Απ' το λυκαυγές ως το λυκόφωτο, μια λεοπάρδαλη, στα τελευταία χρόνια του 12ου αιώνα, έβλεπε κάται μαδέρια, κάτι σιδερένια κάγκελα, γυναίκες και άνδρες που εναλλάσσονταν, ένα τοιχίο και, ίσως, ένα πέτρινο αυλάκι με ξερά φύλλα. Δεν ήξερε, δεν μπορούσε να ξέρει, πως λαχταρούσε αγάπη και αγριότητα και τη φλογερή ηδονή να σκίζεις σάρκες, και τον άνεμο να φέρνει μυρωδιές των θηραμάτων, μα κάτι μέσα της την έπνιγε και την ξεσήκωνε, και σ' ένα όνειρο της μίλησε ο Θεός: “Ζεις και θα πεθάνεις μες σ' αυτή τη φυλακή, μόνο και μόνο για να σε κοιτάξει, ορισμένες φορές, ένας άνθρωπος που ξέρω, και να μη σε ξεχάσει και να βάλει τη μορφή σου και το σύμβολό σου σ' ένα ποίημα που έχει μια συγκεκριμένη θέση στο σχέδιο του σύμπαντος. Υποφέρεις από την αιχμαλωσία, αλλά θα 'χεις δώσει στο ποίημα μια λέξη”. Ο Θεός, στο όνειρο, φώτισε τη σκαιότητα του ζώου, κι εκείνο κατάλαβε τους λόγους κι αποδέχθηκε τη μοίρα του, αλλά, όταν ξύπνησε, το μόνο που του είχε μείνει, ήταν μια θολή παραίτηση, μια γενναία αγνοια, γιατί ο μηχανισμός του κόσμου είναι υπερβολικά πολύπλοκος για την απλοϊκότητα ενός άγριου θηρίου.
Χρόνια αργότερα, ο Δάντης πέθαινε στη Ραβένα, μόνος κι αδικαίωτος σαν όλους τους ανθρώπους. Σ' ένα όνειρο, ο Θεός του αποκάλυψε τον μυστικό προορισμό της ζωής του και του έργου του. Ο δάντης κατάπληκτος, έμαθε επιτέλους ποιός ήταν και τι ήταν, και ευλόγησε για τα δεινά του. Η παράδοση αναφέρει πως, ξυπνώντας, αισθάνθηκε ότι είχε δεχτεί και είχε χάσει κάτι άπειρο, κάτι που ποτέ δε θα μπορούσε να το ξαναβρεί, ούτε να το ξαναδεί έστω και φευγαλέα, γιατί ο μηχανισμός του κόσμου είναι υπερβολικά πολύπλοκος για την απλοϊκότητα των ανθρώπων.
ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ
ΑΠΑΝΤΑ ΠΕΖΑ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ, ΣΧΟΛΙΑ: ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου