Αρέτα, σημειώνει μια άρρητη αναφορά, μέσα απ' την υλοποίηση των ιστορικών δρωμένων, στη μεταφορά: 1) του συμβολισμού των Αρρηφορίων μέσα απ' το πρόσωπο του ομιλητή στον Αρειο Πάγο και 2) του κηρύγματος απ' τον Αρειο Πάγο στη περιοχή του Πάγου (=Κορίνθου, όπου “ου παντός πλειν”).
Η σκηνή στη Σκηνή (Ναό), όπου ο Ιησούς εκδιώκει τους τραπεζίτες (Ματθ. ΚΑ',12 και Μάρκ.ΙΑ',15 και Ιω.Β',15) είναι σαφής: η σανίδα ή tabula είναι μια τάβλα ή ξύλον, και ξύλον ή άβαξ (και αβάκιον) ή τράπεζα ή mensa είναι η γνωστή σημερινή μας Bank ή Τράπεζα, Ναός του Χρήματος, ο Μαμμωνάς (= πλούτος γήϊνος, κατά Σουϊδα), το αιώνειο Ιερατείον, σαν Τράπεζα στου Εθνικούς της Εφεσίας Αρτέμιδος, σαν Ναός στου Εβραίους της Ιερουσαλήμ (Ματθ.ΚΓ', 16-17), σαν εθνική Τράπεζα στην Εκκλησία της Ελλάδος (μέτοχος).
Και ο Ιησούς είναι σαφής εν προκειμένω:
“'Η μ' εμένα θα είσθε ή με τη σκηνή Schengen”.[Λουκ. Ις', “δυσί Κυρίοις” προς Λουκ. ΙΑ', 23 “σκορπίζει” προς Λουκ. Ις', 13 “δουλεύειν” και Ματθ. Σ', 24 “μαμωνά”].
“Εάν τις αγαπά με τον λόγον μου τηρήσει και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν και προς αυτόν ελευσόμεθα μαι μονήν παρ' αυτώ ποιησόμεθα”.
“16 Ουαί υμίν, οδηγοί τυφλοί οι λέγοντες. Ος αν ομόση εν τω ναώ ουδέν εστίν. Ος δ' αν ομόση εν τω χρυσώ του ναού οφείλει. 17 μωροί και τυφλοί, τις γαρ μείζων εστίν, ο χρυσός ή ο ναός ο αγιάσας τον χρυσόν; 18 και. Ος να ομόση εν τω θυσιαστηρίω, ουσέν εστίν. Ος δ' αν ομόση εν τω δώρω τω επάνω αυτού οφείλει. 19 τυφλοί, τι γαρ μείζον, το δώρον ή το θυσιαστήριον το αγιάζον το δώρον; 20 ο ουν ομόσας εν τω θυσιαστηρίω ομνύει εν αυτώ και εν πάσι τοις επάνω αυτού. 21 και ο ομόσας εν τω ναώ ομνύει εν αυτώ και εν τω κατοικούντι αυτόν. 22 και ο ομόσας εν τω ουρανώ ομνύει εν τω θρόνω του θεού και εν τω καθημένω επάνω αυτού.23 Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι αποδεκατούτε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και το έλεος και την πίστην. Ταύτα (δε) έδει ποιήσαι κάκείνα μη αφιέναι. 24 οδηγοί τυφλοι, οι διυλίζοντες τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνοντες”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου