Να πεθαίνεις αρυτίδωτος δίπλα σε μια πνοή φωτιάς
Να απεχθάνεσαι το θάνατο
Ν' αναζητάς την τρέλα μακρύτερα από το όνειρο
Το νερό τον αέρα κι όλες τις επιστήμες
Ν' αντιμιλάς σε όλους
Ακούστε τον θόρυβο των ανθρώπων που οπισθοχωρούν
Οι δήμιοι οι μάγοι οι γιατροί
Δεν τους τρομάζει τίποτα
Το άγχος ανελέητο
Η αυριανή σελήνη έγινε κιόλας η πρώτη τους φροντίδα
Είναι σαν τους τυφλούς που τους φυλάκισε η απόσταση
Στην κορυφή της ηρεμίας
ΕΙΜΑΙ
Παραμένω
Σαν τον πνιγμένο μέσα στη συμφορά του.
(Αθήνα 1937 - Μαρακές 1938)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου